Paroxetine Aurobindo

Reklama

Paroxetine Aurobindo - skład

1 tabl. powl. zawiera 20 mg paroksetyny w postaci chlorowodorku półwodnego. Preparat zawiera laktozę.

Reklama

Paroxetine Aurobindo - działanie

Lek przeciwdepresyjny - silny i selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgowych. Paroksetyna ma niewielkie powinowactwo do cholinergicznych receptorów muskarynowych, do receptorów α₁, α₂ i β-adrenergicznych, receptorów dopaminergicznych (D2), 5HT₁-podobnych, 5-HT₂ i histaminowych (H₁). Ten brak interakcji z receptorami postsynaptycznymi znalazł swoje odbicie w badaniach in vivo, które wykazały brak działania depresyjnego na o.u.n. i brak działania hipotensyjnego. Lek dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega metabolizmowi pierwszego przejścia. W przypadku większego obciążenia organizmu lekiem w następstwie podania większej dawki pojedynczej lub podania dawek wielokrotnych dochodzi do częściowego nasycenia efektu pierwszego przejścia i zmniejszenia klirensu osoczowego, co prowadzi do nieproporcjonalnego wzrostu stężenia paroksetyny. Stan równowagi dynamicznej jest osiągany w ciągu 7-14 dni od rozpoczęcia leczenia. Paroksetyna podlega intensywnej dystrybucji do tkanek, tylko 1% paroksetyny obecnej w organizmie znajduje się w osoczu. W stężeniach terapeutycznych ok. 95% leku wiąże się z białkami osocza. Główne metabolity paroksetyny są to polarne i skoniugowane produkty oksydacji i metylacji, które łatwo się wydalają, nie wykazują aktywności farmakologicznej. Mniej niż 2% podanej dawki paroksetyny wydala się z moczem w postaci niezmienionej, natomiast ok. 64% dawki w postaci metabolitów. Około 36% dawki wydala się z kałem, prawdopodobnie przez żółć, z czego niezmieniona paroksetyna stanowi mniej niż 1%. Wydalanie metabolitów jest dwufazowe. Początkowo jest wynikiem metabolizmu pierwszego przejścia, później zaś wiąże się z układową eliminacją paroksetyny. T_0,5 jest zmienny, ale zwykle wynosi ok. 1 dobę.

Reklama

Paroxetine Aurobindo - wskazania

Leczenie: dużego epizodu depresyjnego, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii, fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego, zaburzenia stresowego pourazowego.

Reklama

Paroxetine Aurobindo - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na paroksetynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Paroksetyna jest przeciwwskazana do jednoczesnego stosowania z inhibitorami MAO. W wyjątkowych okolicznościach linezolid (antybiotyk będący odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO) może być podawany w połączeniu z paroksetyną, pod warunkiem że możliwa jest ścisła obserwacja objawów zespołu serotoninowego i kontrola ciśnienia tętniczego krwi. Leczenie paroksetyną można rozpocząć: po 2 tyg. od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO; co najmniej po 24 h od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemid, linezolid, chlorek metylotioniniowy (błękit metylenowy, barwnik stosowany do wizualizacji przed zabiegami operacyjnymi, będący odwracalnym, nieselektywnym MAOI). Od chwili przerwania stosowania paroksetyny do rozpoczęcia leczenia innym inhibitorem MAO powinien upłynąć co najmniej 1 tydz. Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną - paroksetyna może powodować zwiększenie stężenia tiorydazyny w osoczu. Podanie samej tiorydazyny może prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu, takich jak torsade de pointes, i nagłego zgonu. Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z pimozydem.

