Reklama
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - skład
1000 ml roztworu zawiera 5,75 g chlorku sodu, 0,38 g chlorku potasu, 0,264 g chlorku wapnia (dwuwodnego), 0,2 g chlorku magnezu (sześciowodnego), 4,62 g octanu sodu (trójwodnego), 0,9 g cytrynianu sodu (dwuwodnego). Stężenie jonów: 141,5 mmol/l sodu, 5,1 mmol/l potasu, 1,8 mmol/l wapnia, 0,985 mmol/l magnezu, 33,95 mmol/l octanów, 3,6 mmol/l cytrynianów, 109,05 mmol/l chloru. Osmolarność wynosi 301 mOsmol/l. pH:5,5-7,5.
Reklama
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - działanie
Izotoniczny roztwór o składzie jonowym zbliżonym do składu osocza krwi. Zawiera sole sodu, potasu, wapnia i magnezu. Podany dożylnie w zaburzeniach równowagi wodno-elektrolitowej (w przypadku dobrej czynności nerek) uzupełnia niedobór składników mineralnych i wody. Krótkotrwale zwiększa objętość osocza. Podobnie jak inne roztwory zawierające elektrolity, roztwór utrzymuje się krótko w układzie naczyniowym. Po 30-60 minutach woda wraz z elektrolitami przenikają przez ściany naczyń krwionośnych.
Reklama
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - wskazania
Odwodnienie w wyniku niedostatecznej doustnej podaży płynów. Utrata płynów i elektrolitów na skutek obfitych wymiotów i biegunek. Utrata płynów ustrojowych przez przetoki jelitowe lub żółciowe. Planowe nawadnianie w okresie okołooperacyjnym.
Reklama
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność nerek ze skąpomoczem lub bezmoczem. Przewodnienie. Obrzęk płuc. Kwasica metaboliczna. Zbyt wysokie stężenie jednego z jonów zawartych w preparacie. Jednoczesne podanie ceftriaksonu i preparatu jest przeciwwskazane u noworodków (≤28 dnia życia).
Reklama
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - ostrzeżenia
Roztwór nie jest wskazany do stosowania w leczeniu zasadowicy hipochloremicznej-hipokaliemicznej i należy go stosować z ostrożnością u pacjentów z zasadowicą hipochloremiczno-hipokaliemiczną (np. spowodowaną długotrwałymi wymiotami, zwężeniem odźwiernika, długotrwałym odsysaniem przez sondę nosowo-żołądkową). Chociaż stężenie potasu w preparacie jest podobne do stężenia w osoczu, jest ono niewystarczające do osiągnięcia odpowiedniego stężenia w przypadku ciężkiego niedoboru potasu, w związku z tym, nie należy stosować tego preparatu do korygowania ciężkiego niedoboru potasu. Roztwór nie jest wskazany w leczeniu podstawowym ciężkiej kwasicy metabolicznej. Podczas stosowania innych preparatów zawierających elektrolity zgłaszano występowanie reakcji nadwrażliwości/reakcji na infuzję, w tym reakcji anafilaktoidalnych. Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy przedmiotowe lub podmiotowe reakcji nadwrażliwości, należy natychmiast przerwać infuzję. W zależności od objawów klinicznych, należy zastosować odpowiednie postępowanie lecznicze. W zależności od objętości i szybkości infuzji, dożylne podanie preparatu może powodować przeciążenie płynami i(lub) przedawkowanie składników prowadzące do przewodnienia/hiperwolemii i na przykład stanów zastoinowych, w tym obrzęku płuc; klinicznie istotne zaburzenia elektrolitowe i zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej. Ryzyko wystąpienia stanów związanych z rozcieńczeniem jest odwrotnie proporcjonalne do stężenia elektrolitów w preparacie. Ryzyko przeciążenia składnikami preparatu prowadzące do stanów zastoinowych jest wprost proporcjonalne do stężenia elektrolitów w roztworze. Ocena kliniczna i okresowe badania laboratoryjne mogą być konieczne do kontroli zmian równowagi płynów, stężenia elektrolitów i równowagi kwasowo-zasadowej w trakcie długotrwałego leczenia pozajelitowego lub w przypadku, gdy stan pacjenta lub szybkość podawania uzasadniają taką ocenę. Roztwór należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom z zasadowicą lub ryzykiem zasadowicy, podany w zbyt dużej ilości może powodować zasadowicę metaboliczną. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów z hiperwolemią. Roztwór należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom w stanach powodujących zatrzymywanie sodu, przeciążenie płynami i obrzęki, np. u pacjentów z pierwotnym lub wtórnym hiperaldosteronizmem (powiązanym np. z nadciśnieniem, zastoinową niewydolnością serca, zwężeniem tętnicy nerkowej lub marskością nerek) lub w stanie przedrzucawkowym. Roztwory zawierające magnez należy stosować z ostrożnością u pacjentów: w stanach predysponujących do hipermagnezemii, w tym z ciężkim zaburzeniem czynności nerek lub leczonych magnezem np. z powodu rzucawki; z miastenią. Roztwory zawierające wapń należy stosować z ostrożnością u pacjentów: w stanach predysponujących do hiperkalcemii, np. u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i ziarnicą, powiązaną ze zwiększoną syntezą kalcytriolu, jak sarkoidoza; z kamieniami wapniowymi w nerkach lub obecnością takich kamieni potwierdzoną w wywiadzie. U pacjentów z hiperkalciurią lub kamicą nerkową należy monitorować wydalanie wapnia z moczem. Roztwór nie jest wskazany w leczeniu hipomagnezemii i hipokalcemii. Płyn należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom w stanach predysponujących do hiperkaliemii (jak ciężka niewydolność nerek lub niedoczynność kory nadnerczy, ostre odwodnienie, ciężki uraz tkanek lub poparzenia) oraz u pacjentów z chorobami serca. Należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek. U tych pacjentów podanie preparatu może prowadzić do zatrzymania sodu i (lub) potasu lub magnezu. Kontrola kliniczna zależy od stanu klinicznego pacjenta i powinna obejmować określenie równowagi wodno-elektrolitowej (stężenia elektrolitów, hematokryt) oraz ilości moczu wydalanego przez pacjenta. Ze względu na ryzyko tworzenia skrzepów wynikające z zawartości wapnia, roztwór nie może być dodawany do krwi konserwowanej cytrynianami ani podawany jednocześnie przez ten sam zestaw do podawania. Nie przeprowadzono odpowiednich kontrolowanych badań klinicznych w celu ustalenia bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży. Przy wyborze roztworu do infuzji, objętości i szybkości infuzji dla pacjentów w podeszłym wieku należy wziąć pod uwagę, że w tej grupie częściej występują choroby serca, nerek, wątroby lub równocześnie stosowane są inne leki.
Reklama
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - ciąża
Brak danych dotyczących stosowania w okresie ciąży i laktacji. Przed zastosowaniem preparatu należy rozważyć potencjalne ryzyko i korzyść w każdym indywidualnym przypadku.
Reklama
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - efekty uboczne
Częstość nieznana: reakcje anafilaktoidalne, pokrzywka, hiperkaliemia, tachykardia, kołatanie serca, niedociśnienie tętnicze, przekrwienie, duszność, świst krtaniowy, piloerekcja (gęsia skórka), zimne poty, ból w miejscu podania, uczucie pieczenia, ból w klatce piersiowej, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, osłabienie, złe samopoczucie, obrzęk obwodowy, gorączka, dreszcze, zaczerwienienie, zwiększenie liczby oddechów.
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - interakcje
Ze względu na zawartość wielu substancji mineralnych, nie należy stosować tego roztworu do rozcieńczania innych leków. Jednoczesne podawanie ceftriaksonu i preparatu jest przeciwwskazane u noworodków (≤ 28 dnia życia), nawet jeśli są używane osobne linie infuzyjne (ze względu na ryzyko zagrażającego życiu wytrącania osadów soli wapniowych ceftriaksonu w krwiobiegu noworodka) . U pacjentów w wieku > 28 dnia życia (włączając dorosłych), nie wolno podawać ceftriaksonu jednocześnie z roztworami dożylnymi zawierającymi wapń przez tę samą linię do podawania (np. poprzez łącznik typu Y). Zaleca się ostrożność podczas podawania roztworu pacjentom leczonym lekami, które mogą powodować zwiększenie ryzyka zatrzymania sodu i wody, jak kortykosteroidy; pacjentom leczonym lekami, których wydalanie przez nerki zależy od pH. W związku z działaniem alkalizującym (powstawanie wodorowęglanu), roztwór może wpływać na wydalanie takich leków. Klirens nerkowy leków o odczynie kwaśnym jak salicylany, barbiturany i lit może być zwiększony. Klirens nerkowy leków o odczynie zasadowym jak sympatykomimetyki (np. efedryna, pseudoefedryna), chinidyna lub siarczan dekstroamfetaminy (deksamfetaminy) może być zmniejszony. Ze względu na zawartość potasu płyn należy podawać z ostrożnością u pacjentów leczonych lekami które mogą powodować hiperkaliemię lub zwiększać ryzyko hiperkaliemii, takimi jak leki moczopędne oszczędzające potas (amiloryd, spironolakton, triamteren), inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE), antagoniści receptora angiotensyny II lub leki immunosupresyjne, jak takrolimus i cyklosporyna. Podanie roztworów zawierających wapń może nasilać działanie glikozydów naparstnicy i powodować ciężkie lub zakończone zgonem zaburzenia rytmu serca. W związku z tym, należy zachować ostrożność podając większe objętości lub ze zwiększoną szybkością u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy. Zaleca się ostrożność podczas podawania roztworu pacjentom leczonym diuretykami tiazydowymi lub witaminą D, ponieważ m zwiększyć ryzyko hiperkalcemii. Ze względu na zawartość wapnia, nie należy podawać płynu jednocześnie z preparatami zawierającymi fosforany, węglany, roztwory aminokwasów, ani z emulsjami tłuszczowymi
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - dawkowanie
Dożylnie we wlewie kroplowym. Dawkowanie, szybkość i czas podawania są ustalane indywidualnie i zależą od wielu czynników, w tym zapotrzebowania na płyny, stężenia elektrolitów w osoczu, wieku, masy ciała, stanu klinicznego pacjenta oraz stosowanego równocześnie leczenia, a także klinicznej odpowiedzi pacjenta na leczenie oraz wyników laboratoryjnych badań diagnostycznych. Zazwyczaj podaje się 1000 ml/dobę (maksymalna dawka wynosi 40 ml/kg mc./ dobę). W stanach znacznego odwodnienia 3000-4000 ml/dobę. Nie przekraczać szybkości infuzji 10 ml/min.
Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny Baxter - uwagi
