Reklama
Temozolomide Fair-Med. - skład
1 kaps. zawiera 5 mg, 20 mg, 100 mg, 140 mg, 180 mg lub 250 mg temozolomidu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Temozolomide Fair-Med. - działanie
Lek przeciwnowotworowy o działaniu alkilującym, należący do grupy triazenów. W fizjologicznym pH ulega szybkiej przemianie do aktywnego związku - MTIC, powodującego błędną naprawę adduktów metylowych. Temozolomid szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax w ciągu 20 min po podaniu. W niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza (10-20 %). Szybko przenika przez barierę krew-mózg i dostaje się do płynu mózgowo-rdzeniowego. T0,5 wynosi 1,8 h. Jest wydalany głównie przez nerki.
Reklama
Temozolomide Fair-Med. - wskazania
Leczenie dorosłych pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym w skojarzeniu z radioterapią, a następnie w monoterapii; dzieci w od 3 lat, młodzieży oraz pacjentów dorosłych z glejakiem złośliwym, jak glejak wielopostaciowy lub gwiaździak anaplastyczny, wykazującym wznowę lub progresję po standardowym leczeniu.
Reklama
Temozolomide Fair-Med. - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na dakarbazynę. Ciężka mielosupresja.
Reklama
Temozolomide Fair-Med. - ostrzeżenia
Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania leku u dzieci poniżej 3 lat; u dzieci starszych i młodzieży dane te są bardzo ograniczone. Wszystkich pacjentów należy monitorować pod kątem wystąpienia zakażeń opurtunistycznych (takich jak zapalenie płuc spowodowane Pneumocystis jirovecii) i reaktywacji zakażeń (np. wirusami zapalenia wątroby typu B lub cytomegalii). Po wprowadzeniu produktu do obrotu, u pacjentów przyjmujących temozolomid w skojarzeniu z radioterapią, w tym podczas jednoczesnego stosowania steroidów, obserwowano przypadki opryszczkowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (w tym także przypadki śmiertelne). Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na hepatotoksyczne działanie temozolomidu, przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badania czynności wątroby. W przypadku nieprawidłowych wyników należy dokładnie rozważyć decyzję o rozpoczęciu leczenia temozolomidem, oceniając ryzyko i korzyści dla danego pacjenta. Badania czynności wątroby należy przeprowadzać także po każdym cyklu leczenia. U pacjentów stosujących lek w schemacie 42-dniowym, w połowie cyklu leczenia należy powtórzyć badania czynności wątroby. U pacjentów z istotnymi zaburzeniami czynności wątroby należy dokładnie rozważyć korzyści i ryzyko kontynuacji leczenia. Szczególnie ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia neutropenii i trombocytopenii. Wszystkich pacjentów, a zwłaszcza leczonych jednocześnie steroidami, należy kontrolować pod kątem wystąpienia zapalenia płuc spowodowanego przez Pneumocystis carinii (PCP). U wszystkich pacjentów otrzymujących temozolomid w skojarzeniu z radioterapią w 42-dniowym schemacie leczenia (maksymalnie do 49 dni), bez względu na liczbę limfocytów, konieczne jest zastosowanie środków zapobiegających PCP. Jeśli wystąpi limfopenia profilaktykę stosuje się do czasu, aż limfopenia zmniejszy się do ≤1 stopnia. Leczenie przeciwwymiotne może być wdrożone przed lub po podaniu temozolomidu. Pacjentom z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym zaleca się podanie leków przeciwwymiotnych przed podaniem pierwszej dawki temozolomidu; wskazane jest również podanie leków przeciwwymiotnych w okresie monoterapii. Pacjenci z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję po standardowym leczeniu, u których ciężkie wymioty (stopień 3. lub 4.) występowały podczas poprzednich cykli leczenia mogą wymagać leczenia przeciwwymiotnego. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lapp lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Temozolomide Fair-Med. - ciąża
Nie należy stosować preparatu u kobiet w ciąży. W razie konieczności rozważenia stosowania leku w czasie ciąży, należy poinformować pacjentkę o potencjalnym ryzyku dla płodu (ryzyko działania teratogennego i (lub) uszkadzającego płód). Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję. Należy przerwać karmienie piersią w chwili rozpoczęcia leczenia temozolomidem. Ze względu na genotoksyczne działanie leku, mężczyźni leczeni temozolomidem powinni unikać poczęcia dziecka podczas leczenia oraz nie krócej niż przez 6 mies. po otrzymaniu ostatniej dawki temozolomidu. Leczenie temozolomidem może spowodować nieodwracalną bezpłodność - przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o możliwości kriokonserwacji nasienia.
