Emzok

Reklama

Emzok - skład

1 tabl. zawiera 5 mg nebiwololu (w postaci chlorowodorku); lek zawiera laktozę.

Reklama

Emzok - działanie

Nebiwolol jest racematem dwóch enancjomerów: SRRR nebiwololu (d-nebiwolol) i RSSS nebiwololu (l-nebiwolol) o podwójnym działaniu farmakologicznym. Jest kompetycyjnym i wybiórczym antagonistą receptorów β-adrenergicznych (enancjomer SRRR), wykazuje łagodne działanie rozszerzające naczynia związane z oddziaływaniem na szlak przemian metabolicznych L-arginina/ tlenek azotu. Powoduje zwolnienie czynności serca i obniżenie ciśnienia tętniczego w spoczynku i podczas wysiłku fizycznego, zarówno u osób z prawidłowym ciśnieniem, jak i z nadciśnieniem tętniczym. Nie wykazuje antagonizmu α-adrenergicznego. Po podaniu doustnym oba enancjomery nebiwololu są szybko wchłaniane z przewodu pokarmowego (pokarm nie wpływa na wchłanianie nebiwololu). Nebiwolol jest całkowicie metabolizowany, częściowo do aktywnych pochodnych hydroksylowych. Jest metabolizowany w procesach alicyklicznej i aromatycznej hydroksylacji, poprzez N-dealkilację oraz sprzęganie z kwasem glukuronowym. Ponadto, z pochodnych hydroksylowych powstają glukuronidy. Metabolizm nebiwololu przez aromatyczną hydroksylację jest zależny od utleniającego polimorfizmu genetycznego enzymu CYP2D6. Biodostępność nebiwololu wynosi około 12% u osób z szybkim metabolizmem i jest niemal całkowita u osób z wolnym metabolizmem. Po zastosowaniu takich samych dawek C_max niezmienionego nebiwololu we krwi jest około 23 razy większe u osób wolno metabolizujących w porównaniu z osobami o szybkim metabolizmie. T_0,5 enancjomerów wynosi u osób z szybkim metabolizmem ok. 10 h; u pacjentów z wolnym metabolizmem jest 3-5 razy dłuższy. U pacjentów z szybkim metabolizmem T_0,5 hydroksylowych metabolitów obu enancjomerów wynosi ok. 24 h, jest on 2 razy dłuższy u osób z wolnym metabolizmem. U większości pacjentów (szybko metabolizujących) stan stacjonarny stężenia nebiwololu we krwi jest osiągany w ciągu 24 h, a hydroksylowych metabolitów - w ciągu kilku dni. Oba enancjomery wiążą się głównie z albuminami osocza (98,1% dla SRRR nebiwololu i 97,9% dla RSSS nebiwololu). W ciągu tygodnia od podania preparatu 38% dawki wydala się z moczem, a 48% z kałem.

Reklama

Emzok - wskazania

Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego. Leczenie stabilnej, łagodnej do umiarkowanej, przewlekłej niewydolności serca w uzupełnieniu leczenia standardowego u pacjentów w podeszłym wieku ≥70 lat.

Reklama

Emzok - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na składniki preparatu. Niewydolność wątroby lub zaburzenia czynności wątroby. Ostra niewydolność serca, wstrząs kardiogenny lub okresy niewyrównanej niewydolności serca wymagające dożylnego podawania leków inotropowych. Zespół chorego węzła zatokowego, w tym blok zatokowo-przedsionkowy. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. i IIIst. (bez rozrusznika). Skurcz oskrzeli w wywiadzie i astma oskrzelowa. Ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Bradykardia (czynność serca <60 uderzeń/min przed rozpoczęciem leczenia). Niedociśnienie tętnicze (skurczowe ciśnienie tętnicze krwi <90 mmHg). Ciężkie zaburzenia krążenia obwodowego. Równoczesne stosowanie floktafeniny lub sultoprydu.

