Xetanor

Reklama

Xetanor - skład

1 tabl. powl. zawiera 20 mg paroksetyny w postaci bezwodnego chlorowodorku.

Reklama

Xetanor - działanie

Lek przeciwdepresyjny - silny i selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgowych. Paroksetyna ma niewielkie powinowactwo do cholinergicznych receptorów muskarynowych, adrenergicznych (α₁, α₂ i β), dopaminowych (D₂), serotoninowych (5HT₁, 5HT₂) i histaminowych (H₁). Badania in vivo wykazały brak właściwości hamujących na OUN i właściwości hipotensyjnych. Po podaniu doustnym paroksetyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega metabolizmowi pierwszego przejścia. Stężenie leku w stanie stacjonarnym osiągane jest po 7-14 dniach od rozpoczęcia terapii. Lek jest w znacznym stopniu rozprowadzany do tkanek, tylko 1% znajduje się w osoczu. W ok. 95% wiąże się z białkami osocza. Główne metabolity paroksetyny mają strukturę polarną i są skoniugowanymi produktami oksydacji i metylacji, są nieaktywne. Ok. 64% dawki leku wydalane jest z moczem w postaci metabolitów (poniżej 2% - w postaci niezmienionej), ok. 36% wydalane jest z kałem (poniżej 1% - w postaci niezmienionej). Wydalanie metabolitów jest dwufazowe: początkowo w wyniku metabolizmu pierwszego przejścia, a następnie układowej eliminacji leku. T_0,5 w fazie eliminacji jest zmienny, najczęściej wynosi ok. 1 doby.

Reklama

Xetanor - wskazania

Leczenie: ciężkich epizodów depresyjnych, zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych, zaburzenia lękowego z napadami lęku z agorafobią lub bez agorafobii, zaburzenia lękowego w postaci fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego, zaburzenia stresowego pourazowego.

Reklama

Xetanor - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na paroksetynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Preparat zawiera lecytynę sojową, która może być źródłem białka sojowego - u pacjentów uczulonych na orzeszki ziemne lub soję, mogą wystąpić reakcje uczuleniowe. Przeciwwskazane jest stosowanie paroksetyny jednocześnie z inhibitorami MAO. W wyjątkowych okolicznościach linezolid (antybiotyk, który jest odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO) można stosować w skojarzeniu z paroksetyną pod warunkiem, że możliwe jest prowadzenie ścisłej kontroli objawów zespołu serotoninowego oraz monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi. Leczenie paroksetyną można rozpocząć: 2 tyg. po zakończeniu stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO lub co najmniej 24 h po zakończeniu stosowania odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotionony). Co najmniej 1 tydz. powinien upłynąć od zakończenia leczenia paroksetyną do rozpoczęcia leczenia jakimkolwiek inhibitorem MAO. Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną. Nie należy stosować paroksetyny w skojarzeniu z pimozydem.

