Carvedigamma

Reklama

Carvedigamma - skład

1 tabl. powl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu; tabletki zawierają laktozę.

Reklama

Carvedigamma - działanie

Nieselektywny β-adrenolityk rozszerzający naczynia krwionośne, który zmniejsza naczyniowy opór obwodowy w wyniku selektywnego blokowania receptorów α₁-adrenergiczych oraz hamuje układ renina-angiotensyna na skutek nieselektywnego blokowania receptorów β-adrenergicznych. Nie wykazuje wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej; działa stabilizująco na błony komórkowe. Karwedylol jest mieszaniną racemiczną dwóch stereoizomerów: oba enancjomery wykazują działanie blokujące receptory α-adrenergiczne; nieselektywne blokowanie receptorów adrenergicznych β₁ i β₂ przypisuje się enancjomerowi S(-). W badaniach na zwierzętach (in vitro i in vivo) oraz w niektórych typach komórek ludzkich (in vitro) wykazano właściwości przeciwutleniające karwedylolu. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżenie ciśnienia nie powoduje jednoczesnego zwiększenia oporu obwodowego, jak w przypadku wybiórczych β-blokerów. Częstość akcji serca zmniejsza się nieznacznie; objętość wyrzutowa pozostaje niezmieniona. Przepływ krwi przez nerki, czynność nerek i opór obwodowy się nie zmieniają. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym karwedylol zwiększa stężenie noradrenaliny we krwi. W długotrwałym leczeniu u pacjentów z dławicą piersiową karwedylol przeciwdziałał niedokrwieniu i zmniejszał nasilenie bólu; ponadto zmniejszał obciążenie wstępne i następcze komór serca. U pacjentów z niewydolnością lewej komory lub zastoinową niewydolnością serca karwedylol wykazuje korzystny wpływ na hemodynamikę oraz frakcję wyrzutową i wymiary lewej komory. Karwedylol nie wykazuje ujemnego wpływu na profil lipidów i na stężenie elektrolitów we krwi. Całkowita biodostępność karwedylolu po podaniu doustnym wynosi ok. 25% (duży efekt pierwszego przejścia). Maksymalne stężenie we krwi występuje po ok. 1 h. Karwedylol wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Jest metabolizowany w wątrobie, częściowo do aktywnych metabolitów i wydalany jest głównie z żółcią, w mniejszym stopniu z moczem. Średni T_0,5 wynosi 6-10 h.

Reklama

Carvedigamma - wskazania

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające stabilnej niewydolności serca o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim.

Reklama

Carvedigamma - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na karwedylol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Klinicznie istotne zaburzenia czynności wątroby. Skurcz oskrzeli lub astma oskrzelowa stwierdzone w wywiadzie. Niestabilna/ niewyrównana zastoinowa niewydolność serca wymagająca dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym. Blok przedsionkowo-komorowy II lub IIIst. (o ile pacjent nie ma wszczepionego stymulatora). Zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Ciężka bradykardia (<50 skurczów/min). Wstrząs kardiogenny. Ciężkie niedociśnienie (skurczowe ciśnienie tętnicze <85 mmHg). Kwasica metaboliczna. Jednoczesne dożylne leczenie werapamilem lub diltiazemem.

