Wiele typów różnych drobnoustrojów znajduje się w organizmie ludzkim, wiele także w otaczającym środowisku. Ogromna rzesza ludzi jest nosicielem tej uciążliwej bakterii, jaką jest gronkowiec skórny, a nosiciele to nie chorzy.
Niektórzy nawet przez całe życie nie wiedzą, że są właśnie nosicielami tej bakterii, ponieważ nie przysparza im żadnych dolegliwości. Ale zakażenie gronkowcem jest już problemem, wymagającym wyleczenia i działań, zapobiegających rozprzestrzenianiu tej choroby.
Reklama
Gronkowiec skórny
Gronkowiec skórny, nazywany także Staphylococcus epidermidis, to bakteria znajdująca się na skórze człowieka. Pojawia się także na błonach śluzowych jamy ustnej i w drogach moczowo-płciowych. Ten rodzaj bakterii nie jest groźny dla zdrowego człowieka. Stanowi przecież element naturalnej flory bakteryjnej organizmu.
Gronkowiec złocisty staje się groźny dla człowieka chorego, o obniżonej odporności i skłonności do infekcji. Każde osłabienie układu immunologicznego sprzyja uaktywnianiu tej bakterii. Wtedy stanowi ona dość poważne zagrożenie dla zdrowia. Bardzo często dużą zachorowalność na gronkowca odnotowuje się w szpitalach, które są skupiskiem ludzi chorych i osłabionych. Często wielu pracowników personelu medycznego jest nosicielami tej bakterii.
Dla kogo bakteria ta jest niebezpieczna? Oto najbardziej narażone grupy chorych:
- osoby z chorobami serca,
- osoby z nowotworami,
- pacjenci po wszelkiego rodzaju urazach,
- chorzy po przeszczepach,
- pacjenci zaintubowani,
- pacjenci, którym wprowadzono do organizmu ciała obce (np. zastawki czy implanty),
- wcześniaki,
- osoby poddawane dializie nerek.
Gronkowiec skórny, jak wskazuje jego nazwa, najczęściej pojawia się na skórze. Dość powszechnie występuje też na błonach śluzowych jamy ustnej, gardła i nosa, a także atakuje drogi moczowo-płciowe. W niektórych przypadkach, gronkowca skórnego można znaleźć nawet w jelicie grubym. Często bakteria ta uaktywnia się u większości samych nosicieli. Główne przyczyny zakażenia to jedzenie przeterminowanej żywności lub niewłaściwie mrożonej. Ten rodzaj bakterii jest też bardzo łatwo przenoszony poprzez brudne ręce.
Reklama
Objawy gronkowca skórnego
Objawy zakażenia gronkowcem skórnym widoczne są dopiero wtedy, gdy na skórze pojawiają się niepokojące zmiany. Ogólnie objawy tego zakażenia można podzielić na dwa podstawowe rodzaje – szpitalne i pozaszpitalne. W ramach tych dwóch kategorii medycyna rozróżnia wiele indywidualnych objawów zakażenia gronkowcem.
- Objawy szpitalne:
- zapalenie płuc, które charakteryzuje mocny kaszel i trudności w oddychaniu,
- zakrzepica krwi, a głównymi objawami są dreszcze i gorączka, a także często szybki i nierówny oddech,
- zakażenie rany w trakcie zabiegu chirurgicznego, objawiające się dużym zaczerwienieniem, bólem i nawet obrzękiem,
- zapalenie otrzewnej,
- zapalenie kości i szpiku.
- Objawy pozaszpitalne
- czyraki,
- jęczmienie,
- ropnie,
- liszajec,
- różne wykwity pod skórą,
- osłabienie,
- gorączka,
- ból w miejscach chorobowo zmienionych,
- zapalenie mieszków włosowych.
Większość z tych objawów można zaobserwować u osób o obniżonej odporności. Słaby układ immunologiczny to idealne podłoże do rozwoju gronkowca skórnego. Bakteria wówczas przedostaje się do krwioobiegu i doprowadza do szerokiego zakażenia.
