Reklama
Mitrip - skład
1 tabl. zawiera 5 mg lub 10 mg ramiprylu. Tabletki 5 mg zawierają laktozę.
Reklama
Mitrip - działanie
Ramipryl jest przekształcany w czynny metabolit - ramiprylat - inhibitor ACE (enzymu katalizującego przemianę angiotensyny I do angiotensyny II, jak również rozpad bradykininy). Zmniejszenie wytwarzania angiotensyny II i hamowanie rozpadu bradykininy prowadzą do rozszerzenia naczyń. Ramiprylat zmniejsza wydzielanie aldosteronu. Po podaniu doustnym ramipryl jest szybko wchłaniany (pokarm nie wpływa na wchłanianie), osiągając Cmax w ciągu 1 h. Biodostępność aktywnego metabolitu - ramiprylatu wynosi 45%. Ramiprylat osiąga Cmax w ciągu 2-4 h po podaniu ramiprylu. Ramipryl wiąże się z białkami osocza w około 73%, ramiprylat w około 56%. Metabolity są wydalane głównie przez nerki. Po wielokrotnych dawkach ramiprylu przyjmowanych raz na dobę, T0,5 ramiprylatu wynosi 13-17 h dla dawek 5-10 mg, jest dłuższy w przypadku mniejszych dawek 1,25-2,5 mg.
Reklama
Mitrip - wskazania
Leczenie nadciśnienia tętniczego. Zapobieganie chorobom układu sercowo-naczyniowego: zmniejszenie liczby zachorowań i zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów z jawną chorobą miażdżycową układu sercowo-naczyniowego (choroba niedokrwienna serca lub udar w wywiadzie albo choroba naczyń obwodowych) lub cukrzycą i co najmniej jednym czynnikiem ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. Leczenie choroby nerek: rozpoczynającej się nefropatii kłębuszkowej cukrzycowej, charakteryzującej się mikroalbuminurią; jawnej nefropatii kłębuszkowej cukrzycowej, charakteryzującej się makroproteinurią u pacjentów z co najmniej jednym czynnikiem ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego; jawnej nefropatii kłębuszkowej niecukrzycowej, charakteryzującej się białkomoczem ≥ 3 g/dobę. Leczenie objawowej niewydolności serca. Prewencja wtórna po ostrym zawale serca: zmniejszenie śmiertelności w ostrej fazie zawału u pacjentów z objawami klinicznymi niewydolności serca - preparat należy włączyć do leczenia w okresie >48 h od wystąpienia ostrego zawału serca (od 3. doby po zawale).
Reklama
Mitrip - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na ramipryl, pozostałe składniki preparatu lub inne inhibitory ACE. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (dziedziczny, samoistny lub będący skutkiem uprzedniej terapii inhibitorem ACE bądź antagonistą receptora angiotensyny II). Terapie oparte na krążeniu pozaustrojowym, w których krew narażona jest na kontakt z ujemnie naładowanymi powierzchniami. Istotne obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub jednostronne zwężenie w jedynej nerce. II i III trymestr ciąży. Nie stosować u pacjentów z niedociśnieniem lub niestabilnych hemodynamicznie. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m2).
Reklama
Mitrip - ostrzeżenia
Pacjenci narażeni na szczególne ryzyko niedociśnienia tętniczego (początkowa faza leczenia wymaga szczególnego nadzoru): pacjenci z przemijającą lub utrzymującą się niewydolnością serca po zawale mięśnia sercowego, pacjenci narażeni na ryzyko niedokrwienia serca lub mózgu w przypadku ostrego niedociśnienia tętniczego oraz pacjenci z silną aktywacją układu renina-angiotensyna-aldosteron. U pacjentów ze znacznie podwyższoną aktywnością układu renina-angiotensyna-aldosteron występuje ryzyko nagłego i znacznego zmniejszenia ciśnienia tętniczego i pogorszenia czynności nerek w następstwie zahamowania aktywności konwertazy angiotensyny. Szczególnie, jeśli inhibitor ACE lub stosowany jednocześnie lek moczopędny podaje się po raz pierwszy lub przy pierwszym zwiększeniu dawki. U poniżej wymienionych pacjentów należy spodziewać się znacznej aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron i należy ich poddać nadzorowi, w tym obserwacji ciśnienia tętniczego: pacjenci z ciężkim nadciśnieniem tętniczym, niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca, istotnymi hemodynamicznie zaburzeniami napływu i odpływu krwi z lewej komory serca (np. zwężenie zastawki mitralnej lub aortalnej), jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej przy drugiej czynnej nerce, marskością wątroby i (lub) wodobrzuszem, pacjenci, u których występuje lub może wystąpić niedobór płynów lub soli (w tym pacjenci leczeni lekami moczopędnymi), poddawani poważnym zabiegom chirurgicznym lub w trakcie znieczulenia środkami wywołującymi niedociśnienie tętnicze. Zaleca się skorygowanie odwodnienia, hipowolemii lub niedoboru soli przed rozpoczęciem leczenia (u pacjentów z niewydolnością serca należy starannie rozważyć korzyści podawania płynów w stosunku do ryzyka przewodnienia). Ostrożnie stosować u pacjentów w podeszłym wieku. Zaleca się, aby przerwać stosowanie inhibitorów ACE, jeśli to możliwe, na jeden dzień przed zabiegiem chirurgicznym. Przed leczeniem oraz w jego trakcie należy kontrolować czynność nerek i dostosować dawkę, w szczególności w ciągu pierwszych tygodni leczenia. Szczególnie ścisłej kontroli wymagają pacjenci z zaburzeniem czynności nerek. Istnieje ryzyko upośledzenia czynności nerek, szczególnie u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca lub po przeszczepie nerki. W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego należy odstawić preparat i natychmiast zastosować leczenie doraźne. Obserwowano również obrzęk naczynioruchowy jelit. W przypadku hamowania ACE zwiększa się prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji anafilaktycznych i rzekomoanafilaktycznych na jad owadów i inne alergeny. Należy rozważyć czasowe odstawienie leku przed odczulaniem. Ostrożnie stosować u pacjentów z ryzykiem hiperkaliemii: pacjenci z niewydolnością nerek, w podeszłym wieku (> 70 lat), z niekontrolowaną cukrzycą, przyjmujący sole potasu, leki moczopędne oszczędzające potas oraz inne substancje czynne zwiększające stężenie potasu w osoczu lub ze stanami, takimi jak odwodnienie, ostra niewydolność serca, kwasica metaboliczna. Należy kontrolować liczbę białych krwinek, aby wykryć ewentualnie występującą leukopenię. Kontrola powinna być częstsza w początkowej fazie leczenia oraz u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, ze współistniejącą kolagenozą naczyń (np. toczeń rumieniowaty i twardzina skóry) oraz podczas jednoczesnego stosowania innych leków, które mogą powodować zmiany w obrazie krwi. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u innych ras. Ramipryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. W ramach rozpoznania różnicowego kaszlu należy rozważyć możliwość występowania kaszlu wywołanego inhibitorem ACE. Bezpieczeństwo, skuteczność i dawkowanie ramiprylu u dzieci nie zostały ustalone. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Ze względu na zawartość laktozy w tabletkach 2,5 mg i 5 mg, nie należy ich podawać pacjentom z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Mitrip - ciąża
Preparat nie jest zalecany w I trymestrze ciąży (istnieje ryzyko działania teratogennego). Lek jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży. Leczenie inhibitorami ACE w czasie II i III trymestru ciąży prowadzi do toksycznego działania na płód ludzki (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, hipotonia, hiperkaliemia). Jeśli od początku II trymestru ciąży dojdzie do ekspozycji na inhibitory ACE, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i czynności nerek. Niemowlęta matek przyjmujących inhibitory ACE powinny być starannie obserwowane w kierunku hipotonii. Lek nie jest zalecany w okresie karmienia piersią.
