Choroba Duhringa zwana jest także opryszczkowym zapaleniem skóry, bo na ciele występują swędzące wykwity podobne do pęcherzyków wirusowej opryszczki. Schorzenie to z wirusami nie ma jednak nic wspólnego, bo związane jest z nietolerancją glutenu. Podobnie, jak w celiakii u pacjenta występują przeciwciała IgAEmA. Jednak Choroba Duhringa daje o sobie znać znacznie później niż celiakia, objawy mogą wystąpić u pacjentów między 14. a 40. rokiem życia, a im pacjent jest starszy, tym ryzyko wystąpienia choroby jest większe.
Reklama
Choroba Duhringa - przyczyny
Nie ma jednej przyczyny występowania choroby Duhringa, mogą ją wywołać czynniki genetyczne albo nadmierne spożycie glutenu. Nie wiadomo też dokładnie, dlaczego w brodawkach skórnych pacjentów odkładają się ziarniste złogi, które tworzą ropne pęcherzyki na skórze.
Zobacz też: Zespół Cushinga
Reklama
Objawy choroby Duhringa
Maleńkie ropnie mogą mieć różną postać, od pojedynczych grudek do większych rumieni. W miejscach rozdrapywanych pęcherzy bardzo często tworzą się strupy, a potem powstają blizny. Wykwity najczęściej lokalizują się na:
- kolanach
- łokciach
- pośladkach i kości krzyżowej
- w okolicy łopatek
- na twarz
- na skórze owłosionej głowy
Wypryski nasilają się w sytuacji, gdy pacjent przyjmuje leki i pokarmy zawierające większe ilości jodu lub przebywa w rejonach nadmorskich.
U niektórych pacjentów objawom skórnym towarzyszą objawy zespołu złego wchłaniania pokarmowego, które są spowodowane zanikiem kosmków jelita cienkiego. U chorych może dojść też do niedokrwistości, depresji i osłabienia. Prawie połowa pacjentów z chorobą Duhringa ma zniszczone szkliwo zębowe.
Zobacz też: Róża - choroba skóry
Reklama
Choroba Duhringa - badanie
W trakcie diagnozowania choroby Duhringa wykonuje się dwa podstawowe badania. Z jednej strony trzeba sprawdzić, czy u chorego występują przeciwciała IgAEmA, a jednocześnie trzeba pobrać do badania histopatologicznego wycinek skóry z pęcherzem i zbadać, czy występują w nim ziarniste złogi IgA.
Dodatkowo lekarz może skierować chorego na biopsję jelita i zaproponować wykonanie badań genetycznych.
Sprawdź też: Brodawka łojotokowa - wygląd, przyczyny, leczenie i usuwanie
Reklama
Leczenie i dieta
Zanim rozpocznie się leczenie pacjent ze zdiagnozowaną chorobą Duhringa musi jak najszybciej przejść na ścisłą dietę bezglutenową. Dopiero po 6 miesiącach od wykluczenia z jadłospisu posiłków zawierających gluten, zmiany na skórze mogą zacząć ustępować, na pełne wyleczenie pęcherzy można czasem czekać rok a nawet kilka lat.
Czytaj też: Alergia na gluten - objawy u niemowląt, dzieci i dorosłych
Równolegle z wykluczeniem glutenu pacjentowi ordynuje się lek o nazwie Dapson, który powinien wyeliminować z krwi pacjenta przeciwciała IgAEmA i wyciszyć wysypkę. W trakcie terapii konieczna jest jednak stała opieka lekarza, bo pacjent narażony jest na wiele powikłań, w tym na:
- anemię
- obniżenie liczby leukocytów i granulocytów
- uszkodzenie wątroby
- uszkodzenie nerek
Z diety przy skórnej postać celiakii trzeba wyeliminować nie tylko gluten, ale ograniczyć również spożycie jodu. Pacjent taki powinien rzadziej sięgać po ryby morskie, owoce morza, powinien też zwracać uwagę na to jaką sól kupuje, bo nie zaleca się stosowania soli jodowanej.
Czytaj też:
