Reklama
Kto to jest sangwinik?
Sangwinik jest jednym z czterech podstawowych typów temperamentu, nakreślonych już w starożytności przez Hipokratesa, a później wielokrotnie opisywanych przez filozofów, lekarzy, psychologów i socjologów.
Uchodzi za zdecydowanie najbardziej pozytywny i stabilny, nic zatem dziwnego, że osoby o tym usposobieniu z reguły działają na swoje otoczenie jak magnes, zachęcając swoją postawą do niewymuszonego kontaktu i dłuższego utrzymywania relacji. Z reguły sangwinicy są szczęśliwi sami ze sobą i tą pozytywną energią zarażają świat wokół siebie, dzierżąc naturalne przywództwo.
W czasach Hipokratesa rodzaje temperamentu wywodził się z tego, jaki rodzaj cieczy dominuje w ciele konkretnego człowieka. U sangwiników miała to być krew, u choleryków żółć, u flegmatyków czarna żółć, zaś melancholików – flegma.
Dziś oczywiście teoria ta nie ma zastosowania, wciąż używany jest natomiast sam podział.
Nie istnieje jedna precyzyjna definicja sangwinika, ani nawet szerszego pojęcia jakim jest temperament (czyli jedna ze składowych osobowości, w uproszczeniu kojarzona ze sposobem wyrażania emocji).
Można się w tym zakresie odwoływać do wielu teorii, w tym znanej koncepcji Hansa Eysencka, często czytelnie rysowanej na planie podzielonego na 4 części koła.
Wyróżnił on ważne parametry osobowości wpływające na temperament i umieścił je na dwóch kontinuach, których krańce stanowią:
- introwertyczność (zamknięcie w sobie) – ekstrawertyczność (skłonność do uzewnętrzniania się);
- neurotyczność (wysoki poziom lęku, nieradzenie sobie ze stresem, niestabilność emocjonalna) – zrównoważenie psychiczne.
W myśl tej teorii, sangwinik to typ temperamentu charakteryzujący się ekstrawertycznym sposobem bycia i stabilnością emocjonalną, przy zachowaniu pogody ducha i naturalnej skłonności do liderowania.
Gwoli wyjaśnienia można doprecyzować jednym zdaniem, że choleryk również jest ekstrawertykiem, ale zdecydowanie bardziej neurotycznym. Natomiast flegmatyk i melancholik są introwertykami, przy czym ten pierwszy co do zasady jest zrównoważony, a drugi mało stabilny.
Reklama
Jakie cechy ma sangwinik?
Najbardziej typowe cechy sangwinika, to:
- towarzyskie usposobienie,
- otwarcie na świat,
- niski poziom lęku,
- przywódczy charakter,
- rozmowność,
- wrażliwość,
- beztroska i niefrasobliwość.
Towarzyski sangwinik często jest naturalnym liderem w środowisku, w którym przebywa, w szczególności na niwie czysto towarzyskiej. Może zarażać uśmiechem i sprawia, że ludzie dobrze się czują w jego towarzystwie. Ponieważ nie jest neurotyczny, nie wprowadza toksycznej atmosfery, nie przejawia agresji i nie formułuje oskarżeń.
Cechy te są bardzo pożądane w relacjach międzyludzkich, aczkolwiek stosunkowo rzadko spotykane. Choć nie ma w tej materii wiarygodnych badań, uważa się, że temperament tego typu jest najmniej rozpowszechniony ze wszystkich czterech wyżej wymienionych.
Połączenie sangwinika i innych cech osobowości
W praktyce nierzadko zdarza się, że dana osoba nie jest „czystym” sangwinikiem, lecz łączy w sobie cechy różnych temperamentów. Możliwe są w tej materii dowolne połączenia, przy czym niektóre z nich są stosunkowo częste i typowe, inne zaś stanowią ewenement.
Istnieją trzy zasadnicze typy połączeń temperamentu:
- Naturalne (zgodne): sangwinik i choleryk oraz melancholik i flegmatyk. W tym przypadku komponentem wspólnym jest ekstrawertyczne lub introwertyczne usposobienie.
