Beriate

Reklama

Beriate - skład

1 fiolka zawiera nominalnie 250/500/1000/2000 j.m. czynnika krzepnięcia VIII, wytwarzanego z ludzkiego osocza. Po zrekonstytuowaniu przy pomocy 2,5/5/10 ml preparat 250/500/1000 zawiera 100 j.m./ml czynnika VIII. Preparat 2000 należy rekonstytuować w 10 ml wody do wstrzykiwań, a powstały w ten sposób roztwór zawiera ok. 200 j.m./ml czynnika VIII. Średnia swoista aktywność preparatu wynosi ok. 400 j.m./mg białka. Sód: ok. 100 mmol/l (2,3 mg/ml).

Reklama

Beriate - działanie

Po podaniu pacjentowi z hemofilią, czynnik (cz.) VIII wiąże się z czynnikiem von Willebranda we krwi. Aktywowany cz. VIII działa jako kofaktor dla aktywowanego IX cz., zwiększając zdolność przekształcenia X cz. w jego aktywną postać. Aktywowany cz. X przekształca protrombinę w trombinę, a ta przekształca fibrynogen w fibrynę, co prowadzi do uformowania skrzepu. Końcowy T_0,5 cz. VIII wnosi od 5 do 22 h, średnio ok. 12 h. Wzrost aktywności VIII cz. po jego podaniu w dawce 1 j.m./kg mc. (przyrostowy stopień poprawy) wynosi ok. 2%, z wahaniami w pojedynczych przypadkach (1,5-3%). Stwierdzono, że średni czas obecności leku w organizmie wynosi 17 h (odchylenie standardowe 5,5 h).

Reklama

Beriate - wskazania

Profilaktyka oraz leczenie krwawień u pacjentów z hemofilią typu A (wrodzonym niedoborem czynnika VIII). Lek może być stosowany w terapii nabytego niedoboru czynnika VIII.

Reklama

Beriate - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Beriate - ostrzeżenia

W celu polepszenia identyfikowalności leków biologicznych, nazwa oraz numer serii podawanego preparatu powinny być odnotowane. W razie wystąpienia objawów reakcji nadwrażliwości typu alergicznego pacjenci powinni natychmiast odstawić preparat i skontaktować się z lekarzem prowadzącym. Pacjenci powinni być poinformowani o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, takich jak pokrzywka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, spadek ciśnienia tętniczego krwi i anafilaksja. W razie wystąpienia wstrząsu należy przestrzegać aktualnych wytycznych dotyczących terapii wstrząsu. Wytwarzanie neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) przeciw czynnikowi VIII jest znanym powikłaniem w leczeniu osób z hemofilią typu A. Inhibitory te są zazwyczaj immunoglobulinami IgG skierowanymi przeciwko aktywności prokoagulacyjnej czynnika VIII, którą oznacza się w jednostkach Bethesda (BU) na mililitr osocza, stosując test zmodyfikowany. Ryzyko wytworzenia inhibitorów jest zależne od ciężkości choroby oraz okresu ekspozycji na czynnik VIII przy czym ryzyko to jest najwyższe podczas pierwszych 50 dni ekspozycji, ale może trwać przez całe życie, chociaż takie ryzyko występuje niezbyt często. Istotność kliniczna wytwarzania inhibitorów będzie zależeć od miana inhibitorów, w niskim mianie, stwarzając mniejsze ryzyko niewystarczającej odpowiedzi klinicznej niż inhibitory o wysokim mianie. Ogólnie, wszyscy pacjenci leczeni produktami czynnika krzepnięcia VIII muszą być dokładnie monitorowani pod względem wytwarzania inhibitorów, poprzez obserwację stanu klinicznego i ocenę badań laboratoryjnych. Jeśli pomimo zastosowania odpowiedniej dawki nie udaje się osiągnąć oczekiwanego poziomu aktywności czynnika VIII w osoczu lub nie można opanować krwawienia, należy wykonać badanie oceniające obecność inhibitorów czynnika VIII. U pacjentów ze znaczną aktywnością inhibitora leczenie czynnikiem VIII może być nieskuteczne i należy rozważyć inne możliwości terapii. Leczenie takich pacjentów należy prowadzić pod kierunkiem lekarzy doświadczonych w leczeniu hemofilii i inhibitorów czynnika VIII. U pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka zaburzeń sercowo naczyniowych, terapia zastępcza czynnikiem FVIII może zwiększyć ryzyko tych zaburzeń. Jeśli wymagane jest urządzenie do centralnego dostępu żylnego (CVAD), należy uwzględnić ryzyko wystąpienia powikłań związanych z CVAD, w tym zakażeń miejscowych, bakteriemii i zakrzepicy w miejscu wprowadzenia cewnika. Mimo postępowania zabezpieczającego przed przenoszeniem zakażeń przez preparaty otrzymywane z krwi lub osocza ludzkiego, nie można całkowicie wykluczyć niebezpieczeństwa przeniesienia czynników zakaźnych po podaniu tych preparatów. Stosowane środki zabezpieczające są uznawane za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak ludzki wirus upośledzenia odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) i wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak wirus zapalenia wątroby typu A (HAV) i parwowirus B19. U pacjentów otrzymujących regularnie lub w sposób powtarzalny produkty zawierające czynnik VIII pochodzący z osocza ludzkiego, należy rozważyć zastosowanie odpowiednich szczepień przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B. Preparaty 250 j.m. i 500 j.m. zawierają mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na fiolkę, więc można uznać, że są zasadniczo „wolne od sodu”. Preparaty 1000 j.m. i 2000 j.m. zawierają 27,55 mg sodu na fiolkę co odpowiada 1,4% zalecanej przez WHO maksymalnej dziennej dawki 2 g sodu dla osoby dorosłej.