Reklama

Carvedigamma - ostrzeżenia

W leczeniu zastoinowej niewydolności serca karwedylol należy podawać głównie w skojarzeniu z lekami moczopędnymi, inhibitorami ACE, glikozydami naparstnicy i (lub) lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne. Leczenie należy rozpoczynać, gdy stan pacjenta jest stabilny przez co najmniej 4 tyg. stosowania leczenia standardowego. Ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego, pacjenci z ciężką niewydolnością serca, niedoborem elektrolitów lub hipowolemią, w podeszłym wieku lub z niskim początkowym ciśnieniem tętniczym krwi powinni być monitorowani przez ok. 2 h po podaniu pierwszej dawki i każdorazowo po zwiększeniu dawki. Niedociśnienie tętnicze wywołane nadmiernym rozszerzeniem naczyń krwionośnych leczy się początkowo poprzez zmniejszenie dawki leku moczopędnego. Jeżeli objawy będą się nadal utrzymywać, można zmniejszyć dawkę inhibitora ACE. Na początku leczenia lub podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić pogorszenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. Jeśli wystąpią takie objawy, należy zwiększyć dawki diuretyków. Niekiedy konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu, a w rzadkich przypadkach – przerwanie jego stosowania. Dawki karwedylolu nie należy zwiększać do momentu uzyskania wyrównania objętości spowodowanej przez niewydolność serca lub obniżenia ciśnienia tętniczego z powodu rozszerzenia naczyń. Podczas leczenia karwedylolem u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i z niskim ciśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe <100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca i uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) z istniejącą niewydolnością nerek obserwowano przemijające pogorszenie czynności nerek - u tych pacjentów podczas stopniowego zwiększania dawki karwedylolu należy kontrolować czynność nerek; w przypadku wystąpienia znacznego pogorszenia czynności nerek, należy zmniejszyć dawkę karwedylolu lub przerwać stosowanie leku. Z powodu braku wystarczających doświadczeń, karwedylolu nie należy podawać pacjentom z niestabilnym lub wtórnym nadciśnieniem tętniczym, niedociśnieniem ortostatycznym, ostrym zapaleniem mięśnia sercowego, istotnym hemodynamicznie zwężeniem zastawek serca lub drogi odpływu, schyłkowym stadium choroby tętnic obwodowych, jednocześnie otrzymujących leki o działaniu antagonistycznym na receptor α₁ lub agonistycznym na receptor α₂. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów: z blokiem serca Ist. (ze względu na ujemny efekt dromotropowy karwedylolu); leczonych glikozydami naparstnicy (ponieważ zarówno karwedylol, jak i glikozydy nasercowe wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego); poddawanych zabiegom chirurgicznym w znieczuleniu ogólnym (ze względu na synergistyczny, ujemny efekt inotropowy karwedylolu i leków znieczulających; β-adrenolityki zmniejszają ryzyko arytmii podczas anestezji, jednakże jednocześnie zwiększają ryzyko niedociśnienia; wykazano korzyści związane ze stosowaniem β-adrenolityków w zapobieganiu śmiertelności okołooperacyjnej z powodów kardiologicznych i zmniejszenie komplikacji ze strony układu krążenia); leczonych doustnymi antagonistami kanału wapniowego typu werapamilu lub diltiazemu lub innymi lekami przeciwarytmicznymi (starannie monitorować zapis EKG i ciśnienie tętnicze krwi; unikać równoczesnego podawania dożylnego); z chorobami naczyń obwodowych (ryzyko wywołania lub nasilenia objawów niewydolności tętniczej); z zaburzeniami krążenia obwodowego, np. zespołem Raynauda (ryzyko zaostrzenia objawów); z podejrzeniem dławicy piersiowej typu Prinzmetala (brak doświadczenia u tych pacjentów); z cukrzycą (karwedylol może maskować lub osłabiać wczesne objawy ostrej hipoglikemii; ponadto może wystąpić pogorszenie kontroli glikemii; konieczna jest ścisła kontrola pacjentów poprzez systematyczne wykonywanie oznaczeń stężenia glukozy we krwi oraz, w razie potrzeby, dostosowanie leczenia przeciwcukrzycowego); z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie lub będących w trakcie odczulania (ryzyko zwiększenia wrażliwości na alergeny, jak również ciężkości reakcji anafilaktycznych); z guzem chromochłonnym nadnerczy (przed zastosowaniem leku β-adrenolitycznego należy rozpocząć podawanie α-adrenolityku; chociaż karwedylol wykazuje zarówno β-adrenolityczne, jak i α-adrenolityczne właściwości farmakologiczne, brak doświadczenia w podawaniu karwedylolu u tych pacjentów); z łuszczycą w wywiadzie (ryzyko nasilenie reakcji skórnych; stosować wyłącznie po rozważeniu stosunku ryzyka i spodziewanych korzyści); z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) i skłonnością do skurczu oskrzeli, którzy nie otrzymują leków doustnych lub wziewnych karwedylol (stosować wyłącznie w przypadkach, gdy spodziewane korzyści przewyższają możliwe ryzyko, z uwagi na ryzyko wystąpienia zespołu zaburzeń oddechowych; należy monitorować początkowy okres leczenia oraz każde zwiększanie dawki; gdy wystąpią objawy skurczu oskrzeli, dawkę karwedylolu należy zmniejszyć); ze stwierdzonym wolnym metabolizmem debryzochiny (monitorować początkowy okres leczenia, z uwagi na zwiększone stężenie karwedylolu we krwi); leczonych cymetydyną (ryzyko nasilenia działania karwedylolu). Karwedylol może maskować objawy nadczynności tarczycy. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie karwedylolu i powinni być szczególnie starannie kontrolowani. Pacjentów noszących soczewki kontaktowe należy uprzedzić o możliwości zmniejszonego wydzielania łez. W przypadku wystąpienia bradykardii <55 uderzeń/min należy zmniejszyć dawkę karwedylolu. Karwedylol należy odstawiać stopniowo (szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca), w ciągu 2 tygodni, przez zmniejszenie dawki dobowej o połowę co kolejne trzy doby; w razie konieczności można jednocześnie rozpocząć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu objawów dławicy piersiowej. Ze względu na zawartość laktozy, nie należy stosować preparatu u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Carvedigamma - ciąża

