Ceglar

Reklama

Ceglar - skład

1 tabl. powl. zawiera 450 mg walgancyklowiru (w postaci chlorowodorku).

Reklama

Ceglar - działanie

Walgancyklowir jest L-walilowym estrem (prolekiem) gancyklowiru, który jest syntetycznym analogiem 2`-deoksyguanozyny i w warunkach in vitro i in vivo hamuje replikację herpeswirusów. Do wrażliwych na walgancyklowir wirusów należą: wirus cytomegalii (HCMV), wirus opryszczki pospolitej typu 1 i 2 (HSV-1 i HSV-2), ludzki wirus opryszczki typu 6, 7 i 8 (HHV-6, HHV-7 i HHV-8), wirus Epsteina-Barr (EBV), wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV) i wirus zapalenia wątroby typu B (HBV). W komórkach zakażonych CMV gancyklowir jest początkowo fosforylowany do monofosforanu przez wirusową kinazę białkową pUL97. Dalsza fosforylacja z udziałem kinaz komórkowych prowadzi do powstania trifosforanu gancyklowiru, który podlega następnie powolnemu metabolizmowi wewnątrzkomórkowemu. Ponieważ fosforylacja zależy w znacznym stopniu od kinazy wirusowej, fosforylacja gancyklowiru ma miejsce przede wszystkim w komórkach zakażonych przez wirusy. Wirusostatyczne działanie gancyklowiru jest wynikiem hamowania syntezy DNA wirusa przez kompetycyjne zahamowanie wbudowywania trifosforanu deoksyguanozyny do łańcucha DNA wirusa z udziałem polimerazy DNA oraz przez wbudowywanie trifosforanu gancyklowiru do DNA wirusa, powodujące zahamowanie lub znaczne ograniczenie wydłużania łańcucha wirusowego DNA. Walgancyklowir dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i jest szybko oraz w znacznym stopniu metabolizowany z udziałem esteraz jelitowych i wątrobowych do gancyklowiru. Bezwzględna biodostępność gancyklowiru powstałego z walgancyklowiru wynosi ok. 60%, a ekspozycja na powstały gancyklowir jest podobna do uzyskanej po dożylnym podaniu gancyklowiru. Podanie walgancyklowiru z pożywieniem zwiększa AUC i C_max gancyklowiru, ponadto zmniejsza się zmienność międzyosobnicza ekspozycji na gancyklowir. Gancyklowir wiąże się z białkami osocza w 1-2%. Walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru; nie wykryto żadnych innych metabolitów. Wydalanie zachodzi  przez nerki w procesie przesączania kłębuszkowego i aktywnego wydzielania kanalikowego, w postaci gancyklowiru. U pacjentów z zakażeniem HIV i CMV T_0,5 gancyklowiru powstałego z walgancyklowiru wynosi 4,1 ± 0,9 h.

Reklama

Ceglar - wskazania

Początkowe i podtrzymujące leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki u dorosłych pacjentów z nabytym zespołem niedoboru odporności (AIDS). Zapobieganie chorobie wywołanej przez CMV u niezakażonych wirusem cytomegalii dorosłych i dzieci (w wieku od urodzenia do 18 lat), którzy otrzymali przeszczepiany narząd miąższowy od dawcy zakażonego CMV.

Reklama

Ceglar - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na walgancyklowir, gancyklowir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią.

