Reklama
Co to jest mio-inozytol?
Mio-inozytol jest jedną z postaci inozytolu, substancji chemicznej zaliczanej do grupy cukroli, często potocznie nazywanej witaminą B8 (choć formalnie do grupy witamin się nie zalicza).
W ustroju ludzkim spełnia szereg istotnych zadań, zwłaszcza jeśli chodzi o funkcjonowanie układu hormonalnego oraz działanie insuliny w komórkach organizmu. Wyjątkowe właściwości tej substancji znalazły zastosowanie w profilaktyce zaburzeń cyklu miesięcznego oraz płodności u kobiet.
W szczególności mio-inozytol sprawdza się w wspomaganiu terapii zespołu policystcznych jajników (PCOS, od ang. polycistic ovary syndrome). Jest to schorzenie, w przebiegu którego w żeńskich gruczołach rozrodczych stwierdza się pęcherzyki, występuje też brak lub nieregularność miesiączkowania, nadmierne owłosienie typu męskiego, otyłość, nadciśnienie.
PCOS jest zaburzeniem powszechnym. Jak podaje Polskie Towarzystwo Ginekologiczne, problem ten dotyczy około 5-10 proc. kobiet i stanowi jeden z najważniejszych powodów nieprawidłowej owulacji oraz niepłodności typu żeńskiego.
Do najbardziej prawdopodobnych przyczyn schorzenia należą:
- zaburzenia hormonalne, w tym nadmierne stężenie tzw. hormonu luteinizującego (LH), syntezowanego przez przysadkę mózgową i mającego kluczowe znaczenie m.in. dla procesu owulacji;
- insulinooporność, czyli zmniejszona wrażliwość organizmu na działanie wytwarzanej w trzustce insuliny, a także zwiększenie stężenia tego hormonu we krwi.
Inozytol wpływa bezpośrednio na owe parametry, często jednak syntezowany jest w organizmie ludzkim w zbyt małych ilościach, stąd konieczność dostarczania go w diecie lub w postaci suplementów.
Działanie mio-inozytolu
Działanie mio-inozytolu zostało potwierdzone w licznych badaniach naukowych. Jak podaje M. Kostecka (Zespół policystycznych jajników – rola diety i suplementacji we wspomaganiu leczenia), u kobiet regularnie suplementujących mio-inozytol stwierdzono, że:
- istotnie spada stężenie hormonu luteinizującego (LH). Substancja ta stymuluje owulację oraz syntezę progesteronu, jest zatem niezbędna do zapłodnienia i utrzymania ciąży. Jednak jej nadmiar powoduje istotne zaburzenia cyklu miesięcznego, uniemożliwiające lub utrudniające zajście w ciążę;
- poprawia się relacja stężenia hormonu luteinizującego oraz folikulotropowego (LH/FSH);
- poprawie ulegają parametry związane z insulinoopornością, w tym wartość glikemii w doustnym teście obciążenia glukozą oraz tzw. wskaźnik HOMA;
- usprawniony zostaje proces dojrzewania ściany komórek jajowych;
- zwiększa się regularność miesiączkowania i częstotliwość owulacji, co bezpośrednio wpływa na możliwość zajścia w ciążę;
- rośnie stężenie progesteronu (jednego z kluczowych żeńskich hormonów płciowych) w fazie lutealnej cyklu, maleje zaś poziom hormonów męskich – testosteronu oraz DHEA;
- maleją objawy hirsutyzmu (nadmiar cech męskich), spada ciśnienie tętnicze, poprawia się gospodarka lipidowa.
Reklama
Preparat z mio-inozytolem
Mio-inozytol można dostarczać do organizmu w postaci pokarmu – najbogatsze jego źródło stanowią fasola, kiełki pszenicy, orzechy oraz owoce cytrusowe. W wielu jednak przypadkach jest to ilość niewystarczająca. Rozwiązaniem jest suplementacja, zwłaszcza w przypadku kobiet mających zaburzoną owulację i problemy z zajściem w ciążę.
Prepraraty z mio-inozytolem dostępne są w formie saszetek z roztworem do rozpuszczenia w wodzie. Który wybrać? Warto brać pod uwagę zawartość nie tylko głównej substancji czynnej, ale też innych składników, które mają korzystny wpływ na organizm kobiety planującej bądź będącej w ciąży. Wymienić w tym kontekście można między innymi:
- kwas foliowy;
- witaminy D, B6 i B12;
- glutation.
Dawkowanie mio-inozytolu
Szacuje się, że przeciętnie wraz z pokarmem dostarczane jest do organizmu około 1 grama tej substancji dziennie. Wskazania dotyczące suplementacji są wyższe. Pojedyncza dawka mio-inozytolu to 2 gramy (2000 mg) i zazwyczaj jest ona wystarczająca.
Jednak Polskie Towarzystwo Ginekologiczne dopuszcza dawkowanie mio-inozytolu na poziomie 2 razy 2000 mg na dobę. Specjaliści zalecają, by przed rozpoczęciem dłuższej suplementacji wykonać oznaczenie poziomu tej substancji w organizmie i właściwą ilość ustalić z lekarzem w odniesieniu do indywidualnych potrzeb.