Reklama

Xetanor - ostrzeżenia

Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samouszkodzeń i samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się, aż do wystąpienia wyraźnej remisji. Pacjent powinien być ściśle monitorowany do momentu pojawienia się poprawy oraz we wczesnych etapach powrotu do zdrowia (zwiększone ryzyko samobójstwa). Zaburzenia te mogą współwystępować z ciężkimi epizodami depresyjnymi. U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkim epizodem depresyjnym. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie lub, którzy przed rozpoczęciem leczenia wykazują znaczny stopień myśli samobójczych, stanowią grupę wysokiego ryzyka wystąpienia myśli lub prób samobójczych i powinni znajdować się pod szczególną opieką podczas leczenia, szczególnie pacjenci w wieku >25 lat. Zwiększenie dawki u pacjentów, u których wystąpią objawy akatyzji może być szkodliwe. W przypadku wystąpienia objawów zespołu serotoninowego lub objawów jak w złośliwym zespole neuroleptycznym należy przerwać leczenie paroksetyną i rozpocząć objawowe leczenie wspomagające. Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z prekursorami serotoniny (takimi jak L-tryptofan, oksytryptan). Paroksetynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z manią w wywiadzie; należy przerwać leczenie paroksetyną u każdego pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna. Zalecana jest ostrożność u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek lub u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. Jeśli w trakcie stosowania leku utrzymuje się zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, należy rozważyć przerwanie leczenia paroksetyną. Leczenie pacjentów z cukrzycą leczenie selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) może zmieniać stopień kontroli stężenia glukozy we krwi - może być konieczna zmiana dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków o działaniu hipoglikemizującym. Należy zachować ostrożność podczas stosowania paroksetyny u pacjentów z padaczką; w przypadku wystąpienia napadu drgawkowego lek należy odstawić. Doświadczenia kliniczne dotyczące jednoczesnego stosowania paroksetyny z elektrowstrząsami są ograniczone. Paroksetyna może powodować rozszerzenie źrenic - należy zachować ostrożność u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem lub z jaskrą w wywiadzie. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności serca oraz u pacjentów z grup ryzyka wystąpienia zmniejszonego stężenia sodu (hiponatremii) w osoczu (np. w przypadku jednoczesnego stosowania leków i marskości wątroby). Ze względu na ryzyko nieprawidłowych krwawień należy zachować ostrożność u pacjentów stosujących leki z grupy SSRI jednocześnie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub innymi lekami zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak klozapina, pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2), a także u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub rozpoznaną skłonnością do krwawień. Paroksetyna może zmniejszać skuteczność tamoksyfenu - należy unikać podawania paroksetyny podczas stosowania tamoksyfenu w leczeniu lub zapobieganiu wystąpienia raka piersi. Preparatu nie należy stosować u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych obserwowano zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi, niż w grupie, której podawano placebo. Jeżeli mimo to zostanie podjęta decyzja o rozpoczęciu leczenia, w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, należy uważnie obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych co do bezpieczeństwa stosowania paroksetyny u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.

Reklama

Xetanor - ciąża

Paroksetyna może być stosowana w ciąży tylko wtedy, kiedy istnieją bezwzględne wskazania. U kobiet w ciąży Iub u kobiet, które planują ciążę należy rozważyć alternatywną metodę leczenia. Należy unikać nagłego przerywania stosowania paroksetyny w ciąży. Należy obserwować noworodki, których matki kontynuowały przyjmowanie leku w późnym okresie ciąży, zwłaszcza w III trymestrze. U noworodków, których matki stosowały paroksetynę w późnym okresie ciąży, mogą wystąpić następujące objawy: zespół zaburzeń oddechowych, sinica, bezdech, drgawki, wahania temperatury ciała, trudności w pobieraniu pokarmu, wymioty, hipoglikemia, hipertonia, hipotonia, hiperrefleksja, drżenie, drżączka ze zdenerwowania, drażliwość, letarg, nieustanny płacz, senność i trudności w zasypianiu. Objawy te mogą być spowodowane działaniem serotoninergicznym lub mogą wystąpić jako objawy z odstawienia. W większości przypadków powikłania ujawniają się natychmiast lub wkrótce (<24 h) po porodzie. Z badań epidemiologicznych wynika, że stosowanie w ciąży leków z grupy SSRI, szczególnie w późnym okresie ciąży, może zwiększać ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodka. Z niektórych badań epidemiologicznych wynika, że stosowanie paroksetyny w I trymestrze ciąży wiąże ze zwiększonym ryzykiem wrodzonych wad rozwojowych, szczególnie układu sercowo-naczyniowego (np. ubytki w przegrodzie międzykomorowej lub w przegrodzie międzyprzedsionkowej serca). Mechanizm tych zmian jest nieznany. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozród, ale nie wykazały bezpośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, przebieg porodu lub rozwój pourodzeniowy. Paroksetyna w niewielkiej ilości jest wydzielana do mleka kobiecego. W opublikowanych badaniach, stężenia paroksetyny w surowicy niemowląt karmionych piersią były niewykrywalne lub bardzo małe i u tych niemowląt nie obserwowano oznak działania Ieku. Jeśli nie przewiduje się objawów, można rozważyć karmienie piersią. Paroksetyna może wpływać na jakość nasienia, a tym samym na płodność (działanie to jest przemijające).