Reklama
Temozolomide Fair-Med. - efekty uboczne
Nowo zdiagnozowany glejak wielopostaciowy. W skojarzeniu z radioterapią. Bardzo często: jadłowstręt, ból głowy, zaparcie, nudności, wymioty, wysypka, łysienie, zmęczenie. Często: zakażenia, opryszczka zwykła, zakażenia ran, zapalenie gardła, kandydoza jamy ustnej, neutropenia, trombocytopenia, limfopenia, leukopenia, hiperglikemia, zmniejszenie masy ciała, lęk, labilność emocjonalna, bezsenność, drgawki, zmniejszenie świadomości, senność, afazja, zaburzenia równowagi, zawroty głowy, splątanie, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, neuropatia, parastezje, zaburzenia mowy, drżenia, niewyraźne widzenie, zaburzenia słuchu, krwotok, obrzęk, obrzęk nóg, duszność, kaszel, zapalenie jamy ustnej, biegunka, ból brzucha, dyspepsja, zaburzenia połykania, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, świąd, słabość mięśni, ból stawów, zwiększenie częstości oddawania moczu, nietrzymanie moczu, reakcje alergiczne, gorączka, zmiany popromienne, obrzęk twarzy, ból, zaburzenia smaku, zwiększenie aktywności AlAT. Niezbyt często: gorączka neutropeniczna, niedokrwistość, objawy przypominające zespół Cushinga, hipokaliemia, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie masy ciała, pobudzenie, apatia, zaburzenia zachowania, depresja, omamy, stan padaczkowy, zaburzenia pozapiramidowe, niedowład połowiczy, ataksja, zaburzenia zdolności poznawczej, dysfazja, zaburzenia chodzenia, nadwrażliwość na dotyk, zmniejszenie wrażliwości na dotyk, zaburzenia neurologiczne (nieokreślone), neuropatia obwodowa, zaniewidzenie połowicze, zmniejszenie ostrości wzroku, zaburzenia widzenia, ubytki w polu widzenia, ból gałki ocznej, zapalenie ucha środkowego, szumy uszne, nadwrażliwość na dźwięki, ból ucha, kołatanie serca, krwotok mózgowy, nadciśnienie, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, złuszczenie skóry, reakcje nadwrażliwości na światło, zaburzenia pigmentacji, miopatia, ból pleców, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni, impotencja, astenia, nagłe zaczerwienienie, uderzenia gorąca, pogorszenie stanu ogólnego, dreszcze, przebarwienie języka, omamy węchowe, pragnienie, zwiększenie aktywności AspAT, γ-GT. Monoterapia. Bardzo często: jadłowstręt, drgawki, ból głowy, zaparcie, nudności, wymioty, wysypka, łysienie, zmęczenie. Często: zakażenia, kandydoza jamy ustnej, gorączka neutropeniczna, trombocytopenia, niedokrwistość, leukopenia, zmniejszenie masy ciała, lęk, depresja, labilność emocjonalna, bezsenność, niedowład połowiczny, afazja, zaburzenia równowagi, senność, splątanie, zawroty głowy, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, dysfazja, zaburzenia neurologiczne (nieokreślone), neuropatia, neuropatia obwodowa, parestezje, zaburzenia mowy, drżenia, ubytki w polu widzenia, niewyraźne widzenie, dwojenie, zaburzenia słuchu, szumy uszne, krwotok, zakrzepica żył głębokich, obrzęk nóg, duszność, kaszel, zapalenie jamy ustnej, biegunka, dyspepsja, zaburzenia połykania, suchość w jamie ustnej, suchość skóry, świąd, słabość mięśni, ból stawów, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni, nietrzymanie moczu, reakcje alergiczne, gorączka, zmiany popromienne, ból, zaburzenia smaku, zwiększenie aktywności AlAT. Niezbyt często: opryszczka zwykła, półpasiec, objawy grypopodobne, limfopenia, wybroczyny, objawy przypominające zespół Cushinga, hiperglikemia, zwiększenie masy ciała, omamy, amnezja, porażenie połowicze, ataksja, zaburzenia koordynacji, zaburzenia