Poziom RDW jest oznaczany jako jeden z parametrów podczas badania morfologii krwi, która jest najczęściej wykonywanym badaniem profilaktycznym. RDW (ang. Red Cell Distribution Width) oznacza rozpiętość rozkładu wielkości krwinek czerwonych. To ważne badanie we wczesnym diagnozowaniu różnego rodzaju niedokrwistości. Jednak żeby dokładnie ocenić stan układu czerwonokrwinkowego musimy sprawdzić i porównać ze sobą wszystkie podstawowe parametry tego układu, czyli wskaźniki:
- RBC (liczba czerwonych krwinek),
- HGB (stężenie hemoglobiny),
- HCT (hematokryt, czyli stosunek objętości krwinek do osocza),
- MCV (średnia objętość krwinki czerwonej),
- MCH (średnia waga hemoglobiny w krwince),
- MCHC (średnie stężenie hemoglobiny w krwince),
- RDW (miara zróżnicowania wielkości erytrocytów),
- RET (liczba retykulocytów).
Reklama
Jak wygląda badanie RDW?
Oznaczanie poziomu RDW wykonuje się w trakcie badania krwi, próbka pobierana jest przeważnie z żyły łokciowej. Poziom RDW jest oznaczany jako jeden z parametrów podczas wykonywanego badania morfologii krwi.
Pacjent musi być na czczo, rano może wypić pół szklanki wody. Ostatni posiłek powinien zjeść poprzedniego dnia, najlepiej około godziny 19.
Wskazania do badania RDW
Badanie krwi RDW powinno być wykonywane profilaktycznie raz w roku lub gdy pacjent ma objawy anemii. Wskazaniem do badania RDW i innych parametrów układu czerwonokrwinkowego powinny być niepokojące symptomy:
- zmęczenie i senność,
- bladość skóry,
- omdlenia,
- zawroty głowy,
- przyspieszony oddech,
- przyspieszona akcja serca,
- stany depresyjne,
- kłopoty jelitowe,
- zaburzenia miesiączkowania i libido,
- drętwienie odczuwalne w rękach i nogach,
- napady duszności.
Reklama
Normy RDW
Norma RDW jest różnie określana przez laboratoria, ze względu na różne normy i rodzaje odczynników. Zawsze jednak wartość RDW podawana jest w procentach i nie powinna przekraczać 11,5-14,5 proc. niezależnie od płci i wieku pacjenta.
Wartość RDW oblicza się dzieląc standardowe odchylenie czerwonych krwinek przez ich średnią wielkość i mnożąc przez 100.
Przyczyny podwyższonego RDW
Wskaźnik RDW powyżej 15 procent to stan tzw. anizocytozy, która jest charakterystyczna dla różnych chorób, dlatego wynik zawsze powinien być interpretowany przez lekarza zlecającego badanie morfologiczne krwi.
Wysokie RDW wynika najczęściej z różnego rodzaju niedokrwistości, w tym m.in.:
- anemii spowodowanej niedoborami żelaza,
- niedokrwistości megaloblastycznej,
- niedokrwistości hemolitycznej,
- niedokrwistości makrocytowej.
Wzrost wskaźnika zauważalny jest również u osób, u których wystąpiła choroba genetyczna zwana talasemią, która powoduje zmniejszenie syntezy hemoglobiny. Talasemia bardzo często występuje u populacji zamieszkującej basen Morza Śródziemnego.
Reklama
Wysokie RDW
Wyższe RDW mają również pacjenci, którzy przeszli transfuzję krwi, przekroczenia zdarzają się również u niektórych osób z chorobą nowotworową, w której doszło do przerzutów. Anizocytoza często towarzyszy też stanom zapalnym. Ale wyższy wskaźnik RDW może być skutkiem ubocznym przyjmowania witaminy B12 lub kwasu foliowego.
Nie można interpretować samodzielnego wyniku RDC, najczęściej patrzy się na niego w zestawieniu z wynikiem średniej objętość krwinki czerwonej (MCV). Jeśli wskaźnik MCV jest niski, a poziom RDW wysoki to z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że pacjent cierpi na niedobory żelaza. Niskie MCV i RDW w normie może oznaczać niedokrwistości towarzyszącą chorobom przewlekłym.
Przyczyny obniżonego RDW
Jeśli spadek tego poziomu RDW jest niewielki, a pozostałe parametry są w normie pacjentowi raczej nic nie dolega. Oznacza to, że czerwone krwinki w jego organizmie mają zbliżoną wielkość.
Inaczej jest w przypadku, gdy obniżonemu RDW towarzyszy również np. zbyt niska hemogloina czy pozostałe parametry. Znacznie obniżone RDW najczęściej występuje u osób z anemią. Wynik poniżej 10,2 proc, może świadczyć o anemii makrocytarnej (organizm wytwarza mało, ale dużych erytrocytów) lub anemii mikrocytarnej (czerwone krwinki są bardzo małe).