Reklama

Xetanor - efekty uboczne

Bardzo często: nudności, zaburzenia seksualne. Często: zwiększenie stężenia cholesterolu, zmniejszenie apetytu, senność, bezsenność, pobudzenie, nietypowe sny (w tym koszmary senne), zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, drżenie, bóle głowy, zaburzenia koncentracji, niewyraźne widzenie, ziewanie, zaparcia, biegunka, wymioty, suchość w jamie ustnej, nadmierna potliwość, osłabienie, zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, przeważnie dotyczące skóry i błon śluzowych (w tym wybroczyny oraz krwawienie z dróg rodnych), zaburzenia stężenia glukozy we krwi u pacjentów z cukrzycą, splątanie, omamy, objawy pozapiramidowe, rozszerzenie źrenic, tachykardia zatokowa, przemijające zwiększenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego krwi (zazwyczaj u pacjentów z wcześniej występującym niedociśnieniem lub lękiem), niedociśnienie ortostatyczne, wysypka, świąd, zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu. Rzadko: hiponatremia (przeważnie u pacjentów w podeszłym wieku i czasami związana z zespołem niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego), mania, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja, drgawki, zespół niespokojnych nóg, bradykardia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, prolaktynemia/mlekotok, zaburzenia miesiączkowania (w tym krwotoczna miesiączka, nieprawidłowe krwawienia z macicy, brak miesiączki, opóźniona lub nieregularna miesiączka), ból stawów, ból mięśni. Bardzo rzadko: małopłytkowość, ciężkie i zagrażające życiu reakcje alergiczne (w tym reakcje anafilaktoidalne i obrzęk naczynioruchowy), zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego, zespół serotoninowy (objawy mogą obejmować pobudzenie, splątanie, obfite pocenie się, omamy, hiperrefleksję, drgawki kloniczne mięśni, dreszcze, tachykardię i drżenie mięśni), ostra jaskra, krwawienia z przewodu pokarmowego, zaburzenia czynności wątroby (takie jak zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i (lub) niewydolność wątroby), nadwrażliwość na światło, ciężkie skórne reakcje uczuleniowe (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka), priapizm, obrzęki obwodowe. Częstość nieznana: agresja, myśli samobójcze, zachowania samobójcze (w trakcie leczenia lub w krótkim czasie po przerwaniu leczenia; objawy te mogą być także spowodowane chorobą podstawową), bruksizm, szumy uszne, mikroskopowe zapalenie jelita grubego. Doniesienia o objawach pozapiramidowych, obejmujących dystonie ustno-twarzowe, otrzymywano niekiedy od pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami ruchowymi lub od pacjentów, którzy stosowali leki neuroleptyczne. Badania epidemiologiczne, głównie prowadzone u pacjentów w wieku ≥50 lat, wykazały zwiększone ryzyko złamań kości w grupie pacjentów otrzymujących leki z grupy SSRI oraz trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Mechanizm tego ryzyka nie jest znany. Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów z odstawienia: często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, zaburzenia czucia (w tym parestezje, wrażenie wstrząsów elektrycznych i szumy uszne), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), lęk, ból głowy; niezbyt często: pobudzenie, nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, chwiejność emocjonalna, zaburzenia widzenia, kołatanie serca, biegunka, drażliwość. Objawy te występują zazwyczaj w ciągu kilku pierwszych dni po odstawianiu leku, jednak istnieją bardzo rzadkie doniesienia o ich wystąpieniu u pacjentów, którzy nieumyślnie pominęli dawkę. U dzieci i młodzieży obserwowano na podstawie badań klinicznych następujące działania niepożądane: zwiększoną częstość zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samouszkodzenia i zwiększoną wrogość. Myśli samobójcze i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznych przeprowadzonych wśród młodzieży z ciężkim epizodem depresyjnym. Zwiększona wrogość występowała szczególnie wśród dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, głównie u dzieci poniżej 12 lat. Dodatkowe objawy obserwowane częściej w grupie leczonych paroksetyną w porównaniu z grupą przyjmujących placebo to: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju) oraz działania niepożądane związane z krwawieniami, głównie skóry i błon śluzowych. Objawy obserwowane po zakończeniu leczenia lub po stopniowym zmniejszaniu stosowanej dawki paroksetyny: chwiejność emocjonalną (w tym płaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli samobójcze i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, nudności i bóle brzucha.