Reklama

Paroxetine Aurobindo - ostrzeżenia

Leku nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży stosujących leki przeciwdepresyjne częściej niż u pacjentów otrzymujących placebo obserwowano zachowania typu samobójczego (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (przeważnie agresję, zachowania wyrażające sprzeciw i gniew). Jeśli w związku ze wskazaniem klinicznym zostanie podjęta decyzja o stosowaniu leku, pacjenta należy objąć ścisłą obserwacją w kierunku pojawienia się objawów typu samobójczego. Ponadto brak jest danych długoterminowych dotyczących bezpieczeństwa u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju zdolności poznawczych i zachowań. Depresji towarzyszy zwiększone ryzyko myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko utrzymuje się do czasu wystąpienia znacznej remisji. Pacjentów należy objąć ścisłą obserwacją aż do czasu wystąpienia poprawy oraz we wczesnych stadiach poprawy (zwiększone ryzyko samobójstwa). Podczas leczenia pacjentów z innymi niż depresja zaburzeniami psychicznymi należy zachować podobne środki ostrożności jak w przypadku leczenia pacjentów z dużym epizodem depresyjnym. Wiadomo, że pacjentom ze zdarzeniami samobójczymi w wywiadzie lub wykazujących znaczny stopień myśli samobójczych przed rozpoczęciem leczenia zagraża większe ryzyko myśli samobójczych lub prób samobójczych i podczas leczenia należy objąć takich pacjentów ścisłą obserwacją, szczególnie pacjentów w wieku poniżej 25 lat. Ścisła obserwacja pacjentów, szczególnie tych z grupy zwiększonego ryzyka, powinna towarzyszyć leczeniu zwłaszcza w początkowej fazie i po zmianie dawki. U pacjentów, u których pojawią się objawy akatyzji, zwiększenie dawki może być szkodliwe. W przypadku wystąpienia objawów zespołu serotoninowego lub złośliwego zespołu neuroleptycznego należy przerwać leczenie paroksetyną i rozpocząć objawowe leczenie wspomagające. Z powodu ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego nie należy stosować paroksetyny w leczeniu skojarzonym z prekursorami serotoniny (takimi jak L-tryptofan, oksytryptan). Należy zachować ostrożność podczas stosowania paroksetyny u pacjentów z manią w wywiadzie. Należy przerwać leczenie paroksetyną u każdego pacjenta, u którego rozpoczyna się faza maniakalna. Zaleca się ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub niewydolnością wątroby. Leczenie pacjentów z cukrzycą lekami z grupy SSRI może zmieniać stopień kontroli glikemii - konieczne może być dostosowanie dawki insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych. Należy zachować ostrożność podczas stosowania paroksetyny u pacjentów z padaczką. Lek należy odstawić u każdego pacjenta, u którego wystąpił napad drgawkowy. Doświadczenia kliniczne dotyczące jednoczesnego stosowania paroksetyny i leczenia elektrowstrząsami są niewielkie. Paroksetyna może powodować rozszerzenie źrenic; należy ją stosować ostrożnie u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania lub jaskrą w wywiadzie. U pacjentów z zaburzeniami serca należy zachować standardowe środki ostrożności. Należy zachować środki ostrożności u pacjentów z ryzykiem wystąpienia hiponatremii, np. z powodu jednocześnie stosowanych leków i marskości wątroby. Ze względu na ryzyko nieprawidłowych krwawień należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub innymi lekami mogącymi zwiększać ryzyko krwawienia (np. atypowe leki przeciwypsychotyczne, takie jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2), jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które mogą predysponować do wystąpienia krwawienia. Należy unikać stosowania paroksetyny podczas leczenia tamoksyfenem. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Paroxetine Aurobindo - ciąża

Paroksetyna powinna być stosowana w ciąży tylko wtedy, kiedy istnieją ścisłe wskazania do jej stosowania. Lekarz przepisujący lek powinien rozważyć możliwość zastosowania alternatywnego leczenia u kobiet w ciąży lub planujących zajście w ciążę. Należy unikać nagłego przerywania leczenia podczas ciąży. Niektóre wyniki badań epidemiologicznych wskazują na zwiększone ryzyko wad rozwojowych, w szczególności układu krążenia (np. wady komór lub przegrody przedsionkowej), związanych ze stosowaniem paroksetyny w III trymestrze ciąży. Należy obserwować noworodki, których matki kontynuowały przyjmowanie paroksetyny w późnym okresie ciąży, zwłaszcza w III trymestrze. W przypadku stosowania przez matkę paroksetyny w późnym okresie ciąży u noworodka mogą wystąpić następujące objawy: zespół zaburzeń oddechowych, sinica, bezdech, napady drgawkowe, wahania temperatury ciała, trudności w karmieniu, wymioty, hipoglikemia, hipertonia, hipotonia, hiperrefleksja, drżenie, zdenerwowanie, drażliwość, letarg, nieustanny płacz, senność i trudności ze snem. Powyższe objawy mogą być zarówno spowodowane działaniem serotoninergicznym, jak i odstawieniem leku. W większości przypadków powikłania pojawiają się bezpośrednio lub wkrótce (

