Mirzaten

Reklama

Mirzaten - skład

1 tabl. powl. zawiera 30 mg lub 45 mg mirtazapiny półwodnej; tabl. powl. zawierają laktozę. 1 tabl. ulegająca rozpadowi w jamie ustnej (Q-Tab) zawiera 15 mg, 30 mg lub 45 mg mirtazapiny; tabl. Q-Tab zawierają laktozę, sorbitol i aspartam.

Reklama

Mirzaten - działanie

Lek przeciwdepresyjny. Mirtazapina jest ośrodkowo aktywnym presynaptycznym antagonistą receptorów α₂, który zwiększa noradrenergiczne i serotoninergiczne przekaźnictwo nerwowe w o.u.n. Wzmocnienie serotoninergicznego przekaźnictwa nerwowego zachodzi w szczególności za pośrednictwem receptorów 5-HT1, ponieważ receptory 5-HT2 i 5-HT3 są blokowane przez mirtazapinę. Oba enancjomery mirtazapiny wykazują aktywność przeciwdepresyjną, enancjomer S(+) przez blokowanie receptorów α₂ i 5-HT2, a enancjomer R(-) przez blokowanie receptorów 5-HT3. Właściwości uspokajające mirtazapiny wynikają z jej działania jako antagonisty receptora histaminowego H1. Mirtazapina nie ma praktycznie żadnej aktywności antycholinergicznej, dlatego też stosowana w dawkach terapeutycznych wywiera bardzo ograniczone działanie (np. w postaci niedociśnienia ortostatycznego) na układ sercowo-naczyniowy. Po podaniu doustnym mirtazapina jest dobrze i szybko wchłaniana (biodostępność ok. 50%), osiągając maksymalne stężenie w osoczu po ok. 2 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi ok. 85%. Główne drogi przemian metabolicznych to demetylacja i utlenianie, a następnie sprzęganie. W metabolizmie leku biorą udział CYP2D6 i CYP1A2 (8-hydroksymetabolit) oraz CYP3A4 (metabolity N-demetylowe i N-tlenkowe). Metabolit demetylowy jest aktywny farmakologicznie i wydaje się mieć taki sam profil farmakokinetyczny, jak związek macierzysty. Mirtazapina ulega szybkiej przemianie i jest wydalana z moczem i kałem w ciągu kilku dni. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 20-40 h; sporadycznie obserwowano dłuższe okresy półtrwania - do 65 h, a także krótsze - u ludzi młodych. Stan stacjonarny osiągany jest po 3-4 dniach, po czym nie następuje już dalsza kumulacja leku.

Reklama

Mirzaten - wskazania

Leczenie epizodów dużej depresji u dorosłych.

Reklama

Mirzaten - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na mirtazapinę lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Równoczesne stosowanie z inhibitorami MAO.