Reklama

Emzok - ostrzeżenia

Utrzymująca się blokada receptorów β-adrenergicznych zmniejsza ryzyko arytmii w czasie wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji. Jeśli blokada receptorów β-adrenergicznych jest przerywana w celu przygotowania pacjenta do zabiegu chirurgicznego, należy przerwać podawanie β-adrenolityków co najmniej na 24 h przed zabiegiem. Należy zachować ostrożność podczas stosowania niektórych środków znieczulających, wpływających depresyjnie na mięsień sercowy. Można zapobiec wystąpieniu reakcji ze strony nerwu błędnego poprzez dożylne podanie atropiny. Nie należy stosować leków β-adrenolitycznych u pacjentów z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca, aż do ustabilizowania się ich stanu. Jeśli częstość tętna wynosi <50-55 uderzeń na minutę w spoczynku i (lub) pacjent odczuwa objawy wskazujące na bradykardię, dawkę należy zmniejszyć. Ostrożnie stosować u pacjentów z: zaburzeniami krążenia obwodowego (choroba lub zespół Raynauda, chromanie przestankowe) - ryzyko zaostrzenia tych zaburzeń; blokiem przedsionkowo-komorowym Ist. - wydłużenie czasu przewodzenia; dławicą piersiową typu Prinzmetala - ryzyko zwiększenia liczby i czasu trwania napadów dławicowych; cukrzycą - ryzyko maskowania objawów hipoglikemii (tachykardia, kołatanie serca); przewlekłymi obturacyjnymi chorobami płuc - ryzyko nasilenia zwężenia dróg oddechowych. Leki β-adrenolityczne mogą maskować objawy tachykardii w nadczynności tarczycy; nagłe odstawienie preparatu może nasilić objawy. Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni przyjmować β-adrenolityki jedynie po dokładnym rozważeniu. Rozpoczęcie leczenia przewlekłej niewydolności serca nebiwololem wymaga regularnej obserwacji. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca leczenie β-adrenolitykami należy przerywać stopniowo, tj. przez ponad 1-2 tyg.; w razie konieczności należy w tym samym czasie rozpocząć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu dławicy piersiowej. Zwykle nie zaleca się jednoczesnego podawania nebiwololu z antagonistami wapnia typu werapamilu i diltiazemu, z lekami przeciwarytmicznymi klasy I oraz z lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo. Leki β-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Brak danych dotyczących stosowania nebiwololu u dzieci i młodzieży - nie zaleca się stosowania. Ze względu na zawartość laktozy, nie stosować preparatu u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Emzok - ciąża

Nebiwolol może mieć szkodliwy wpływ na ciążę i (lub) na płód/noworodka. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co wiąże się z opóźnieniem wzrostu, wewnątrzmacicznym obumarciem płodu, poronieniem lub porodem przedwczesnym. U płodu i noworodka nebiwolol może powodować m.in. hipoglikemię i bradykardię. Jeśli leczenie lekami β-adrenolitycznymi jest konieczne, zalecane są leki wybiórczo blokujące receptory β₁-adrenergiczne. Nie należy stosować nebiwololu podczas ciąży, chyba że jest to wyraźnie konieczne, wtedy należy monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i rozwój płodu. W przypadku szkodliwego wpływu na przebieg ciąży lub płód, należy rozważyć alternatywne leczenie. Noworodek powinien być dokładnie obserwowany. Objawy hipoglikemii i bradykardii mogą wystąpić w ciągu pierwszych 3 dni. Nie wiadomo, czy lek przenika do mleka kobiecego (przenika do mleka zwierząt), dlatego nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania nebiwololu.

Reklama

Emzok - efekty uboczne

Nadciśnienie tętnicze. Często: ból i zawroty głowy, parestezje, duszność, zaparcia, nudności, biegunka, zmęczenie, obrzęk. Niezbyt często: bradykardia, niewydolność serca, spowolnienie przewodnictwa przedsionkowo-komorowego/blok przedsionkowo-komorowy, zaburzenia widzenia, skurcz oskrzeli, niestrawność, wzdęcia, wymioty, świąd, wysypka rumieniowa, niedociśnienie tętnicze, wystąpienie lub nasilenie chromania przestankowego, impotencja, koszmary senne, depresja. Bardzo rzadko: omdlenia, zaostrzenie łuszczycy. Częstość nieznana: obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość. Podczas stosowania niektórych leków blokujących receptory β-adrenergiczne obserwowano także: omamy, psychozy, dezorientację, oziębienie/zasinienie kończyn, zespół Raynauda, suchość spojówek i zespół oczno-śluzówkowo-skórny typowy dla praktololu. Przewlekła niewydolność serca. Najczęściej obserwowano: bradykardię i zawroty głowy. Ponadto mogą wystąpić: nasilenie niewydolności serca, ortostatyczne niedociśnienie tętnicze, nietolerancja leku, blok przedsionkowo-komorowy, obrzęki kończyn dolnych.

