Caprelsa

Reklama

Caprelsa - skład

1 tabl. powl. zawiera 100 mg lub 300 mg wandetanibu.

Reklama

Caprelsa - działanie

Lek przeciwnowotworowy, inhibitor kinazy proteinowej. Wandetanib jest silnym inhibitorem receptora 2. dla czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGFR-2), określanego także jako receptor KDR, receptora czynnika wzrostu naskórka (EGFR) i kinaz tyrozynowych RET. Wandetanib jest również mniej niż mikromolowym inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora 3. czynnika wzrostu śródbłonka. Hamuje stymulowaną przez VEGF migrację, namnażanie i przeżycie komórek śródbłonka oraz tworzenie nowych naczyń krwionośnych w modelach angiogenezy in vitro. Dodatkowo hamuje stymulowane przez czynnik wzrostu naskórka (EGF) kinazy tyrozynowe receptora EGF w komórkach guza i komórkach śródbłonka. Wandetanib hamuje zależne od EGFR namnażanie komórek i przeżycie komórek in vitro. Hamuje także RET typu "dzikiego" oraz większość zmutowanych, aktywowanych form RET i znacznie hamuje namnażanie linii komórkowych raka rdzeniastego tarczycy (RRT) in vitro. Wandetanib stosowany in vivo powodował ograniczenie angiogenezy wywoływanej przez komórki guza, zmniejszał przepuszczalność naczyń guza oraz gęstość mikronaczyń guza oraz hamował wzrost guza w różnych modelach guza ludzkiego ksenoprzeszczepu u myszy pozbawionych grasicy. Wandetanib hamował także wzrost guzów ksenoprzeszczepów RRT in vivo. Dokładny mechanizm działania wandetanibu w miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym RRT nie jest znany. Po podaniu doustnym wandetanib wchłania się powoli, przy czym C_max osiągane jest zwykle w okresie 4 -10 h po przyjęciu (mediana - 6 h). Lek kumuluje się w organizmie osiągając 8-krotność tego stężenia po zastosowaniu dawek powtarzanych, a stan stacjonarny osiągany jest po ok. 2 mies. Wandetanib wiąże się z albuminami ludzkiej surowicy i kwaśną glikoproteiną alfa-1, przy czym w warunkach in vitro wiązanie z białkami wynosi ok. 90%.  Po podaniu doustnym lek w postaci niezmienionej oraz jego metabolity, N-tlenek wandetanibu i N-demetylowandetanib, wykrywano w osoczu, moczu i kale. Koniugat glukuronidu stanowił jedynie poboczny metabolit znajdowany w wydalinach. N-demetylowandetanib jest głównie produkowany przez CYP3A4, a N-tlenek wandetanibu przez enzymy monooksygenazy zawierające flawinę (FM01 i FMO3). T_0,5 w osoczu wynosi ok. 19 dni.  Po zastosowaniu pojedynczej dawki w ciągu 21 dni uległo wydaleniu 69% dawki, w tym 44% w kale i 25% w moczu.

Reklama

Caprelsa - wskazania

Leczenie agresywnego i objawowego, nieoperacyjnego, miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego raka rdzeniastego tarczycy. Lek jest wskazany u pacjentów dorosłych, dzieci i młodzieży w wieku ≥5 lat. U pacjentów, u których nie wykryto mutacji RET lub uzyskano wynik negatywny, jest możliwe uzyskanie mniejszej skuteczności leku - należy to rozważyć przed podjęciem decyzji o leczeniu pacjenta.

Reklama

Caprelsa - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Wrodzony zespół wydłużonego odstępu QTc. Pacjenci z czasem trwania odstępu QTc przekraczającym 480 ms. Jednoczesne stosowanie z następującymi lekami, o których wiadomo, że również wydłużają odstęp QTc i (lub) indukują występowanie zespołu torsades de pointes: arszenik, cyzapryd, dożylnie podawana erytromycyna, toremifen, mizolastyna, moksyfloksacyna, leki przeciwarytmiczne klas IA oraz III. Karmienie piersią.

