Benlysta

Reklama

Benlysta - skład

1 fiolka zawiera 120 mg lub 400 mg belimumabu. Po rekonstytucji 1 ml roztworu zawiera 80 mg belimumabu.

Reklama

Benlysta - działanie

Ludzkie przeciwciało monoklonalne IgG1λ, swoiste dla rozpuszczalnego ludzkiego białka stymulującego limfocyty B (BLyS, określane także jako BAFF i TNFSF13B). Blokuje wiązanie rozpuszczalnego BLyS, czynnika przeżywalności limfocytów B, z jego receptorami na tych limfocytach. Nie wiąże się bezpośrednio z limfocytami B lecz przyłączając się do BLyS uniemożliwia przeżycie limfocytom B, w tym także limfocytom B autoreaktywnym, ponadto redukuje różnicowanie limfocytów B w komórki plazmatyczne wytwarzające immunoglobuliny. Poziom BLyS jest podwyższony u pacjentów z SLE i innymi chorobami autoimmunologicznymi. Obserwowano związek pomiędzy poziomem BLyS w osoczu i aktywnością SLE. Końcowy T_0,5 belimumabu wynosi 19,4 dnia.

Reklama

Benlysta - wskazania

Terapia uzupełniająca u pacjentów w wieku 5 lat i starszych z aktywnym, seropozytywnym toczniem rumieniowatym układowym (SLE) o wysokim stopniu aktywności choroby (np. z obecnością przeciwciał przeciwko dsDNA i z niskim poziomem dopełniacza) pomimo stosowania standardowego leczenia.

Reklama

Benlysta - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Benlysta - ostrzeżenia