Reklama

Mirzaten - ostrzeżenia

Preparatu nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Zachowania związane z samobójstwem (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (przede wszystkim agresja, zachowania buntownicze i gniew) były częściej obserwowane w badaniach klinicznych wśród dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż leczonymi placebo. Jeżeli, w oparciu o potrzeby kliniczne, podjęto jednak decyzję o leczeniu, pacjenta należy uważnie monitorować w kierunku pojawienia się objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych o bezpieczeństwie stosowania u dzieci i młodzieży dotyczącym wzrostu, dojrzewania i rozwoju poznawczego oraz behawioralnego. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się, aż do momentu wystąpienia istotnej remisji. Pacjent powinien być ściśle monitorowany do momentu wystąpienia poprawy oraz we wczesnych etapach powrotu do zdrowia (zwiększone ryzyko samobójstwa). Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia, szczególnie pacjentów w wieku poniżej 25 lat. Ze względu na możliwość popełnienia samobójstwa, szczególnie na początku leczenia, pacjent powinien otrzymać tylko ograniczoną liczbę tabletek preparatu. Ze względu na ryzyko zahamowania czynności szpiku kostnego (zwykle z objawami granulocytopenii lub agranulocytozy), lekarz powinien być wyczulony na takie objawy jak gorączka, ból gardła, zapalenie jamy ustnej bądź inne objawy zakażenia; w razie wystąpienia takich objawów należy zaprzestać leczenia i wykonać badanie krwi. Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki. Ostrożne dawkowanie, jak również systematyczna i ścisła kontrola są konieczne w przypadku pacjentów z: padaczką lub organicznym zespołem mózgowym (lek należy wprowadzać ostrożnie u pacjentów z napadami padaczkowymi w wywiadzie; leczenie należy przerwać u każdego pacjenta, u którego rozwiną się drgawki lub gdy dochodzi do zwiększenia częstości napadów padaczkowych); zaburzeniami czynności wątroby; zaburzeniami czynności nerek; chorobami serca, takimi jak zaburzenia przewodzenia, dławica piersiowa czy przebytym ostatnio zawałem mięśnia sercowego (należy podjąć zwykłe środki ostrożności i starannie dobrać dawki stosowanych jednocześnie leków); niskim ciśnieniem tętniczym krwi; cukrzycą (leki przeciwdepresyjne mogą zmienić kontrolę glikemiczną - może być konieczna zmiana dawki insuliny i (lub) doustnych leków hipoglikemizujących; zalecany jest stały nadzór lekarza). Stosowanie leków przeciwdepresyjnych u pacjentów ze schizofrenią lub innymi zaburzeniami psychicznymi może pogorszyć ich stan; może również dojść od nasilenia myśli paranoidalnych. Podczas leczenia fazy depresyjnej zaburzeń dwubiegunowych może nastąpić przejście w fazę maniakalną; pacjenci z historią manii/hipomanii powinni być starannie obserwowani. Należy zaprzestać podawania mirtazapiny u każdego pacjenta wchodzącego w fazę maniakalną. Ostrożność należy zachować u pacjentów z zaburzeniami oddawania moczu, jak w przypadku przerostu gruczołu krokowego, oraz u pacjentów z ostrą jaskrą z wąskim kątem przesączania i podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym. U pacjentów, u których występują objawy akatyzji, zwiększenie dawki może być szkodliwe. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT, częstoskurczu komorowego torsade de pointes, tachykardii komorowej i nagłych zgonów należy zachować ostrożność, przepisując lek pacjentom z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego albo pacjentom, w których rodzinie występowały przypadki wydłużenia odstępu QT, a także podczas jednoczesnego stosowania innych leków powodujących wydłużenie odstępu QTc. Ze względu na ryzyko wystąpienia hiponatremii wywołanej prawdopodobnie niewłaściwym wydzielaniem hormonu antydiuretycznego (SIADH), należy zachować ostrożność u pacjentów z grupy ryzyka, takich jak pacjenci w podeszłym wieku lub stosujący równocześnie leki, o których wiadomo, że wywołują hiponatremię. Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego należy zachować ostrożność i zastosować nadzór kliniczny przy jednoczesnym stosowaniu mirtazapiny i leków selektywnie hamujących wychwyt zwrotny serotoniny oraz innych leków serotoninergicznych. W razie wystąpienia objawów zespołu serotoninowego należy przerwać leczenie mirtazapiną i zastosować objawowe leczenie podtrzymujące. Ciężkie niepożądane reakcje skórne W związku z leczeniem mirtazapiną notowano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu, w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), pęcherzowe zapalenie skóry i rumień wielopostaciowy. Jeśli wystąpią podmiotowe lub przedmiotowe objawy powyższych reakcji, należy natychmiast odstawić mirtazapinę. Jeżeli którakolwiek z powyższych reakcji wystąpiła u pacjenta w związku ze stosowaniem mirtazapiny, leczenia tego nie należy nigdy więcej u niego wznawiać. Pacjenci w podeszłym wieku są często bardziej wrażliwi na działania niepożądane leków przeciwdepresyjnych. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu". Ponadto tabl. ulegające rozpadowi w jamie ustnej (Q-Tab) zawierają sorbitol - nie powinny być stosowane u pacjentów z rzadkimi wrodzonymi problemami nietolerancji fruktozy, oraz aspartam (źródło fenyloalaniny), który może być szkodliwy dla pacjentów z fenyloketonurią.