- Uzupełniające: sangwinik i flegmatyk oraz melancholik i choleryk – temperamenty te komponują się ze sobą ze względu na współwystępującą neurotyczność lub jej brak.
- Przeciwstawne: sangwinik i melancholik oraz choleryk i flegmatyk – osoby takie mają cechy pozornie do siebie niepasujące, a jednak złożone w jedną nieoczywistą kompozycję.
Najbardziej naturalne jest połączenie sangwinika i choleryka. Taka osoba jest z reguły pozytywna, bardzo dynamiczna, ambitna, bardzo konsekwentna i nieszczególnie znerwicowana. Cechy, które posiada zwiększają szansę m.in. osiągania zawodowych szczytów przy jednoczesnym zachowaniu naturalnej sympatii pracowników.
Na drugim biegunie znajduje się trudne połączenie sangwinika i melancholika. Daleko idąca sprzeczność często jest w tym przypadku rozwiązywana poprzez wyraźny podział życia na dwie strefy: zawodową i domową. W każdej z nich osoba o tak dwoistej naturze może funkcjonować w odmienny sposób.
Reklama
Jakie są wady sangwinika, a jakie zalety?
W repertuarze wad i zalet sangwinika przeważają te drugie. Do jego mocnych stron należy przede wszystkim zdrowy optymizm, zbudowany na solidnym fundamencie emocjonalnej równowagi. Mimo naturalnych zdolności przywódczych sangwinik nie narzuca swoich poglądów innym. Nie musi tego robić, bo otoczenie często samo daje się uwieść jego charyzmie. Sangwinik jest dzięki temu naturalnym i lubianym liderem.
Oczywiście, o ile nie przesadzi ze swoją wszechobecnością. Jako ekstrawertyk, lubi dużo mówić. O sobie, ale nie tylko. Chętnie mówi o wszystkim i zwykle robi to w bardzo ciekawy sposób. Jest łasy na komplementy, ale nie jest to pazerność podszyta kompleksem niższości, czy potrzebą kompensacji traum z dzieciństwa. Zapewne dlatego tak chętnie sangwinik odwzajemnia miłe słowo.
Chodzący ideał? Nie do końca. Sangwinik jest niefrasobliwy, beztroski, czasem wręcz nieodpowiedzialny, zarówno w sprawach błahych, jak też tych większej wagi.
Idzie „na żywioł” i rzadko planuje, co w wielu przypadkach ma niezaprzeczalny urok, ale może też być źródłem problemów i chaosu. Cechy te często utrudniają sangwinikom pięcie się po szczeblach kariery zawodowej, niekiedy też są źródłem problemów w życiu prywatnym.
Ze względu na optymistyczne i nieco nonszalanckie prowadzenie się sangwinikom często przypisuje się też brak empatii, co niekoniecznie musi być prawdą – wielu z nich jest osobami o głębokiej wrażliwości.
Reklama
Test na sangwinika
Stosowane w psychologii testy osobowości często odnoszą się do cech temperamentu, choć nie ma profesjonalnych narzędzi stworzonych po to, by badać szczegółowo ten akurat wymiar.
Wiąże się to z niedookreśleniem pojęcia temperamentu oraz poszczególnych jego typów i brakiem jasnych kryteriów. Istotne jest też to, że w praktyce nie ma szczególnej potrzeby badania tego akurat aspektu – sangwinizm to nie choroba, nie zaburzenie, ani nie problem.
Cechy sangwiniczne uwydatniają złożone testy osobowości, ale nie wprost. Bardziej konkretnie na ten rodzaj temperamentu wskazują proste psychotesty i quizy dostępne w Internecie. Nie są to jednak klasyczne standaryzowane narzędzia psychologiczne.
„Testy na sangwinika” koncentrują się wokół typowych cech, takich jak optymizm, skłonność do uzewnętrzniania się, potrzeba przebywania wśród ludzi, aktywność, beztroska itd.
Reklama
Zawody dla sangwinika
Sangwinik ma naturalne predyspozycje do tego, by błyszczeć na pierwszej linii frontu i porywać tłumy. Nie zawsze jednak ponosząc odpowiedzialność za swoje czyny i niekoniecznie brudząc ręce tytaniczną pracą u podstaw.