Nie stosować w ciąży, chyba że potencjalne korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu lub noworodka. Leki β-adrenolityczne zmniejszają perfuzję łożyska, co może doprowadzić do wewnątrzmacicznego obumarcia płodu oraz porodów niewczesnych i przedwczesnych. Ponadto u płodu lub noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia, bradykardia, depresja oddechowa i hipotermia). Istnieje zwiększone ryzyko powikłań sercowych i płucnych u noworodka w okresie poporodowym. Leczenie należy przerwać na 2-3 dni przed spodziewanym terminem porodu. Jeżeli jest to niemożliwe, przez pierwsze 2-3 dni życia noworodek powinien pozostać pod obserwacją. Karwedylol lub jego metabolity są wydzielane z mlekiem matki, dlatego nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania karwedylolu.

Reklama

Carvedigamma - efekty uboczne

Bardzo często: zawroty głowy, ból głowy, niewydolność serca, niedociśnienie, osłabienie (zmęczenie). Często: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych, niedokrwistość, zwiększenie masy ciała, hipercholesterolemia, pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia, hipoglikemia) u pacjentów z cukrzycą, depresja, obniżony nastrój, zaburzenia widzenia, zmniejszone wytwarzanie łez (zespół suchego oka), podrażnienie oczu, bradykardia, obrzęk, hiperwolemia, zatrzymanie płynów, niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego i zespół Raynauda), duszność, obrzęk płuc, astma u podatnych pacjentów, nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha, ból kończyn, niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek, zaburzenia oddawania moczu, ból. Niezbyt często: zaburzenia snu, stan przedomdleniowy, omdlenie, parestezja, blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa, zaparcia, reakcje skórne (np. osutka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, łuszczycopodobne i liszajopodobne zmiany skórne), nadmierna potliwość, wypadanie włosów, zaburzenia erekcji. Rzadko: małopłytkowość, niedrożność nosa, suchość w ustach. Bardzo rzadko: leukopenia, nadwrażliwość (reakcja alergiczna), zwiększenie aktywności AlAT, AspAT i GGTP, nietrzymanie moczu u kobiet. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenie niewydolności serca i zatrzymanie płynów. Przemijające pogorszenie czynności nerek obserwowano podczas leczenia karwedylolem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną miażdżycą i (lub) zaburzeniami czynności nerek. Leki β-adrenolityczne mogą powodować ujawnienie utajonej cukrzycy, nasilenie objawów istniejącej cukrzycy oraz pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi.

