Reklama
Losartan HCT Pfizer - skład
1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu lub 100 mg losartanu potasu i 25 mg hydrochlorotiazydu. Tabletki zawierają laktozę.
Reklama
Losartan HCT Pfizer - działanie
Preparat stanowi połączenie losartanu - antagonisty receptora angiotensyny II oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego. Losartan i jego aktywny metabolit (kwas karboksylowy) selektywnie wiążą się z receptorem AT1, blokując efekty działania angiotensyny II bez wpływu na źródło i drogę jej syntezy; nie wiążą się i nie blokują innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Losartan potasu nie jest inhibitorem kininazy II (enzymu rozkładającego bradykininę), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Dobrze wchłania się po podaniu doustnym (biodostępność około 33%), podlega efektowi pierwszego przejścia, około 14% podanej dawki przekształca się w aktywny metabolit. Maksymalne stężenie we krwi losartan osiąga po około 1 h (czynny metabolit po około 3-4 h). Losartan i jego aktywny metabolit wiążą się z białkami osocza w ≥99%. Losartan i jego metabolity są wydalane z moczem (35%) i z kałem (58%). T0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla aktywnego metabolitu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, zwiększając wydalanie sodu i chlorków w prawie równych ilościach. Po podaniu doustnym działanie moczopędne rozpoczyna się w ciągu 2 h z maksymalnym natężeniem po około 4 h i utrzymuje się przez 6-12 h, działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie, wydalany jest z moczem. T0,5 wynosi 5,6-14,8 h.
Reklama
Losartan HCT Pfizer - wskazania
Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas leczenia samym losartanem lub samym hydrochlorotiazydem.
Reklama
Losartan HCT Pfizer - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na losartan, pochodne sulfonamidu (jak hydrochlorotiazyd) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Oporny na leczenie niedobór potasu we krwi lub nadmiar wapnia we krwi. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby; zastój żółci oraz zaburzenia zatykające drogi żółciowe. Oporny na leczenie niedobór sodu we krwi. Objawowe nadmierne stężenie kwasu moczowego we krwi/dna moczanowa. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (tj. klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. II i III trymestr ciąży.
Reklama
Losartan HCT Pfizer - ostrzeżenia
Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, gardła i (lub) języka) powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki. Takie niedobory należy wyrównać przed podaniem preparatu. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania. Dlatego należy dokładnie monitorować stężenie potasu oraz klirens kreatyniny, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i klirensem kreatyniny od 30 do 50 ml/min. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu i substytutów soli zawierających potas nie jest zalecane. Ostrożnie stosować u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Brak doświadczeń u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby. W następstwie zahamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron obserwowano zaburzenia czynności nerek z niewydolnością nerek włącznie (szczególnie u pacjentów, u których czynność nerek zależy od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, takich jak osoby z ciężką niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek). Obserwowano zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny we krwi u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej nerki; zmiany te mogą ustępować po zakończeniu leczenia. Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew do jedynej nerki. Brak jest doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe, które działają przez hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna - nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie pacjentów. Nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i chorobą naczyń mózgowych może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia i (często ostrej) niewydolności nerek. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu. Leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II wykazują mniejszą skuteczność w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób rasy czarnej. Pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd należy monitorować pod kątem objawów związanych z zaburzeniami równowagi wodno-elektrolitowej np. zmniejszenia objętości krwi krążącej, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii lub hipokaliemii, które mogą rozwinąć się podczas występującej jednocześnie biegunki lub wymiotów. U takich pacjentów należy regularnie kontrolować stężenia elektrolitów w surowicy. U pacjentów z obrzękiem podczas upałów może wystąpić hiponatremia z rozcieńczenia. Stosowanie tiazydów może upośledzić tolerancję glukozy i dlatego może być konieczna modyfikacja dawkowania leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. Utajona cukrzyca może ujawnić się w trakcie leczenia tiazydem. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując niewielką i przejściową hiperkalcemię. Znacząca hiperkalcemia może pojawić się u pacjentów z utajoną nadczynnością przytarczyc. Ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może być związane zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów oraz hiperurykemia i (lub) napady dny moczanowej. Ponieważ losartan zmniejsza stężenie kwasu moczowego we krwi, stosowanie losartanu w połączeniu z hydrochlorotiazydem powoduje zmniejszenie hiperurykemii indukowanej przez leki moczopędne. U pacjentów z upośledzeniem czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, tiazydy powinny być stosowane z zachowaniem ostrożności ponieważ mogą spowodować cholestazę wewnątrzwątrobową, a niewielkie zmiany w równowadze płynów i elektrolitów - śpiączkę wątrobową. U pacjentów zażywających tiazydy mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości, zarówno przy dodatnim jak i ujemnym wywiadzie w kierunku alergii lub astmy oskrzelowej. Obserwowano przypadki ujawnienia lub zaostrzenia tocznia rumieniowatego układowego. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Brak doświadczeń w stosowaniu preparatu u dzieci i młodzieży - nie należy stosować.
Reklama
Losartan HCT Pfizer - ciąża
Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży (istnieje ryzyko działania teratogennego). W II i III trymestrze ciąży stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. Podawanie preparatu podczas II i III trymestru ciąży powoduje działania toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek płodu, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemię). Jeśli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło od II trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki. Niemowlęta, których matki przyjmowały preparat, powinny być obserwowane w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Stosowany w II i III trymestrze ciąży może osłabić perfuzję płodowo-łożyskową oraz powodować takie działania u płodu i noworodka, jak: zaburzenia gospodarki elektrolitowej, żółtaczka, trombocytopenia. Hydrochlorotiazyd nie powinien być stosowany w obrzęku ciążowym, nadciśnieniu ciążowym lub w stanie przedrzucawkowym z powodu ryzyka zmniejszonej objętości osocza i hipoperfuzji łożyska bez korzystnego wpływu na przebieg choroby. Hydrochlorotiazyd nie powinien być stosowany u kobiet ciężarnych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym, z wyjątkiem rzadkich sytuacji, gdy zastosowanie alternatywnego leczenia jest niemożliwe. Nie zaleca się podawania losartanu w okresie karmienia piersią. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka matki w niewielkiej ilości. Duże dawki leków moczopędnych z grupy tiazydów, wywołując intensywną diurezę mogą zahamować wytwarzanie mleka. Nie zaleca się stosowania preparatu podczas karmienia piersią, jeżeli jednak jest on w tym okresie stosowany, należy przyjmować możliwie najmniejszą dawkę.
Reklama
Losartan HCT Pfizer - efekty uboczne
W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pierwotnego nadciśnienia tętniczego zawroty głowy były jedynym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem leku, występującym z częstością większą niż w grupie placebo u co najmniej 1% pacjentów. Poza tym działaniem, po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko obserwowano: zapalenie wątroby, hiperkaliemię i zwiększenie aktywności AlAT. Działania niepożądane obserwowane po zastosowaniu jednej z substancji czynnych mogą być potencjalnymi działaniami niepożądanymi w przypadku leku złożonego. Losartan. Często: bezsenność, hiperkaliemia, niewielkie zmniejszenie wartości hematokrytu i stężenia hemoglobiny, ból i zawroty głowy, kaszel, zakażenia górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, choroby zatok (m.in. zapalenie zatok), ból brzucha, nudności, biegunka, niestrawność, kurcze mięśni, ból pleców, ból kończyn dolnych, bóle mięśni, osłabienie, zmęczenie, ból w klatce piersiowej. Niezbyt często: niedokrwistość, plamica Henocha-Schönleina, wybroczyny, hemoliza, niepokój, zburzenia lękowe, napady lęku (lęk paniczny), dezorientacja, depresja, nietypowe sny, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci, nieznaczne zwiększenie stężenie mocznika i kreatyniny w surowicy, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, ból zamostkowy, dławica piersiowa, blok AV IIst., incydent naczyniowo-mózgowy, zawał serca, kołatanie serca, niemiarowość (migotanie przedsionków, rzadkoskurcz zatokowy, częstoskurcz, częstoskurcz komorowy, migotanie komór), nerwowość, parestezje, neuropatia obwodowa, drżenie, migrena, omdlenia, niewyraźne widzenie, pieczenie/kłucie w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości widzenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szum w uszach, zapalenie naczyń, uczucie dyskomfortu w gardle, zapalenie gardła, zapalenie krtani, duszność, zapalenie oskrzeli, krwawienia z nosa, katar, przekrwienie dróg oddechowych, zaparcia, ból zębów, suchość w ustach, wzdęcia, zapalenie żołądka, wymioty, moczenie nocne, częste oddawanie moczu, zakażenia dróg moczowych, łysienie, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, uderzenia gorąca z zaczerwienieniem, nadwrażliwość na światło, świąd, wysypka, pokrzywka, potliwość, ból ramion, obrzęk stawów, ból kolana, bóle mięśniowo-szkieletowe, ból barku, sztywność, ból stawów, zapalenie stawów, ból biodra, ból włókien mięśniowych, osłabienie mięśni, anoreksja, dna moczanowa, zmniejszony popęd płciowy, impotencja, obrzęk twarzy, gorączka. Rzadko: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka. Bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny. Częstość nieznana: zaburzenia czynności wątroby, rabdomioliza. Hydrochlorotiazyd. Często: ból głowy. Niezbyt często: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, plamica, trombocytopenia, przemijające niewyraźne widzenie, widzenie na żółto, zapalenie naczyń powodujące martwicę (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skóry), zespół ostrego wyczerpania oddechowego (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), zapalenie ślinianki, skurcze i podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, cukromocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, kurcze mięśni, anoreksja, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokaliemia, hiponatremia, gorączka, zawroty głowy, żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa), zapalenie trzustki, bezsenność. Rzadko: reakcje anafilaktyczne.
