Reklama
Przyczyny zapalenia pęcherza po stosunku
Infekcja pęcherza po stosunku to dość wstydliwa choroba, która dotyka przede wszystkim kobiety. Przyjmuje się, że kobiety chorują na zapalenie pęcherza moczowego nawet 10 razy częściej niż mężczyźni, co ma związek z budową anatomiczną.
U kobiet cewka moczowa jest umiejscowiona blisko odbytu, co sprawia, że bakterie zasiedlające końcową część przewodu pokarmowego mogą z łatwością przedostać się do cewki, a następnie do pęcherza.
Cewka moczowa kobiet ma jedynie 4-5 centymetrów długości, więc jeśli bakterie przedostaną się do cewki, to z dużym prawdopodobieństwem zasiedlą także pęcherz moczowy.
Do zakażenie układu moczowego dochodzi często w czasie seksu. Zwykle pierwszą oznaką stanu zapalnego jest pieczenie pęcherza po stosunku, manifestujące się w czasie oddawania moczu, ale także inne objawy, takie jak:
- częstomocz,
- niewielka ilość oddawanego moczu, mimo częstych wizyt w toalecie,
- odczuwanie parcia na pęcherz,
- stany podgorączkowe lub gorączka,
- krwiomocz.
Przyczyną zapalenie pęcherza po stosunku jest przeniesienie bakterii znajdujących w okolicy odbytu w okolice pochwy, skąd z łatwością mogą przedostać się do cewki, a następnie drogą wstępującą do pęcherza.
Do zakażenia układu moczowego mogą także doprowadzić bakterie znajdujące się pod napletkiem penisa (w czasie stosunku mogą one zakazić cewkę moczową).
U mężczyzn zapalenie pęcherza po stosunku zdarza są rzadko. Cewka moczowa panów liczy bowiem około 15-20 centymetrów, co znacząco obniża ryzyko zakażenia pęcherza. Panowie zdecydowanie częściej chorują na zapalenie cewki moczowej, wywołane takimi bakteriami jak chlamydia lub dwoinka rzeżączki, kolonizującymi cewkę w trakcie stosunku.
Reklama
Nawracające zapalenie pęcherza po stosunku
Bywa, że aktywne seksualnie kobiety narzekają na częste zapalenia pęcherza po stosunku. Wpływ na zachorowania ma bowiem intensywność oraz częstotliwość stosunków seksualnych.
Powstające w czasie seksu otarcia naskórka stanowią jeden z ważniejszych czynników ryzyka rozwoju infekcji. Drugi czynnik to brak higieny, dlatego kobiety podatne na nawracające zapalenie pęcherza, powinny przed i po stosunku umyć narządy płciowe oraz wymagać tego samego od partnera.
Wówczas ryzyko przeniesienia bakterii, które bytują w okolicy odbytu lub pod napletkiem partnera, do cewki, a następnie do pęcherza, znacznie się zmniejszy.
Reklama
Zapalenie pęcherza po stosunku w prezerwatywie
Wiele osób zastanawia się, czy metoda antykoncepcji ma wpływ na częstotliwość zachorowania na infekcje układu moczowego. Przede wszystkim czy zapalenie pęcherza po stosunku w prezerwatywie jest mniej prawdopodobne niż w przypadku innych metod zapobiegania ciąży.
Zasadniczo seks w prezerwatywie ograniczy do minimum możliwość przeniesienia bakterii znajdujących się pod napletkiem, jednakże nie wpłynie znacząco na możliwość przedostania się do cewki kobiety drobnoustrojów z okolicy odbytu.
Istnieje ponadto zależność pomiędzy zwiększonym zachorowaniem na zapalenie pęcherza a stosunkiem z użyciem środków plemnikobójczych, które zaburzają naturalną mikroflorę bakteryjną pochwy.
Reklama
Jak zapobiegać zapaleniu pęcherza po stosunku?
Osoby aktywne seksualnie, którym po stosunku dokuczają objawy zapalenia pęcherza, powinny udać się do lekarza. Być może przyczyną częstych infekcji okaże się choroba układu moczowego, zwłaszcza przebiegającą z utrudnionym odpływem moczu. W pierwszej kolejności warto wykluczyć taką ewentualność.
Jeśli wizyta u lekarza wykluczy chorobę układu moczowego lub inną, mogącą mieć bezpośredni wpływ na nawracające infekcje, wówczas warto wdrożyć w życie kilka działań profilaktycznych. Aby uniknąć zapalenia pęcherza po stosunku, przed kontaktem intymnym powinno się zawsze dokładnie umyć narządy płciowego i tego samego wymagać od partnera seksualnego.
Jeśli natomiast w okolicy narządów płciowych występują otarcia naskórka, zalecana jest wstrzemięźliwość seksualna.
Reklama
Leczenie zapalenia pęcherza po stosunku
Leczenie zapalenia pęcherza po stosunku seksualnym przebiega tak samo jak w przypadku infekcji o innej etiologii. Generalnie przyjmuje się, że około połowa przypadków zachorowań nie wymaga specjalistycznego leczenia, gdyż drogi moczowego same się wyjaławiają.
Druga połowa pacjentów natomiast powinna być poddana antybiotykoterapii. Zasadniczo w przypadku bezobjawowego bakteriomoczu (obecność bakterii w moczu, ale bez objawów) lub występowania objawów o nieznacznym nasileniu (łagodne pieczenie i częstsze wizyty w toalecie) nie jest zalecane specjalistyczne leczenie.
Wskazane są leki bez recepty zawierające żurawinę lub furaginę. Można także wykonywać tzw. nasiadówki z ziół o działaniu przeciwzapalnym – dziurawca lub krwawnika.
Jeśli natomiast objawy są nasilone, występuje silne parcie na mocz, gorączka czy ból podczas mikcji, prawdopodobnie konieczna będzie antybiotykoterapia. Warto jednak pamiętać, że inaczej przebiega leczenie kobiet w ciąży.
W ich przypadku nawet bezobjawowy bakteriomocz jest wskazaniem do leczenia antybiotykiem z uwagi na wysokie ryzyko wystąpienia groźnych dla matki i dziecka powikłań.