Carvedigamma - interakcje

Karwedylol jest zarówno substratem, jak i inhibitorem glikoproteiny P. Dlatego biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P może zwiększać się przy jednoczesnym podawaniu karwedylolu. Dodatkowo induktory lub inhibitory glikoproteiny P mogą zmieniać biodostępność karwedylolu. W przypadku jednoczesnego stosowania karwedylolu i digoksyny może zwiększać się stężenie digoksyny we krwi o ok. 15%, a digitoksyny o ok. 13% - podczas rozpoczynania leczenia, dostosowywania dawki lub przerywania leczenia karwedylolem zaleca się monitorowanie stężenie digoksyny we krwi; ponadto zarówno digoksyna, jak i karwedylol zwalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Stężenie cyklosporyny we krwi zwiększa się w przypadku jednoczesnego stosowania karwedylolu - zaleca się monitorowanie stężeń cyklosporyny i odpowiednią modyfikację jej dawki. Ryfampicyna zmniejsza stężenie karwedylolu we krwi o ok. 70%, najprawdopodobniej przez indukcję glikoproteiny P powodując zmniejszenie jelitowego wchłaniania karwedylolu. Inhibitory i induktory CYP2D6 i CYP2C9 mogą zmieniać stereoselektywnie metabolizm układowy i (lub) przedukładowy karwedylolu, powodując zwiększenie lub zmniejszenie stężenia R- i S- karwedylolu we krwi. Amiodaron zmniejsza klirens S-karwedylolu prawdopodobnie poprzez zahamowanie CYP2C9; istnieje ryzyko zwiększenia β-blokady spowodowane przez zwiększenie stężenia S-karwedylolu we krwi. Fluoteksyna (silny inhibitor CYP2D6), powoduje stereoselektywne zahamowanie metabolizmu karwedylolu z 77% wzrostem średniej R(+) enancjomeru AUC; jednak nie wykazano różnic pomiędzy działaniami niepożądanymi, ciśnieniem krwi lub rytmem serca. Leki indukujące enzymy cytochromu P-450 (np. barbiturany, ryfampicyna) mogą zmniejszać stężenie karwedylolu we krwi, natomiast leki hamujące aktywność tych enzymów (np. cymetydyna, ketokonazol, fluoksetyna, haloperydol, werapamil, erytromycyna) mogą zwiększać stężenie karwedylolu we krwi - pacjentów należy ściśle monitorować. Podczas jednoczesnego stosowania karwedylolu z antagonistami kanałów wapniowych typu diltiazem, werapamil i (lub) innymi lekami przeciwarytmicznymi mogą wystąpić przypadki zaburzeń przewodnictwa przedsionkowo-komorowego lub ryzyko niewydolności serca (działanie synergistyczne) - w przypadku terapii skojarzonej należy kontrolować zapis EKG i ciśnienie tętnicze. Jednoczesne dożylne podawanie diltiazemu lub werapamilu z karwedylolem jest przeciwwskazane. Należy ściśle kontrolować pacjentów jednocześnie przyjmujących karwedylol i leki przeciwarytmiczne klasy I lub amiodaron (doustnie). Krótko po rozpoczęciu leczenia β-adrenolitykami, u pacjentów otrzymujących amiodaron, opisywano bradykardię, zatrzymanie akcji serca oraz migotanie komór. Podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwarytmicznych klasy Ia i Ic podawanych dożylnie istnieje ryzyko niewydolności serca. Stosowanie karwedylolu z antagonistami kanałów wapniowych z grypy dihydropirydyn (np. nifedypina, amlodypina, itp.) należy prowadzić pod ścisłą kontrolą lekarską, ze względu na ryzyko niewydolności serca i ciężkiego niedociśnienia tętniczego. Podczas jednoczesnego stosowania karwedylolu i rezerpiny, metyldopy, guanfacyny i inhibitorów MAO (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B) należy dokładnie obserwować pacjentów pod kątem niedociśnienia i (lub) bradykardii. Azotany nasilają działanie hipotensyjne karwedylolu. Karwedylol nasila działanie stosowanych jednocześnie leków przeciwnadciśnieniowych (np. α₁-adrenolityków) lub leków wykazujących działanie hipotensyjne jako działanie niepożądane, takich jak: barbiturany, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia krwionośne, a także alkoholu. Karwedylol może nasilać działanie insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych - zaleca się systematyczną kontrolę stężenia glukozy we krwi; ponadto może osłabiać lub maskować objawy hipoglikemii (zwłaszcza tachykardię). Stosowanie klonidyny jednocześnie z lekami o działaniu β-adrenolitycznym może nasilać działanie hipotensyjne oraz spowalniające czynność serca; w przypadku planowania zakończenia leczenia skojarzonego karwedylolem i klonidyną, karwedylol należy odstawić kilka dni przed stopniowym zmniejszaniem dawki klonidyny. Wziewne leki znieczulające mogą nasilić działanie inotropowo ujemne i hipotensyjne karwedylolu - zalecane jest dokładne monitorowanie czynności życiowych pacjenta. Leki z grupy NLPZ, estrogeny i kortykosteroidy osłabiają działanie przeciwnadciśnieniowe karwedylolu, na skutek zatrzymania wody i sodu. Łączne stosowanie karwedylolu z sympatykomimetykami o działaniu α- i β-mimetycznym zwiększa ryzyko nadciśnienia i bradykardii. Z ergotaminą nasila się działanie skurczowe na naczynia krwionośne. Z lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe nasila się blok nerwowo-mięśniowy. Nieselektywne β-blokery pozostają w opozycji do działania rozszerzającego oskrzela β-agonistów - pacjentów należy ściśle monitorować.

