Reklama
Lisiprol HCT - skład
1 tabl. zawiera: 10 mg lizynoprylu (w postaci lizynoprylu dwuwodnego) i 12,5 mg hydrochorotiazydu lub 20 mg lizynoprylu (w postaci lizynoprylu dwuwodnego) i 12,5 mg hydrochorotiazydu lub 20 mg lizynoprylu (w postaci lizynoprylu dwuwodnego) i 25 mg hydrochlorotiazydu.
Reklama
Lisiprol HCT - działanie
Preparat złożony zawierający inhibitor konwertazy angiotensyny (lizynopryl) i lek moczopędny (hydrochlorotiazyd). Obydwa składniki wykazują komplementarne mechanizmy działania i wywołują addytywne działanie przeciwnadciśnieniowe. Lizynopryl jest inhibitorem peptydylodipeptydazy. Hamuje konwertazę angiotensyny (ACE), która katalizuje przekształcanie angiotensyny I do angiotensyny II, peptydu o działaniu naczyniozwężającym. Angiotensyna II pobudza także wydzielanie aldosteronu przez korę nadnerczy. Zahamowanie ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, prowadząc do słabszego działania naczyniozwężającego i zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Zmniejszenie wydzielania aldosteronu może spowodować zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Chociaż mechanizm, w wyniku którego lizynopryl obniża ciśnienie krwi, polega głównie na hamowaniu aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, lizynopryl wykazuje działanie przeciwnadciśnieniowe również u pacjentów z nadciśnieniem z małą aktywnością reniny. Enzym konwertujący angiotensynę jest taki sam jak kininaza II, enzym rozkładający bradykininę. Nie wyjaśniono dotychczas, czy zwiększone stężenie bradykininy, peptydu o silnym działaniu rozszerzającym naczynia krwionośne, odgrywa rolę w działaniu leczniczym lizynoprylu. Po podaniu doustnym maksymalne stężenia lizynoprylu w surowicy występuje po ok. 7 h. Efektywny T0,5 lizynoprylu w fazie kumulacji, po podaniu wielokrotnym wynosi 12,6 h. Średnie wchłanianie lizynoprylu wynosi około 25% przyjętej dawki (zakres 6-60%). Lizynopryl nie jest metabolizowany w organizmie i jest wydalany z moczem w postaci niezmienionej. Może być usunięty poprzez dializę. Po podaniu doustnym hydrochlorotiazyd wchłania się z przewodu pokarmowego w ok. 80%. Dostępność ogólnoustrojowa wynosi 71 ±15%. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 65%. U zdrowych osób jest wydalany w ponad 95% w postaci niezmienionej przez nerki. T0,5 wynosi 2,5 h w przypadku prawidłowej czynności nerek. Maksymalne stężenie w osoczu występuje po 2-5 h; ulega wydłużeniu w przypadku zaburzeń czynności nerek i wynosi ok. 20 h u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek. Działanie moczopędne występuje w ciągu 1-2 h, utrzymuje się przez 10-12 h w zależności od dawki, działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na mechanizm wchłaniania zwrotnego elektrolitów w kanalikach dystalnych nefronów, powodując zwiększone wydalanie sodu i chlorków, w przybliżeniu w równych ilościach. Działaniu natriuretycznemu może towarzyszyć utrata potasu i dwuwęglanów. Nie jest znany mechanizm przeciwnadciśnieniowego działania tiazydów. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko, ale nie przenika przez barierę krew-mózg. Po podaniu doustnym hydrochlorotiazydu diureza następuje w ciągu 2 h, osiąga maksimum po 4 h i trwa przez 6 do 12 h. W okresie obserwacji wynoszącym co najmniej 24 h wyznaczony T0,5 w osoczu mieścił się w zakresie 5,6 i 14,8 h. Co najmniej 61% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej w ciągu 24 h. Działanie przeciwnadciśnieniowe pojawia się po raz pierwszy po upływie 3-4 dni i może utrzymywać się do 1 tyg. po zaprzestaniu leczenia. Jednoczesne podanie lizynoprylu i hydrochlorotiazydu nie ma wpływu na biodostępność każdej z tych substancji. Dawka złożona zawierająca lizynopryl i hydrochlorotiazyd wykazuje równoważność biologiczną do podania tych substancji w oddzielnych lekach.
Reklama
Lisiprol HCT - wskazania
Nadciśnienie tętnicze łagodne do umiarkowanego u pacjentów, u których leczenie poszczególnymi substancjami czynnymi w takich samych dawkach, w oddzielnych lekach pozwoliło na uzyskanie kontroli ciśnienia tętniczego.
Reklama
Lisiprol HCT - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, na inne inhibitory ACE, na jakikolwiek lek z grupy pochodnych sulfonamidów lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie w związku z wcześniejszym stosowaniem inhibitora ACE. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m2). Jednoczesne stosowanie z lekiem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan - nie wolno rozpoczynać leczenia wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan. II i III trymestr ciąży.
Reklama
Lisiprol HCT - ostrzeżenia
U pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym rzadko obserwuje się objawowe niedociśnienie tętnicze, jednakże prawdopodobieństwo jego wystąpienia jest większe u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, np. w wyniku leczenia moczopędnego, diety z ograniczeniem soli, u pacjentów dializowanych, z biegunką lub wymiotami oraz z ciężkim nadciśnieniem tętniczym reninozależnym. U tych pacjentów należy regularnie wykonywać oznaczenia stężenia elektrolitów w surowicy. U pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia niedociśnienia tętniczego, rozpoczynanie leczenia i dostosowanie dawki należy prowadzić pod ścisłą kontrolą lekarską. Szczególną uwagę należy zwrócić na pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi, u których znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał mięśnia sercowego lub incydent naczyniowo-mózgowy. W razie wystąpienia niedociśnienia tętniczego pacjenta należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach i, w razie potrzeby, podać 0,9% roztwór NaCl we wlewie dożylnym. Wystąpienie przemijającego niedociśnienia tętniczego nie stanowi przeciwwskazania do dalszego stosowania leku. Po unormowaniu objętości krwi krążącej i ciśnienia tętniczego można ponownie zastosować leczenie mniejszymi dawkami leku lub tylko jednym ze składników produktu w monoterapii. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca, u których występuje prawidłowe lub niskie ciśnienie tętnicze, po zastosowaniu lizynoprylu może wystąpić dalsze obniżenie wartości ciśnienia tętniczego. To działanie jest spodziewane i zwykle nie stanowi przyczyny do odstawienia leku. W przypadku, gdy wystąpi objawowe niedociśnienie tętnicze, może być konieczne zmniejszenie dawki lub odstawienie skojarzenia lizynoprylem i hydrochlorotiazydem. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów ACE, lizynopryl należy stosować ostrożnie u pacjentów ze zwężeniem zastawki mitralnej i zwężeniem drogi odpływu krwi z lewej komory, takim jak zwężenie zastawki aortalnej i kardiomiopatia przerostowa. Nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Tiazydy nie są odpowiednimi lekami moczopędnymi dla pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i nie są skuteczne w przypadku wartości CCr 30 ml/min i mniej (co odpowiada umiarkowanej lub ciężkiej niewydolności nerek). U pacjentów z niewydolnością nerek (CCr ≤80 ml/min) nie należy stosować skojarzenia lizynoprylu i hydrochlorotiazydu dopóki po stopniowym zwiększaniu dawki poszczególnych substancji czynnych nie uzyska się możliwości stosowania dawek takich, jakie zawarte są w preparacie złożonym. U pacjentów z niewydolnością serca, niedociśnienie tętnicze występujące po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE może prowadzić do dalszego pogorszenia czynności nerek. W takich sytuacjach zgłaszano występowanie ostrej niewydolności nerek, zwykle odwracalnej. U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj odwracalne po przerwaniu leczenia. Zmiany takie są najbardziej prawdopodobne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. W przypadku jednoczesnego występowania nadciśnienia naczyniowo-nerkowego istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia i zaburzeń czynności nerek. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza, od zastosowania małych dawek i ostrożnie zwiększać dawki. Stosowanie leków moczopędnych może przyczyniać się do wystąpienia opisanych powyżej zaburzeń, dlatego w pierwszych tygodniach leczenia skojarzonego lizynoprylem i hydrochlorotiazydem należy kontrolować czynność nerek. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których wcześniej nie stwierdzono choroby nerek, obserwowano zazwyczaj niewielkie i przemijające zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy podczas jednoczesnego stosowania lizynoprylu i leku moczopędnego. Jest to bardziej prawdopodobne u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Może być konieczne zmniejszenie dawki i (lub) odstawienie leku moczopędnego i (lub) lizynoprylu. Leczenie moczopędne należy odstawić na 2 lub 3 dni przed rozpoczęciem stosowania skojarzenia lizynoprylu i hydrochlorotiazydu. Jeśli nie jest to możliwe, leczenie należy rozpocząć od podawania samego lizynoprylu w dawce 5 mg. Nie zaleca się stosowania ze względu na brak doświadczenia dotyczącego stosowania u pacjentów poddanych w ostatnim czasie przeszczepowi nerki. Stosowanie skojarzenia lizynoprylu i hydrochlorotiazydu nie jest wskazane u pacjentów wymagających dializoterapii z powodu niewydolności nerek. U pacjentów poddanych niektórym rodzajom dializoterapii (np. z zastosowaniem błon dializacyjnych o dużej przepuszczalności AN 69 oraz podczas aferezy LDL z użyciem siarczanu dekstranu) i jednocześnie leczonych inhibitorami ACE zgłaszano występowanie reakcji rzekomoanafilaktycznych. U tych pacjentów należy rozważyć stosowanie błon dializacyjnych innego rodzaju lub leków przeciwnadciśnieniowych z innej grupy. W rzadkich przypadkach u pacjentów leczonych inhibitorami ACE obserwowano zagrażające życiu reakcje anafilaktyczne podczas aferezy LDL z użyciem siarczanu dekstranu. Reakcji tych można uniknąć poprzez czasowe przerwanie leczenia inhibitorami ACE przed każdą aferezą. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub u których występuje postępująca choroba wątroby należy ostrożnie stosować leki moczopędne, ponieważ niewielkie zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą wywoływać śpiączkę wątrobową. Stosowanie inhibitorów ACE w rzadkich przypadkach wiąże się z występowaniem zespołu, który rozpoczyna się od żółtaczki cholestatycznej lub zapalenia wątroby, a następnie postępuje do piorunującej martwicy wątroby i (czasami) do zgonu. Mechanizm powstawania tego zespołu nie jest znany. Jeżeli podczas podawania skojarzenia lizynoprylu i hydrochlorotiazydu wystąpi żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, leczenie należy odstawić i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne. U pacjentów poddawanych zabiegom operacyjnym lub znieczuleniu z zastosowaniem środków powodujących niedociśnienie tętnicze, lizynopryl może blokować powstawanie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego, gdy rozważany jest powyższy mechanizm, można je skorygować poprzez zwiększenie objętości płynów. Leczenie inhibitorem ACE i tiazydowym lekiem moczopędnym może zaburzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, podczas pierwszego miesiąca stosowania inhibitora ACE należy monitorować stężenie glukozy we krwi. W czasie leczenia tiazydami może się ujawnić cukrzyca utajona. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych może wystąpić zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów. Stosowanie tiazydów może u niektórych pacjentów powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego w osoczu i (lub) napad dny. Jednakże lizynopryl może zwiększać wydalanie kwasu moczowego z moczem i w ten sposób osłabiać hiperurykemię powodowaną przez hydrochlorotiazyd. U każdego pacjenta stosującego terapię diuretykami, powinno być wykonywane w odpowiednich odstępach czasu oznaczanie stężenia elektrolitów w surowicy. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hipokaliemia, hiponatremia i zasadowica hipochloremiczna). W czasie upałów u pacjentów z obrzękami może wystąpić hiponatremia z rozcieńczenia. Niedobór chlorków jest na ogół łagodny i nie wymaga leczenia. Wykazano, że tiazydy zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może prowadzić do hipomagnezemii. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i może to spowodować sporadyczne i nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy. Znaczna hiperkalcemia może być dowodem utajonej nadczynności przytarczyc. Należy odstawić tiazydy przed przeprowadzeniem badań czynnościowych przytarczyc. Inhibitory ACE mogą powodować hiperkaliemię, ponieważ hamują uwalnianie aldosteronu. Działanie to jest zazwyczaj nieistotne u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Jednak u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, cukrzycą i (lub) u pacjentów przyjmujących suplementy potasu (w tym substytuty soli kuchennej), leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), jak również u pacjentów, którzy przyjmują inne leki zwiększające stężenie potasu w surowicy (np. heparynę, trimetoprim lub kotrimoksazol, będący skojarzeniem trimetoprimu z sulfametoksazolem), a zwłaszcza leczonych antagonistami aldosteronu lub antagonistami receptora angiotensyny II może wystąpić hiperkaliemia. Jeśli jednoczesne stosowanie wyżej wymienionych leków jest konieczne, zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu w surowicy i czynności nerek. U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, podczas pierwszego miesiąca stosowania inhibitora ACE należy ściśle monitorować stężenie glukozy we krwi. U pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny, w tym lizynoprylem, opisywano niezbyt częste przypadki obrzęku naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) krtani. Takie działanie może wystąpić w każdym momencie leczenia. W takich przypadkach należy natychmiast odstawić lizynopryl i zastosować odpowiednie leczenie oraz obserwację lekarską trwającą aż do całkowitego ustąpienia objawów. Nawet w przypadkach, gdy obrzęk ogranicza się tylko do języka, bez niewydolności oddechowej, pacjenci wymagają przedłużonej obserwacji, ponieważ stosowanie leków przeciwhistaminowych i glikokortykosteroidów może okazać się niewystarczające. Częstość występowania obrzęku naczynioruchowego podczas stosowania inhibitorów ACE jest większa u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. U pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, który wystąpił niezależnie od leczenia inhibitorami ACE, może występować zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas leczenia inhibitorami ACE. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i produktu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki lizynoprylu. Nie wolno rozpoczynać leczenia lizynoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki preparatu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) lub wildagliptyną może prowadzić do zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęk dróg oddechowych i języka, z zaburzeniami oddychania lub bez takich zaburzeń). Należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) lub wildagliptyną u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE. U pacjentów otrzymujących tiazydy mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości bez względu na wywiad wskazujący na obecność alergii albo astmy oskrzelowej. Podczas stosowania tiazydów obserwowano przypadki zaostrzenia lub uaktywnienia tocznia rumieniowatego układowego. U pacjentów stosujących inhibitory ACE obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas leczenia odczulającego (np. jadem owadów błonkoskrzydłych). Reakcji tych nie obserwowano w przypadku czasowego odstawienia inhibitorów ACE, ale występowały po przypadkowym ponownym podaniu alergenu w okresie po wznowieniu leczenia inhibitorami ACE. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE obserwowano przypadki neutropenii/agranulocytozy, małopłytkowości i niedokrwistości. Neutropenia występuje rzadko u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, u których nie występują dodatkowe czynniki ryzyka. Neutropenia i agranulocytoza ustępują po zaprzestaniu stosowania inhibitora ACE. Lizynopryl należy stosować szczególnie ostrożnie u pacjentów z kolagenozą naczyń, poddanych leczeniu immunosupresyjnemu, przyjmujących allopurynol lub prokainamid, bądź w przypadku jednoczesnego występowania wymienionych czynników, szczególnie, jeśli współistnieje niewydolność nerek. U niektórych pacjentów wystąpiły poważne zakażenia, które w kilku przypadkach były oporne na intensywną antybiotykoterapię. W przypadku stosowania lizynoprylu w takiej grupie pacjentów należy regularnie oznaczać liczbę krwinek białych i poinformować pacjentów, aby zgłaszali jakiekolwiek objawy zakażenia. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów ACE, lizynopryl może wykazywać mniejszą skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej w porównaniu z pacjentami innych ras, prawdopodobnie z powodu częstszego występowania małej aktywności reninowej osocza u pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. W trakcie leczenia inhibitorami ACE obserwowano występowanie kaszlu. Typowy kaszel jest suchy, uporczywy i ustępuje po przerwaniu leczenia inhibitorem ACE. W diagnostyce różnicowej kaszlu należy uwzględnić fakt, że przyczyną może być stosowanie inhibitora ACE. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z litem nie jest na ogół zalecane. Hydrochlorotiazyd obecny w preparacie złożonym, może powodować dodatni wynik testu antydopingowego. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów, takie jak hydrochlorotiazyd, mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oczu i zwykle pojawiają się w ciągu kilku godzin do tygodni od rozpoczęcia stosowania leku. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowe leczenie polega na jak najszybszym odstawieniu hydrochlorotiazydu. Jeżeli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć natychmiastowe podjęcie zabiegów medycznych lub chirurgicznych. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ. Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ.
Reklama
Lisiprol HCT - ciąża
Inhibitory ACE. Stosowanie inhibitorów ACE nie jest zalecane w I trymestrze ciąży i jest przeciwwskazane w II i III trymestrze. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać leczenie inhibitorami ACE, a w razie potrzeby zastosować leczenie alternatywne. Ekspozycja na inhibitory ACE w II i III trymestrze ciąży zwiększa ryzyko fetotoksyczności (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i toksycznego wpływu na noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). W przypadku narażenia na działanie inhibitorów ACE od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czynności nerek oraz czaszki. Noworodki, których matki stosowały inhibitory ACE należy dokładnie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Nie stosować w okresie karmienia piersią. Hydrochlorotiazyd. Dane dotyczące stosowania hydrochlorotiazydu w czasie ciąży, a szczególnie w I trymestrze ciąży, są ograniczone. Na podstawie farmakologicznego mechanizmu działania hydrochlorotiazydu, stosowanie w II i III trymestrze ciąży może pogorszyć perfuzję łożysko-płód oraz może powodować u płodu i noworodka żółtaczkę, zaburzenia równowagi elektrolitowej i trombocytopenię. Nie stosować w okresie karmienia piersią.
Reklama
Lisiprol HCT - efekty uboczne
Lizynopryl. Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy, omdlenie, objawy ortostatyczne (w tym niedociśnienie ortostatyczne), kaszel, biegunka, wymioty, zaburzenia czynności nerek. Niezbyt często: zmiany nastroju, objawy depresyjne, parestezja, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zaburzenia smaku, zaburzenia snu, zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy, prawdopodobnie wtórne do nadmiernego niedociśnienia u pacjentów z grupy dużego ryzyka, kołatanie serca, tachykardia, zespół Raynauda, nieżyt błony śluzowej nosa, nudności, ból brzucha i niestrawność, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny, wysypka, świąd, impotencja, astenia, zmęczenie, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, hiperkaliemia. Rzadko: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), splątanie, zaburzenia węchu, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy: obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) krtani, pokrzywka, łysienie, łuszczyca, mocznica, ostra niewydolność nerek, ginekomastia, hiponatremia. Bardzo rzadko: zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, choroba autoimmunologiczna, hipoglikemia, skurcz oskrzeli, zapalenie zatok, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych i (lub) eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy jelit, zapalenie wątroby – wątrobowo-komórkowe lub cholestatyczne, żółtaczka i niewydolność wątroby, obfite pocenie się, pęcherzyca, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, chłoniak rzekomy skóry, skąpomocz/bezmocz. Częstość nieznana: reakcja anafilaktyczna/rzekomoanafilaktyczna, omamy, nagłe zaczerwienienie, zwłaszcza twarzy i szyi. Hydrochlorotiazyd. Częstość nieznana: zapalenie ślinianek, nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry), leukopenia, neutropenia i (lub) agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, zahamowanie czynności szpiku kostnego, anoreksja, hiperglikemia, cukromocz, hiperurykemia, zaburzenia równowagi elektrolitowej (w tym hiponatremia i hipokaliemia, zasadowica hipochloremiczna oraz hipomagnezemia), zwiększenie stężenie cholesterolu i trójglicerydów, dna moczanowa, niepokój, depresja, zaburzenia snu, utrata apetytu, parestezja, zamroczenie, widzenie na żółto, przemijające zaburzenia widzenia, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, ostra krótkowzroczność, jaskra z zamkniętym kątem przesączania, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, niedociśnienie ortostatyczne, martwicze zapalenie naczyń (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skóry), zespół zaburzeń oddechowych (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), podrażnienie żołądka, biegunka, zaparcie, zapalenie trzustki, żółtaczka (wewnątrzwątrobowa żółtaczka zastoinowa), reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka, toczeń rumieniowaty układowy, reakcje skórne przypominające toczeń rumieniowaty skórny, reaktywacja skórnej postaci tocznia rumieniowatego, pokrzywka, reakcje anafilaktyczne, toksyczne, martwicze oddzielanie się naskórka, kurcze mięśni, osłabienie mięśni, zaburzenia czynności nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek, gorączka, osłabienie. Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry, na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC.
Lisiprol HCT - interakcje
Lizynopryl. Przy jednoczesnym stosowaniu leku moczopędnego działanie przeciwnadciśnieniowe jest zazwyczaj addycyjne. U pacjentów leczonych wcześniej lekami moczopędnymi, szczególnie gdy niedawno zalecono stosowanie leków moczopędnych może wystąpić nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi w trakcie rozpoczynania terapii lizynoprylem. Ryzyko to można zmniejszyć odstawiając lek moczopędny przed rozpoczęciem leczenia lizynoprylem. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu, substytutów soli zawierających potas lub innych leków zwiększających stężenie potasu w surowicy (np. heparyny), szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub cukrzycą. Jeżeli lizynopryl jest stosowany jednocześnie z lekami moczopędnymi powodującymi utratę potasu, hipokaliemia spowodowana lekami moczopędnymi może mieć mniejsze nasilenie. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i inhibitorów mTOR (np. temsyrolimus, syrolimus, ewerolimus), inhibitorów endopeptydazy obojętnej - NEP (np. racekadotryl) lub tkankowego aktywatora plazminogenu lub wildagliptyny może prowadzić do zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia litu w surowicy krwi i objawów jego toksyczności nie zaleca się jednoczesnego stosowania lizynoprylu i litu, a w przypadku takiej konieczności należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy. Przewlekłe stosowanie NLPZ (w tym kwasu acetylosalicylowego >3 g) może zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. NLPZ i inhibitory ACE wykazują działanie addycyjne, zwiększające stężenie potasu w surowicy i mogą powodować pogorszenie czynności nerek. To działanie jest zazwyczaj odwracalne. Rzadko może wystąpić ostra niewydolność nerek, głównie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, takich jak osoby w podeszłym wieku lub odwodnienie. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, takimi jak ß-adrenolityki, metylodopa, antagoniści wapnia i leki moczopędne, może powodować nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego. Równoczesne stosowanie z trójazotanem glicerolu i innymi azotanami lub innymi lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne, może powodować dodatkowe zmniejszenie ciśnienia krwi. Jednoczesne stosowanie niektórych leków używanych do znieczulenia, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i leków przeciwpsychotycznych z inhibitorami ACE może powodować dodatkowe zmniejszenie ciśnienia krwi. Sympatykomimetyki mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. Jednoczesne stosowanie leków przeciwcukrzycowych (insulina, doustne leki hipoglikemizujące) może nasilać działanie zmniejszające stężenie glukozy w surowicy krwi i zwiększać ryzyko hipoglikemii. To zjawisko wydaje się bardziej prawdopodobne podczas pierwszych tygodni leczenia skojarzonego oraz u pacjentów z niewydolnością nerek. Lizynopryl może być stosowany jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach kardiologicznych), lekami trombolitycznymi, ß-adrenolitykami i (lub) azotanami. Należy unikać jednoczesnego stosowania lizynoprylu z lekami immunosupresyjnymi i (lub) lekami, które mogą powodować leukopenię. Alkohol nasila hipotensyjne działanie lizynoprylu. Leki zobojętniające (np. wodorotlenek glinu, wodorotlenek magnezu, symetykon) mogą zaburzać wchłanianie lizynoprylu i dlatego powinny być przyjmowane w 2-godzinnych odstępach. Lizynopryl może powodować fałszywie małe wartości stężenia digoksyny w surowicy w przypadku zastosowania metody opartej na absorpcji na węglu aktywowanym. Opioidy, leki przeciwpsychotyczne lub barbiturany - przy stosowaniu jednoczesnym z inhibitorami ACE może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i cyklosporyny zwiększa ryzyko uszkodzenia nerek i hiperkaliemii, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Jednoczesne leczenie cyklosporyną może zwiększać ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z lowastatyną zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Jednoczesne stosowanie allopurynolu zwiększa ryzyko uszkodzenia nerek i leukopenii. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii. Hydrochlorotiazyd. Alkohol, barbiturany, opioidowe leki przeciwbólowe - może wystąpić nasilenie niedociśnienia ortostatycznego. Amfoteracyna B (stosowana pozajelitowo), karbenoksolon, kortykosteroidy, kortykotropina (ACTH) lub leki przeczyszczające pobudzające perystaltykę - hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, zwłaszcza hipoglikemię. Tiazydy mogą zmniejszać reakcję tętnic na noradrenalinę, ale nie w stopniu wykluczającym skuteczność środka presyjnego w użyciu terapeutycznym. Leki zmniejszające stężenie glukozy we krwi (leki doustne i insulina) - może być konieczne dostosowanie dawki. Sole wapnia i witamina D - może wystąpić zwiększone stężenie wapnia w surowicy, ze względu na zmniejszone wydalanie z moczem. Glikozydy naparstnicy - zwiększone ryzyko toksyczności glikozydów, związane z hipokaliemią wywołaną przez tiazydowe leki moczopędne. Kolestyramina i kolestypol - mogą opóźniać lub zmniejszać wchłanianie hydrochlorotiazydu - tiazydowe leki moczopędne powinny być przyjmowane co najmniej 1 h przed lub 4 do 6 h po tych lekach. Aminy presyjne (np. epinefryna) - możliwość zmniejszenia reakcji na leki zwiększające ciśnienie tętnicze, ale nie w takim zakresie, który uniemożliwiłby ich zastosowanie w razie konieczności. Leki cytostatyczne (np. cyklofosfamid, fluorouracyl, metotreksat) - nasilenie toksycznego wpływu na szpik kostny (zwłaszcza granulocytopenia) na skutek zmniejszonego wydalania substancji cytotoksycznych z moczem spowodowanego przez hydrochlorotiazyd. Leki stosowane w leczeniu dny moczanowej (np. allopurynol, benzobromaron) - może być konieczne zwiększenie dawki leków, ponieważ hydrochlorotiazyd powoduje zwiększenie stężenia kwasu moczowego. Leki powodujące występowanie torsade de pointes (np. niektóre leki przeciwarytmiczne, niektóre leki przeciwpsychotyczne) - z powodu ryzyka hipokaliemii, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z tymi lekami. Niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe - leki tiazydowe mogą nasilać działanie tubokuraryny. Hydrochlorotiazyd może wpływać na wyniki testów z bentyromidem. Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać stężenie w surowicy jodu związanego z białkami krwi (PBI) bez objawów zaburzeń czynności tarczycy. Przy jednoczesnym stosowaniu tiazydów i sotalolu istnieje zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca. Tiazydy mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych spowodowanych przez amantadynę. Lizynopryl i hydrochlorotiazyd. Jeżeli konieczne jest jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas, należy je stosować ostrożnie i regularnie kontrolować stężenie potasu w surowicy. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i tiazydowych leków moczopędnych nasila już zwiększone przez inhibitor ACE ryzyko toksycznego działania litu - nie zaleca się stosowania leku złożonego zawierającego lizynopryl i hydrochlorotiazyd z litem, a w przypadku takiej konieczności należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i tiazydów z trymetoprymem zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Przy jednoczesnym stosowaniu kortykosteroidów i ACTH może wystąpić nasilony niedobór elektrolitów, szczególnie hipokaliemia.
Lisiprol HCT - dawkowanie
Doustnie. Lek złożony nie jest odpowiedni do rozpoczynania leczenia. Może zastąpić podawanie 10 mg lub 20 mg lizynoprylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu w oddzielnych preparatach, lub 20 mg lizynoprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu w oddzielnych preparatach u pacjentów, u których leczenie poszczególnymi substancjami czynnymi w takich samych dawkach, w oddzielnych preparatach pozwoliło na uzyskanie kontroli ciśnienia tętniczego. Zazwyczaj stosuje się 1 tabl. raz na dobę. Jeżeli w ciągu 2-4 tyg. stosowania takiej dawki nie wystąpi pożądane działanie, dawkę można podwoić, nie przekraczająć dawki 25 mg hydrochlorotiazydu na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Zaburzenia czynności wątroby. Lek jest przeciwwskazany u pacjnetów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności nerek. Tiazydy nie są odpowiednimi lekami moczopędnymi dla pacjentów z niewydolnością nerek i nie są skuteczne w umiarkowanej lub ciężkiej niewydolności nerek (CCr ≤30 ml/min). Nie należy stosować leku złożonego w leczeniu początkowym pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku pacjentów z CCr >30 i <80 ml/min lek można zastosować jedynie po stopniowym zwiększaniu dawki poszczególnych składników leku. Zalecana dawka lizynoprylu podczas monoterapii w przypadku łagodnej niewydolności nerek wynosi 5 do 10 mg. Wcześniejsze podawanie leków moczopędnych. Po podaniu pierwszej dawki leku, szczególnie u pacjentów odwodnionych i (lub) z niedoborem elektrolitów w wyniku wcześniejszego leczenia lekami moczopędnymi, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze; leki moczopędne należy odstawić na 2 lub 3 dni przed rozpoczęciem leczenia preparatem złożonym. Jeśli nie jest to możliwe, należy rozpocząć leczenie od zastosowania lizynoprylu w dawce 5 mg w monoterapii. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania. Dzieci i młodzież. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku w tej grupie wiekowej. Sposób podania. Lek powinien być przyjmowany codziennie o tej samej porze.
Lisiprol HCT - uwagi
W trakcie stosowania preparatu należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów w surowicy krwi. Hydrochlorotiazyd powoduje pozytywne wyniki kontroli antydopingowych przeprowadzanych przez niektóre federacje sportowe i odnośne władze. Zaleca się przerwanie stosowania lizynoprylu na kilka dni przed wykonaniem badania czynności przytarczyc. Lek może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu w stopniu łagodnym do umiarkowanego. Dotyczy to zwłaszcza rozpoczynania leczenia, zwiększania dawki, zmiany leczenia innym produktem leczniczym, jak również jednoczesnego spożywania alkoholu i zależy od indywidualnej wrażliwości.