Xetanor - interakcje

Przeciwwskazane jest stosowanie paroksetyny jednocześnie z inhibitorami MAO ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego. W wyjątkowych okolicznościach linezolid (antybiotyk, który jest odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO) można stosować w skojarzeniu z paroksetyną pod warunkiem, że możliwe jest prowadzenie ścisłej kontroli objawów zespołu serotoninowego oraz monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi. Leczenie paroksetyną można rozpocząć: 2 tyg. po zakończeniu stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO lub co najmniej 24 h po zakończeniu stosowania odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemidu, linezolidu). Co najmniej 1 tydz. powinien upłynąć od zakończenia leczenia paroksetyną do rozpoczęcia leczenia jakimkolwiek inhibitorem MAO. Jednoczesne podawanie paroksetyny i leków serotoninergicznych może prowadzić do wystąpienia objawów związanych z działaniem serotoniny (zespół serotoninowy). Wymagane jest zachowanie ostrożności i ścisła kontrola kliniczna podczas skojarzonego leczenia paroksetyną i lekami serotoninergicznymi (takimi jak L-tryptofan, pochodne tryptanu, tramadol, linezolid, chlorek metylotioniny, leki z grupy SSRI, lit, petydyna i preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego). Wymagane jest również zachowanie ostrożności stosując fentanyl podczas znieczulenia ogólnego oraz Ieczenia przewlekłego bólu. Jednoczesne stosowanie pimozydu i paroksetyny jest przeciwwskazane. Metabolizm i farmakokinetyka paroksetyny mogą być zaburzone przez pobudzenie lub hamowanie aktywności enzymów metabolizujących leki. Podając paroksetynę w skojarzeniu z preparatem o znanym działaniu hamującym aktywność enzymów metabolizujących leki, należy rozważyć stosowanie dawek paroksetyny mieszczących się w dolnym zakresie dawkowania. Nie jest konieczne dostosowanie początkowej dawki paroksetyny, jeśli ma być ona podawana jednocześnie z lekami o znanym działaniu pobudzającym enzymy metabolizujące leki (np. karbamazepina, ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina) lub z fozamprenawirem/rytonawirem. Wszelkie zmiany dawki paroksetyny (po rozpoczęciu leczenia lub po przerwaniu leczenia preparatem pobudzającym enzymy) powinny być dokonywane na podstawie oceny działania klinicznego (tolerancji i skuteczności). Jednoczesne stosowanie fozamprenawiru/rytonawiru w dawkach 700/100 mg 2 razy na dobę i paroksetyny w dawce 20 mg na dobę u zdrowych ochotników przez 10 dni znacząco zmniejsza stężenie paroksetyny w osoczu (o ok. 55%). Paroksetyna nie wpływa znacząco na metabolizm fozamprenawiru/rytonawiru. Nie ma danych dotyczących długotrwałego (powyżej 10 dni) jednoczesnego stosowania paroksetyny i fozamprenawiru/rytonawiru. Codzienne stosowanie paroksetyny znacznie zwiększa stężenie procyklidyny w osoczu - jeśli wystąpią objawy antycholinergiczne, dawkę procyklidyny należy zmniejszyć. U pacjentów z padaczką jednoczesne stosowanie paroksetyny nie wpływało na parametry farmakokinetyczne i farmakodynamiczne leków przeciwpadaczkowych (karbamazepina, fenytoina, walproinian sodu). Paroksetyna hamuje aktywność CYP2D6, co może prowadzić do zwiększenia stężeń w osoczu innych jednocześnie stosowanych leków metabolizowanych przez ten enzym: niektórych trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptyków z grupy pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny i tiorydazyny), rysperydonu, atomoksetyny, niektórych Ieków przeciwarytmicznych klasy lc (np. propafenonu i flekainidu) i metoprololu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania paroksetyny i metoprololu podawanego w niewydolności serca, ze względu na jego wąski zakres terapeutyczny w tym wskazaniu. Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną. Tamoksyfen jest metabolizowany przez CYP2D6 do endoksyfenu, ważnego czynnego związku, który znacząco przyczynia się do skuteczności tamoksyfenu. Nieodwracalne hamowanie aktywności CYP2D6 przez paroksetynę może prowadzić do zmniejszenia stężenia endoksyfenu w osoczu. Należy unikać spożywania alkoholu podczas przyjmowania paroksetyny. Należy zachować szczególną ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu paroksetyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych, ze względu na ryzyko zwiększenia działania przeciwzakrzepowego i wystąpienia krwawienia. Ostrożność zalecana jest u pacjentów stosujących leki z grupy SSRI jednocześnie z lekami wpływającymi na czynność płytek krwi Iub zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. nietypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak klozapina, pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2), jak i u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które predysponują do wystąpienia krwawienia.