Losartan HCT Pfizer - interakcje
Losartan. Ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnego metabolitu losartanu we krwi, nie ustalono klinicznego znaczenia tych interakcji. Jednoczesne przyjmowanie losartanu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (np. amiloryd, triamteren, spironolakton), suplementami potasu lub zamiennikami soli zawierających potas może powodować hiperkaliemię - nie zaleca się tego typu leczenia skojarzonego. Wydalanie litu może być zmniejszone, jeśli sole litu są podawane jednocześnie z antagonistami receptora angiotensyny II, należy monitorować stężenie litu w osoczu. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych, nieselektywnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek oraz hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek - takie połączenie należy stosować ostrożnie, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni, należy kontrolować czynności nerek. U niektórych pacjentów z upośledzoną czynnością nerek, którzy przyjmowali NLPZ, włączając selektywne inhibitory cykloooksygenazy-2, jednoczesne stosowanie antagonistów receptorów angiotensyny II może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek (zazwyczaj odwracalne). Jednoczesne stosowanie leków, których działaniem lub działaniem niepożądanym jest obniżenie ciśnienia (trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna) może zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z alkoholem, barbituranami, opioidami lub lekami przeciwdepresyjnymi może nasilić się niedociśnienie ortostatyczne. Stosowanie tiazydu może upośledzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metforminę należy stosować ostrożnie z powodu ryzyka kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Inne leki przeciwnadciśnieniowe nasilają działanie hydrochlorotiazydu. W obecności żywic jonowymiennych wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z glikokortykosteroidami lub ACTH nasila się utrata elektrolitów, zwłaszcza hipokaliemia. Hydrochlorotiazyd może osłabiać reakcję na aminy zwiększające ciśnienie krwi, takie jak adrenalina, jednak nie w stopniu, który wymagałby zaniechania ich stosowania. Hydrochlorotiazyd może nasilać odpowiedź na środki zwiotczające mięśnie szkieletowe, takie jak tubokuraryna. Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu, zwiększając znacznie ryzyko toksycznego działania litu; nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu i sulfinpirazonu, ponieważ hydrochlorotiazyd może podwyższać stężenia kwasu moczowego we krwi. Jednoczesne podawanie tiazydów może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Podczas łącznego stosowania z lekami przeciwcholinergicznymi (np. atropina, biperyden) zwiększa się biodostępność tiazydów z powodu osłabienia motoryki przewodu pokarmowego i wolniejszego opróżniania żołądka. Tiazydy mogą zmniejszać nerkowe wydalanie leków cytotoksycznych (m.in. cyklofosfamid, metotreksat) i nasilać ich działanie mielosupresyjne. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na o.u.n. Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego przyjmowania hydrochlorotiazydu i metylodopy. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii, a także powikłań o typie dny moczanowej. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może przyczyniać się do wystąpienia zaburzeń rytmu serca spowodowanych podawaniem glikozydów naparstnicy. Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać stężenie wapnia we krwi z powodu obniżonego wydalania. Jeśli suplementy wapnia muszą być stosowane, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę wapnia. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z karbamazepiną istnieje ryzyko hiponatremii (konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego i parametrów biochemicznych). W przypadku odwodnienia spowodowanego przez diuretyki, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, szczególnie po podaniu jodowych środków kontrastujących. Przed podaniem preparatów jodu należy nawodnić pacjenta. Podczas łącznego stosowania z amfoterycyną B (podawaną pozajelitowo), glikokortykosteroidami, ACTH lub lekami przeczyszczającymi hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemię. Zaleca się okresowe oznaczanie stężenia potasu w osoczu i wykonywanie badania EKG podczas jednoczesnego stosowania preparatu i leków, na których działanie mają wpływ zaburzenia stężenia potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwarytmiczne) oraz następujących leków wywołujących torsades de pointes, w tym niektórymi lekami lekami przeciwartymicznymi, przy występującej hipokaliemii, będącej czynnikiem predysponującym do wystapienia torsade de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) oraz beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna (i.v.), halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina (i.v.).
Losartan HCT Pfizer - dawkowanie
Doustnie. Preparat można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Preparatu nie należy stosować w terapii początkowej, ale u tych pacjentów, u których nie osiągnięto kontroli ciśnienia tętniczego przy zastosowaniu samego losartanu lub samego hydrochlorotiazydu. Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki pojedynczych składników. W odpowiednich klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na leczenie skojarzone u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane. Zwykle dawka podtrzymująca wynosi 1 tabl. 50 mg + 12,5 mg raz na dobę. U pacjentów, u których nie uzyska się odpowiedniej reakcji, dawkę można zwiększyć do 1 tabl. 100 mg + 25 mg raz na dobę. Maksymalna dawka wynosi 1 tabl. 100 mg + 25 mg raz na dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Preparat 100 mg + 12,5 mg stosuje się u tych pacjentów, którym zwiększono dawkę losartanu do 100 mg i którzy wymagają dodatkowej kontroli ciśnienia krwi.
Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (tj. klirens kreatyniny 30-50 ml/min) i zwykle u pacjentów w podeszłym wieku. Preparat nie jest zalecany u pacjentów hemodializowanych.
Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą.
Losartan HCT Pfizer - uwagi
Z powodu wpływu na metabolizm wapnia, tiazydy mogą zaburzać wyniki badań czynności przytarczyc - należy je odstawić przed przeprowadzeniem badania. Podczas leczenia nadciśnienia tętniczego mogą wystąpić zawroty głowy i senność, szczególnie na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki, co może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