Reklama

Caprelsa - ostrzeżenia

Wobec możliwych zagrożeń związanych z przyjmowaniem wandetanibu istotne jest, aby stosowanie leczenia tym lekiem było ograniczone do pacjentów, którzy rzeczywiście go potrzebują, tj. do pacjentów z chorobą objawową o agresywnym przebiegu. Choroba wyłącznie objawowa lub wyłącznie postępująca nie jest wystarczającym wskazaniem do wdrożenia leczenia wandetanibem. Tempo zmian poziomów biomarkerów, takich jak kalcytonina (CTN) i (lub) antygen karcynoembrionalny (CEA), a także tempo zmiany objętości guza określone w toku wnikliwej obserwacji stanu pacjenta mogą pomóc nie tylko w wyborze pacjentów rzeczywiście potrzebujących leczenia, ale także mogą ułatwić określenie optymalnego momentu rozpoczęcia leczenia wandetanibem. Ze stosowaniem wandetanibu w dawce 300 mg związane jest znaczne i zależne od stężenia leku wydłużenie odstępu QTc (średnio o 28 ms, mediana 35 ms). Występowanie pierwszych zdarzeń wydłużenia odstępu QTc stwierdzano najczęściej w pierwszych 3 mies. leczenia, ale i po tym czasie stwierdzano je po raz pierwszy. T_0,5 wandetanibu (wynoszący 19 dni) sprawia, że ocena momentu wystąpienia wydłużenia odstępu QTc jest szczególnie problematyczna. Ryzyko wystąpienia torsades de pointes może być zwiększone u pacjentów z zaburzeniami równowagi elektrolitowej. Nie wolno rozpoczynać stosowania wandetanibu u pacjentów, u których czas trwania odstępu QTc w zapisie EKG jest dłuższy niż 480 ms. Wandetanibu nie należy stosować u pacjentów z torsades de pointes w wywiadzie, chyba że wszystkie czynniki ryzyka prowadzące do torsades de pointes zostały skorygowane. Nie prowadzono badań dotyczących stosowania wandetanibu u pacjentów z arytmią komorową lub po niedawno przebytym zawale mięśnia sercowego. Należy wykonać badanie EKG, określić stężenie potasu, wapnia i magnezu w surowicy oraz poziom hormonu tyreotropowego (TSH) w momencie rozpoczęcia leczenia, po 1, 3, 6 oraz 12 tyg. od rozpoczęcia leczenia, a następnie co 3 mies. przez co najmniej rok po zakończeniu leczenia. Taki schemat powinien być zastosowany w okresie po zmniejszeniu dawek na skutek wydłużenia odstępu QTc oraz po wstrzymaniu stosowania przez więcej niż 2 tyg. Badania EKG i badania krwi należy wykonywać, kiedy występują wskazania kliniczne w trakcie leczenia oraz po jego zakończeniu. Należy kontynuować częste kontrolowanie odstępów QT w zapisie EKG. Stężenie potasu w surowicy powinno być utrzymywane na poziomie 4 mEq/l lub wyższym. Stężenie magnezu i wapnia w surowicy powinno być utrzymywane w prawidłowym zakresie, aby zmniejszyć ryzyko wydłużenia odstępu QT w zapisie EKG. Dodatkowe monitorowanie QTc, stężeń elektrolitów oraz czynności nerek są wymagane szczególnie w przypadku wystąpienia biegunki i (lub) nasilenia biegunki/odwodnienia, w przypadku zaburzeń równowagi elektrolitowej, zaburzeń czynności nerek. W przypadku utrzymywania się wydłużenia odstępu QTc do 500 ms lub więcej zalecane jest zasięgnięcie porady kardiologa. Jeśli odstęp QTc ulega znacznemu wzrostowi, ale utrzymuje się poniżej 500 ms, trzeba zasięgnąć porady kardiologa. Stosowanie wandetanibu jednocześnie z lekami wydłużającymi odstęp QTc w EKG jest przeciwwskazane lub nie jest zalecane. Jednoczesne stosowanie wandetanibu i ondansetronu nie jest zalecane. Pacjenci, u których pojedyncza wartość skorygowanego odstępu QTc w zapisie EKG ≥500 ms, powinni przerwać stosowanie wandetanibu. Przyjmowanie leku można wznowić od zmniejszonej dawki po potwierdzonym powrocie czasu trwania QTc do wartości sprzed leczenia i skorygowaniu ewentualnych zaburzeń równowagi elektrolitowej. U każdego pacjenta stosującego wandetanib w przypadku wystąpienia drgawek, bólu głowy, zaburzeń widzenia, splątania lub zaburzeń stanu psychicznego należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zespołu odwracalnej tylnej encefalopatii (PRES). W przypadku pacjentów z guzem bez mutacji RET skuteczność leczenia wandetanibem może być zmniejszona, a stosunek korzyści do ryzyka w tej