Xetanor - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Ciężkie epizody depresyjne: zalecana dawka to 20 mg na dobę. Ogólna poprawa stanu klinicznego pacjenta rozpoczyna się po 1 tyg., ale widoczna staje się od 2. tyg. leczenia. Dawkowanie należy zweryfikować i, jeśli to konieczne, dostosować w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, następnie ponownie ocenić na podstawie wyników leczenia. U niektórych pacjentów, u których odpowiedź kliniczna na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawkę można zwiększać stopniowo o 10 mg, w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Pacjenci z depresją powinni być leczeni dostatecznie długo, przez co najmniej 6 mies., aby zapewnić ustąpienie objawów. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne: zalecana dawka to 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 20 mg na dobę. Dawka może być zwiększana stopniowo o 10 mg, do wielkości dawki zalecanej. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana odpowiedź kliniczna na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka mies. lub nawet dłużej. Zaburzenie lękowe z napadami lęku: zalecana dawka to 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg na dobę i zwiększać ją stopniowo o 10 mg w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta na leczenie, aż do dawki zalecanej. Rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej zalecane jest w celu zminimalizowania potencjalnego nasilenia objawów Ięku napadowego, co, jak się ogólnie uznaje, występuje w początkowym okresie leczenia choroby. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki, obserwowana odpowiedź kliniczna na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem lękowym powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka mies. lub nawet dłużej. Fobia społeczna, zaburzenie lękowe uogólnione, zaburzenie stresowe pourazowe: zalecana dawka to 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana odpowiedź kliniczna na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałe leczenie powinno być regularnie oceniane. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat) dawkowanie należy rozpoczynać od dawki początkowej zalecanej u dorosłych; maksymalna dawka nie powinna być większa niż 40 mg na dobę. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr <30 ml/min) lub u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek. Sposób podania. Zaleca się podawanie preparatu raz na dobę, rano, w trakcie posiłku; tabletki należy połykać w całości, bez rozgryzania.

Xetanor - uwagi

Należy unikać nagłego odstawiania preparatu - zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki (w przeprowadzonych badaniach klinicznych dawkę dobową leku zmniejszano co tydzień o 10 mg). W okresie leczenia preparatem należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych w ruchu. Należy unikać spożywania alkoholu podczas przyjmowania paroksetyny.