Reklama

Beriate - ciąża

Ze względu na rzadkie występowanie hemofilii typu A u kobiet, brak danych dotyczących stosowania czynnika VIII w ciąży i w okresie karmienia piersią. Z tego względu podawanie czynnika VIII w ciąży i w okresie karmienia piersią powinno być wysoce uzasadnione.

Reklama

Beriate - efekty uboczne

Reakcje nadwrażliwości lub alergiczne (wśród których może występować: obrzęk naczynioruchowy, pieczenie i kłucie w miejscu podania, dreszcze, napady gorąca, uogólniona pokrzywka, ból głowy, pokrzywka, spadek ciśnienia tętniczego krwi, letarg, nudności, niepokój, tachykardia, ucisk w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty, świszczący oddech) są obserwowane bardzo rzadko i niekiedy mogą rozwinąć się w ciężką anafilaksję (ze wstrząsem włącznie). Wytwarzanie przeciwciał neutralizujących (inhibitorów) może występować u pacjentów z hemofilią A leczonych czynnikiem VIII. Jeżeli wystąpią takie inhibitory, może się to objawiać jako niewystarczająca odpowiedź kliniczna. W takich przypadkach zaleca się kontakt ze specjalistycznym centrum leczenia hemofilii. Bardzo często: inhibicja czynnika VIII (pacjenci uprzednio nieleczeni). Niezbyt często: inhibicja czynnika VIII (pacjenci uprzednio leczeni). Bardzo rzadko: gorączka, nadwrażliwość. Częstość, rodzaj i nasilenie reakcji niepożądanych u dzieci są porównywalne, jak u dorosłych.

Beriate - interakcje

Nieznane są interakcje preparatów ludzkiego VIII czynnika krzepnięcia z innymi lekami.