grupie pacjentów może być różny niż w grupie z guzem z mutacją RET. U pacjentów, u których status mutacji może być negatywny, decyzję o leczeniu wandetanibem danego pacjenta należy starannie rozważyć z powodu ryzyka związanego z mniej skutecznym leczeniem. Z tego powodu zaleca się badanie mutacji RET. Przy ustalaniu statusu mutacji RET próbki tkanki powinny być pobrane w miarę możliwości w czasie raczej rozpoczynania leczenia niż diagnozy. W przypadku wystąpienia u pacjentów stosujących wandetanib reakcji skórnych łagodnych do umiarkowanych wystarczające może być leczenie objawowe, zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania leku. Cięższe reakcje skórne (takie jak zespół Stevensa-Johnsona) mogą wymagać zastosowania ogólnie działających glikokortykosteroidów i całkowitego przerwania stosowania wandetanibu. Należy zachować ostrożność podczas ekspozycji na światło słoneczne poprzez stosowanie ubrań ochronnych i (lub) filtrów przeciwsłonecznych ze względu na ryzyko wystąpienia reakcji fototoksycznych. W przypadku wystąpienia biegunki zalecane jest stosowanie standardowych środków przeciwbiegunkowych; należy częściej kontrolować odstęp QTc i stężenie elektrolitów w surowicy. W przypadku wystąpienia ciężkiej biegunki (stopień 3-4 CTCAE), należy przerwać stosowanie wandetanibu dopóki biegunka nie ustąpi. Po ustąpieniu lub zmniejszeniu nasilenia biegunki leczenie należy wznowić stosując zmniejszoną dawkę leku. Ze względu na ryzyko wystąpienia krwawienia śródczaszkowego należy zachować ostrożność podczas stosowania wandetanibu u pacjentów z przerzutami do mózgu. U pacjentów, u których wystąpiła niewydolność serca konieczne może być tymczasowe lub całkowite zaprzestanie stosowania leczenia. Niewydolność serca może mieć charakter nieodwracalny i nie ustępować po zaprzestaniu przyjmowania wandetanibu. W niektórych przypadkach dochodziło do zgonu. Ze względu na ryzyko wystąpienia nadciśnienia tętniczego (w tym przełomu nadciśnieniowego) pacjentów należy monitorować i odpowiednio kontrolować. Jeżeli nadciśnienie krwi nie może być właściwie kontrolowane za pomocą leków, nie należy wznawiać leczenia wandetanibem do czasu uzyskania klinicznej kontroli nadciśnienia tętniczego. Może być konieczne zmniejszenie dawki leku. Wandetanib nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy przekraczające 1,5-krotnie GGN), ponieważ dostępne są tylko ograniczone dane dotyczące stosowania leku u tych pacjentów, a bezpieczeństwo i skuteczność leczenia nie zostały określone. Zaleca się okresowe kontrole aktywności AlAT. W przypadku wystąpienia objawów ze strony układu oddechowego  (np. duszność, kaszel i gorączka), należy przerwać leczenie wandetanibem i natychmiast przeprowadzić odpowiednie badania. W przypadku stwierdzenia śródmiąższowej choroby płuc należy całkowicie przerwać stosowanie wandetanibu i podjąć odpowiednie leczenie. Korzyści ze stosowania wandetanibu u pacjentów, u których stężenie kalcytoniny jest mniejsze niż 500 pg/ml nie zostały określone i dlatego stosowanie leku w tej grupie pacjentów należy dokładnie rozważyć ze względu na możliwe zagrożenia związane z leczeniem wandetanibem. Wszyscy lekarze przepisujący lek muszą zapoznać się z Informacjami dla lekarza i Wytycznymi dotyczącymi postępowania. Lekarz powinien przedyskutować z pacjentem zagrożenia związane z leczeniem preparatem i przekazać pacjentowi Kartę ostrzegawczą pacjenta. Nie należy podawać produktu dzieciom w wieku poniżej 5 lat. Nie ma doświadczenia w leczeniu dzieci, w wieku poniżej 9 lat z dziedzicznym rakiem rdzeniastym tarczycy. Wandetanib w dawce większej niż 150 mg/m² pc. nie był stosowany w badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży. W klinicznym badaniu pediatrycznym przeprowadzonym podczas stosowania wandetanibu we wszystkich kontrolnych pomiarach wzrostu dzieci i młodzieży wykazano liniowy przyrost wzrostu w badanej populacji. Jednakże długoterminowe dane dotyczące bezpieczeństwa u dzieci i młodzieży nie są dostępne.