Reklama

Ceglar - ostrzeżenia

Ze względu na podobieństwo budowy chemicznej gancyklowiru, acyklowiru i pencyklowiru, możliwa jest krzyżowa nadwrażliwość na te leki. Należy zachować ostrożność przepisując lek pacjentom z nadwrażliwością na acyklowir lub pencyklowir (albo ich proleki, odpowiednio walacyklowir lub famcyklowir). Walgancyklowir może mieć odległe działanie rakotwórcze i toksyczne na rozrodczość. Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjentów o możliwości szkodliwego działania na płód. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich zaburzeń hematologicznych, nie należy rozpoczynać leczenia walgancyklowirem, jeśli bezwzględna liczba neutrofilów wynosi <500/μl lub liczba płytek krwi <25 000/μl lub stężenie hemoglobiny <8 g/dl. Jeśli stosowanie zapobiegawcze przedłuża się ponad 100 dni, należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia leukopenii i neutropenii. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z występującym uprzednio niedoborem krwinek lub z polekowym niedoborem krwinek w wywiadzie oraz u pacjentów poddawanych radioterapii. W trakcie leczenia należy regularnie, ściśle kontrolować liczbę krwinek i płytek krwi. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u dzieci i młodzieży wskazane może być dokładniejsze kontrolowanie parametrów hematologicznych, najrzadziej przy każdej wizycie pacjenta w klinice, gdzie dokonano przeszczepienia. U pacjentów, u których rozwinie się ciężka leukopenia, neutropenia, niedokrwistość i (lub) małopłytkowość, należy rozważyć zastosowanie czynników krwiotwórczych i (lub) przerwanie podawania leku. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (konieczna modyfikacja dawkowania). Nie stosować u pacjentów poddawanych hemodializie. Doświadczenie dotyczące stosowania leku w zapobieganiu chorobie wywołanej przez CMV u pacjentów po przeszczepieniu płuc i jelit jest ograniczone. Należy zachować szczególną ostrożność podczas zmiany leczenia doustnego z gancyklowiru na walgancyklowir, z uwagi na znaczącą różnicę w biodostępności (ryzyko przedawkowania).

Reklama

Ceglar - ciąża

Lek należy traktować jako potencjalnie teratogenny i rakotwórczy, który może również powodować wady rozwojowe i nowotwory; może mieć odległe działanie rakotwórcze i toksyczne na rozrodczość. Gancyklowir, łatwo przenika przez łożysko ludzkie. Nie stosować w ciąży, chyba że korzyść terapeutyczna dla matki przewyższa potencjalne ryzyko uszkodzenia płodu. Nie wiadomo, czy gancyklowir przenika do mleka kobiecego, ale nie można wykluczyć takiej możliwości ani ryzyka wywoływania ciężkich reakcji niepożądanych u karmionego piersią niemowlęcia. Badania na zwierzętach wskazują, że gancyklowir przenika do mleka samic szczura w okresie laktacji. Dlatego na czas leczenia walgancyklowirem konieczne jest przerwanie karmienia piersią. W niewielkim badaniu klinicznym z udziałem pacjentów po przeszczepieniu nerki otrzymujących walgancyklowir w profilaktyce zakażenia CMV przez okres do 200 dni wykazano wpływ walgancyklowiru na spermatogenezę ze zmniejszeniem gęstości nasienia i ruchliwości plemników, które oceniano po zakończeniu leczenia. Wydaje się, ze działanie to jest odwracalne i po około 6 mies. od przerwania stosowania walgancyklowiru średnia gęstości nasienia i ruchliwość plemników powracały do wartości porównywalnych z uzyskanymi w nieleczonej grupie kontrolnej. W badaniach na zwierzętach gancyklowir zmniejszał płodność u samców i samic myszy i wykazano, że w dawkach istotnych klinicznie hamuje spermatogenezę oraz pobudza atrofię jąder u myszy, szczurów i psów. Istnieje prawdopodobieństwo, że gancyklowir (i walgancyklowir) może czasowo lub trwale hamować spermatogenezę u ludzi. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji w czasie leczenia walgancyklowirem i przez co najmniej 30 dni po jego zakończeniu. Mężczyznom należy doradzić stosowanie mechanicznych metod antykoncepcji w czasie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu, chyba że nie istnieje ryzyko zajścia partnerki w ciążę.

Reklama

Ceglar - efekty uboczne

Bardzo często: zakażenie drożdżakowe (w tym kandydoza jamy ustnej, zakażenie górnych dróg oddechowych), neutropenia, niedokrwistość, zmniejszenie apetytu, ból głowy, duszność, kaszel, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, zapalenie skóry, gorączka, zmęczenie. Często: posocznica, grypa, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie dróg moczowych, małopłytkowość, leukopenia, pancytopenia, nadwrażliwość, zmniejszenie masy ciała, depresja, stan splątania, niepokój, bezsenność, zaburzenia smaku, niedoczulica, parestezje, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, drgawki, zaburzenia widzenia, odwarstwienie siatkówki (tylko u pacjentów z zakażeniem HIV leczonych z powodu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki), męty ciała szklistego, ból oka, zapalenie spojówek, obrzęk plamki żółtej, ból ucha, niedociśnienie tętnicze, ból w nadbrzuszu, niestrawność, zaparcie, wzdęcia, zaburzenia połykania, owrzodzenie jamy ustnej, rozdęcie brzucha, zapalenie trzustki, zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, poty nocne, świąd, wysypka, łysienie, ból pleców, ból mięśni, ból stawów, skurcze mięśni, zmniejszenie klirensu kreatyniny, zaburzenia czynności nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, ból w miejscu podania, dreszcze, złe samopoczucie, astenia. Niezbyt często: niewydolność szpiku kostnego, pobudzenie, zaburzenia psychotyczne, omamy, zaburzenia myślenia, drżenie, głuchota, zaburzenia rytmu serca, pokrzywka, suchość skóry, kwiomocz, niewydolność nerek, niepłodność mężczyzn, ból w klatce piersiowej. Rzadko: niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, granulocytopenia, reakcja anafilaktyczna. Neutropenia występuje zazwyczaj w pierwszym lub drugim tyg. leczenia początkowego. Liczba komórek powraca na ogół do normy w ciągu 2 do 5 dni od odstawienia leku lub zmniejszenie jego dawki. U pacjentów z małą wyjściową liczbą płytek krwi (<100000 komórek/μl) istnieje zwiększone ryzyko małopłytkowości. Ryzyko małopłytkowości jest większe u pacjentów z jatrogenną immunosupresją na skutek działania leków immunosupresyjnych niż u pacjentów z AIDS. Ciężka małopłytkowość może spowodować potencjalnie zagrażające życiu krwawienie. Poważną neutropenię (ANC <500 komórek/μl) obserwowano częściej u pacjentów z zapaleniem siatkówki wywołanym przez CMV (14%) leczonych walgancyklowirem albo dożylnym lub doustnym gancyklowirem niż u pacjentów otrzymujących walgancyklowir albo doustny gancyklowir po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dzieci i młodzież. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były biegunka, nudności, neutropenia, leukopenia i niedokrwistość. Ogólny profil bezpieczeństwa u pediatrycznych i dorosłych biorców narządu miąższowego był podobny. Neutropenię zgłaszano również częściej u dzieci i młodzieży po przeszczepieniu narządu miąższowego niż u dorosłych, ale nie znaleziono korelacji miedzy neutropenią a działaniami niepożądanymi związanymi z zakażeniem u dzieci i młodzieży. U dzieci i młodzieży po przeszczepieniu nerki wydłużenie ekspozycji na walgancyklowir do 200 dni nie wiązało się ze zwiększeniem częstości działań niepożądanych. Ciężka neutropenia (ANC <500/μl) występowała częściej u pediatrycznych biorców nerki otrzymujących walgancyklowir do 200 dni w porównaniu z dziećmi leczonymi do 100 dni oraz z dorosłymi biorcami nerki leczonymi do 100 lub 200 dni. Dostępna jest ograniczona liczba danych dotyczących leczonych walgancyklowirem noworodków i niemowląt z objawami wrodzonego zakażenia cytomegalowirusem, ale wydaje się, że bezpieczeństwo stosowania leku w tej grupie pacjentów odpowiada znanemu profilowi bezpieczeństwa walgancyklowiru i gancyklowiru.