Jakie w związku z tym zawody są najlepsze dla sangwinika? Jest to:
- polityk,
- aktor,
- piosenkarz,
- dziennikarz telewizyjny,
- przedstawiciel handlowy.
Profesje te, zwłaszcza we współczesnych czasach, nie zawsze wymagają bardzo wysokich kompetencji twardych, są natomiast uzależnione od tych miękkich, takich jak charyzma, elokwencja, odwaga, umiejętność żonglowania słowami w interesujący sposób.
Sangwinik może pokochać pracę przed kamerą, a kamera może pokochać jego.
Zawody niewskazane dla sangwinika to te, które są nudne, sztampowe, powtarzalne, pozbawione kontaktu z ludźmi, nie dające możliwości uzyskania poklasku.
Pełen niefrasobliwości, niesystematyczny, niezorganizowany a do tego towarzyski sangwinik może się okazać niewłaściwym człowiekiem w takich profesjach, jak architekt, prawnik, lekarz, księgowy czy robotnik i montażysta.
Reklama
Jaki jest sangwinik w związku?
Sangwinik w związku może być idealnym partnerem, pod warunkiem, że właśnie takiego się szuka i ma się świadomość nie tylko płynących z tego uroków, ale i zagrożeń.
Życie z sangwinikiem można porównać do egzotycznej wyprawy. Jest pięknie i miło, ale nieprzewidywalnie i nie do końca bezpiecznie. Rozrywkowy charakter, nieustanny pęd, niefrasobliwość, brak planowania, spędzanie życia poza domem i zwykle w większym towarzystwie (niekoniecznie partnera) to cechy, które nie wszystkim pasują, i które w określonych okolicznościach mogą być subiektywnie źle odbierane przez osoby o innym typie temperamentu.
Z różnych przyczyn. Dla znerwicowanego, poważnego i zamkniętego w sobie melancholika, ktoś nieustannie uśmiechnięty i żartujący może się okazać irytujący. Dla flegmatyka sangwinik często jest za szybki z działaniu. Dla skłonnego do zazdrości choleryka – zbyt idealny, a przez to stanowiący przedmiot pożądania również dla innych osób.
Oczywiście to wszystko, to bardzo daleko idące uproszczenia. W praktyce związki budowane przez sangwiników często są satysfakcjonujące dla obu stron i niekoniecznie tak nietrwałe, jak zwykło się sądzić.
Reklama
Dziecko sangwinik - jak je wychować?
Dziecko sangwinik, podobnie jak osoba dorosła, tryska optymizmem. Jest pogodne i ufne. Wszędzie go pełno, jest aktywne, czasem wręcz narzucające się ze swoją obecnością. Lubi mówić, łatwo nawiązuje kontakty towarzyskie z rówieśnikami, zwykle jest lubiane, a nawet popularne w swoim środowisku.
Nie znaczy to, że jest dzieckiem całkowicie bezproblemowym. Jego ekspansywność może prowadzić do przekraczania pewnych granic. Nie napotykając oporu i spotykając się z powszechną akceptacją maluch może mieć skłonność do podporządkowywania sobie otoczenia i burzenia naturalnych hierarchii choćby w relacjach z rodzicami czy nauczycielami. Jego beztroska może też skutkować problemami z utrzymaniem porządku wokół siebie czy kłopotami w szkole.
Jak wychować sangwinika? Przede wszystkim należy wspierać jego naturalne predyspozycje, talenty i zainteresowania, dbając jednak o to, by jednocześnie wypełniane były pojawiające się na poszczególnych etapach dorastania obowiązki domowe i szkolne.
Nałożone zadania należy egzekwować, by nie wyrabiać w dziecku przekonania, że ktoś je wykona w zastępstwie. Zaspokajając potrzebę zachwytu, nie powinno się dopuszczać do tego, by samozadowolenie przekroczyło akceptowalne i zdrowe granice. W związku z tym zawsze warto uzasadniać dawane pochwały.