Reklama

Caprelsa - ciąża

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży przez cały okres leczenia oraz przez co najmniej 4 mies. po przyjęciu ostatniej dawki leku. Lek wykazuje istotny wpływ na wszystkie etapy rozrodu u samic szczurów. Jeżeli wandetanib jest stosowany podczas ciąży lub jeżeli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia wandetanibem, należy uprzedzić ją o możliwości uszkodzenia płodu lub ryzyku poronienia. Stosowanie leku u kobiet ciężarnych można kontynuować tylko wtedy, jeżeli potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka. Podczas terapii wandetanibem karmienie piersią jest przeciwwskazane. U szczurów wandetanib nie wpływał na płodność osobników męskich, ale powodował zaburzenia płodności osobników żeńskich.

Reklama

Caprelsa - efekty uboczne

Bardzo często: zapalenie błony śluzowej nosogardła, zapalenie oskrzeli, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia układu moczowego, zmniejszenie apetytu, hipokalcemia, bezsenność, depresja, ból głowy, parestezje, zaburzenia czucia, uczucie zawrotu głowy, niewyraźne widzenie, zmiany strukturalne rogówki (w tym złogi rogówki lub zmętnienie rogówki), wydłużenie odstępu QTc w zapisie EKG, nadciśnienie tętnicze, ból brzucha, biegunka, nudności, wymioty, niestrawność, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka i inne reakcje skórne (w tym trądzik, sucha skóra, zapalenie skóry, świąd), zmiany w obrębie paznokci, białkomocz, kamica nerkowa, astenia, zmęczenie, ból, obrzęk. Często: zapalenie płuc, posocznica, grypa, zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie zatok, zapalenie krtani, zapalenie mieszków włosowych, czyrak, zakażenia grzybicze, odmiedniczkowe zapalenie nerek, niedoczynność tarczycy, hipokaliemia, hiperkalcemia, hiperglikemia, odwodnienie, hiponatremia, niepokój, lęk, drżenie, letarg, utrata świadomości, zaburzenia równowagi, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, widzenie z efektem "halo", błyski, jaskra, zapalenie spojówek, suchość oka, ubytki rogówki, przełom nadciśnieniowy, niedokrwienne zaburzenia mózgowo-naczyniowe, krwawienie z nosa, krwioplucie, zapalenie płuc, zapalenie jelita grubego, suchość w ustach, zapalenie jamy ustnej, zaburzenia przełykania, zaparcie, zapalenie błony śluzowej żołądka, krwawienie z przewodu pokarmowego, kamica pęcherzyka żółciowego, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, łysienie, dyzuria, krwiomocz, niewydolność nerek, częstomocz, parcie na pęcherz, gorączka, zwiększenie aktywności AlAT i AspAT w surowicy, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Niezbyt często: zapalenie wyrostka robaczkowego, zakażenia gronkowcem, zapalenie uchyłka, zapalenie tkanki łącznej, ropień ściany brzucha, niedożywienie, drgawki, klonus, obrzęk mózgu, zaćma, zaburzenia akomodacji oka, niewydolność serca, ostra niewydolność serca, zaburzenia częstości i rytmu serca, zaburzenia przewodzenia, arytmia komorowa, zatrzymanie akcji serca, niewydolność oddechowa, zachłystowe zapalenie płuc, zapalenie trzustki, zapalenie otrzewnej, niedrożność jelita, perforacja jelit, nietrzymanie stolca, pęcherzowe zapalenie skóry, chromaturia (zabarwienie moczu), bezmocz, zaburzenia gojenia, zwiększone stężenie hemoglobiny, zwiększenie aktywności amylazy w surowicy. Częstość nieznana: tętniak i rozwarstwienie tętnicy. U pacjentów stosujących wandetanib w monoterapii obserwowano przypadki takie jak: torsades de pointes, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, choroba śródmiąższowa płuc i zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii (PRES). Oczekuje się, iż będą to działania niepożądane występujące niezbyt często u pacjentów przyjmujących wandetanib w leczeniu raka rdzeniastego tarczycy. U pacjentów stosujących wandetanib w leczeniu raka rdzeniastego tarczycy często występują zaburzenia narządu wzroku, takie jak niewyraźne widzenie. Badania z użyciem lampy szczelinowej ujawniły u leczonych pacjentów zmętnienie rogówek; jednakże rutynowe badanie lampą szczelinową nie jest wymagane u pacjentów stosujących wandetanib. W zależności od czasu ekspozycji, mediana stężenia hemoglobiny u pacjentów leczonych wandetanibem wzrosła o 0,5-1,5 g/dl w porównaniu do wartości wyjściowych.

