Reklama
Fayton - skład
1 fiolka koncentratu (5 ml) zawiera 4 mg kwasu zoledronowego, co odpowiada 4,264 mg kwasu zoledronowego jednowodnego; 1 fiolka zawiera 0,0816 mmol dwuwodnego cytrynianu sodu. 1 fiolka roztworu do infuzji (100 ml) zawiera 4 mg kwasu zoledronowego, co odpowiada 4,26 mg kwasu zoledronowego jednowodnego.
Reklama
Fayton - działanie
Lek z grupy bisfosfonianów, inhibitor resorpcji kości przez osteoklasty. Hamuje resorpcję kości nie wpływając negatywnie na tworzenie, mineralizację oraz właściwości mechaniczne tkanki kostnej. Ma także liczne właściwości przeciwnowotworowe, które mogą wpływać na jego ogólną skuteczność w leczeniu przerzutów nowotworowych do kości. W badaniach przedklinicznych wykazano następujące właściwości: in vivo: hamowanie resorpcji kości przez osteoklasty, co zmienia mikrośrodowisko szpiku kostnego, powodując zmniejszenie podatności szpiku na wzrost komórek nowotworowych, działanie antyangiogenne i działanie przeciwbólowe; in vitro: hamowanie proliferacji osteoblastów, bezpośrednie działanie cytostatyczne i proapoptotyczne na komórki nowotworowe, synergizm działania cytostatycznego z innymi lekami przeciwnowotworowymi, działanie przeciwadhezyjne i przeciwinwazyjne. Po podaniu dożylnym eliminacja leku z organizmu odbywa się trójfazowo: w formie szybkiego dwufazowego usuwania leku z krążenia ogólnego z T0,5 wynoszącymi odpowiednio 0,24 h i 1,87 h, po którym następuje długa faza eliminacji z T0,5 wynoszącym 146 h. Nie stwierdzono kumulacji kwasu zoledronowego w osoczu po podaniu wielokrotnym co 28 dni. Kwas zoledronowy nie jest metabolizowany, jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej. W ciągu pierwszych 24 h 39 ±16% podanej dawki leku pojawia się w moczu, podczas gdy pozostała część wiąże się przede wszystkim z tkanką kostną. Z kości lek uwalnia się bardzo powoli do krążenia ogólnego i jest wydalany przez nerki. Kwas zoledronowy nie wykazuje powinowactwa do elementów morfotycznych krwi, wiązanie z białkami osocza jest małe (ok. 56%).
Reklama
Fayton - wskazania
Zapobieganie powikłaniom kostnym (złamania patologiczne, złamania kompresyjne kręgów, napromienianie lub operacje kości, lub hiperkalcemia wywołana chorobą nowotworową) u dorosłych pacjentów z zaawansowanym procesem nowotworowym z zajęciem kości. Leczenie hiperkalcemii wywołanej chorobą nowotworową (TIH) u dorosłych pacjentów.
Reklama
Fayton - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na kwas zoledronowy, na inne bisfosfoniany lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią.
Reklama
Fayton - ostrzeżenia
Pacjenci muszą zostać zbadani przed podaniem leku, aby upewnić się, że są odpowiednio nawodnieni. Należy unikać przewodnienia u pacjentów z ryzykiem niewydolności krążenia. Po rozpoczęciu leczenia należy dokładnie monitorować badane standardowo w hiperkalcemii parametry metaboliczne, takie jak: stężenie wapnia, fosforanów i magnezu w surowicy. W przypadku wystąpienia hipokalcemii, hipofosfatemii lub hipomagnezemii, może być konieczne wprowadzenie krótkotrwałej terapii uzupełniającej. Pacjenci z nieleczoną hiperkalcemią mają z reguły w pewnym stopniu zaburzoną czynność nerek; u takich pacjentów należy rozważyć dokładne monitorowanie czynności nerek. Pacjenci stosujący lek nie powinni jednocześnie otrzymywać innych preparatów zawierających kwas zoledronowy lub innych bisfosfonianów, ponieważ łączne skutki działania tych leków nie są znane. Stan pacjentów z hiperkalcemią wywołaną chorobą nowotworową (TIH) i objawami pogorszenia czynności nerek należy odpowiednio ocenić, decydując, czy oczekiwana korzyść wynikająca z podawania leku przewyższa możliwe ryzyko. Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do kości i aby zapobiec powikłaniom kostnym należy pamiętać, że początek działania leczniczego występuje po 2-3 miesiącach. Istnieją doniesienia o pogorszeniu czynności nerek po zastosowaniu kwasu zoledronowego. Do czynników, które mogą zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek należą: odwodnienie, zaburzenie czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia, podawanie wielu cykli kwasu zoledronowego i innych bisfosfonianów oraz zastosowanie innych preparatów o toksycznym działaniu na nerki. Ryzyko pogorszenia czynności nerek jest mniejsze, lecz nadal możliwe, po podaniu kwasu zoledronowego w dawce 4 mg w czasie 15 minut. Pogorszenie czynności nerek aż do niewydolności nerek i konieczności przeprowadzenia dializ zgłaszano u pacjentów po dawce początkowej lub pojedynczej dawce wynoszącej 4 mg kwasu zoledronowego. Rzadko, u niektórych pacjentów otrzymujących kwas zoledronowy długotrwale w zalecanych dawkach w celu zapobiegania powikłaniom kostnym, również występuje zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. Przed podaniem każdej kolejnej dawki leku należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy. Rozpoczynając terapię u pacjentów z przerzutami do kości oraz łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zaleca się podanie mniejszych dawek kwasu zoledronowego. U pacjentów z oznakami pogorszenia czynności nerek podczas leczenia, lek należy odstawić. Terapię powinno się wznowić jedynie wówczas, gdy stężenie kreatyniny w surowicy powróci do wartości wyjściowych z 10% odchyleniem. Leczenie należy wznowić podając taką samą dawkę, jaką stosowano przed przerwaniem leczenia. Ze względu na potencjalny wpływ kwasu zoledronowego na czynność nerek, brak danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u pacjentów z istniejącą ciężką niewydolnością nerek oraz tylko ograniczone dane farmakokinetyczne u pacjentów z istniejącą ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek. Z uwagi na ograniczone dane kliniczne u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, nie można podać specjalnych zaleceń dla tej grupy pacjentów. Podczas leczenia kwasem zoledronowym obserwowano występowanie martwicy kości szczęki - w większości przypadków wiązało się to z wykonanym wcześniej zabiegiem stomatologicznym, np. ekstrakcją zęba. Podczas oceny ryzyka rozwoju martwicy kości szczęki u danego pacjenta należy wziąć pod uwagę następujące czynniki: siłę działania zastosowanego bisfosfonianu (większe ryzyko występuje po zastosowaniu bardzo silnie działających bisfosfonianów), drogę podania (większe ryzyko występuje po zastosowaniu leku pozajelitowo) oraz wielokrotne zastosowanie dawek; nowotwór, leczenie chemioterapią, radioterapią, stosowanie kortykosteroidów, palenie tytoniu; wcześniejsze choroby zębów, niedostateczną higienę jamy ustnej, choroby przyzębia, inwazyjne zabiegi stomatologiczne, źle dobrane protezy zębowe. U pacjentów z czynnikami ryzyka przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy przeprowadzić badanie stomatologiczne i zastosować odpowiednie środki zapobiegawcze. W trakcie leczenia pacjenci z tej grupy powinni w miarę możliwości unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. Jeśli podczas terapii bisfosfonianami wystąpi martwica kości szczęki, przeprowadzenie zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej może nasilić ten stan. Brak danych, które potwierdziłyby, że przerwanie leczenia bisfosfonianem zmniejsza ryzyko martwicy kości szczęki, u pacjentów wymagających przeprowadzenia zabiegów stomatologicznych. W każdym przypadku lekarz musi ocenić stan kliniczny pacjenta i rozważyć stosunek ryzyka do korzyści. Możliwość wystąpienia martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego należy rozważyć u pacjentów przyjmujących bisfosfoniany, u których występują objawy związane z uchem, w tym przewlekłe zakażenie ucha. Ponadto, odnotowano sporadyczne przypadki martwicy kości w innych miejscach, w tym w biodrze i kości udowej, zgłaszane głównie u dorosłych pacjentów z rakiem. Zgłaszano przypadki nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej u pacjentów stosujących bisfosfoniany, głównie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Do tego typu złamań dochodzi po niewielkim urazie lub bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwają ból uda lub ból w pachwinie. Złamania często występują obustronnie, dlatego u pacjentów leczonych bisfosfonianami, u których stwierdzono złamanie trzonu kości udowej, należy zbadać kość udową w drugiej kończynie. U pacjentów, u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć odstawienie bisfosfonianów na podstawie indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka. Należy zalecić pacjentom, żeby zgłaszali pojawienie się jakiegokolwiek bólu w obrębie uda, biodra lub pachwiny występującego w trakcie leczenia bisfosfonianami, a każdy pacjent zgłaszający się z takimi objawami powinien być zbadany pod względem obecności częściowego złamania kości udowej. Zgłaszano przypadki ciężkiej hipokalcemii wymagające hospitalizacji. W niektórych przypadkach hipokalcemia może zagrażać życiu pacjenta. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania leków, o których wiadomo, że powodują hipokalcemię, ponieważ mogą one mieć synergiczne działanie skutkujące ciężką hipokalcemią. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy oznaczyć stężenie wapnia w surowicy i skorygować istniejącą hipokalcemię. Pacjenci powinni otrzymywać odpowiednią suplementację wapniem i witaminą D. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na 5 ml koncentratu, co oznacza, że lek praktycznie nie zawiera sodu.
Reklama
Fayton - ciąża
Leku nie należy stosować w ciąży - brak wystarczających danych dotyczących stosowania kwasu zoledronowego u kobiet w ciąży. Nie określono czy kwas zoledronowy jest wydzielany do mleka ludzkiego. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u kobiet karmiących piersią. Płodność. Kwas zoledronowy badano na szczurach, aby określić możliwy wpływ na płodność dorosłych szczurów i pokolenia F1. Obserwowano nasilenie działań farmakologicznych kwasu zoledronowego, związane z hamującym działaniem na metabolizm wapnia w kościach, co powodowało hipokalcemię okołoporodową, działania typowe dla leków z grupy bisfosfonianów, problemy podczas porodu i wcześniejsze zakończenie badania. Wyniki te wykluczyły możliwość definitywnego określenia wpływu kwasu zoledronowego na płodność ludzi.
Reklama
Fayton - efekty uboczne
Bardzo często: hipofosfatemia. Często: niedokrwistość, ból głowy, zapalenie spojówek, nudności, wymioty, brak łaknienia, bóle kości, bóle mięśni, bóle stawów, uogólniony ból, zaburzenie czynności nerek, gorączka, objawy grypopodobne (w tym zmęczenie, dreszcze, złe samopoczucie i zaczerwienienie), zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika we krwi, hipokalcemia. Niezbyt często: trombocytopenia, leukopenia, reakcje nadwrażliwości, niepokój, zaburzenia snu, zawroty głowy, parestezje, zaburzenia smaku, zmniejszenie czucia, przeczulica, drżenie, senność, niewyraźne widzenie, zapalenie twardówki i zapalenie oczodołu, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, migotanie przedsionków, niedociśnienie tętnicze objawiające się omdleniem lub zapaścią sercową, duszność, kaszel, skurcz oskrzeli, biegunka, zaparcie, bóle brzucha, niestrawność, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, suchość błony śluzowej jamy ustnej, świąd, wysypka, (w tym wysypka rumieniowata i grudkowata), wzmożona potliwość, kurcze mięśni, martwica kości szczęki, ostra niewydolność nerek, krwiomocz, białkomocz, osłabienie, obrzęki obwodowe, reakcje w miejscu podania (w tym ból, podrażnienie, obrzęk, stwardnienie), bóle w klatce piersiowej, zwiększenie masy ciała, reakcja anafilaktyczna/wstrząs anafilaktyczny, pokrzywka, hipomagnezemia, hipokaliemia. Rzadko: pancytopenia, obrzęk naczynioruchowy, splątanie, zapalenie błony naczyniowej oka, bradykardia, arytmia serca (wtórna po hipokalcemii), choroba tkanki śródmiąższowej płuc, nabyty zespół Fanconiego, zapalenie stawów i obrzęk stawów jako objaw reakcji ostrej fazy, hiperkaliemia, hipernatremia. Bardzo rzadko: drgawki, niedoczulica i tężyczka (wtórne do hipokalcemii), zapalenie nadtwardówki, martwica kości zewnętrznego przewodu słuchowego (działanie niepożądane leków z grupy bisfosfonianów) i innych miejsc anatomicznych, w tym kości udowej i biodra. Po wprowadzeniu kwasu zoledronowego do obrotu rzadko zgłaszano nietypowe złamania podkrętarzowe i trzonu kości udowej.
Fayton - interakcje
W badaniach klinicznych, w których kwas zoledronowy podawany był równocześnie z powszechnie stosowanymi lekami przeciwnowotworowymi, diuretykami, antybiotykami i lekami przeciwbólowymi, nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji. Nie przeprowadzono żadnych badań klinicznych dotyczących interakcji. Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku podawania bisfosfonianów z antybiotykami z grupy aminoglikozydów, ponieważ mogą powodować działanie addycyjne, w wyniku czego niższe stężenie wapnia w surowicy utrzymuje się przez okres dłuższy niż wymagany. Zaleca się ostrożność w czasie równoczesnego stosowania kwasu zoledronowego z innymi lekami, które mogą działać toksycznie na nerki. Podczas leczenia należy również zachować ostrożność ze względu na możliwość pojawienia się hipomagnezemii. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim ryzyko pogorszenia czynności nerek może być większe, gdy kwas zoledronowy podaje się jednocześnie z talidomidem. Zaleca się ostrożność, gdy podaje się kwas zoledronowy z lekami przeciwangiogennymi, ponieważ obserwowano zwiększenie częstości występowania martwicy kości szczęki u pacjentów leczonych jednocześnie tymi lekami.
Fayton - dawkowanie
Dożylnie. Lek może być przepisywany i podawany pacjentom wyłącznie przez lekarzy mających doświadczenie w dożylnym podawaniu leków z grupy bisfosfonianów. Zapobieganie powikłaniom kostnym u pacjentów z zaawansowanym procesem nowotworowym z zajęciem kości. Dorośli i osoby w podeszłym wieku: zalecana dawka wynosi 4 mg co 3 do 4 tyg. Pacjenci powinni także otrzymywać doustną suplementację preparatami wapnia w ilości 500 mg/dobę oraz witaminą D w ilości 400 j.m./dobę. Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do kości w celu zapobiegania powikłaniom kostnym należy uwzględnić, że początek działania leku występuje po 2-3 mies. Leczenie hiperkalcemii wywołanej chorobą nowotworową - TIH. Dorośli i osoby w podeszłym wieku: zalecana dawka w leczeniu hiperkalcemii (stężenie wapnia w surowicy z uwzględnieniem wapnia związanego z albuminami ≥12 mg/dl lub ≥3 mmol/l) to jednorazowa dawka 4 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Zapobieganie powikłaniom kostnym u pacjentów z zaawansowanym procesem nowotworowym z zajęciem kości. Lek nie jest wskazany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek przed rozpoczęciem terapii (CCr <30 ml/min). W badaniach klinicznych z zastosowaniem kwasu zoledronowego wyłączono z leczenia pacjentów, u których stężenie kreatyniny w surowicy przekraczało 265 μmol/l lub 3,0 mg/dl. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek (CCr >60 ml/min), kwas zoledronowy 4 mg/100 ml, roztwór do infuzji można podawać bezpośrednio, bez dalszego rozcieńczania. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek przed rozpoczęciem terapii (CCr 30-60 ml/min), zaleca się następujące dawkowanie leku: CCr przed leczeniem >60 ml/min - zalecana dawka kwasu zoledronowego wynosi 4 mg; CCr 50-60 ml/min - 3,5 mg; CCr 40-49 ml/min - 3,3 mg; CCr 30-39 ml/min - 3 mg. Po rozpoczęciu podawania leku, przed podaniem każdej następnej dawki, należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy, a leczenie należy przerwać, jeśli czynność nerek ulegnie pogorszeniu. W badaniach klinicznych pogorszenie czynności nerek definiowano w następujący sposób: dla pacjentów z prawidłowym stężeniem kreatyniny w surowicy przed rozpoczęciem leczenia (<1,4 mg/dl lub <124 μmol/l), wzrost o 0,5 mg/dl lub 44 μmol/l; dla pacjentów z podwyższonym stężeniem kreatyniny w surowicy przed rozpoczęciem leczenia (>1,4 mg/dl lub >124 μmol/l), wzrost o 1,0 mg/dl lub 88 μmol/l. W badaniach klinicznych wznawiano podawanie kwasu zoledronowego tylko wtedy, gdy stężenie kreatyniny powróciło do zakresu wartości wyjściowej z 10% odchyleniem. Leczenie należy wznowić podając taką samą dawkę, jak w chwili przerwania terapii. Leczenie hiperkalcemii wywołanej chorobą nowotworową - TIH. Zastosowanie leku u pacjentów z TIH oraz z ciężką niewydolnością nerek można rozważyć wyłącznie po dokonaniu oceny ryzyka względem korzyści z leczenia. W badaniach klinicznych wyłączono z leczenia pacjentów, u których stężenie kreatyniny w surowicy przekraczało 400 μmol/l lub 4,5 mg/dl. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z TIH, u których stężenie kreatyniny w surowicy jest mniejsze niż 400 μmol/l lub 4,5 mg/dl. Lek podawać w infuzji dożylnej, trwającej nie krócej niż 15 min. Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji rozcieńczony w 100 ml roztworu niezawierającego jonów wapnia (0,9% m/v roztwór NaCl lub 5% m/v roztwór glukozy). Sposób przygotowania zmniejszonych dawek - patrz ChPL.
Fayton - uwagi
Podczas leczenia mogą wystąpić zawroty głowy i senność - należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