Reklama

Paroxetine Aurobindo - efekty uboczne

Bardzo często: nudności, zaburzenia seksualne. Często: zmniejszenie apetytu, zwiększenie stężenia cholesterolu, senność, bezsenność, pobudzenie, zaburzenia marzeń sennych (w tym koszmary senne), zawroty głowy, drżenie, ból głowy, osłabienie koncentracji, niewyraźne widzenie, ziewanie, zaparcie, biegunka, wymioty suchość błony śluzowej w jamie ustnej, potliwość, astenia, zwiększenie masy ciała, zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, lęk, ból głowy. Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, przeważnie dotyczące skóry i błon śluzowych (najczęściej wybroczyny), splątanie, omamy, objawy pozapiramidowe, rozszerzenie źrenic, tachykardia zatokowa, przemijające obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi, niedociśnienie związane z pionizacją ciała, wysypka, świąd, zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu, pobudzenie, nudności, drżenie, stany splątania, potliwość, chwiejność emocjonalna, zaburzenia widzenia, kołatanie serca, biegunka, drażliwość. Rzadko: hiponatremia (głównie u pacjentów w podeszłym wieku i czasami związana z zespołem nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego), reakcje maniakalne, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja, drgawki, zespół niespokojnych nóg, bradykardia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, ból stawów, ból mięśni, hiperprolaktynemia i (lub) mlekotok. Bardzo rzadko: małopłytkowość, reakcje alergiczne (w tym pokrzywka i obrzęk naczynioruchowy), zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ADH), zespół serotoninowy (objawy mogą obejmować: pobudzenie, splątanie, nadmierne pocenie się, omamy, hiperrefleksję, drgawki kloniczne mięśni, dreszcze, tachykardię i drżenie), ostra jaskra, krwawienia z przewodu pokarmowego, zaburzenia czynności wątroby (takie jak zapalenie wątroby, niekiedy związane z żółtaczką i (lub) niewydolnością wątroby), ciężkie zdarzenia niepożądane w obrębie skóry (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona i martwica toksyczno-rozpływna naskórka), nadwrażliwość na światło, priapizm, obrzęk obwodowy. Częstość nieznana: myśli samobójcze i zachowania samobójcze, szum w uszach. Dane z badań epidemiologicznych, prowadzonych głównie u pacjentów w wieku 50 lat i starszych, wskazują na zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI i TCA. Mechanizm prowadzący do tego ryzyka nie jest znany. Przerwanie leczenia paroksetyną (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, uczucie porażenia prądem elektrycznym i szum w uszach), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności, drżenie, stany splątania, potliwość, bóle głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość i zaburzenia widzenia. Działania niepożądane zaobserwowane w badaniach klinicznych wśród dzieci: nasilone zachowania związane z samobójstwem (w tym myśli i próby samobójcze), samouszkodzenia oraz zwiększona wrogość (myśli i próby samobójcze były obserwowane głównie w badaniach klinicznych obejmujących nastolatki z dużym zaburzeniem depresyjnym; zwiększona wrogość występowała szczególnie u dzieci z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, zwłaszcza u dzieci poniżej 12. rż). Dodatkowo obserwowano zdarzenia takie jak: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płacz i wahania nastroju), zdarzenia niepożądane związane z krwawieniami zwłaszcza ze skóry i błon śluzowych. Zdarzeniami obserwowanymi po zaprzestaniu podawania lub zmniejszeniu dawki paroksetyny są: chwiejność emocjonalna (w tym płacz, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i ból brzucha.

Paroxetine Aurobindo - interakcje

Jednoczesne podawanie paroksetyny i leków serotoninergicznych może prowadzić do wystąpienia objawów związanych z działaniem serotoniny (zespół serotoninowy). Zaleca się ostrożność oraz dokładniejszą kontrolę kliniczną, jeśli leki o działaniu serotonergicznym (np. L-tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, chlorek metylotioniniowy (błękit metylenowy), SSRI, lit, petydyna oraz preparaty dziurawca zwyczajnego) stosuje się jednocześnie z paroksetyną. Zaleca się ponadto ostrożność, jeśli do znieczulenia ogólnego lub w leczeniu przewlekłego bólu stosuje się fentanyl. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i inhibitorów MAO jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego. W badaniu pojedynczej małej dawki pimozydu (2 mg) podawanej jednocześnie z paroksetyną w dawce 60 mg stwierdzono zwiększone stężenie pimozydu (średnio 2,5-krotnie). Może to wynikać ze znanych właściwości hamujących CYP2D6 paroksetyny. Mechanizm tej interakcji jest obecnie nieznany, jednakże z uwagi na wąski przedział terapeutyczny pimozydu i jego znany wpływ na wydłużanie odstępu QT jednoczesne stosowanie pimozydu i paroksetyny jest przeciwwskazane. Metabolizm i farmakokinetyka paroksetyny mogą być zaburzone przez indukcję lub hamowanie aktywności enzymów metabolizujących leki. W przypadku podawania paroksetyny w skojarzeniu ze znanymi inhibitorami aktywności enzymów metabolizujących leki należy pamiętać, aby stosować dawki paroksetyny z dolnego zakresu dawkowania. Nie zachodzi potrzeba modyfikowania początkowej dawki, jeśli lek ma być podawany jednocześnie z lekami indukującymi enzymy metabolizujące leki (np. karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem, fenytoiną) lub fosamprenawirem/rytonawirem. Wszelkie późniejsze zmiany dawki paroksetyny (po rozpoczęciu lub odstawieniu leku indukującego enzymy) powinny być dokonywane na podstawie oceny działania klinicznego (tolerancji i skuteczności). Jednoczesne stosowanie fosamprenawiru/rytonawiru w dawce 700/100 mg 2 razy na dobę z paroksetyną w dawce 20 mg raz na dobę u zdrowych ochotników przez 10 dni znacznie zmniejszało stężenia paroksetyny w osoczu o ok. 55%. Stężenia fosamprenawiru/rytonawiru podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny były podobne do wartości referencyjnych innych leków, wskazując, że paroksetyna nie wpływa w istotnym stopniu na metabolizm fosamprenawiru/rytonawiru. Brak jest dostępnych danych dotyczących działania podczas długotrwałego jednoczesnego stosowania paroksetyny i fosamprenawiru/rytonawiru przez czas dłuższy niż 10 dni. Codzienne podawanie paroksetyny powoduje znaczne zwiększenie stężenia procyklidyny w osoczu krwi. W przypadku zaobserwowania objawów przeciwcholinergicznych dawkę procyklidyny należy zmniejszyć. U pacjentów z padaczką nie zaobserwowano, aby jednoczesne podawanie paroksetyny wpływało na parametry farmakokinetyczne i farmakodynamiczne leków przeciwpadaczkowych (karbamazepina, fenytoina, walproinian sodu). Paroksetyna hamuje aktywność CYP2D6, co może prowadzić do zwiększenia stężenia w osoczu innych jednocześnie podawanych leków metabolizowanych przez ten izoenzym. Dotyczy to pewnych trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptyków z grupy pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny i tiorydazyny), rysperydonu, atomeksetyny, pewnych leków przeciwarytmicznych z grupy 1c (np. propafenon i flekainid) i metoprololu. Nie zaleca się stosowania paroksetyny w połączeniu z metoprololem w niewydolności serca ze względu na wąski indeks terapeutyczny metoprololu w tym wskazaniu. Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną - paroksetyna może powodować zwiększenie stężenia tiorydazyny w osoczu. Podanie samej tiorydazyny może prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu, takich jak torsade de pointes, i nagłego zgonu. W literaturze opisano interakcję farmakokinetyczną pomiędzy inhibitorami CYP2D6 a tamoksyfenem, skutkującą zmniejszeniem o 65-75% stężenia w osoczu jednej z czynnych form tamoksyfenu, tj.endoksyfenu. W niektórych badaniach zaobserwowano zmniejszenie skuteczności tamoksyfenu podczas jednoczesnego stosowania z niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi z grupy SSRI. Z uwagi na to, że nie można wykluczyć zmniejszenia skuteczności tamoksyfenu, należy, jeśli to możliwe, unikać jego jednoczesnego stosowania z silnymi inhibitorami CYP2D6 (w tym paroksetyną). Należy unikać spożycia alkoholu podczas przyjmowania paroksetyny. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych może prowadzić do nasilonego działania przeciwzakrzepowego i ryzyka krwawienia - należy zachować szczególną ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i NLPZ lub kwasu acetylosalicylowego może prowadzić do zwiększonego ryzyka krwawienia. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowe leki przeciwypsychotyczne, takie jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2), jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie lub stanami, które mogą predysponować do wystąpienia krwawienia.