Caprelsa - interakcje

U osób zdrowych ekspozycja na midazolam (substrat CYP3A4) nie ulegała zmianom podczas jego podawania jednocześnie z pojedynczą dawką wandetanibu 800 mg. Wandetanib jest inhibitorem transportera kationów organicznych 2 (OCT2). U osób zdrowych z genami typu "dzikiego" kodującymi OCT2 - AUC_(0-t) oraz C_max metforminy (będącej substratem dla OCT2) były zwiększone odpowiednio o 74% oraz 50%, a CL_R metforminy był zmniejszony o 52% podczas jej równoczesnego podawania z wandetanibem. U pacjentów przyjmujących jednocześnie metforminę i wandetanib zalecane jest odpowiednie monitorowanie stanu klinicznego oraz (lub) parametrów laboratoryjnych, a także może być u nich konieczne stosowanie mniejszej dawki metforminy. U osób zdrowych AUC_(0-t) oraz C_max digoksyny (substrat P-gp) były zwiększone odpowiednio o 23% oraz 29% podczas jednoczesnego podawania ze względu na hamowanie P-gp przez wandetanib. Pondato, działanie digoksyny sprzyjające występowaniu bradykardii może nasilać ryzyko powodowanego przez wandetanib wydłużenia odstępu QTc oraz zespołu torsade de pointes. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie digoksynę i wandetanib zalecane jest odpowiednie monitorowanie stanu klinicznego (np. poprzez ocenę EKG) oraz (lub) parametrów laboratoryjnych, a także może być u nich konieczne stosowanie mniejszej dawki digoksyny. Jeśli chodzi o inne substraty dla P-gp, takie jak dabigatran, w przypadku ich podawania jednocześnie z wandetanibem zalecane jest monitorowanie stanu klinicznego pacjenta. U osób zdrowych nie wykazano żadnych klinicznie istotnych interakcji między wandetanibem (w dawce pojedynczej 300 mg) a silnym inhibitorem CYP3A4 - itrakonazolem (w dawkach powtarzanych 200 mg raz na dobę). U zdrowych mężczyzn ekspozycja na wandetanib była zmniejszona o 40% podczas jego podawania jednocześnie z silnym induktorem CYP3A4 - ryfampicyną. Należy unikać podawania wandetanibu jednocześnie z silnymi induktorami CYP3A4. U osób zdrowych C_max wandetanibu było zmniejszone o 15%, podczas gdy AUC_(0-t) wandetanibu nie ulegało zmianie podczas jednoczesnego podawania z omeprazolem. Ani C_max, ani AUC_(0-t) wandetanibu nie ulegały zmianie podczas podawania z ranitydyną. Z tego względu nie ma konieczności zmiany dawkowania wandetanibu podczas jego jednoczesnego stosowania z omeprazolem lub ranitydyną. Jedną z dróg eliminacji wandetanibu jest wydalanie z żółcią w postaci niezmienionej. Wandetanib nie jest substratem dla białka oporności wielolekowej 2 (MRP2), glikoproteiny P (Pgp) lub białka oporności raka piersi (BCRP). Jednoczesne stosowanie wandetanibu i leków wydłużających odstęp QTc i (lub) powodują torsades de pointes jest albo przeciwwskazane, albo niezalecane, zależnie od istniejących alternatywnych sposobów leczenia. Leki, których stosowanie jednocześnie z wandetanibem jest przeciwwskazane: cyzapryd, stosowana dożylnie erytromycyna, toremifen, mizolastyna, moksifloksacyna, arszenik, leki przeciwarytmiczne klas IA i III. Leki, których stosowanie łącznie z wandetanibem nie jest zalecane: metadon, haloperydol, amisulpiryd, chlorpromazyna, sulpiryd, zuklopentiksol, halofantryna, pentamidyna oraz lumefantryna. Jeśli nie jest dostępna właściwa, alternatywna terapia, można zastosować niezalecane leczenie wandetanibem z tymi lekami, lecz konieczne jest dodatkowe monitorowanie EKG w celu kontroli odstępu QTc, ocena stężeń elektrolitów oraz dalsza kontrola w razie wystąpienia lub nasilenia biegunki. Stosowanie wandetanibu jednocześnie z ondansetronem u zdrowych ochotników ma niewielki wpływ na farmakokinetykę wandetanibu, lecz ma niewielki addytywny wpływ na wydłużenie odstępu QTc o ok. 10 ms. Dlatego jednoczesne stosowanie ondansetronu z wandetanibem nie jest zalecane. Jeżeli ondansetron jest podawany jednocześnie z wandetanibem, wymagane jest bardziej wnikliwe kontrolowanie stężenia elektrolitów w surowicy oraz zapisów EKG i zdecydowane działanie w przypadku jakichkolwiek odstępstw od normy. Ze względu na zwiększone ryzyko występowania zakrzepów u pacjentów z nowotworami często są stosowane leki przeciwzakrzepowe. Uwzględniając wysoką zmienność osobniczą odpowiedzi na leczenie przeciwzakrzepowe, a także możliwość interakcji między antagonistami witaminy K a lekami stosowanymi w chemioterapii, zaleca się częstsze kontrolowanie wskaźnika INR jeśli podjęto decyzję o leczeniu pacjenta antagonistami witaminy K.