Beriate - dawkowanie

Dożylnie. Leczenie powinno odbywać się pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu hemofilii. Monitorowanie leczenia. W czasie leczenia należy właściwie oznaczyć poziomy VIII czynnika w celu odmierzenia właściwej dawki, która ma być podana pacjentowi oraz częstotliwości powtarzanych wlewów. Reakcje poszczególnych pacjentów na VIII czynnik mogą być zróżnicowane, z uwagi na różne poziomy odzysku oraz różne czasy półtrwania. Dawkowanie w oparciu o masę ciała może wymagać dostosowania w przypadku pacjentów z nadwagą lub niedowagą. Szczególnie w przypadku poważniejszych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest dokładne monitorowanie terapii substytucyjnej poprzez kontrolę procesu krzepnięcia (poziom aktywności VIII czynnika w osoczu). Pacjenci powinni być obserwowani pod kątem pojawienia się u nich inhibitorów VIII czynnika. Dawkowanie. Dawkowanie i czas trwania terapii zastępczej zależą od stopnia ciężkości niedoboru VIII czynnika krzepnięcia, umiejscowienia i intensywności krwawienia oraz od stanu klinicznego pacjenta. Liczba podawanych pacjentowi jednostek VIII czynnika wyrażona jest w jednostkach międzynarodowych (j.m.), które odnoszą się do aktualnych standardów WHO dla koncentratu produktów VIII czynnika krzepnięcia. Aktywność VIII czynnika krzepnięcia w osoczu jest wyrażana jako odsetek (w odniesieniu do normalnego osocza ludzkiego) lub najlepiej w j.m. (w odniesieniu do Międzynarodowego Standardu zawartości czynnika VIII w osoczu). Jedna jednostka międzynarodowa aktywności czynnika VIII jest równa aktywności czynnika VIII zawartego w 1 ml normalnego osocza ludzkiego. Leczenie na żądanie. Przeliczanie wymaganego dawkowania czynnika VIII opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 j.m. czynnika VIII/kg mc. zwiększa aktywność osoczowego czynnika VIII o ok. 2% zwykłej aktywności (2 j.m./dl). Wymagane dawkowanie przeliczane jest przy użyciu następującego wzoru: wymagana liczba jednostek = masa ciała [kg] x pożądany wzrost poziomu VIII czynnika [% lub j.m./dl] x 0,5. Dawka preparatu oraz częstotliwość jego podawania powinna zawsze być indywidualnie dobrana w zależności od efektywności klinicznej u poszczególnych pacjentów. W razie wystąpienia następujących przypadków krwawienia, aktywność czynnika VIII nie powinna spaść poniżej podanych wartości dla aktywności w osoczu (w % normy lub j.m./dl) w odpowiadającym okresie czasu. Poniżej możliwe dawkowanie w przypadkach krwawień i przy zabiegach chirurgicznych. Niewielki wylew do stawów, krwawienie z mięśnia lub jamy ustnej - wymagany poziom cz. VIII wynosi 20-40% lub j.m./dl: powtarzać co 12 do 24 h co najmniej przez 1 dzień, do czasu ustąpienia bólu i ustania krwawienia lub wyleczenia. Większy wylew do stawów, wylew do mięśnia lub krwiak - wymagany poziom cz. VIII wynosi 30-60% lub j.m./dl: powtarzać wlew co 12-24 h przez 3 do 4 dni lub więcej, do czasu ustąpienia bólu i ostrej dysfunkcji. Krwotoki zagrażające życiu - wymagany poziom cz. VIII wynosi 60-100% lub j.m./dl: powtarzać wlew co 8 do 24 h, do czasu ustąpienia zagrożenia. Niewielkie zabiegi chirurgiczne z ekstrakcją zęba włącznie - wymagany poziom cz. VIII wynosi 30-60% lub j.m./dl: co 24 h, co najmniej przez 1 dzień, do czasu wyleczenia. Znaczne zabiegi chirurgiczne – wymagany poziom cz. VIII wynosi 80-100% lub j.m./dl (przed i pooeracyjnie): powtarzać wlew co 8-24 h do odpowiedniego zagojenia rany, następnie terapeutycznie przez co najmniej 7 dni w celu utrzymania aktywności VIII czynnika wynoszącej 30-60% (j.m./dl). Profilaktyka. W długoterminowym postępowaniu profilaktycznym przeciw krwawieniom u chorych na ciężką postać hemofilii typu A, podaje się zwykle 20-40 j.m. czynnika VIII/kg mc. w odstępach co 2 do 3 dni. W niektórych przypadkach, w szczególności u pacjentów w młodym wieku, konieczne jest częstsze podawanie tego czynnika lub zastosowanie większych dawek. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci uzależnione jest od masy ciała, w związku z tym wielkość dawki ustalana jest na tej samej zasadzie, co u dorosłych. Częstość podawania powinna być zawsze ustalana indywidualnie, w zależności od efektywności klinicznej. Opisywane są przypadki leczenia dzieci młodszych niż w wieku 6 lat - wyniki uzyskane w trakcie leczenia 16 dzieci <6 lat wskazują na taką samą skuteczność kliniczną i bezpieczeństwo stosowania, jak u starszych pacjentów. Sposób podania. Preparat przed podaniem należy ogrzać do temperatury pokojowej lub temperatury ciała. Czasami w fiolce mogą pojawić się pojedyncze kłaczki lub cząstki. Filtr będący częścią urządzenia Mix2Vial usuwa cząstki stałe. Filtracja nie ma wpływu na obliczanie dawki. Po przefiltrowaniu i pobraniu zrekonstytuowanego preparatu do strzykawki, lek w strzykawce powinien przed podaniem zostać zbadany wizualnie wcelu wykluczenia obecności osadu i przebarwień. Nie używać roztworów, które są mętne lub zawierają pozostałości (osad/cząstki) w strzykawce. Po przeniesieniu do strzykawki preparat należy natychmiast zużyć. Nie należy przechowywać preparatu w strzykawce. Podawać powoli dożylnie, we wstrzyknięciu lub infuzji, z szybkością odpowiednią dla komfortu pacjenta. Szybkość wstrzyknięcia lub infuzji nie powinna przekraczać 2 ml/min. Należy obserwować pacjenta w kierunku jakichkolwiek reakcji natychmiastowych. W przypadku wystąpienia reakcji, które mogą być związane z podawaniem preparatu, należy zmniejszyć szybkość infuzji lub wstrzymać podawanie, w zależności od stanu klinicznego pacjenta.

Beriate - uwagi

Preparat nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.