Reklama
Chłoniak nieziarniczy - charakterystyka
Chłoniak to choroba rozrostowa układu limfatycznego stanowiącego część układu odpornościowego. Limfa krążąca po całym organizmie i przepływająca przez węzły chłonne zbiera z ustroju szkodliwe substancje, takie jak bakterie, wirusy, obumarłe komórki. W węzłach chłonnych następuje przefiltrowanie wszystkich niebezpiecznych dla organizmu substancji. Zawarte w limfie komórki nazywane limfocytami, które powstają w szpiku kostnym (limfocyty B) oraz grasicy (limfocyty T), wspomagają organizm w walce z wszelkimi infekcjami.
W zdrowym organizmie liczba produkowanych limfocytów odpowiada potrzebom organizmu. Kiedy proces zostaje zakłócony i powstaje więcej komórek niż powinno, w ustroju może rozwinąć się nowotwór. Chłoniak nieziarniczy rozwija się na skutek tworzenia się nieprawidłowych limfocytów nieprzestających się dzielić. Nadmiar tych komórek prowadzi do powstawania zgrubień (guzów). Chłoniak nieziarniczy umiejscawia się najczęściej w węzłach chłonnych, ale atakuje również jelita, żołądek, jądra, tarczycę, migdałki i skórę.
Zobacz wideo: Czy każdy nowotwór powoduje ból?
Sprawdź też: Brodawka łojotokowa - wygląd, przyczyny, leczenie i usuwanie
Chłoniak nieziarniczy - objawy
Do głównych objawów chłoniaka zalicza się powiększone węzły chłonne, poty, gorączkę, spadek masy ciała i uporczywy świąd skóry. Chorobę często diagnozuje się w jej późnym stadium, bo objawy przez długi czas nie wydają się niepokojące. W zależności od umiejscowienia chłoniaka choremu mogą towarzyszyć dodatkowe objawy. Gdy chłoniak zlokalizowany jest w klatce piersiowej, pacjenta męczy kaszel, ma problemy z przełykaniem i duszności. U chorych z chłoniakiem umiejscowionym w żołądku lub jelicie pojawia się niestrawność, bóle brzucha oraz utrata wagi. Przy chłoniakach szpiku kostnego dochodzi do obniżenia poziomu komórek krwi, co powoduje uczucie zmęczenia, spadek odporności (za mało białych krwinek) lub krwawienia czy siniaczenia.
Zobacz też: Ziarnica złośliwa - przyczyny, objawy, rokowania
Reklama
Chłoniak nieziarniczy - czynniki ryzyka
Trudno określić jednoznaczną przyczynę powstawania chłoniaków. Istnieją jednak czynniki, które predysponują do rozwoju tego typu nowotworu. Do przyczyn wystąpienia chłoniaka zalicza się m.in. infekcje wirusowe, a w tym zachorowanie na wirusa Epsteina-Barr czy cytomegalia, długotrwałe narażenie na rozpuszczalniki, farby, lakiery oraz środki ochrony roślin (pestycydy). Chłoniaki rozwijają się również częściej u osób z chorobami autoimmunologicznymi np. u chorujących na zespół Sjӧgrena (suchość oczu i ust), reumatoidalne zapalenie stawów, choroby tarczycy (Hashimoto).
Nowotwór może być wtedy następstwem samego schorzenia autoimmunologicznego lub skutkiem przyjmowania leków na to schorzenie osłabiających układ odpornościowy. Większą zachorowalność na chłoniaka nieziarnistego obserwuje się również u osób z usuniętymi migdałkami.
Zobacz też: Zespół Cushinga
Chłoniak nieziarniczy - leczenie
Późne rozpoznanie chłoniaka nie warunkuje niepowodzenia w leczeniu. Ważniejsze od stadium zaawansowania choroby są wrażliwość pacjenta na zastosowaną terapię i jego ogólny stan zdrowia. Jeśli u chorego można przeprowadzić intensywną chemioterapię lub podać odpowiednie cytostatyki, szanse na skuteczne leczenie wzrastają. Gorsze rokowania mają osoby starsze, u których ze względu na inne schorzenia (np. choroby serca czy płuc) nie można zastosować pełnej terapii.
Chłoniaki indolentne, czyli nowotwory o małej dynamice dobrze reagują na leczenie, jednak i tak pozostają chorobą przewlekłą charakteryzującą się nawrotowym charakterem. Terapia kontroluje rozwój nowotworu, ale nie usuwa go całkowicie. Chłoniaki agresywne o dużej dynamice można wyleczyć już przy terapii pierwszego rzutu. Do leczenia wznowy lub odporności stosuje się intensywną chemioterapię, a u części pacjentów wysokodawkowaną terapię wspomaganą przeszczepem. W przypadku chłoniaka rozlanego z dużych komórek B niepowodzenie terapii oznacza niepomyślne rokowanie. Chłoniaki nieziarniste źle rokujące, takie jak np. chłoniak z komórek płaszcza czy większość chłoniaków T-komórkowych szybko rozwija oporność na chemioterapię, co utrudnia skuteczne leczenie.
Przy podejrzeniu chłoniaka lekarz zaleca biopsję, żeby określić typ nowotworu. Dalsze badania, takie jak tomografię komputerową, rezonans magnetyczny czy badanie obrazowe PET/CT wykonuje się, żeby ustalić stadium choroby oraz to, czy chłoniak rozprzestrzenia się na inne narządy.