Caprelsa - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz z doświadczeniem w leczeniu raka rdzeniastego tarczycy oraz w prowadzeniu terapii z zastosowaniem leków przeciwnowotworowych, a także doświadczony w interpretacji zapisu EKG. Dozwolone jest wyłącznie przepisanie ilości leku wystarczającej na jeden cykl leczenia. W celu zapewnienia pacjentowi kolejnej porcji leku konieczne jest wystawienie nowej recepty. Zalecana dawka to 1 tabl. 300 mg raz na dobę, przyjmowana w trakcie lub między posiłkami, codziennie o tej samej porze. Jeśli dawka zostanie pominięta, należy ją przyjąć, kiedy tylko pacjent sobie o tym przypomni. Jeśli do pory przyjęcia następnej dawki pozostało mniej niż 12 h, nie należy przyjmować pominiętej dawki. Nie należy przyjmować dawki podwójnej (dwóch dawek o tej samej porze) w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Wandetanib może być stosowany tak długo, jak u pacjentów z rakiem rdzeniastym tarczycy widoczne są korzyści z leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia konieczna jest wnikliwa ocena odstępu QTc w zapisie EKG. W przypadku zdarzenia 3. stopnia wg CTCAE lub większej toksyczności lub wydłużenia odstępu QT (w zapisie EKG), należy przynajmniej tymczasowo przerwać stosowanie wandetanibu, a kiedy objawy toksyczności ustąpią lub ulegną poprawie do stopnia 1. w skali CTCAE, wznowić jego stosowanie w zmniejszonej dawce. Jeżeli to konieczne, dobowa dawka 300 mg może zostać zmniejszona do 200 mg lub do 100 mg. Stan pacjenta musi być odpowiednio kontrolowany. Ze względu na 19-dniowy T_0,5 leku, działania niepożądane, w tym wydłużony odstęp QTc, mogą nie ustępować w krótkim czasie. U pacjentów w podeszłym wieku zmiana dawki początkowej nie jest konieczna. Szczególne grupy pacjentów. Dostępne są ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania wandetanibu u pacjentów w wieku powyżej 75 lat z rdzeniastym rakiem tarczycy. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek zmiana początkowej dawki leku nie jest wymagana. Lek nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania dawki 300 mg u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek: u 5 spośród 6 pacjentów dawka musiała zostać zmniejszona do 200 mg. Mimo zmniejszenia dawki początkowej do 200 mg u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek bezpieczeństwo i skuteczność dawki 200 mg nie zostały określone. Wandetanib nie jest zalecany do stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy przekraczające 1,5-krotnie GGN). Zmiana dawki początkowej nie jest wymagana u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież w wieku ≥5 lat z rakiem rdzeniastym tarczycy. Dawkowanie należy prowadzić na podstawie wskaźnika powierzchni ciała wyrażonego w mg/m² (pc.). Pc. 0,7 - <0,9 m²: dawka początkowa to 100 mg co drugi