Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗

Seksomnia - aktywność seksualna w czasie snu. Objawy i leczenie

Seksomnia, nazywana też zespołem Morfeusza, przypomina lunatykowanie, dotyczy jednak sfery seksualnej. Dotknięta zaburzeniem osoba śpi głęboko, a jednocześnie jest aktywna i wykonuje określone czynności. W tym przypadku może to być obnażanie się, masturbacja a nawet gwałt na partnerze.
Kobieta z objawami zespołu Morfeusza
Źródło: 123RF
W skrócie
  • Seksomnia, czyli zespół Morfeusza, to skłonność to zachowań jawnie seksualnych przez sen.
  • Zaburzenie to przypomina lunatykowanie, osoba nim dotknięta nie chodzi jednak, lecz zostaje w łóżku, gdzie może się nieświadomie masturbować, czy napastować seksualnie partnera.
  • Seksomnię leczy się farmakologicznie, stosując leki psychiatryczne, a także przeciwpadaczkowe.
SPRAWDŹ TEŻ: Onanizm - czym dokładnie jest i jakie są jego przyczyny?
Spis treści

Reklama

Co to jest seksomnia?

Seksomnia  (SBS, od ang.: sexual behavior in sleep) jest zaburzeniem polegającym na podejmowaniu nieświadomej aktywności seksualnej w czasie snu. W Polsce przypadłość tę określa się często mianem zespołu Morfeusza (od imienia znanego z mitologii greckiej boga marzeń sennych).

Jest ona zaliczana do tak zwanych parasomnii, czyli dysfunkcji pojawiających się w różnych fazach snu. W tym konkretnym przypadku jest to faza NREM (od ang. non-rapid eye movement, czyli sen o wolnych ruchach gałek ocznych), występująca cyklicznie 4-5 razy w ciągu nocy.

W odróżnieniu od fazy REM, cechuje się ona niską aktywnością mózgu i stosunkowo ubogą treścią marzeń, aczkolwiek możliwe jest pojawienie się wówczas silnych doznań lękowych oraz aktywności fizycznych. Dobrymi tego przykładami są sennowłóctwo (czyli lunatykowanie) oraz pokrewna mu seksomnia.

Objawy zespołu Morfeusza po raz pierwszy zostały opisane już w roku 1911. L. Thoinot przedstawił wówczas przypadek mężczyzny obnażającego się przez sen. Jednak na szerszą skalę naukowcy zaczęli się zajmować tym zagadnieniem dopiero kilkadziesiąt lat później, w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku.

Jako odrębna postać parasomnii, zespół Morfeusza jest traktowany od 2003 roku, i jako taki został uwzględniony w Międzynarodowej Klasyfikacji Zaburzeń Snu (ICSD 2). Wiedza na temat seksomnii wciąż jednak jest znikoma, a materiał do badań naukowych szczątkowy.

Pacjenci cierpiący na to zaburzenie nie mają jego świadomości lub odczuwają silny wstyd przed ujawnieniem go, stąd praktycznie nie jest ono diagnozowane. Co więcej, zdarza się, że zachowania przejawiane przez osoby z seksomnią noszą znamiona napastowania seksualnego, co może się wiązać z dodatkowym kontekstem prawnym.

Reklama

Objawy seksomnii

W związku z ograniczeniami badawczymi, objawy seksomnii nie są dobrze usystematyzowane. Literatura naukowa posługuje się opisami konkretnych, nielicznych przypadków. U pacjentów stwierdza się takie zachowania, jak:

  • wypowiedzi o treści jawnie erotycznej,
  • wyznania miłosne,
  • wydawanie jęków o charakterze seksualnym,
  • masturbowanie się ręką, ale też poprzez ocieranie o pościel czy ciało partnera,
  • dotykanie, całowanie, stymulowanie osoby leżącej obok w łóżku,
  • odbywanie pełnowartościowych, choć nieświadomych zbliżeń seksualnych zakończonych orgazmem – waginalnych, analnych, oralnych.

Duża część wyżej wymienionych zachowań ma charakter agresji seksualnej względem partnera – świadomego (jeśli nie śpi) lub całkowicie nieświadomego całej sytuacji.

Dlatego objawy zespołu Morfeusza często są przyczyną konfliktów w związku, a niekiedy mają znacznie poważniejsze konsekwencje, łącznie z oskarżeniami o gwałt. Jeśli chodzi o osoby zaburzone, zazwyczaj nie zachowują one w pamięci wydarzeń minionej nocy lub też mają jedynie niewielkie przebłyski.

Jeśli reminiscencje te zostaną wzmocnione opowieścią partnera, mogą budzić głębokie uczucie winy i wstydu, obniżać poczucie własnej wartości i stać się zalążkiem kierowanych względem siebie oskarżeń. Długofalową tego konsekwencją mogą być zaburzenia depresyjne, wycofanie z życia seksualnego na jawie, czy dewastacja relacji w związku partnerskim.