Ceglar - interakcje

Nie przeprowadzono badań in vivo interakcji leków z walgancyklowirem. Z uwagi na szybki i znaczny metabolizm walgancyklowiru do gancyklowiru, stosując lek należy brać pod uwagę poniższe interakcje dotyczące gancyklowiru. Skojarzenie: probenecyd razem z doustnym gancyklowirem prowadzi do istotnego statystycznie zmniejszenia klirensu nerkowego gancyklowiru (o 20%), a tym samym do istotnego statystycznie zwiększenia całkowitego wpływu leku na organizm (o 40%), należy uważnie obserwować czy u pacjentów nie występują objawy toksyczności gancyklowiru; dożylne podawanie gancyklowiru z dydanozyną zwiększa jej stężenie w osoczu, należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy toksycznego działania dydanozyny, np. zapalenie trzustki; gancyklowir i imipenem z cylastatyną zwiększa ryzyko drgawek - nie stosować jednocześnie, chyba że możliwe korzyści przewyższają ryzyko; jednoczesne podawnia gancyklowiru z zydowudyną zwiększa ryzyko wystąpienia neutropenii i niedokrwistości, niektórzy pacjenci mogą nie tolerować skojarzonego leczenia pełnymi dawkami. Możliwe jest nasilenie działania toksycznego, jeśli gancyklowir/walgancyklowir jest podawany jednocześnie z innymi lekami o działaniu hamującym czynność szpiku kostnego lub działaniu wiążącym się z zaburzeniami czynności nerek. Do takich leków należą nukleozydy (np. zydowudyna, dydanozyna, stawudyna) i analogi nukleotydów (np. tenofowir, adefowir), leki immunosupresyjne (np. cyklosporyna, takrolimus, mykofenolanu mofetyl), leki przeciwnowotworowe (np. doksorubicyna, winblastyna, winkrystyna, hydroksymocznik) oraz leki przeciwzakaźne (trimetoprym z sulfonamidem, dapson, amfoterycyna B, flucytozyna, pentamidyna). Dlatego jednoczesne stosowanie walgancyklowiru z którymkolwiek z tych leków należy rozważać tylko wtedy, gdy przewidywane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Izoenzymy cytochromu P450 nie odgrywają żadnej roli w farmakokinetyce gancyklowiru - interakcje farmakokinetyczne z inhibitorami proteazy i nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy nie są spodziewane.