chodzenia, nadwrażliwość na dotyk, zaburzenia czucia, zmniejszenie ostrości wzroku, ból gałki ocznej, suchość gałki ocznej, głuchota, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból ucha, zator tętnicy płucnej, obrzęk, obrzęki obwodowe, zapalenie płuc, zapalenie zatok, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, uczucie pełności w brzuchu, nietrzymanie kału, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nieokreślone), zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, guzki krwawnicze, rumień, zaburzenia pigmentacji, nasilenie pocenia, miopatia, ból pleców, dyzuria, krwawienie z pochwy, krwotok miesiączkowy, brak miesiączki, zapalenie pochwy, ból piersi, astenia, obrzęk twarzy, ból, pogorszenie stanu ogólnego, dreszcze, choroby zębów. Glejak złośliwy wykazujący wznowę lub progresję. Bardzo często: neutropenia lub limfopenia (stopień 3.- 4.), trombocytopenia (stopień 3.- 4.), jadłowstręt, ból głowy, wymioty, nudności, zaparcie, uczucie zmęczenia. Często: zmniejszenie masy ciała, senność, zawroty głowy, parestezje, duszność, biegunka, ból brzucha, dyspepsja, wysypka, świąd, łysienie, gorączka, osłabienie, sztywność mięśni, złe samopoczucie, ból, zaburzenia smaku. Niezbyt często: pancytopenia, niedokrwistość (stopień 3.- 4.), leukopenia. Rzadko: zakażenia oportunistyczne, w tym zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii. Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, erytrodermia, pokrzywka, osutka, reakcje alergiczne, w tym anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy. Ponadto, po wprowadzeniu leku do obrotu, bardzo rzadko obserwowano następujące działania niepożądane: często: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; niezbyt często: zakażenie wirusem cytomegalii, reaktywację zakażenia, takiego jak zakażenie wirusem cytomegalii, wirusem zapalenia wątroby typu B, opryszczkowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (w tym przypadki śmiertelne), moczówkę prostą, hiperbilirubinemię, cholestazę, zapalenie wątroby, uszkodzenie wątroby, niewydolność wątroby; bardzo rzadko: długotrwałą pancytopenię, niedokrwistość aplastyczną, zespół mielodysplastyczny, nowotwory złośliwe wtórne, w tym białaczkę szpikową, śródmiąższowe zapalenie płuc/zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, niewydolność oddechową, martwicę toksyczno-rozpływną naskórka, zespół Stevensa-Johnsona.
Temozolomide Fair-Med. - interakcje
Podanie temozolomidu z ranitydyną nie miało wpływu na wielkość wchłaniania temozolomidu lub narażenie na jego aktywny metabolit monometylo-triazenoimidazolo-karboksamid (MTIC). Podanie temozolomidu z pokarmem powodowało zmniejszenie wartości Cmax o 33% i wartości AUC o 9% - preparat nie powinien być stosowany z pokarmem. Jednoczesne podanie z deksametazonem, prochlorperazyną, fenytoiną, karbamazepiną, ondansetronem, antagonistami receptora H2 lub fenobarbitalem nie zmieniało klirensu temozolomidu. Podanie w skojarzeniu z kwasem walproinowym spowodowało niewielkie, ale istotne statystycznie zmniejszenie klirensu temozolomidu. Nie przeprowadzono badań mających na celu określenie wpływu temozolomidu na metabolizm lub eliminację innych leków. Ze względu na to, że temozolomid nie jest metabolizowany w wątrobie i w małym stopniu wiąże się z białkami osocza, jest mało prawdopodobne, aby mógł mieć wpływ na farmakokinetykę innych leków. Stosowanie temozolomidu w skojarzeniu z innymi lekami mioelosupresyjnymi może zwiększać prawdopodobieństwo mielosupresji.