Reklama

Przyczyny seksomnii

Przyczyny seksomnii nie są dobrze znane, aczkolwiek na podstawie opisanych przypadków naukowcom udało się zauważyć wiele zależności i wyodrębnić czynniki, które mogą sprzyjać temu zaburzeniu, bądź z nim współwystępować.

Są to między innymi:

  • koszmary i lęki nocne,
  • oglądanie pornografii,
  • ograniczenie aktywności seksualnej do masturbacji i utrwalenie takiego wzorca osiągania satysfakcji,
  • nałogowe spożywanie alkoholu,
  • długotrwałe zaburzenia snu,
  • rozdwojenie jaźni, czyli występowanie u jednej osoby przynajmniej dwóch całkowicie odrębnych osobowości,
  • zaburzenie osobowości o charakterze depresyjnym.

Co ważne, syndrom Morfeusza występuje niekiedy u osób, u których tego typu przypadki były notowane u innych członków rodziny. Nie ma jednak wystarczającej liczby danych, aby było możliwe sformułowanie tezy o dziedzicznym charakterze zaburzenia.

Pojawiają się natomiast wyjaśnienia neurobiologiczne. Być może seksomnia jest związana z nieprawidłowym przekaźnictwem hormonu serotoniny w tak zwanych jądrach szwu w pniu mózgu. Dowodzić by tego miały przypadki odnotowane wśród pacjentów przyjmujących leki psychiatryczne z grupy SSRI, czyli selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny.

Zobacz nasz redakcyjny test feromonów:

Reklama

Jak leczyć seksomnię?

Leczenie seksomnii ma przede wszystkim charakter farmakologiczny. Zastosowanie w tym kontekście znajdują takie środki, jak:

  • klonazepam, czyli pochodna benzodiazepiny – silny lek o działaniu przeciwlękowym i uspokajającym,
  • leki przeciwdepresyjne różnego typu,
  • preparaty przeciwpadaczkowe.

Leczenie zespołu Morfeusza z reguły przynosi satysfakcjonujące efekty, pod warunkiem, że w ogóle zostanie podjęte. Prawdopodobnie jednak większość pacjentów nie zgłasza się z tym problemem do lekarza, dlatego jego skala jest niedoszacowana, a skutki odczuwane przez chorych oraz najbliższe im osoby pozostają niezmiennie dotkliwe.

Czytaj również

Bibliografia

  • Agata Katarzyna Leśnicka, Seksomnia jako szczególna postać parasomnii, Polski Przegląd Neurologiczny 2010; 6 (3): 157–160
  • Colin M Shapiro, Nikola N Trajanovic, J Paul Fedoroff, Sexsomnia - A New Parasomnia?, Can J Psychiatry 2003;48:311–317
Piotr  Brzózka - dziennikarz wyróżniony w konkursie Dziennikarz Medyczny Roku 2023
Artykuł napisany przez
Piotr Brzózka - dziennikarz wyróżniony w konkursie Dziennikarz Medyczny Roku 2023
Dziennikarz wyróżniony w konkursie "Dziennikarz Medyczny Roku 2023". Autor tysięcy publikacji o tematyce medycznej, ekonomicznej, politycznej i społecznej. Przez 15 lat związany z Dziennikiem Łódzkim i Polska TheTimes. Z wykształcenia socjolog stosunków politycznych, absolwent Wydziału Ekonomiczno-Socjologicznego Uniwersytetu Łódzkiego. Po godzinach fotografuje, projektuje, maluje, tworzy muzykę.
Pokaż więcej
Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny?
Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca.
Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na
temat zdrowia i zdrowego stylu życia,
zapraszamy na nasz portal ponownie!
Więcej z kategorii Zaburzenia seksualne
Uzależnienie od masturbacji - objawy i skutki. Na czym polega leczenie?
Mężczyzna uzależniony od masturbacji
Anorgazmia - objawy i przyczyny. Jak leczyć?
Para po nieudanym seksie z powodu anorgazmii
Asfiksjofilia - co to jest? Czy podduszanie jest bezpieczne?
Kobieta z kochankiem
Podobne artykuły
Nimfomanka u psychoterapeuty
Jak rozpoznać nimfomankę? Sprawdź, czym charakteryzuje się nimfomania i jak ją wyleczyć?
Fetyszysta stóp
Fetysz stóp. Na czym polega i jakie stopy są pożądane?
Erotomanka
Kim jest erotoman i jak go rozpoznać?
Przyczyną braku wytrysku podczas stosunku najczęściej jest dysfunkcja ośrodkowego układu nerwowego
Jakie mogą być przyczyny braku wytrysku?
Mężczyzna z problemem opóźnionego wytrysku
Opóźniony wytrysk - przyczyny. Jakie są sposoby?

Reklama


Czym się różni odporność swoista od nieswoistej?
Sprawdź!