dzień, jeśli jest dobrze tolerowana, po 8 tyg. można ją zwiększyć do 100 mg na dobę. Pc. 0,9 - <1,2 m²: dawka początkowa to 100 mg na dobę, po 8 tyg. można zastosować schemat 7-dniowy 100 mg-200 mg-100 mg-200 mg-100 mg-200 mg-100 mg. Pacjenci, u których wystąpiły działania niepożądane wymagające zmniejszenia dawki, powinni przerwać stosowanie wandetanibu na przynajmniej tydzień. Można wznowić leczenie w zmniejszonej dawce (100 mg co drugi dzień) od momentu całkowitego ustąpienia działań niepożądanych. Pc. 1,2 - <1,6 m²: leczenie można rozpocząć od schematu 7-dniowego 100 mg-200 mg-100 mg-200 mg-100 mg-200 mg-100 mg. Po 8 tyg. dawkę można zwiększyć do 200 mg na dobę. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy przerwać stosowanie wandetanibu na przynajmniej tydzień. Można wznowić leczenie w zmniejszonej dawce (100 mg na dobę) od momentu całkowitego ustąpienia działań niepożądanych. Pc. ≥1,6 m²: dawka początkowa to 200 mg na dobę. Po 8 tyg. dawkę można zwiększyć do 300 mg na dobę. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy przerwać stosowanie wandetanibu na przynajmniej tydzień. Można wznowić leczenie w zmniejszonej dawce (schemat 7-dniowy) od momentu całkowitego ustąpienia działań niepożądanych. U dzieci i młodzieży z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek może konieczne być zastosowanie zmniejszonej dawki. Wymagana jest indywidualna kontrola, szczególnie u dzieci i młodzieży z niskim wskaźnikiem powierzchni ciała. Wandetanib nie jest zalecany u dzieci i młodzieży z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Lek nie jest zalecany u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Sposób podania. W przypadku pacjentów, którzy mają trudności z połykaniem, tabletkę  można rozpuścić w połowie szklanki wody niegazowanej. Nie należy stosować innych płynów. Tabletkę wrzucić do wody, nie kruszyć, mieszać do rozpuszczenia (ok. 10 min) a uzyskaną mieszaninę natychmiast wypić. Jakiekolwiek pozostałości w szklance należy wymieszać z połową szklanki wody i wypić. Płyn może być również podawany poprzez zgłębnik nosowo-żołądkowy lub gastrostomijny.

Caprelsa - uwagi

Podczas stosowania leku zgłaszano przypadki zmęczenia i niewyraźnego widzenia - pacjenci, którzy doświadczą takich objawów powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. UWAGA: Ze względu na tymczasowe ograniczenia w dostawach leku Caprelsa 100 mg oraz brak możliwości podziału tabletek Caprelsa 300 mg na mniejsze dawki, w czasie ograniczenia dostaw, dawkę 100 mg należy zachować dla pacjentów pediatrycznych oraz dla pacjentów z niewydolnością nerek lub wydłużonym odstępem QT, wymagających zastosowania mniejszych dawek wandetanibu. Lek w dawce 100 mg nie powinien być stosowany w tym czasie u pacjentów stosujących większe dawki, w tym dawkę 300 mg na dobę.