Temozolomide Fair-Med. - dawkowanie
Doustnie. Dorośli z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym: lek podaje się w skojarzeniu z radioterapią (okres leczenia skojarzonego), a następnie do 6 cykli w monoterapii. Okres leczenia skojarzonego: 75 mg/m2 pc. na dobę przez 42 dni w skojarzeniu z celowaną radioterapią (60 Gy podane w 30 dawkach). Leczenie skojarzone można kontynuować przez 42 dni (do 49 dni), jeśli spełnione są wszystkie wymienione warunki: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥1,5 x 109/l, liczba płytek ≥100 x 109/l, toksyczność pozahematologiczna wg CTC ≤1 stopnia (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). W czasie leczenia należy raz w tygodniu wykonywać badania krwi (morfologia z rozmazem). Nie zaleca się zmniejszania dawki, ale biorąc pod uwagę toksyczność hematologiczną i pozahematologiczną można opóźnić podanie kolejnej dawki lub zaprzestać podawania temozolomidu. Należy czasowo przerwać podawanie temozolomidu w czasie leczenia skojarzonego, jeżeli: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi ≥ 0,5 i < 1,5 x 109/l lub jeśli liczba płytek krwi wynosi ≥ 10 i < 100 x 109/l lub gdy występuje toksyczność pozahematologiczna (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) 2. stopnia. Leczenie skojarzone temozolomidem można kontynuować, jeśli parametry wrócą do normy. Należy całkowicie zaprzestać podawania temozolomidu w czasie leczenia skojarzonego, jeśli: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi <0,5 x 109/l lub liczba płytek <10 x 109/l lub występuje toksyczność pozahematologiczna (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) 3. lub 4. stopnia. Okres monoterapii: 4 tyg. po zakończeniu leczenia skojarzonego rozpoczyna się monoterapię, stosując ją do 6 cykli. W 1. cyklu monoterapii podaje się dawkę 150 mg/m2 pc. raz na dobę przez 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w podawaniu leku. Na początku 2. cyklu dawkę zwiększa się do 200 mg/m2 pc., o ile toksyczność pozahematologiczna w czasie pierwszego cyklu była ≤ 2 stopnia (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów), całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥1,5 x 109/l i liczba płytek ≥100 x 109/l. Jeśli nie zwiększono dawki w 2. cyklu, nie należy jej zwiększać w kolejnych cyklach. Raz zwiększona do 200 mg/m2 pc. na dobę dawka jest stosowana w 5 pierwszych kolejnych dniach każdego następnego cyklu, o ile nie wystąpią działania toksyczne. W czasie leczenia należy wykonywać badania krwi (morfologia z rozmazem) w 22. dniu cyklu (21 dni po podaniu pierwszej dawki temozolomidu). Można modyfikować dawkę leku o 1 poziom, jeśli wystąpi toksyczność. Poziomy dawkowania obejmują: 100 mg/m2 pc. (poziom -1) - zmniejszenie z powodu wcześniejszej toksyczności; 150 mg/m2 pc. (poziom 0) - dawka w czasie 1. cyklu; 200 mg/m2 pc. (poziom 1) - dawka w czasie 2.-6. cyklu, jeśli brak toksyczność. Najmniejszą zalecaną dawką jest 100 mg/m2 pc. Należy zmniejszać dawkę o jeden poziom jeżeli: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi <1,0 x 109/l lub liczba płytek < 50 x 109/l lub wystąpi toksyczność pozahematologiczna (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) stopnia 3. Należy zaprzestać podawania leku, jeżeli poziom dawki -1 (100 mg/m2 pc.) w dalszym ciągu powoduje dużą toksyczność lub jeśli wystąpi 4. stopień toksyczności niehematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności, wymiotów) lub jeśli po zmniejszeniu dawki pojawia się ten sam 3. stopień toksyczności pozahematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Dorośli pacjenci i dzieci w wieku 3 lat lub starsze z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję: cykl leczenia obejmuje 28 dni. Pacjentom niepoddawanym wcześniej chemioterapii temozolomidem podaje się lek w dawce 200 mg/m2 pc. raz na dobę przez pierwsze 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w leczeniu (w sumie 28 dni). U pacjentów poddawanych wcześniej chemioterapii początkowa dawka wynosi 150 mg/m2 pc. raz na dobę i może być zwiększona w drugim cyklu do 200 mg/m2 pc. raz na dobę przez 5 dni pod warunkiem, że nie występuje toksyczność hematologiczna. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka temozolomidu jest porównywalna do populacji z prawidłową czynnością narządu. Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Child-Pugh) lub z zaburzeniami czynności nerek. Biorąc pod uwagę farmakokinetyczne właściwości temozolomidu, jest mało prawdopodobne, aby zaistniała konieczność zmniejszenia dawki leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub zaburzeniami czynności nerek dowolnego stopnia zaawansowania. Sposób podania. Lek należy podawać na czczo, popijając szklanką wody. Kapsułki należy połykać w całości, nie wolno ich otwierać ani rozgryzać. Jeżeli po podaniu leku wystąpią wymioty, nie należy podawać drugiej dawki leku w tym samym dniu.
Temozolomide Fair-Med. - uwagi
Preparat może powodować zmęczenie i senność, przez co może wpływać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