Paroxetine Aurobindo - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Duże epizody depresyjne: zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Na ogół poprawa stanu pacjenta rozpoczyna się po 1 tyg., ale widoczna może być dopiero od 2. tyg. leczenia. Dawkowanie należy zweryfikować i, jeśli to konieczne, dostosować do potrzeb klinicznych w ciągu 3 do 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, później zaś ponownie ocenić i modyfikować na podstawie wyników leczenia. U niektórych pacjentów, u których reakcja na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawka leku może być stopniowo zwiększana o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta, do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres wynoszący co najmniej 6 mies., aby uzyskać pewność, że objawy ustąpiły. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne: zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Pacjenci powinni rozpocząć leczenie od dawki 20 mg na dobę; dawka może być zwiększana stopniowo o 10 mg, do dawki zalecanej. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, aby uzyskać pewność, że objawy ustąpiły. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej. Lęk napadowy: zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpocząć od dawki 10 mg na dobę i zwiększać ją stopniowo o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta na leczenie, aż do dawki zalecanej. Rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej jest zalecane w celu zredukowania do minimum ryzyka zaostrzenia objawów lęku napadowego, które - jak ogólnie się uznaje - występuje na początku leczenia choroby. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z lękiem napadowym powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, aby uzyskać pewność, że objawy ustąpiły. Leczenie może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej. Fobia społeczna: zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększenia dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. Zaburzenie lękowe uogólnione: zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki co 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. Zaburzenie stresowe pourazowe: zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki co 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. U pacjentów w podeszłym wieku dawkowanie należy rozpocząć od dawki początkowej zalecanej u dorosłych; u niektórych pacjentów użyteczne może być zwiększenie dawki, niemniej maksymalna dawka nie powinna być większa niż 40 mg na dobę. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) lub u pacjentów z niewydolnością wątroby dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek. Lek należy podawać rano, w czasie posiłku. Tabletkę należy połykać w całości, nie rozgryzać.

Paroxetine Aurobindo - uwagi

Należy unikać nagłego odstawiania leku. W badaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku, w którym zmniejszano dobową dawkę paroksetyny w odstępach tygodniowych o 10 mg. W razie wystąpienia odstawiennych objawów po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu leku można rozważyć wznowienie podawania wcześniej stosowanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale w wolniejszym tempie. Leczenie paroksetyną nie powoduje zaburzeń procesów poznawczych ani czynności psychoruchowych. Jednakże, podobnie jak w przypadku wszystkich leków psychoaktywnych, pacjentów należy ostrzec o możliwości wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych. Nie zaleca się spożywania alkoholu podczas stosowania paroksetyny.