Style pływania

 

Styl motylkowy (popularnie delfin, kolokwialnie koń) – delfiniści odznaczają się najlepszą pracę nóg pod wodą (czyli po skoku i nawrocie). Obustronne kopnięcie w połączenia z symetryczną pracą ramion wymaga wytwarzania olbrzymiego przyspieszenia w każdej fazie wyciągania rąk z wody. Zawodnicy pływają w koordynacji dwóch kopnięć nogami na jeden cykl rąk (2/1). Jedno kopnięcie pojawia się, gdy zawodnik wyciąga ręce z wody, a drugie w chwili ich wkładania.

Najlepsi delfiniści: Therese Alshammar, Milorad Čavić (sprint) oraz Michael Phelps (długie).

 

 

Styl grzbietowy – grzbieciści pokonują cały dystans na plecach. Jedynie wykonując nawrót koziołkowy mogą odwrócić się na piersi momencie dopływania do ściany. Pływacy ci pracują rękoma naprzemiennie. Najwydajniejsza proporcja pracy nóg w stosunku do rąk wynosi 6/1 – czyli sześć kopnięć na jeden cykl ramion, czyli ruchu prawej i lewej kończyny. Grzbieciści wykonują bardzo dużą rotację tułowia, co pomaga im zwiększać zares pracy ramion pod wodą. Po starcie i nawrotach mogą wykonywać ruchy delfinowe nogami (tak jak delfiniści) będąc wciąż odwróconym na grzbiecie.

Najlepsi grzbieciści: Liam Tancock (sprint) i Aaron Peirsol (długie).

 

 

Styl klasyczny (popularnie żabka) – najwolniejszy ze wszystkich styli z racji techniki wymagającej koordynacji nóg do rąk w układzie 1/1, małego zakresy pracy ramion oraz wytwarzania dużego oporu w fazie brania oddechu. Żabkarze pływają cyklicznie i z bardzo zmienna prędkością, której maksymalne wartości są po kopnięciu nogami i wykonaniu strzałki leżąc na wodzie, a minimalnej po pociągnięciu rękoma i wyciągnięciu głowy i górnej części tułowia nad wodę. Zawodnicy ci mogą pod wodą wykonać tylko półtora cyklu żabkarskiego – pociągnięcie rękoma, kopnięcie nogami, a wynurzając się spod wody ostatni ruch ramion.

Styl dowolny

Styl zmienny