Reklama
Czym jest melancholia i kto to jest melancholik?
Melancholik to jeden z dominujących typów osobowości. Pod wieloma względami jest przeciwieństwem choleryka, szczególnie jeśli chodzi o przeciwstawną lokalizację na skali introwersji – ekstrawersji. Oba jednak typy osobowości, melancholika i choleryka, łączy neurotyczność, czyli niestabilność emocjonalna. Często jest postrzegany, jako smutny i zamyślony. Wbrew jednak utartym schematom myślowym, odpowiedź na pytanie, kto to jest melancholik, jest zdecydowanie bardziej złożona.
Reklama
Cechy melancholika
Melancholik, to osoba którą charakteryzują następujące cechy:
- niestabilność emocjonalna:skłonność do silnych stanów depresyjnych i euforycznych oraz łatwość przechodzenia między nimi,
- introwertyczność,zamykanie się w swoim świecie, ograniczone kontakty społeczne,
- przewrażliwienie na swoim punkcie, brak odporności na krytykę,
- perfekcjonizm,dokładność, sumienność, brak spontaniczności,
- analityczny umysł,
- skłonność do filozofowania i idealizowania,
- artystyczne inklinacje.
Reklama
Jak postrzegany jest melancholik?
Stereotypowo postrzegany jest, jako osoba smutna, pesymistycznie postrzegająca świat i przyszłe wydarzenia, a także siebie samego. W rzeczywistości osobowość melancholika jest zdecydowanie bardziej złożona. Żyje na nieustannej sinusoidzie emocjonalnej. Ma zarówno skłonność do popadania w stany depresyjne, jak i euforyczne. Co więcej, w jego wydaniu osiąganie jednego lub drugiego krańca emocjonalnego kontinuum ma często charakter skrajny – jego depresje są bardzo silne, a uniesienia wręcz ekstatyczne. Charakterystyczna jest też łatwość przechodzenia z jednego stanu w drugi. Stąd wrażenie dużego rozchwiania.
Reklama
Czy melancholik to artysta i miłośnik piękna?
Melancholik z reguły wyczulony jest na piękno w każdej postaci. Estetyka jest jego mocną stroną. Obcowanie ze sztuką oraz ładnymi przedmiotami sprawia mu niekłamaną przyjemność. Co więcej, jeśli wrażliwość artystyczna idzie w parze ze zdolnościami manualnymi, niemal pewne jest, że objawi swój talent w którejś z dziedzin sztuki (a być może wielu naraz):
- muzyce,
- malarstwie,
- rysunku,
- fotografii,
- pisarstwie,
- poezji.
Reklama
Melancholik ze skłonnością do filozofowania
Osoby z osobowością melancholijną często wyglądają na zamyślone, podobnie jak flegmatycy. Może to być efektem nie tylko złego nastroju czy łagodnego usposobienia, ale też skłonności do rozmyślań. Osoba taka lubuje się w nadawaniu sensu rzeczom pozornie nieistotnym, z chęcią oddaje się czemuś, co potocznie nazywamy filozofowaniem. Cecha ta łączy się tendencją do idealizowania rozmaitych poglądów, idei i zachowań, często w sposób przesadny.
Melancholik może idealizować życie rodzinne, myśl społeczną czy którąś z uniwersalnych zasad moralnych. Do tego stopnia, że nierzadko utrudnia mu to funkcjonowanie we współczesnym, jakże niedoskonałym świecie.
Reklama
Czy melancholik to geniusz i perfekcjonista?
Melancholik ma analityczny umysł. Uważnie obserwuje i ma zdolność dostrzegania rzeczy niewidocznych dla innych osób. Szybko łączy fakty, buduje zależności, świetnie liczy, a dzięki temu wyciąga rozbudowane, analityczne wnioski. Nie jest przypadkiem, że wiele osób uznawanych za genialne w sferze umysłowości, było melancholikami. Do tego jest wyjątkowo sumienny, bardzo starannie planuje swoje poczynania i jest w nich zorganizowany.
Osoba taka niejednokrotnie zatraca się z swoim perfekcjonizmie, zaś zamiłowanie do szczegółu przeważa nad oglądem całości. To sprawia, że poświęca poszczególnym zadaniom więcej uwagi, niż należałoby poświecić podchodząc do nich rutynowo. Niekiedy więc, mimo analitycznej umysłowości, wykonuje swoją pracę dłużej i mniej efektywnie. Niestety, taki stan powoduje u niego poczucie przeciążenia, przytłoczenia oraz napędza stany lękowe, które z kolei mogą się przerodzić w epizody depresyjne.
Reklama
Melancholik z potrzebą akceptacji
Spalając się przy wykonywaniu zadań, taka osobowość popada w wewnętrzne przekonanie, że zawiódł. Porusza w tym momencie niezwykle czułą strunę swojej natury – przewrażliwienie na swoim punkcie i nieustanną potrzebę akceptacji ze strony otoczenia. Nie przypadkiem uchodzi w swoim otoczeniu za drażliwego. Doszukuje się w wypowiedziach innych osób, również tych neutralnych, personalnego ataku na siebie. W skrajnych przypadkach, każde zdanie, które nie będzie wyrazem akceptacji, może być poczytane za wyraz krytyki. To powoduje jeszcze głębsze zapadanie się w sobie, a także określone konsekwencje społeczne.
Melancholik a introwertyk
Niemal zawsze melancholik będzie introwertykiem, czyli osobą, która dusi swoje emocje w sobie. Bardzo ostrożnie wchodzi w relacje interpersonalne. Starannie dobiera krąg osób, wśród których chce przebywać i zazwyczaj jest to krąg wąski. Nie lubi być w centrum uwagi, woli występować z pozycji obserwatora. Dzięki temu jednak może być dobrym przyjacielem, doradcą i pracownikiem. Wsłuchując się w problemy innych, podchodzi do nich z empatią oraz chęcią niesienia pomocy.
Gdzie powinien pracować melancholik?
Melancholik zrealizuje się w rozmaitych zawodach, pozornie należących do zupełnie różnych światów. Jego naturalne predyspozycje pozwolą mu być:
- zarówno twórcą (muzykiem, malarzem, pisarzem, a także m.in. dziennikarzem, choć tu przeszkodą może być codzienna presja wyniku i konieczność codziennego obcowania z ludźmi),
- jak i prawnikiem,
- księgowym,
- inżynierem,
- architektem.
Natomiast istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie sprawdzi się w roli przedstawiciela handlowego, nauczyciela, wykładowcy czy polityka, a nawet jeśli spróbuje i odniesie sukces, będzie on zapewne okupiony dużymi obciążeniami emocjonalnymi.
Czytaj również:
