Reklama
Co to jest menopauza?
Menopauza potrafi wywrócić życie do góry nogami. Początkowo pojawiają się zaburzenia miesiączkowania. Cykle miesiączkowe mogą się znacznie wydłużyć lub przeciwnie – ulec skróceniu. Krwawienia miesiączkowe także mogą stać się bardziej obfite lub skąpe, a nawet przeistoczyć się niewielkie plamienia.
Zaburzeniom cyklu miesiączkowego towarzyszy wiele objawów. Pojawiają się uporczywe uderzenia gorąca. To jeden z najczęstszych objawów, który występuje u 65-80 proc. kobiet w okresie menopauzalnym. Bardzo często panie narzekają na labilność emocjonalną.
Pojawia się istna huśtawka nastrojów - od stanów euforycznych przez apatię na depresji kończąc. Objawy menopauzy potrafią być wyjątkowo dokuczliwe. Nic więc dziwnego, że w czasie konsultacji z lekarzem ginekologiem kobiety najczęściej pytają o to, ile trwa menopauza i jak długo będą musiały się zmagać z jej nieprzyjemnymi objawami.
Reklama
Ile trwa menopauza?
Lekarzom trudno jest udzielić jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, ile trwa menopauza. Czas trwania objawów przekwitania oraz ich nasilenie zależą bowiem od wielu czynników. Ponadto menopauzę trudno jest ująć w ramy czasowe. Samo pojęcie menopauzy odnosi się do ostatniego krwawienia miesiączkowego w życiu kobiety. Jednakże, żeby stwierdzić, że kobieta przeszła menopauzę, musi minąć co najmniej 12 miesięcy.
Dopiero roczny brak miesiączki daje lekarzowi podstawy do zdiagnozowania menopauzy. Co więcej, w medycynie wyróżnia się także premenopauzę, czyli okres poprzedzający ostatnią miesiączkę oraz postmenopauzę, czyli okres rozpoczynający się po menopauzie. Zarówno w okresie premenopauzy, jak i postmenopauzy, występują różne dolegliwości, a stopień ich nasilenia i czas trwania zależą od indywidualnych predyspozycji organizmu.
Reklama
Ile trwa okres przed menopauzą?
Premenopauza, czyli stan poprzedzający menopauzę, charakteryzuje się głównie zaburzeniami miesiączkowania. W okresie premenopauzalnym cykle miesiączkowe mogą ulec skróceniu lub wydłużeniu, a krwawienia mogą stać się bardziej obfite lub przeciwnie –niemal niezauważalne. Miesiączka w tym okresie może zanikać i powracać.
Szacuje się, że premenopauza zaczyna się średnio 8-10 lat przed menopauzą. Po niej następuje menopauza, czyli ostatnie krwawienie miesiączkowe, a następnie kobieta wchodzi w okres postmenopauzalny. Zatem okres przed klimakterium może trwać nawet do 10 lat.
Reklama
Jak długo trwa perimenopauza?
W literaturze medycznej funkcjonuje ponadto pojęcie perimenopauzy, nazywanej także menopauzalnym okresem przejściowym. Według źródeł, perimenopauza rozpoczyna się kilka lat przed menopauzą (średnio 4-5 lat), a kończy 12 miesięcy po ostatniej miesiączce. Jest to okres najbardziej burzliwych zmian w ciele kobiety.
O ile cały proces przechodzenia przez kobietę od stanu od płodności do bezpłodności odbywa się powoli i stopniowo, to w okresie perimenopauzy kobiety obserwują najwięcej objawów i określają je jako najbardziej uciążliwe. Jeśli objawy w okresie perimenopauzy są wyjątkowo dokuczliwe, kobietom zaleca się rozpocząć hormonalną terapię zastępczą.
Reklama
Menopauza - kiedy się kończy?
Po perimenopauzie przychodzi kolejna faza przekwitania nazywana postmenopauzą. Wejście w okres postmenopauzalny nie oznacza jednak, że wszystkie uporczywe objawy klimakterium znikną.
Co prawda w większości przypadków kobiety w okresie postmenopauzy przestają odczuwać uderzenia gorąca, zimne poty, a także niestabilność emocjonalną, ale zamiast nich pojawiają się inne dolegliwości, takie jak:
- przyrost tkanki tłuszczowej,
- atrofia urogenitalna charakteryzująca się suchością, świądem i pieczeniem w pochwie, bólem podczas stosunku seksualnego, a także zakażeniami układu moczowego,
- nietrzymanie moczu,
- wypadanie macicy,
- ścieńczenie i utrata jędrności skóry,
- zespół suchego oka,
- bóle mięśniowo-stawowe.
Co warto podkreślić, okres postmenopauzalny trwa do końca życia, ale uporczywe objawy związane z spadkiem stężenia hormonów płciowych w organizmie będą się stopniowo wyciszać. Warto zapamiętać, że kobiety, które przeszły menopauzę są bardziej narażone na rozwój cukrzycy typu 2, osteoporozy oraz chorób serca i naczyń, dlatego zaleca się im rutynowe wykonywanie badań diagnostycznych pod kątem tych schorzeń.