Ceglar - dawkowanie

Doustnie. Dawka doustna walgancyklowiru 900 mg 2 razy na dobę jest terapeutycznie równoważna dawce dożylnej gancyklowiru 5 mg/kg mc. 2 razy na dobę. Leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki. Dorośli. Leczenie początkowe: u pacjentów z czynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki - 900 mg (2 tabl.) 2 razy na dobę przez 21 dni; dłuższe leczenie początkowe może zwiększać ryzyko toksycznego działania na szpik kostny. Leczenie podtrzymujące: po leczeniu początkowym lub u pacjentów z nieaktywnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki - 900 mg (2 tabl.) raz na dobę. U pacjentów, u których nasili się zapalenie siatkówki, można powtórzyć leczenie początkowe, ale należy brać pod uwagę możliwość oporności wirusa na lek. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności walgancyklowiru w leczeniu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki w tej grupie wiekowej. Zapobieganie chorobie wywołanej przez CMV po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dorośli. Dla biorców przeszczepu nerki - 900 mg (2 tabl.) raz na dobę; stosowanie walgancyklowiru należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dni od zabiegu; profilaktykę można kontynuować do 200 dni po przeszczepieniu. Dla pacjentów, którym przeszczepiono inny narząd miąższowy niż nerka - 900 mg (2 tabl.) raz na dobę; stosowanie walgancyklowiru należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dni po transplantacji. Dzieci i młodzież. U pediatrycznych biorców narządu miąższowego (w wieku od urodzenia), z ryzykiem rozwoju cytomegalii, zalecaną dawkę walgancyklowiru podawaną raz na dobę ustala się na podstawie powierzchni ciała pacjenta (BSA) i klirensu kreatyniny wyliczonego ze wzoru Schwartza (ClkrS). Dawka dla dzieci i młodzieży (mg) = 7 x BSA x ClkrS. Szczegółowe wzory i wyliczenia - patrz ChPL. Dla dzieci, którym przeszczepiono nerkę, podawanie raz na dobę zalecanej dawki (7 x BSA x ClkrS) należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować leczenie do 200 dni od zabiegu. Dla dzieci, którym przeszczepiono narząd inny niż nerkę, podawanie raz na dobę zalecanej dawki (7 x BSA x ClkrS) należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować leczenie do 100 dni od zabiegu. Wszystkie obliczone dawki należy zaokrąglić do najbliższych 25 mg powyżej dawki możliwej do podania. Jeśli obliczona dawka jest większa niż 900 mg, należy podać maksymalną dawkę 900 mg. Preferowaną postacią leku jest roztwór doustny, gdyż umożliwia podawanie dawki obliczonej w wyżej opisany sposób, ale stosowanie walgancyklowiru w tabl. powl. jest możliwe, jeśli obliczone dawki mieszczą się w zakresie 10% dawek możliwych do podania w postaci dostępnych tabletek i pacjent jest w stanie połknąć tabletkę.  Zaleca się regularne kontrolowanie stężenia kreatyniny we krwi, uwzględnienie zmian wzrostu pacjenta i jego masy ciała, i odpowiednie dostosowanie dawki w okresie profilaktycznego stosowania walgancyklowiru. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Należy uważnie kontrolować stężenie kreatyniny w surowicy lub szacowany klirens kreatyniny. Dawkowanie dostosować do klirensu kreatyniny (Clkr) - Clkr ≥60 ml/min: dawka początkowa 900 mg 2 razy na dobę, dawka podtrzymująca i zapobiegawcza 900 mg raz na dobę; Clkr 40-59 ml/min: dawka początkowa 450 mg 2 razy na dobę, dawka podtrzymująca i zapobiegawcza 450 mg raz na dobę; Clkr 25-39 ml/min: dawka początkowa 450 mg raz na dobę, dawka podtrzymująca i zapobiegawcza 450 mg co 2 dni; Clkr 10-24 ml/min: dawka początkowa 450 mg co 2 dni, dawka podtrzymująca i zapobiegawcza 450 mg 2 razy w tyg.; Clkr <10 ml/min: stosowanie niezalecane. Pacjenci poddawani hemodializie: nie stosować. Dawkowanie u pediatrycznych biorców narządów miąższowych opiera się na ocenie czynności nerek, wzrostu i masy ciała. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów w podeszłym wieku. Ze względu na zmniejszanie się klirensu nerkowego z wiekiem, pacjentom w podeszłym wieku lek należy podawać ze szczególnym uwzględnieniem sprawności ich nerek. Zmiana leczenia z doustnego gancyklowiru na doustny walgancyklowir. Biodostępność gancyklowiru po podaniu pojedynczej dawki 900 mg walgancyklowiru wynosi około 60% w porównaniu z około 6% po podaniu doustnym 1000 mg gancyklowiru (w postaci kapsułek). Nadmierna ekspozycja na gancyklowir może wiązać się z zagrażającymi życiu reakcjami niepożądanymi, dlatego zaleca się ścisłe przestrzeganie ustalonego dawkowania podczas rozpoczynania leczenia, zmiany leczenia początkowego na podtrzymujące i podczas zmiany leczenia doustnego gancyklowirem na walgancyklowir. Gancyklowiru w kapsułkach nie można zastępować tabletkami z walgancyklowirem w stosunku 1:1. Pacjentów zmieniających gancyklowir w kapsułkach na walgancyklowir należy ostrzec przed ryzykiem przedawkowania, jeśli przyjmą większą niż zalecona liczbę tabletek walgancyklowiru. Sposób podania. Lek przyjmować podczas posiłków. Tabletek nie należy przełamywać ani kruszyć. Unikać bezpośredniego kontaktu skóry i błon śluzowych z uszkodzonymi lub pokruszonymi tabletkami (lek o potencjalnym działaniu teratogennym i rakotwórczym). Jeśli taki kontakt nastąpi, zanieczyszczone miejsce należy umyć dokładnie wodą i mydłem, przemyć dokładnie oczy jałową wodą lub, w razie jej braku, zwykłą wodą. U pacjentów pediatrycznych stosować właściwą dla wieku dziecka postać farmaceutyczną leku.

Ceglar - uwagi

Występujące w trakcie leczenia objawy niepożądane, jak: napady drgawkowe, zawroty głowy i (lub) splątanie, mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.