Reklama
Leczenie gronkowca skórnego
Leczenie gronkowca skórnego polega przede wszystkim na zastosowaniu antybiotyków. Niestety, ten rodzaj gronkowca lekarze często określają jako gronkowiec lekoodporny. Medycyna wykryła w tej bakterii ponad 60 genów, które mogą wywoływać choroby, nawet śmiertelne. Dlatego też niekiedy trudno „wcelować” odpowiedni antybiotyk. Gronkowiec skórny jest przede wszystkim stworzony z biofilmów czyli zbiorowiska mikroorganizmów, zdolnych do pełnienia różnych funkcji. To pozwala bakterii gronkowca dobrze funkcjonować nawet w takich warunkach, w których pojedyncze bakterie nie mogłyby przeżyć. W przypadkach zakażenie gronkowcem o wysokiej odporności, najczęściej stosowane antybiotyki to glikopeptydy, teikoplanina i wankomycyna.
Dość duże znaczenie w leczeniu tego typu bakterii ma wzmacnianie odporności chorego. Dlatego warto zwrócić baczną uwagę na dietę, więcej spać i odpoczywać, a także zrezygnować z używek (kawa, papierosy czy alkohol). Lekarze często zalecają stosowanie odpowiednich maści.
Reklama
Gronkowiec skórny – leczenie domowe
Pozytywne efekty przynosi równoległe stosowanie dwóch metod leczenia – medycznego (specjalistycznego) i domowego (naturalnego). Warto stosować okłady z ciepłej wody, które oczyszczają rany z ropy. Olejek z drzewa herbacianego ma silne działanie przeciwdrobnoustrojowe i sprawdza się w leczeniu zakażonych miejsc na skórze. Z kolei papka z kurkumy ma silne działanie antybakteryjne. Ogromne właściwości przeciwzapalne i przeciwświądowe posiada miód manuka. Okłady z tego rodzaju miodu skutecznie leczą zmienione chorobowo miejsca i silnie działają nawet na najbardziej odporne szczepy tej bakterii.
Naturalnym antybiotykiem jest także ocet jabłkowy, który usuwa toksyny. Domowe sposoby to nie tylko robienie okładów czy nakładanie papek na rany. Skuteczne rezultaty przynoszą inhalacje, na przykład ze startej cebuli, dwa razy dziennie przez tydzień. Duże właściwości lecznicze posiada także sok z brzozy, a zawarta w nim betulina ma mocne właściwości przeciwbakteryjne.
Reklama
Gronkowiec skórny – jakie badania?
Tylko właściwa diagnoza i prawidłowe badania mogą wskazać odpowiednie leczenie i ochronę przed niepotrzebnymi powikłaniami. Lekarze przede wszystkim zlecają przeprowadzenie badania laboratoryjnego krwi i moczu. Pobierają także wymaz z miejsc na skórze, dotkniętych bakterią. Bardzo często w przypadku gronkowca skórnego pobierane są również wymazy z nosa. Wszystkie pobrane próbki zakażonych tkanek są diagnozowane pod kątem obecności tego typu bakterii. Wyniki badań są już dostępne po 3-5 dniach. Wszystkie wymazy ze skóry nazywane są badaniami przesiewowymi. Aby dawały jak najbardziej prawdziwy wynik, powinny być pobierane w przypadku świeżych zmian skórnych. Zawsze należy pamiętać, aby 4 godziny przed wymazem nie stosować na to miejsce żadnych maści czy środków dezynfekujących.
Nieodzownym elementem diagnozowania i leczenia gronkowca skórnego jest przeprowadzenie wymazu z gardła. To badanie ma celu określenie antybiogramu, który decyduje, jaki antybiotyk włączyć do leczenia. Wszystkie badania mają przede wszystkim za zadanie ustalenie, jaki rodzaj bakterii zaatakował organizm i jak dobrać właściwe oraz skuteczne leki.
Czytaj też:
