Xartan HCT

Reklama

Xartan HCT - skład

1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu lub 100 mg losartanu potasu i 25 mg hydrochlorotiazydu.

Reklama

Xartan HCT - działanie

Preparat stanowi połączenie losartanu - antagonisty receptora angiotensyny II oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego. Losartan i jego aktywny metabolit (kwas karboksylowy) selektywnie wiążą się z receptorem AT₁, blokując efekty działania angiotensyny II bez wpływu na źródło i drogę jej syntezy; nie wiążą się i nie blokują innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Losartan potasu nie jest inhibitorem kininazy II (enzymu rozkładającego bradykininę), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Dobrze wchłania się po podaniu doustnym (biodostępność około 33%), podlega efektowi pierwszego przejścia, około 14% podanej dawki przekształca się w aktywny metabolit. C_max we krwi losartan osiąga po około 1 h (czynny metabolit po około 3-4 h). Losartan i jego aktywny metabolit wiążą się z białkami osocza w ≥99%. Losartan i jego metabolity są wydalane z moczem (35%) i z kałem (58%). T_0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla aktywnego metabolitu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, zwiększając wydalanie sodu i chlorków w prawie równych ilościach. Po podaniu doustnym działanie moczopędne rozpoczyna się w ciągu 2 h z maksymalnym natężeniem po około 4 h i utrzymuje się przez 6-12 h, działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie, wydalany jest z moczem. T_0,5 wynosi 5,6-14,8 h.

Reklama

Xartan HCT - wskazania

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii losartanem lub hydrochlorotiazydem.

Reklama

Xartan HCT - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na losartan, pochodne sulfonamidu (takie jak hydrochlorotiazyd) lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Oporne na leczenie hipokaliemia, hiponatremia lub hiperkalcemia. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, cholestaza oraz niedrożność dróg żółciowych. Objawowa hiperurykemia/dna moczanowa. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Reklama

Xartan HCT - ostrzeżenia

Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, gardła i (lub) języka) powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki. Takie niedobory należy wyrównać przed podaniem preparatu. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania. Dlatego należy dokładnie monitorować stężenie potasu oraz klirens kreatyniny, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i klirensem kreatyniny od 30 do 50 ml/min. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu i substytutów soli zawierających potas nie jest zalecane. Ostrożnie stosować u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Brak doświadczeń u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby (lek jest przeciwwskazany w tej grupie pacjentów). W następstwie zahamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) obserwowano zaburzenia czynności nerek z niewydolnością nerek włącznie (szczególnie u pacjentów, u których czynność nerek zależy od aktywności układu RAA, takich jak osoby z ciężką niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek). Obserwowano zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny we krwi u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej nerki; zmiany te mogą ustępować po zakończeniu leczenia. Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew do jedynej nerki. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Brak jest doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe, które działają przez hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna - nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie pacjentów. Nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i chorobą naczyń mózgowych może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia i (często ostrej) niewydolności nerek. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu. Leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II wykazują mniejszą skuteczność w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób rasy czarnej. Pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd należy monitorować pod kątem objawów związanych z zaburzeniami równowagi wodno-elektrolitowej np. zmniejszenia objętości krwi krążącej, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii lub hipokaliemii, które mogą rozwinąć się podczas występującej jednocześnie biegunki lub wymiotów. U takich pacjentów należy regularnie kontrolować stężenia elektrolitów w surowicy. U pacjentów z obrzękiem podczas upałów może wystąpić hiponatremia z rozcieńczenia. Stosowanie tiazydów może upośledzić tolerancję glukozy i dlatego może być konieczna modyfikacja dawkowania leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. Utajona cukrzyca może ujawnić się w trakcie leczenia tiazydem. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując niewielką i przejściową hiperkalcemię. Znacząca hiperkalcemia może pojawić się u pacjentów z utajoną nadczynnością przytarczyc. Ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może być związane zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów oraz hiperurykemia i (lub) napady dny moczanowej. Ponieważ losartan zmniejsza stężenie kwasu moczowego we krwi, stosowanie losartanu w połączeniu z hydrochlorotiazydem powoduje zmniejszenie hiperurykemii indukowanej przez leki moczopędne. U pacjentów z upośledzeniem czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, tiazydy powinny być stosowane z zachowaniem ostrożności ponieważ mogą spowodować wewnątrzwątrobowy zastój żółci, a niewielkie zmiany w równowadze płynów i elektrolitów - śpiączkę wątrobową. U pacjentów zażywających tiazydy mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości, zarówno przy dodatnim jak i ujemnym wywiadzie w kierunku alergii lub astmy oskrzelowej. Obserwowano przypadki ujawnienia lub zaostrzenia tocznia rumieniowatego układowego. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie.

