Jako awersję seksualną określa się całkowitą, skrajną niechęć do jakichkolwiek kontaktów płciowych z partnerem. Osoba taka unika jakichkolwiek sytuacji, osób które mogłyby się wiązać z zachowaniem seksualnym.
Awersja seksualna powoduje, że osoby nią dotknięte całkowicie eliminują sferę seksualną ze swojego życia, najczęściej przy zachowanych prawidłowych funkcjach seksualnych.
Reklama
Przyczyny awersji seksualnej
Szacuje się, że awersja dotyczy dziesięciokrotnie częściej kobiet niż mężczyzn. Jako częste przyczyny wymienia się uraz doznany w czasie dzieciństwa lub wczesnej młodości. Molestowanie seksualne, gwałt, inne nadużycia seksualne mogą pozostawić wielkie spustoszenie w psychice ofiary, niechęć do własnego ciała, a także awersję do jakichkolwiek zachowań seksualnych.
Bardzo duże znaczenie ma też sposób wychowania. Dziecku, któremu wpajano, że seks jest czymś złym, niemoralnym itd. może w psychice pozostać taka świadomość i powodować problemy w życiu dorosłym. Problemem, który może powodować awersję seksualną, mogą być nieakceptowane przez obojga partnerów zachowania seksualne, ukrywany homoseksualizm.
Bardzo często bagatelizowanym problemem, który może być wyrażony właśnie przez awersję seksualną, jest zaniedbywanie higieny osobistej przez jednego z partnerów. W zdecydowanej większości dotyczy to panów.
Brzydko pachnące ciało, nieświeży oddech mogą powodować, że jeden z partnerów świadomie będzie rezygnował z jakichkolwiek bliższych kontaktów.
Reklama
Objawy awersji
Objawy mogą mieć różne nasilenie. Awersja może dotyczyć jedynie określonego partnera, doprowadza wówczas najczęściej do rozpadu takiego związku. Może też dotyczyć którejś z form współżycia.
Bardziej nasilone przypadki mogą dotyczyć całkowitej niechęci do jakiejkolwiek aktywności intymnej. Mogą się pojawiać objawy somatyczne jak nudności, bóle brzucha, agresja, duszność. Brak reakcji na problem powoduje, że z czasem przybiera on coraz większe rozmiary i niejednokrotnie jest przyczyną rozwodów.
Postawienie rozpoznania jest najczęściej dość łatwe. Sami partnerzy na ogół przychodzą do lekarza seksuologa z gotową diagnozą. Niestety, leczenie już nie jest tak łatwe. Najlepiej rozpocząć od szczerej rozmowy z partnerem, aby oboje mieli świadomość stanu rzeczy.
Szczerze opowiedzieć sobie o własnych oczekiwaniach, zarzutach itd. Poszukać możliwych rozwiązań. Bardzo często wskazana jest pomoc psychologiczna. W zależności od zapotrzebowania jest ona przeprowadzana z jednym z partnerów albo z obydwoma.
