Reklama
Zespół Mallory-Weissa - przyczyny
Przyczyną tego zespołu jest pęknięcie błony śluzowej, która jest tak jakby wierzchnią wyściółką przewodu pokarmowego. W zespole Mallory’ego-Weiss’a do pęknięć dochodzi na granicy przełyku i żołądka (okolica wpustu, zobacz schemat) podczas znacznego wysiłku towarzyszącego obfitym wymiotom.
Odruch wymiotny i towarzysząca mu fala antyperystaltyczna związana jest z ogromnym skurczem mięśni. W efekcie dochodzi do nagłego wyrzucenia pod dużym ciśnieniem treści żołądkowej (wymioty). Działanie wysokiego ciśnienia podczas powtarzających się częstych wymiotów może powodować uszkodzenie bony śluzowej w okolicy wpustu.
Do takiego urazu dochodzi:
- podczas wymiotów typowo po spożyciu alkoholu,
- rzadziej u kobiet w ciąży z częstymi wymiotami,
- zdecydowanie rzadziej podczas wymiotów z innych przyczyn.
Reklama
Zespół Mallory-Weissa - czynniki rozwoju
Czynnikami rozwoju tego zespołu są obfite, intensywne wymioty najczęściej po spożyciu dużej ilości alkoholu. Rzadziej problem dotyka np. kobiety w ciąży, które często wymiotują (np. podczas niepowściągliwych wymiotów ciężarnych) czy w przypadku wymiotów z innych powodów.
Reklama
Zespół Mallory-Weissa - objawy
Objawy zespołu Mallory’ego-Weiss’a to poza obfitymi wymiotami cechy krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego:
- domieszka świeżej krwi w wymiocinach (np. ślady krwi przypominające nitki),
- wymioty fusowate (przypominające fusy od kawy).
Mogą się także pojawić smoliste stolce, które występują dopiero po jakimś czasie od krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego.
Wygląd fusów od kawy powstaje, gdy krew ma kontakt z kwaśnym sokiem żołądkowym, czyli gdy w tym przypadku krew spłynie niżej, a następnie zostanie zwymiotowana. Smoliste stolce to inaczej częściowo nadtrawiona przez enzymy i bakterie krew, która jest wymieszana ze stolcem, zanim zostanie wydalona – do tego czasu musi upłynąć kilka godzin.
W przypadku obfitego krwawienia, i tym samym znacznej utraty krwi, mogą pojawiać się objawy, takie jak:
- niskie ciśnienie krwi,
- szybka akcja serca,
- osłabienie do zasłabnięć czy utraty przytomności włącznie.
Ale objawy te, gdy nie ma krwawienia, mogą być związane z odwodnieniem wtórnie do intensywnych wymiotów i trudności w uzupełnianiu traconych płynów.
Reklama
Zespół Mallory-Weissa - badania
Podczas wizyty u lekarza bardzo ważna jest rozmowa z pacjentem, może ona trwać różnie długo, a dobór pytań zależy od konkretnej sytuacji. Dla niektórych pacjentów część pytań jest zbędna, podczas gdy dla lekarza stanowią cenną wskazówkę co do diagnostyki i dalszego postępowania.
Ważny jest:
- charakter dolegliwości,
- ich czas trwania,
- zmienność w czasie.
Powiedz lekarzowi czy na coś się leczysz, jakie leki zażywasz. Następnym krokiem jest badanie fizykalne, które polega na poszukiwaniu odchyleń od stanu prawidłowego.
W badaniu fizykalnym brzucha, lekarz:
- określa wygląd brzucha,
- osłuchuje ruchy jelit (perystaltykę),
- sprawdza bolesność brzucha podczas palpacji, opukiwania,
- stwierdza obecność oporów w jamie brzusznej, objawów otrzewnowych świadczących o podrażnieniu otrzewnej.
Na podstawie wywiadu oraz badania lekarz decyduje o badaniach (laboratoryjnych, obrazowych itp.) oraz zleconych lekach.
W przypadku krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego ważne jest określenie miejsca krwawienia - wykonuje się endoskopię (gastroskopię), podczas której można uwidocznić przyczynę krwawienia oraz możliwe jest podanie miejscowo leków mających na celu zatamowanie krwi. Często też oznacza się parametry morfologii krwi, które można porównać po jakimś czasie określając np. występowanie anemii; oznacza się także parametry krzepnięcia krwi.
Reklama
Zespół Mallory-Weissa - leczenie
Leczenie polega na nawadnianiu dożylnym, stosowaniu leków zmniejszających wydzielanie żołądkowe (np. inhibitory pompy protonowej). Czasami dodawane są leki przeciwwymiotne. W przypadku nie ustępującego krwawienia konieczne jest zatamowanie krwawienia podczas endoskopii lub w cięższych przypadkach podczas zabiegu operacyjnego.
Reklama
Zespół Mallory-Weissa - zalecenia
Krwawienie lub podejrzenie krwawienia z przewodu pokarmowego jest stanem wymagającym pilnego kontaktu z lekarzem i nie ma mowy o leczeniu domowym! W przypadku krwawienia, oczywiście poza kontaktem z lekarzem, należy zrobić zimny okład na brzuch. Choremu można dać kostki lodu do żucia.
W przypadku obfitych lub długotrwałych wymiotów konieczna jest ocena lekarska. W szczególności gdy dochodzi do odwodnienia i są trudności w nawadnianiu doustnym. Konieczne może okazać się włączenie nawadniania dożylnego (kroplówki), podawanie innych leków dożylnie. Nie podawaj leków przeciwwymiotnych bez konsultacji z lekarzem!
Podczas wymiotów ważne jest uzupełnianie strat płynów, a najlepsza, mimo dolegliwości, jest droga doustna. Należy pić bardzo małe ilości płynów bardzo często (np. łyk albo łyżeczka płynu co 5 minut). Spożywane płyny powinny być chłodne: np. zimna gorzka herbata, przegotowana woda lub specjalne płyny do nawadniania doustnego.
Nie wolno pić:
- kawy,
- napojów gazowanych,
- soków owocowych.
Chłodne płyny łagodzą nudności i odruch wymiotny, a małe ilości nie obciążają żołądka i nie prowokują odruchu wymiotnego. Nawet jeśli dochodzi do wymiotów po spożyciu płynów istnieje duża szansa, ze część płynu uległa wchłonięciu.
Jeśli wymioty są męczące i długotrwałe zgłoś się do lekarza!