Reklama

Xartan HCT - ciąża

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego antagonistów receptora angiotensyny II). Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Losartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu; noworodki, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska; stosowany w II i III trymestrze może zaburzać płodowo-łożyskowy przepływ krwi oraz wywołać u płodu i noworodka żółtaczkę, zaburzenia równowagi elektrolitowej i trombocytopenię. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w obrzękach ciążowych, nadciśnieniu ciążowym lub stanie przedrzucawkowym. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży, poza wyjątkowymi przypadkami, w których żadne inne leczenie nie może być stosowane. Tiazydy przenikają do mleka kobiecego i mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. Zaleca się podawanie innych preparatów, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas karmienia piersią, zwłaszcza w przypadku karmienia noworodka lub wcześniaka. Jeśli jednak preparat jest stosowany podczas karmienia piersią, należy podawać możliwie najmniejszą dawkę.

Reklama

Xartan HCT - efekty uboczne

W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pierwotnego nadciśnienia tętniczego zawroty głowy były jedynym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem leku, występującym z częstością większą niż w grupie placebo u co najmniej 1% pacjentów. Poza tym działaniem, po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko obserwowano: zapalenie wątroby, hiperkaliemię i zwiększenie aktywności AlAT. Działania niepożądane obserwowane po zastosowaniu jednej z substancji czynnych mogą być potencjalnymi działaniami niepożądanymi w przypadku leku złożonego. Losartan. Często: bezsenność, ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, kaszel, zakażenia górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, choroby zatok (w tym zapalenie zatok), ból brzucha, nudności, biegunka, niestrawność, kurcze mięśni, ból pleców, ból nóg, bóle mięśni, osłabienie, zmęczenie, ból w klatce piersiowej, hiperkaliemia, niewielkie zmniejszenie wartości hematokrytu i stężenia hemoglobiny, hipoglikemia, zaburzenie czynności nerek, niewydolność nerek. Niezbyt często: niedokrwistość, plamica Schoenleina-Henocha, wybroczyny, hemoliza, jadłowstręt, dna, niepokój, zburzenia lękowe, zaburzenia paniczne, dezorientacja, depresja, niezwykłe sny, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci, nerwowość, parestezje, neuropatia obwodowa, drżenie, migrena, omdlenie, niewyraźne widzenie, pieczenie/kłucie w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości widzenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szumy uszne, podrażnienie gardła, zapalenie gardła, zapalenie krtani, duszność, zapalenie oskrzeli, krwawienia z nosa, nieżyt nosa, przekrwienie dróg oddechowych, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, ból zamostkowy, dławica piersiowa, blok przedsionkowo-komorowy IIst., udar naczyniowy mózgu, zawał mięśnia sercowego, kołatanie serca, arytmia (migotanie przedsionków, bradykardia zatokowa, tachykardia, tachykardia komorowa, migotanie komór), zapalenie naczyń krwionośnych, zaparcie, ból zębów, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wzdęcia, zapalenie żołądka, wymioty, łysienie, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, uderzenia gorąca z zaczerwienieniem, nadwrażliwość na światło, świąd, wysypka, pokrzywka, nasilona potliwość, ból kończyn górnych, obrzęk stawów, ból kolana, ból mięśniowo-szkieletowy, ból barku, sztywność, ból stawów, zapalenie stawów, ból biodra, fibromialgia, osłabienie mięśni, oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu, zakażenia dróg moczowych, zmniejszony popęd płciowy, zaburzenia erekcji/impotencja, obrzęk twarzy, obrzęk, gorączka, nieznaczne zwiększenie stężenie mocznika i kreatyniny w surowicy. Rzadko: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni powodujący niedrożność dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka (u niektórych z tych pacjentów obrzęk naczynioruchowy zgłaszano w przeszłości w związku z podaniem innych leków, np. inhibitorów ACE), niedociśnienie ortostatyczne zależne od dawki. Bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny. Częstość nieznana: małopłytkowość, zapalenie trzustki, objawy grypopodobne, złe samopoczucie, zaburzenia czynności wątroby, rabdomioliza, zaburzenia smaku, hiponatremia. Hydrochlorotiazyd. Często: ból głowy. Niezbyt często: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, plamica, trombocytopenia, jadłowstręt, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokaliemia, hiponatremia, bezsenność, przemijające niewyraźne widzenie, widzenie na żółto, martwicze zapalenie naczyń krwionośnych (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skóry), zaburzenia oddychania (w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc), zapalenie ślinianki, skurcze i podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcie, cukromocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, kurcze mięśni, gorączka, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa), zapalenie trzustki. Rzadko: reakcje anafilaktyczne. Częstość nieznana: skórna postać tocznia rumieniowatego. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.