Reklama

Mirzaten - ciąża

Ograniczone dane dotyczące stosowania mirtazapiny u kobiet w ciąży nie wykazują zwiększonego ryzyka wad wrodzonych. Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania mirtazapiny kobietom w ciąży. Jeżeli preparat jest przyjmowany w czasie ciąży lub krótko przed porodem zaleca się obserwację noworodka ze względu na możliwość wystąpienia objawów odstawienia. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) u kobiet w ciąży, zwłaszcza w III trymestrze, może zwiększać ryzyko występowania zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN). Chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących związku PPHN z leczeniem mirtazapiną, nie można wykluczyć takiego ryzyka, biorąc pod uwagę powiązany mechanizm działania (zwiększenie stężenia serotoniny). Mirtazapina jest wydzielana jedynie w bardzo niewielkich ilościach z mlekiem. Decyzja, czy należy kontynuować lub zaprzestać karmienia piersią lub kontynuować czy zaprzestać leczenia preparatem, powinna być podjęta po uwzględnieniu korzyści karmienia piersią dla dziecka i korzyści terapii dla kobiety. Badania niekliniczne dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję u zwierząt nie wykazały żadnego wpływu na płodność.

Reklama

Mirzaten - efekty uboczne

Bardzo często: senność, uspokojenie, ból głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zwiększenie masy ciała, zwiększenie apetytu. Często: letarg, zawroty głowy, drżenie, amnezja (w większości przypadków ustępująca po odstawieniu leku), nudności, biegunka, wymioty, zaparcia, wysypka, ból stawów, mięśni, pleców, niedociśnienie ortostatyczne, obrzęki obwodowe, zmęczenie, nietypowe sny, dezorientacja, lęk, bezsenność. Niezbyt często: parestezje, zespół niespokojnych nóg, omdlenie, niedoczulica jamy ustnej, niedociśnienie, koszmary senne, mania, pobudzenie, halucynacje, niepokój psychoruchowy (w tym akatyzja, hiperkinezja). Rzadko: drgawki kloniczne mięśni, zwiększenie aktywności aminotransferaz, agresywne zachowanie. Częstość nieznana: depresja szpiku kostnego (granulocytopenia, agranulocytoza, anemia aplastyczna, trombocytopenia), eozynofilia, drgawki (napady padaczki), zespół serotoninowy, parestezje jamy ustnej, dyzartria, obrzęk jamy ustnej, zwiększone wydzielanie śliny, zespół Stevensa-Johnsona, pęcherzowe zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), rabdomioliza, zatrzymanie moczu, uogólnione obrzęki, miejscowe obrzęki, myśli samobójcze, zachowania samobójcze, lunatyzm, niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, hiperprolaktynemia (i związane z nia objawy mlekotoku i ginekomastii), zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej. W ocenie laboratoryjnej badań klinicznych obserwowano przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz i GGT (jakkolwiek związanych z tym zdarzeń niepożądanych nie zgłaszano znamiennie statystycznie częściej niż w grupie placebo). Następujące zdarzenia niepożądane były często obserwowane w badaniach klinicznych z udziałem dzieci: zwiększenie masy ciała, pokrzywka i hipertriglicerydemia. Nagłe odstawienie leku może spowodować wystąpienie objawów odstawiennych. Większość z nich jest łagodna i samoistnie ustępuje. Najczęściej opisywano: zawroty głowy, pobudzenie, lęk, bóle głowy i nudności.