Ze względu na brak badań nie zaleca się stosowania preparatu w następujących przypadkach: ciężki czynny toczeń OUN, ciężkie czynne toczniowe zapalenie nerek, zakażenie wirusem HIV, wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C w wywiadzie lub obecnie, hipogammaglobulinemia (IgG <400 mg/dl) lub niedobór IgA (IgA <10 mg/dl), stan po przeszczepieniu ważnego narządu lub komórek pnia układu krwiotwórczego/szpiku kostnego lub po przeszczepieniu nerki. Ze względu na brak badań ostrożnie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz w przypadku stosowania preparatu równocześnie z inną terapią celowaną ukierunkowaną na limfocyty B lub z cyklofosfamidem. Podanie preparatu może powodować reakcje nadwrażliwości i reakcje na wlew dożylny, które mogą być ciężkie i śmiertelne. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości należy przerwać podawanie preparatu. Reakcje na wlew dożylny występowały częściej podczas pierwszych dwóch wlewów, a ich częstość zazwyczaj zmniejszała się podczas kolejnych wlewów. U pacjentów z historią alergii wielolekowej lub znaczną nadwrażliwością ryzyko może być większe. Obserwowano opóźnione pojawienie się ostrych reakcji nadwrażliwości oraz nawroty istotnych klinicznie reakcji po właściwym początkowym leczeniu objawów. Obserwowano występowanie ciężkich reakcji u pacjentów kilka godzin po podaniu wlewu. Pacjenci powinni zostać poinformowani o ryzyku wystąpienia reakcji nadwrażliwości w dniu lub kilka dni po podaniu wlewu, o możliwych sygnałach i objawach i możliwości wystąpienia nawrotu oraz znaczeniu natychmiastowej pomocy medycznej. Obserwowano też reakcje nadwrażliwości typu późnego o mniejszym stopniu nasilenia, obejmujące wysypkę, nudności, zmęczenie, ból mięśni, ból głowy i obrzęk twarzy. Lek może zwiększać ryzyko rozwoju zakażeń u dorosłych i dzieci z toczniem, w tym zakażeń oportunistycznych. Wyniki badań wskazują, iż zakażenia ze skutkiem śmiertelnym (np. zapalenie płuc i sepsa) występowały częściej u pacjentów otrzymujących belimumab niż w grupie otrzymującej placebo. Przed rozpoczęciem terapii lekiem należy rozważyć zaszczepienie pacjenta przeciw pneumokokom. Nie należy rozpoczynać terapii lekiem u pacjentów z aktywnymi ciężkimi zakażeniami (w tym z ciężkimi, przewlekłymi infekcjami). Rozważając zastosowanie leku u pacjentów z nawracającymi zakażeniami w wywiadzie lekarze powinni zachować ostrożność i dokładnie ocenić czy oczekiwane korzyści przewyższają ryzyko. W przypadku wystąpienia objawów infekcji, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem prowadzącym. Pacjenci, u których w trakcie leczenia preparatem wystąpi zakażenie, powinni być uważnie monitorowani; należy dokładnie rozważyć możliwość przerwania terapii immunosupresyjnej uwzględniającej leczenie belimumabem do czasu zakończenia infekcji. Ryzyko związane ze stosowaniem leku u pacjentów z czynną lub utajoną gruźlicą jest nieznane. U pacjentów przyjmujących lek dożylnie lub podskórnie częściej zgłaszano zaburzenia psychiczne (depresja, myśli i zachowania samobójcze, w tym samobójstwa). Należy cenić ryzyko wystąpienia depresji oraz samobójstwa u pacjentów na podstawie historii choroby oraz aktualnego stanu psychicznego przed rozpoczęciem leczenia, a następnie monitorować pacjentów jego trakcie. U pacjentów, u których wystąpią takie objawy, należy rozważyć przerwanie leczenia. U pacjentów otrzymujących preparat w leczeniu SLE zgłaszano występowanie postępującej leukoencefalopatii wieloogniskowej (PML). Lekarze powinni zwracać szczególną uwagę na objawy mogące sugerować PML, które mogą pozostać niezauważone przez pacjenta (np. objawy przedmiotowe i podmiotowe dotyczące funkcji poznawczych, neurologicznych czy psychiatrycznych). W przypadku wykrycia nowych objawów lub gdy objawy nasilają się należy zlecić konsultację neurologiczną i rozważyć przeprowadzenie diagnostyki odpowiedniej do rozpoznawania PML. Jeśli podejrzewa się PML, należy przerwać podawanie preparatu do czasu wykluczenia PML. U pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym (SLE) otrzymujących belimumab wraz ze standardową terapią w badaniach klinicznych, zaobserwowano zwiększone ryzyko ciężkich zdarzeń psychicznych (depresja, myśli lub zachowań samobójczych, włączając samobójstwa, lub przypadków samookaleczenia). Przed rozpoczęciem terapii preparatem lekarz powinien wnikliwie ocenić ryzyko wystąpienia depresji, myśli lub zachowań samobójczych lub samookaleczenia, biorąc pod uwagę wywiad medyczny pacjenta i obecny stan psychiczny oraz monitorować podczas leczenia stan pacjenta pod względem nowych objawów takiego ryzyka. Należy zalecić pacjentowi i jego opiekunom zasięgnięcie niezwłocznej pomocy medycznej w przypadku wystąpienia nowych zdarzeń lub pogorszenia się depresji, myśli lub zachowań samobójczych lub samookaleczenia. Nie należy podawać żywych szczepionek przez 30 dni przed podaniem leku lub równocześnie z nim. Nie ma dostępnych danych na temat wtórnego przeniesienia zakażenia z osób otrzymujących żywe szczepionki na pacjentów leczonych lekiem. Ze względu na swój mechanizm działania, belimumab może mieć niekorzystny wpływ na odpowiedź na szczepienie. Skuteczność szczepień wykonanych w trakcie leczenia lekiem jest nieznana. Ograniczone dane sugerują, że lek nie wykazuje istotnego wpływu na zdolność do utrzymania ochronnej odpowiedzi immunologicznej na szczepienie wykonaną przed jego zastosowaniem. W badaniu cząstkowym zaobserwowano, że u niewielkiej grupy pacjentów, którzy wcześniej otrzymali szczepienie przeciwko tężcowi, pneumokokom lub grypie ochronne miana przeciwciał utrzymywały się po leczeniu belimumabem. Dostępne dane są niewystarczające do tego, aby wyciągnąć wnioski odnośnie odpowiedzi na inne szczepionki. Leki immunomodulacyjne mogą zwiększać ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych - należy zachować ostrożność przy rozważaniu leczenia belimumabem u pacjentów z nowotworem złośliwym w wywiadzie, jak również przy rozważaniu kontynuowania takiego leczenia u pacjentów, u których rozpoznano chorobę nowotworową. Nie badano pacjentów, u których występował nowotwór złośliwy w okresie ostatnich 5 lat, z wyjątkiem raka skóry (podstawnokomórkowego lub płaskonabłonkowego), a także raka szyjki macicy, który został całkowicie usunięty chirurgicznie lub odpowiednio leczony. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, co oznacza, że zasadniczo jest „wolny od sodu”.

Reklama

Benlysta - ciąża

Leku nie należy stosować podczas ciąży, chyba że potencjalne korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Ze względu na to, że przeciwciała matczyne (IgG) są wydzielane do mleka matki, należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy zrezygnować z leczenia lekiem, z uwzględnieniem korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia preparatem oraz przez co najmniej 4 miesiące od przyjęcia ostatniej dawki leku.