Xartan HCT - interakcje

Losartan. Ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnego metabolitu losartanu we krwi, nie ustalono klinicznego znaczenia tych interakcji. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii. Stosowanie losartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). Jednoczesne przyjmowanie losartanu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (np. amiloryd, triamteren, spironolakton), suplementami potasu lub zamiennikami soli zawierających potas może powodować hiperkaliemię - nie zaleca się tego typu leczenia skojarzonego. Wydalanie litu może być zmniejszone, jeśli sole litu są podawane jednocześnie z antagonistami receptora angiotensyny II, należy monitorować stężenie litu w osoczu. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych, nieselektywnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek oraz hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącą słabą czynnością nerek - takie połączenie należy stosować ostrożnie, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni, należy kontrolować czynności nerek. U niektórych pacjentów z upośledzoną czynnością nerek, którzy przyjmowali NLPZ, włączając selektywne inhibitory cykloooksygenazy-2, jednoczesne stosowanie antagonistów receptorów angiotensyny II może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek (zazwyczaj odwracalne). Jednoczesne stosowanie leków, których działaniem lub działaniem niepożądanym jest obniżenie ciśnienia (trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna) może zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z alkoholem, barbituranami, opioidami lub lekami przeciwdepresyjnymi może nasilić się niedociśnienie ortostatyczne. Stosowanie tiazydu może upośledzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metforminę należy stosować ostrożnie z powodu ryzyka kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Inne leki przeciwnadciśnieniowe nasilają działanie hydrochlorotiazydu. W obecności żywic anionowymiennych (kolestyramina, kolestypol) wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z glikokortykosteroidami lub ACTH nasila się utrata elektrolitów, zwłaszcza hipokaliemia. Hydrochlorotiazyd może osłabiać reakcję na aminy zwiększające ciśnienie krwi, takie jak adrenalina, jednak nie w stopniu, który wymagałby zaniechania ich stosowania. Hydrochlorotiazyd może nasilać odpowiedź na środki zwiotczające mięśnie szkieletowe, takie jak tubokuraryna. Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu, zwiększając znacznie ryzyko toksycznego działania litu; nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu i sulfinpirazonu, ponieważ hydrochlorotiazyd może podwyższać stężenia kwasu moczowego we krwi. Jednoczesne podawanie tiazydów może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Podczas łącznego stosowania z lekami przeciwcholinergicznymi (np. atropina, biperyden) zwiększa się biodostępność tiazydów z powodu osłabienia motoryki przewodu pokarmowego i wolniejszego opróżniania żołądka. Tiazydy mogą zmniejszać nerkowe wydalanie leków cytotoksycznych (m.in. cyklofosfamid, metotreksat) i nasilać ich działanie mielosupresyjne. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na OUN. Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego przyjmowania hydrochlorotiazydu i metylodopy. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii, a także powikłań o typie dny moczanowej. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może przyczyniać się do wystąpienia zaburzeń rytmu serca spowodowanych podawaniem glikozydów naparstnicy. Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać stężenie wapnia we krwi z powodu obniżonego wydalania. Jeśli suplementy wapnia muszą być stosowane, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę wapnia. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z karbamazepiną istnieje ryzyko objawowej hiponatremii (konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego i parametrów biochemicznych). W przypadku odwodnienia spowodowanego przez diuretyki, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, szczególnie po podaniu jodowych środków kontrastujących. Przed podaniem preparatów jodu należy nawodnić pacjenta. Podczas łącznego stosowania z amfoterycyną B (podawaną pozajelitowo), glikokortykosteroidami, ACTH, lekami przeczyszczającymi pobudzającymi perystaltykę jelit hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemię. Zaleca się okresowe oznaczanie stężenia potasu w osoczu i wykonywanie badania EKG podczas jednoczesnego stosowania preparatu i leków, na których działanie mają wpływ zaburzenia stężenia potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwarytmiczne) oraz następujących leków wywołujących torsades de pointes, w tym niektórymi lekami przeciwarytmicznymi; hipokaliemia jest czynnikiem predysponującym do wystąpienia torsade de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) oraz beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna (i.v.), halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina (i.v.).

Xartan HCT - dawkowanie

Doustnie. Preparatu nie należy stosować jako leczenia początkowego, lecz u pacjentów, u których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii losartanem potasowym lub hydrochlorotiazydem. Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki pojedynczych składników. W uzasadnionych kliniczne przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na podawanie preparatu złożonego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane. Zwykle dawka podtrzymująca wynosi 1 tabl. 50 mg + 12,5 mg raz na dobę. U pacjentów, u których nie uzyska się odpowiedniej reakcji, dawkę można zwiększyć do 1 tabl. 100 mg + 25 mg raz na dobę (maksymalna dawka dobowa). Działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się zwykle w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. U pacjentów otrzymujących 100 mg losartanu, którzy wymagają dodatkowej kontroli ciśnienia tętniczego, korzystne może być zastosowanie innych leków zawierających 100 mg losartanu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Preparat można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Szczególne grupy pacjentów. Dostosowanie dawkowania u osób w wieku podeszłym nie jest zazwyczaj konieczne. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-50 ml/min); nie zaleca się stosowania leku u pacjentów poddawanych hemodializoterapii; leku nie wolno stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, przed zastosowaniem leku, należy skorygować zmniejszoną objętość krwi krążącej i (lub) hiponatremię. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Leku nie należy stosować u dzieci <18 lat. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając szklanką wody. Linia nacięcia na tabl. 50 mg + 12,5 mg umożliwia tylko przełamanie tabletki w celu ułatwienia połknięcia, nie umożliwia podziału na równe dawki. Tabl. 100 mg+25 mg można podzielić na połowy.

Xartan HCT - uwagi

Podczas leczenia nadciśnienia tętniczego mogą wystąpić zawroty głowy i senność (zwłaszcza na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki leku), które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Z powodu wpływu na metabolizm wapnia, tiazydy mogą zaburzać wyniki badań czynności przytarczyc - należy je odstawić przed przeprowadzeniem badania.