Carvedigamma - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze samoistne. Lek stosuje się w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, zwłaszcza z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez 2 dni; następnie leczenie kontynuuje się dawką 25 mg na dobę; w razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach co najmniej 2-tygodniowych; maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 50 mg. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę; dawka ta może być wystarczająca także w dalszym leczeniu; w razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach co najmniej 2-tygodniowych. Przewlekła stabilna dławica piersiowa. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 dni; następnie leczenie kontynuuje się dawką 25 mg 2 razy na dobę; w razie konieczności dawkę można zwiększać stopniowo w odstępach co najmniej 2-tygodniowych; maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 100 mg (w 2 dawkach podzielonych). U pacjentów w podeszłym wieku dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 dni; następnie leczenie kontynuuje się dawką 25 mg 2 razy na dobę, co odpowiada maksymalnej zalecanej dawce dobowej. Niewydolność serca. Preparat jest stosowany w leczeniu umiarkowanej do ciężkiej niewydolności serca jako uzupełnienie konwencjonalnej terapii podstawowej za pomocą leków moczopędnych, inhibitorów ACE, glikozydów naparstnicy i (lub) leków rozszerzających naczynia. Pacjent powinien znajdować się w stabilnym stanie klinicznym (bez zmiany NYHA, bez hospitalizacji z powodu niewydolności serca). Terapia podstawowa musi być ustalona od co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem. Dodatkowo, pacjent powinien mieć zmniejszoną frakcję wyrzutową lewej komory serca, częstość serca powinna wynosić >50 uderzeń/min, a skurczowe ciśnienie krwi >85 mmHg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg.; w przypadku dobrej tolerancji można zwiększać dawkę w odstępach co najmniej 2-tygodniowych, najpierw do 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie do 12,5 mg 2 razy na dobę i ostatecznie do 25 mg 2 razy na dobę (zaleca się zwiększanie dawki do największej dawki tolerowanej przez pacjenta); zalecana dawka maksymalna wynosi 25 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. <85 kg oraz 50 mg 2 razy na dobę u pacjentów o mc. >85 kg, z wyłączeniem pacjentów z ciężką niewydolnością serca. Zwiększenie dawki do 50 mg 2 razy na dobę powinno być prowadzone ostrożnie, pod ścisłym nadzorem lekarza. Na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki może wystąpić przemijające zaostrzenie objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych. Zwykle nie wymaga to przerwania leczenia, a tylko zaprzestania dalszego zwiększania dawki. Pacjent powinien być kontrolowany przez lekarza po rozpoczęciu leczenia karwedylolem oraz po zwiększaniu dawki. Przed każdym zwiększeniem dawki należy wykonać badanie w celu wykrycia objawów zaostrzenia niewydolności serca lub objawów nadmiernego rozszerzenia naczyń (np. czynność nerek, masa ciała, ciśnienie krwi, częstość i miarowość akcji serca). Pogorszenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów leczy się zwiększeniem dawki leku moczopędnego, natomiast dawki karwedylolu nie należy zwiększać do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, w pierwszej kolejności należy oznaczyć stężenie digoksyny. Czasami konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub tymczasowe przerwanie leczenia. Nawet w tych przypadkach często można później z powodzeniem kontynuować zwiększanie dawki karwedylolu. W przypadku, gdy przerwa w leczeniu karwedylolem jest dłuższa niż 2 tyg., leczenie należy rozpocząć od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę, a następnie stopniowo zwiększać dawkę zgodnie z ww. zaleceniami. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę należy określić indywidualnie, jednak na podstawie parametrów farmakokinetycznych nie stwierdzono konieczności dostosowania dawkowania. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby może być konieczne dostosowanie dawkowania. Nie wykazano bezpieczeństwa i skuteczności karwedylolu u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. Tabletki należy zażywać z odpowiednią ilością płynu. Zalecane jest, by pacjenci z niewydolnością serca zażywali karwedylol z posiłkiem, aby spowolnić wchłanianie i zmniejszyć ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Tabletki 25 mg oraz 50 mg można podzielić na równe dawki.

Carvedigamma - uwagi

Z uwagi na indywidualne reakcje (np. zawroty głowy, uczucie zmęczenia), zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn może być zaburzona; szczególnie na początku leczenia, po zwiększeniu dawki lub zmianie leków oraz w połączeniu z alkoholem.