Reklama

Benlysta - efekty uboczne

Bardzo często: zakażenia bakteryjne (np. zapalenie oskrzeli, zakażenie dróg moczowych), biegunka, nudności. Często: wirusowe zapalenie żołądka i jelit, zapalenie gardła, zapalenie jamy nosowej i gardła, wirusowe zakażenie górnych dróg oddechowych, leukopenia, reakcje nadwrażliwości (obniżenie ciśnienia tętniczego, świąd oraz duszność), depresja, migrena, bóle kończyn, reakcja w miejscu wstrzyknięcia (bradykardia, bóle mięśni, bóle głowy, gorączka, obniżenie ciśnienia tętniczego, nadciśnienie tętnicze, zawroty głowy i bóle stawów), gorączka, uogólnione reakcje na wlew dożylny lub wstrzyknięcie. Niezbyt często: reakcje anafilaktyczne, zachowania samobójcze, myśli samobójcze, pokrzywka, wysypka, obrzęk naczynioruchowy. Rzadko: oddalone w czasie, nieostre reakcje nadwrażliwości typu późnego. Obserwowano przypadki zakażeń oportunistycznych - niektóre zakażenia miały ciężki przebieg lub skutek śmiertelny. Nie zaobserwowano żadnych nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa u pacjentów pediatrycznych w wieku ≥12 lat. Dane dotyczące bezpieczeństwa u dzieci w wieku <12 lat są ograniczone.

Benlysta - interakcje

Brak badań interakcji in vivo. Formacja niektórych enzymów CYP450 jest hamowana poprzez zwiększony poziom niektórych cytokin podczas przewlekłego stanu zapalnego. Nie ustalono, czy belimumab może wpływać pośrednio na te cytokiny. Ryzyko pośredniego wpływu belimumabu na zmniejszenie aktywności CYP nie może być wykluczone. U pacjentów poddawanych leczeniu z użyciem substratów CYP o wąskim indeksie terapeutycznym, z indywidualnym doborem dawki (np. warfaryny), należy rozważyć nadzór terapeutyczny podczas rozpoczynania lub kończenia terapii belimumabem.

Benlysta - dawkowanie

Dożylnie. Leczenie lekiem powinien rozpoczynać i nadzorować wykwalifikowany lekarz mający doświadczenie w rozpoznawaniu i leczeniu SLE. Wlewy leku powinny być wykonywane przez wykwalifikowany personel medyczny przeszkolony w zakresie prowadzenia terapii przy zastosowaniu wlewów. Lek należy podawać w miejscu, gdzie natychmiast dostępne są środki niezbędne do leczenia reakcji nadwrażliwości. Przed wlewem belimumabu można zastosować premedykację obejmującą lek przeciwhistaminowy z lekiem przeciwgorączkowym lub bez niego. Dorośli: 10 mg/kg mc. we wlewie podawane w 0., 14. i 28. dniu, następnie co 4 tyg. Ze względu na ryzyko wystąpienia opóźnionych reakcji, pacjenci powinni pozostawać pod obserwacją kliniczną przez kilka godzin, przynajmniej po dwóch pierwszych wlewach dożylnych. Jeżeli po 6 miesiącach leczenia nie zaobserwuje się poprawy kontroli choroby, wówczas należy rozważyć przerwanie stosowania leku. Jeśli pacjent jest przestawiany z podawania dożylnego na podawanie podskórne, pierwsze wstrzyknięcie podskórne powinno być przeprowadzone 1 do 4 tyg. po ostatnim wlewie dożylnym. Dzieci i młodzież. Zalecany schemat dawkowania dla dzieci w wieku 5 lat i starszych: 10 mg/kg mc. leku podawane w dniach 0., 14. i 28., a następnie co 4 tygodnie. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci w wieku poniżej 5 lat. Szczególne grupy pacjentów. Dane dotyczące pacjentów w wieku ≥65 lat są ograniczone; należy zachować ostrożność stosując lek. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów z łagodną, umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek. Jest mało prawdopodobne, aby pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby wymagali dostosowania dawek. Sposób podania. Dożylnie w postaci wlewów. Nie należy podawać preparatu w postaci bolusu dożylnego. Przed podaniem musi on zostać poddany rekonstytucji i rozcieńczeniu roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań o stężeniu 9 mg/ml (0,9%) lub stężeniu 4,5 mg/ml (0,45%) albo płynem Ringera z dodatkiem mleczanu. Dożylne roztwory glukozy 5% są niezgodne z preparatem i nie należy ich używać. Wlew powinien trwać 1 h.

Benlysta - uwagi

Nie przewiduje się szkodliwego wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak podczas rozważania zdolności pacjenta do wykonywania czynności, które wymagają osądu bądź zdolności ruchowych lub poznawczych należy uwzględnić stan kliniczny pacjenta oraz profil działań niepożądanych.