Mangan w organizmie - właściwości, szkodliwość, niedobór

Spis treści

• Właściwości manganu
• Mangan w diecie
• Niedobór manganu
• Mangan w wodzie - szkodliwość
• Zatrucie manganem

Mangan to pierwiastek odkryty w 1774 r. przez szwedzkiego chemika Johana Gottlieba Gahna. W naturze występuje głównie w glebie, wodach powierzchniowych i w wodzie morskiej. Jest też pierwiastkiem fizjologicznie występującym w organizmie, niezbędnym do jego prawidłowego funkcjonowania.

Dzienne zapotrzebowanie na ten pierwiastek waha się w granicach 1–15 mg/dobę i w przypadku osób prowadzących zdrowy tryb życia o zbilansowanej diecie, nie ma powodu do niepokoju – niedobór manganu im nie grozi. Niestety, groźny jest nadmiar tego pierwiastka, zwłaszcza w sytuacji, gdy jego zbyt duże stężenie występuje w wodzie. 

Właściwości manganu

Mangan w organizmieczłowieka wchodzi w skład licznych enzymów, m.in. odpowiedzialnych za syntezę cholesterolu, wchłaniania węglowodanów, tłuszczów i białek. Pełni też ważną rolę w sprawnym funkcjonowaniu układu kostno-stawowego, a jego odpowiednie stężenie jest niezwykle istotne w profilaktyce  osteoporozy. Ma też sporą rolę w kwestii sprawności seksualnej, libido, a także płodności. 

Jony manganu pełnią także funkcje antyoksydacyjne, chroniąc układ krążenia przed działaniem wolnych rodników. Ponadto odpowiednie stężenie manganu w organizmie korzystnie wpływa na pracę serca. Co ciekawe, naukowcy z Katedry i Zakładu Higieny Akademii Medycznej we Wrocławiu zbadali, że tylko mangan w odpowiednim stężeniu ma działanie antyoksydacyjne – gdy występuje w nadmiarze, jego działanie jest odwrotne – namnaża wolne rodniki i hamuje aktywność enzymów antyoksydacyjnych.

W odpowiedniej ilości w organizmie poprawia wchłanialność żelaza, a także korzystnie wpływa na stan włosów i paznokci. 

Szkodliwy jest również nadmiar manganu – ten objawia się zaburzeniami układu nerwowego: m.in. drżeniem kończyn czy trudnościami w chodzeniu.

Mangan w diecie

Do najbogatszych źródeł manganuzalicza się:

• owoce morza,
• orzechy (piniowe, włoskie, laskowe),
• goździki,
• płatki owsiane,
• produkty pełnoziarniste,
• czerwone mięso,
• ryż,
• herbata (czarna i zielona),
• tofu.

Jest też oczywiście obecny w owocach i warzywach, zwłaszcza w:

• ananasie,
• morelach,
• korzeniu pietruszki, 
• jarmużu,
• szpinaku,
• kalafiorze,
• buraku.

Niedobór manganu

Niedobór manganuobserwuje się rzadko. To dzięki mechanizmowi homeostazy, która uniemożliwia wydalanie zbyt dużych ilości tego pierwiastka z organizmu w procesie naturalnej przemiany materii. Oczywiście sytuacja może zostać zaburzona w przypadku wystąpienia niektórych schorzeń, wpływających m.in. na układ trawienny. 

Niedobór manganu, czyli hipomanganemia wyraża się przede wszystkim w postaci zaburzeń koordynacji ruchowej, uszkodzeń układu kostno-stawowego i osteoporozy. Może objawiać się bólem kości i stawów. 

Braki tego pierwiastka mogą być również przyczyną szmerów w uszach i pogorszeniu słuchu. A także – choć to objawy niecharakterystyczne, kojarzone raczej z niedoborami witamin A i E – hipomanganemia może objawiać się pogorszeniem stanu skóry, jej  nadmierną suchością, łamliwością paznokci i wypadaniem włosów oraz zahamowaniem ich wzrostu. 

Mangan w wodzie - szkodliwość

Pod koniec XX w. zaczęto przyglądać się stężeniu manganu w wodach podziemnych i powierzchniowych, skąd pochodzi popularna „kranówka”. Obecność manganu jest naturalna, natomiast do zanieczyszczenia dochodzi przy stężeniach manganu w wodzie przekraczających wartość 400-500 μg/l. 

Nawet jeśli wartości stężeń manganu w wodzie przeznaczonej do spożycia są podwyższone, to najczęściej nie przekraczają powyższej granicy i nie zagrażają zdrowiu ludzi. Niepokoją, bo mogą zmieniać barwę, mętność, smak i zapach wody. Mogą też powodować przebarwienia na pranych tkaninach, urządzeniach sanitarnych oraz innych powierzchniach, mających kontakt z wodą. Zdarza się, że nierozpuszczalne związki manganu wytrącają się w formie osadów mineralnych w przewodach wodociągowych i dodatkowo przyczyniają się do pogorszenia jakości wody. Znaczne stężenia manganu w wodzie przeważnie występują jednocześnie z wysokimi wartościami stężeń żelaza. Dopuszczalne stężenie manganu w wodzie z kranu wynosi 50 μg/l. P

Zatrucie manganem

Manganem można zatruć się drogą wziewną. Przenoszony bezpośrednio z płuc do krwioobiegu, jeszcze szczególnie niebezpieczny dla osób pracujących w przemyśle. W przeciwieństwie do drogi doustnej, gdy część wchłoniętej z przewodu pokarmowego dawki manganu jest zatrzymywana w wątrobie i eliminowana z żółcią, nadmierne stężenie manganu krąży w organizmie i utrzymuje się dłużej.   U osób narażonych na wdychanie pyłu o wysokiej zawartości manganu obserwowano objawy toksyczne dotyczące układu nerwowego. Były one zbliżone do występujących w przebiegu choroby Parkinsona i obejmowały osłabienie, brak apetytu, apatię, niekiedy drażliwość i łatwe irytowanie się, bóle mięśni i drżenie mięśniowe. Jednak należy zaznaczyć, że objawy te dotyczą zatruć manganem w tzw. warunkach długotrwałego narażenia.