Reklama
Mitrip - efekty uboczne
Często: ból i zawroty głowy; suchy, drażniący kaszel, zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, duszność; zapalenie żołądka i jelit, zaburzenia trawienia, ból brzucha, dyspepsja, biegunka, nudności, wymioty; wysypka (szczególnie plamisto-grudkowa), kurcze mięśni, ból mięśni; hiperkaliemia; niedociśnienie, zmniejszenie ciśnienia ortostatycznego, omdlenia, ból w klatce piersiowej, zmęczenie. Niezbyt często: choroba niedokrwienna mięśnia sercowego (w tym dusznica bolesna lub zawał mięśnia sercowego), tachykardia, zaburzenia rytmu, kołatanie serca, obrzęk tkanek obwodowych; eozynofilia; parestezje, utrata smaku, zniekształcenie odczuwania smaku; zaburzenia widzenia (w tym nieostre widzenie); skurcz oskrzeli (w tym nasilenie astmy), nieżyt nosa; zapalenie trzustki (bardzo rzadkie przypadki zgonów), zwiększenie aktywności enzymów trzustkowych, obrzęk naczynioruchowy jelit, ból w górnej części brzucha (w tym nieżyt żołądka), zaparcie, suchość w ustach; zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek), zwiększenie wydalania moczu, nasilenie istniejącego wcześniej białkomoczu, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy; obrzęk naczynioruchowy (bardzo rzadkie przypadki zgonów na skutek niedrożności dróg oddechowych wywołanej obrzękiem naczynioruchowym), świąd, obfite pocenie się; ból stawów; anoreksja, zmniejszenie apetytu; nagłe zaczerwienienie skóry; gorączka; zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i (lub) stężenia bilirubiny w surowicy; przemijająca impotencja, obniżenie libido; obniżenie nastroju, niepokój, nerwowość, pobudliwość ruchowa, zaburzenia snu (w tym bezsenność). Rzadko: zmniejszenie liczby krwinek białych (w tym neutropenia lub agranulocytoza), zmniejszenie liczby krwinek czerwonych, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, małopłytkowość; drżenie, zaburzenia równowagi, zapalenie spojówek; zaburzenia słuchu, szum w uszach; zapalenie języka; złuszczające zapalenie skóry, pokrzywka, oddzielanie się paznokci od macierzy; zwężenie naczyń, hipoperfuzja, zapalenie naczyń; astenia; żółtaczka cholestatyczna, uszkodzenia wątrobowo-komórkowe; stan splątania. Bardzo rzadko: nadwrażliwość na światło. Częstość nieznana: zahamowanie czynności szpiku kostnego, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna; niedokrwistość mózgu (w tym udar niedokrwienny i przemijający epizod niedokrwienny), upośledzona sprawność psychomotoryczna, uczucie pieczenia, zaburzenia węchu; aftowe zapalenie jamy ustnej; toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, pęcherzyca, zaostrzenie łuszczycy, wypadanie włosów, zmiany łuszczycopodobne, pęcherzycopodobna lub liszajowa wysypka na skórze lub błonach śluzowych, łysienie; hiponatremia; zespół Raynauda; reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne, obecność przeciwciał przeciwjądrowych; ostra niewydolność wątroby, cholestatyczne lub cytolityczne zapalenie wątroby (bardzo rzadkie przypadki zgonów); ginekomastia; zaburzenia koncentracji. Charakter i stopień ciężkości zdarzeń niepożądanych u dzieci (od 2 do 16 lat) są podobne w porównaniu do pacjentów dorosłych, przy czym częstość występowania następujących działań niepożądanych jest większa u dzieci: często - tachykardia, uczucie zatkanego nosa i katar, zapalenie spojówek, niezbyt często – drżenie, pokrzywka. Ogólny profil bezpieczeństwa ramiprylu w przypadku pacjentów pediatrycznych nie rożni się znacząco od profilu bezpieczeństwa obserwowanego wśród dorosłych.
Mitrip - interakcje
Nie stosować inhibitorów ACE podczas przeprowadzania pozaustrojowych zabiegów prowadzących do kontaktu krwi z ujemnie naładowanymi powierzchniami (dializa lub hemofiltracja z zastosowaniem niektórych błon wysokoprzepływowych, np. poliakrylonitrylowych oraz afereza lipoprotein o niskiej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu), ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji rzekomoanafilaktycznych - jeśli przeprowadzenie powyższych zabiegów jest konieczne, należy rozważyć zastosowanie innego rodzaju błony dializacyjnej lub leku przeciwnadciśnieniowego innej klasy. Sole potasu, heparyna, leki moczopędne oszczędzające potas oraz inne leki zwiększające stężenie potasu we krwi (w tym antagoniści angiotensyny II, trimetoprym, takrolimus, cyklosporyna) stosowane z preparatem zwiększają ryzyko hiperkaliemii - należy kontrolować stężenie potasu we krwi w trakcie terapii skojarzonej. Leki hipotensyjne (np. leki moczopędne) oraz inne substancje o działaniu hipotensyjnym (np. azotany, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, środki znieczulające, baklofen, alfuzosyna, doksazosyna, prazosyna, tamsulozyna, terazosyna oraz spożywanie dużych ilości alkoholu) zwiększają ryzyko hipotonii. Sympatykomimetyki o działaniu wazopresyjnym i inne substancje (np. izoproterenol, dobutamina, dopamina, epinefryna), które mogą osłabiać hipotensyjne działanie ramiprylu - podczas jednoczesnego stosowania należy kontrolować ciśnienie tętnicze. Stosowanie preparatu z allopurynolem, lekami immunosupresyjnymi, kortykosteroidami, prokainamidem, cytostatykami i innymi substancjami mogącymi zmieniać liczbę krwinek zwiększa ryzyko reakcji hematologicznych. Inhibitory ACE mogą zmniejszać wydalanie litu, nasilając jego toksyczność - należy kontrolować stężenie litu we krwi w trakcie terapii skojarzonej. Podczas stosowania ramiprylu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną może wystąpić hipoglikemia - należy kontrolować stężenie glukozy we krwi. NLPZ (w tym kwas acetylosalicylowy) mogą osłabiać hipotensyjne działanie preparatu; ponadto zwiększa się ryzyko zaburzeń czynności nerek i hiperkaliemii. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii.
Mitrip - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze. Indywidualnie w zależności od charakterystyki pacjenta i ciśnienia tętniczego. Lek może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami hipotensyjnymi z innych grup. Dawka początkowa wynosi 2,5 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo. W grupie pacjentów z silną aktywacją układu renina-angiotensyna-aldosteron może dojść do nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego po podaniu dawki początkowej. W tej grupie pacjentów dawka początkowa wynosi 1,25 mg a leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem lekarskim. Dawka może być podwajana w odstępie 2-4 tyg. w celu osiągnięcia docelowych wartości ciśnienia tętniczego. Dawka maksymalna wynosi 10 mg na dobę. Lek jest zwykle dawkowany raz na dobę. Zapobieganie chorobom układu sercowo-naczyniowego. Dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz na dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać: zaleca się podwojenie dawki po 1-2 tyg. leczenia, a po kolejnych 2-3 tyg. zwiększenie do docelowej dawki podtrzymującej 10 mg raz na dobę. Pacjenci z cukrzycą i mikroalbuminurią. Dawka początkowa wynosi 1,25 mg raz na dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać: zaleca się podwojenie dawki do 2,5 mg raz na dobę po 2 tyg., a następnie do 5 mg po kolejnych 2 tyg. Pacjenci z cukrzycą i co najmniej jednym czynnikiem ryzyka choroby sercowo-naczyniowej. Dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz na dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać: zaleca się podwojenie dawki po 1-2 tyg. leczenia, a po kolejnych 2-3 tyg. zwiększenie do docelowej dawki podtrzymującej 10 mg na dobę. Pacjenci z niecukrzycową nefropatią kłębuszkową i makroproteinurią ≥ 3 g na dobę. Dawka początkowa wynosi 1,25 mg raz na dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać: zaleca się podwojenie dawki do 2,5 mg raz na dobę po 2 tyg., a następnie do 5 mg po kolejnych 2 tyg. Objawowa niewydolność serca. U pacjentów w stabilnym stanie leczonych diuretykami zalecana dawka początkowa wynosi 1,25 mg na dobę. Podwajanie dawki powinno być przeprowadzane co 1-2 tyg., do maksymalnej dawki 10 mg. Zaleca się podawanie preparatu 2 razy na dobę. Prewencja wtórna po ostrym zawale mięśnia sercowego z niewydolnością serca. U pacjenta stabilnego klinicznie i hemodynamicznie po 48 h od zawału mięśnia sercowego dawka początkowa wynosi 2,5 mg 2 razy na dobę przez 3 dni. Jeśli początkowa dawka 2,5 mg nie jest tolerowana, należy podawać 1,25 mg 2 razy na dobę przez 2 dni, a następnie zwiększyć dawkę do 2,5 mg i 5 mg 2 razy na dobę. Jeżeli nie można zwiększyć dawki do 2,5 mg 2 razy na dobę należy zaprzestać leczenia. Dawka dobowa powinna być stopniowo podwajana w odstępach 1-3 dni, aż do osiągnięcia dawki podtrzymującej 5 mg 2 razy na dobę. W miarę możliwości dawka podtrzymująca powinna być podawana w 2 dawkach. Brak wystarczających danych dotyczących leczenia pacjentów z ciężką (NYHA IV) niewydolnością serca bezpośrednio po zawale, w przypadku podjęcia decyzji dotyczącej leczenia pacjentów z tej grupy, zaleca się rozpocząć leczenie od dawki 1,25 mg raz na dobę, zachowując szczególną ostrożność podczas zwiększania dawek. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów leczonych lekami moczopędnymi, jeśli jest to możliwe, lek moczopędny powinien być odstawiony 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia ramiprylem. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie odstawiono leku moczopędnego, leczenie ramiprylem powinno być rozpoczynane od dawki 1,25 mg. Należy kontrolować czynność nerek i stężenie potasu we krwi. W okresie późniejszym dawkowanie leku należy dostosować do docelowego ciśnienia tętniczego. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dobowa dawka powinna być ustalana na podstawie klirensu kreatyniny: klirens kreatyniny ≥60 ml/min dawka początkowa bez zmian (2,5 mg/dobę), maksymalna dawka dobowa 10 mg; klirens kreatyniny 30-60 ml/min dawka początkowa bez zmian (2,5 mg/dobę), maksymalna dawka dobowa 5 mg; klirens kreatyniny 10-30 ml/min dawka początkowa 1,25 mg/dobę, maksymalna dawka dobowa 5 mg; u hemodializowanych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym dawka początkowa wynosi 1,25 mg/dobę a maksymalna dawka dobowa 5 mg, lek powinien być podawany kilka godzin po zakończeniu hemodializy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczenie należy rozpoczynać tylko pod ścisłą kontrolą lekarską, a maksymalna dawka dobowa wynosi 2,5 mg. U pacjentów w podeszłym wieku dawki początkowe powinny być mniejsze i wolniej zwiększane, szczególnie u pacjentów w bardzo podeszłym wieku i osłabionych; należy rozważyć zastosowanie dawki początkowej 1,25 mg. Tabletki należy przyjmować o tej samej porze dnia, niezależnie od posiłków, popijając płynem. Tabletek nie wolno żuć i rozgryzać.
Mitrip - uwagi
Lek może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, szczególnie na początku leczenia lub w przypadku zmiany dotychczas stosowanych leków na ramipryl. Nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych po zażyciu pierwszej dawki leku lub po zwiększeniu dawki.