Mirzaten - interakcje

Mirtazapina nie powinna być podawana równocześnie z inhibitorami MAO ani w ciągu 2 tyg. od zaprzestania ich podawania. W odwrotnej sytuacji powinno również upłynąć ok. 2 tyg., zanim pacjenci przyjmujący mirtazapinę rozpoczną terapię inhibitorami MAO. Skojarzone podawanie mirtazapiny z innymi substancjami czynnymi leków serotoninergicznych (L-tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, SSRIs, wenlafaksyna, sole litu i preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego) może prowadzić do objawów związanych z serotoniną (zespół serotoninowy). Należy zachować ostrożność starannie obserwując pacjenta, jeżeli podaje się mirtazapinę w skojarzeniu z tymi substancjami. Mirtazapina może nasilać uspokajające działanie benzodiazepin i innych leków uspokajających (szczególnie leków przeciwpsychotycznych, antagonistów H1 przeciwhistaminowych, opioidów). Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania tych leków równocześnie z mirtazapiną. Mirtazapina może wzmagać hamujące działanie alkoholu na o.u.n.; należy zalecić pacjentom, aby podczas terapii mirtazapiną unikali spożywania alkoholu. Mirtazapina w dawce 30 mg raz na dobę może powodować małe, ale znamienne statystycznie zwiększenie wartości INR u pacjentów leczonych warfaryną. Po zastosowaniu większej dawki mirtazapiny nie można wykluczyć bardziej wyraźnego wpływu, dlatego zalecana jest obserwacja INR podczas skojarzonego leczenia warfaryną i mirtazapiną. W przypadku jednoczesnego stosowania leków, które wydłużają odstęp QTc (np. niektórych leków przeciwpsychotycznych lub antybiotyków), może być zwiększone ryzyko wydłużenia odstępu QT i (lub) wystąpienia komorowych zaburzeń rytmu serca (np. częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes). Karbamazepina i fenytoina, indukujące enzym CYP3A4, zwiększały prawie 2-krotnie klirens mirtazapiny, co powodowało zmniejszenie jej stężenia w osoczu odpowiednio o 60 i 45%. Jeśli mirtazapina podawana jest z karbamazepiną lub innym induktorem metabolizmu leków (np. ryfampicyna), może być konieczne zwiększenie dawki mirtazapiny. Po zaprzestaniu podawania induktora, może być konieczne zmniejszenie dawki mirtazapiny. Równoczesne podawanie ketokonazolu, silnego inhibitora CYP3A4, zwiększa stężenie w osoczu i AUC mirtazapiny odpowiednio o ok. 40 i 50%. Równoczesne podawanie cymetydyny (słaby inhibitor CYP1A2, CYP2D6 i CYP3A4) z mirtazapiną może zwiększyć średnie stężenie mirtazapiny w osoczu o więcej niż 50%. Należy zachować ostrożność i zmniejszyć dawkę w sytuacji równoczesnego podawania mirtazapiny z silnymi inhibitorami CYP3A4, inhibitorami proteazy HIV, azolowymi lekami przeciwgrzybiczymi, erytromycyną, cymetydyną lub nefazodonem. Badania interakcji nie wykazały istotnych efektów farmakokinetycznych w przypadku równoczesnego podawania pacjentom mirtazapiny i paroksetyny, amitryptyliny, rysperydonu czy litu.

Mirzaten - dawkowanie

Doustnie. Dorośli: skuteczna dawka dobowa zazwyczaj wynosi 15-45 mg; leczenie należy rozpocząć od dawki początkowej wynoszącej 15 mg lub 30 mg. Działanie przeciwdepresyjne zwykle ujawnia się po 1-2 tyg. stosowania. Leczenie odpowiednią dawką powinno dawać pozytywną odpowiedź w ciągu 2-4 tyg. W przypadku niewystarczającej odpowiedzi, dawkę można zwiększać do dawki maksymalnej. Jeśli brak odpowiedniej odpowiedzi klinicznej w ciągu następnych 2-4 tyg., leczenie należy odstawić. U pacjentów z depresją leczenie powinno być kontynuowane, aż do całkowitego ustąpienia objawów, co trwa zazwyczaj co najmniej 6 mies. Zaleca się stopniowe zakończenie leczenia, aby uniknąć objawów odstawienia. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowywania dawki, ale zwiększenie dawki należy prowadzić pod ścisłą kontrolą, aby uzyskać zadowalającą i bezpieczną odpowiedź kliniczną. U pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek (CCr <40 ml/min) oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby klirens mirtazapiny może być zmniejszony - należy to uwzględnić, przepisując preparat takim pacjentom, a szczególne pacjentom z ciężkimi zaburzeniami wątroby (brak badań w tej grupie). Nie należy stosować leku u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Sposób podania. Preparat można podawać w jednorazowej dawce dobowej, najlepiej wieczorem, przed udaniem się na spoczynek. Lek można również podawać w 2 dawkach podzielonych (jedna dawka rano i druga, większa dawka wieczorem). Tabletki powlekane należy połykać w całości, popijając płynem; nie należy ich żuć. Tabletki Q-Tab szybko ulegają rozpadowi w jamie ustnej i mogą być połykane bez popijania wodą.

Mirzaten - uwagi

Zaleca się stopniowe kończenie leczenia mirtazapiną w celu uniknięcia objawów odstawiennych. Lek może zaburzać koncentrację i czujność (zwłaszcza w początkowej fazie leczenia). Pacjenci leczeni lekami przeciwdepresyjnymi nie powinni podejmować się wykonywania potencjalnie niebezpiecznych czynności, które wymagają czujności i dobrej koncentracji, np. prowadzenia pojazdów mechanicznych czy obsługiwania maszyn.