Emzok - interakcje

Przeciwwskazane leczenie skojarzone: floktafenina - lek z grupy NLPZ (blokowanie wyrównawczych reakcji sercowo-naczyniowych, związanych z niedociśnieniem lub wstrząsem, który może być wywołany przez floktafeninę); sultopryd (ryzyko arytmii komorowej). Niezalecane leczenie skojarzone: leki przeciwarytmiczne klasy I - chinidyna, hydrochinidyna, cybenzolina, flekainind, dyzopiramid, lidokaina, meksyletyna, propafenon (nasilony wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego, zwiększone ujemne działanie inotropowe); antagoniści wapnia typu werapamil, diltiazem (ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe, dożylne podanie werapamilu pacjentom leczonym β-adrenolitykiem może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego); leki przeciwnadciśnieniowe działające ośrodkowo - klonidyna, guanfacyna, moksonidyna, metylodopa, rylmenidyna (ryzyko nasilenia niewydolności serca poprzez zmniejszenie napięcia współczulnego, tj. zmniejszenie częstości akcji serca i pojemności minutowej serca, rozszerzenie naczyń; nagłe odstawienie leku, zwłaszcza poprzedzające przerwanie leczenia β-adrenolitykiem, może zwiększyć ryzyko wystąpienia "nadciśnienia z odbicia"). Leczenie skojarzone, które należy stosować ostrożnie: leki przeciwarytmiczne klasy III - amiodaron (ryzyko nasilonego wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego); halogenowe środki wziewne (ryzyko tłumienia odruchowej tachykardii, ryzyko niedociśnienia); insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe (maskowanie objawów hipoglikemii, takich jak kołatanie serca, tachykardia); baklofen, amifostyna (nasilone działanie hipotensyjne, należy dostosować dawkę nebiwololu); meflochina (ryzyko wydłużenia odstepu QTc). Leczenie skojarzone, które należy rozważyć: glikozydy naparstnicy (wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego); antagoniści wapnia typu dihydropirydyny - amlodypina, felodypina, lacydypina, nifedypina, nikardypina, nimodypina, nitrendypina (ryzyko niedociśnienia i dalszego pogorszenia czynności komór u pacjentów z niewydolnością serca); leki przeciwpsychotyczne, leki przeciwdepresyjne (TLP, barbiturany i pochodne fenotiazyny), azotany organiczne i inne leki przeciwnadciśnieniowego (nasilenie działania hipotensyjnego); leki sympatykomimetyczne (osłabienie działania β-adrenolityków, ryzyko nadciśnienia, ciężkiej bradykardii i bloku serca). NLPZ nie mają wpływu na hipotensyjne działanie nebiwololu. Jednoczesne stosowanie nebiwololu z inhibitorami CYP2D6, takimi jak paroksetyna, fluoksetyna, tiorydazyna, chinidyna, terbinafina, bupropion, chlorochina i lewomepromazyna może zwiększać stężenia nebiwololu we krwi, z czym wiąże się zwiększone ryzyko bradykardii i działań niepożądanych. Cymetydyna powoduje zwiększenie stężenia nebiwololu we krwi, bez zmiany działania klinicznego. Ranitydyna nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol i leki zobojętniające mogą być stosowane jednocześnie pod warunkiem, że nebiwolol podawany jest z posiłkiem, a leki zobojętniające pomiędzy posiłkami. Jednoczesne stosowanie nebiwololu i nikardypiny nieznacznie zwiększa stężenia obu leków w osoczu, bez zmiany działania klinicznego. Jednoczesne spożywanie alkoholu, stosowanie furosemidu, hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol nie wpływa na farmakokinetykę i farmakodynamikę warfaryny.

Emzok - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Nadciśnienie tętnicze: 5 mg na dobę o stałej porze dnia (działanie występuje po 1-2 tyg. leczenia, w niektórych przypadkach - po 4 tyg.). Leki β-adrenolityczne mogą być stosowane w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi; jak dotąd, addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe obserwowano jedynie po podaniu nebiwololu i 12,5-25 mg hydrochlorotiazydu. W niewydolności nerek oraz u pacjentów >65 lat zalecana początkowa dawka wynosi 2,5 mg na dobę, którą w razie potrzeby można zwiększyć do 5 mg. U pacjentów >75 lat należy zachować ostrożność i ściśle ich obserwować. Nie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Przewlekła niewydolność serca. Stan pacjentów powinien być stabilny (bez ostrej niewydolności przez 6 tyg. przed rozpoczęciem leczenia). U pacjentów otrzymujących leki działające na układ sercowo-naczyniowy, w tym leki moczopędne, digoksynę, inhibitory ACE, antagonistów receptora angiotensyny II, dawki tych leków powinny być ustabilizowane podczas 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia nebiwololem. Dawka początkowa nebiwololu wynosi 1,25 mg raz na dobę, należy ją zwiększać w odstępach 1-2 tygodniowych do 2,5 mg raz na dobę, 5 mg raz na dobę i ostatecznie do 10 mg raz na dobę. Maksymalna dawka wynosi 10 mg raz na dobę. Rozpoczęcie leczenia i zwiększanie dawki powinno być wykonywane pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu przewlekłej niewydolności serca, pacjent powinien być pod obserwacją przez co najmniej 2 h dla upewnienia się, że stan kliniczny pozostaje stabilny (zwłaszcza ciśnienie tętnicze krwi, częstość akcji serca, zaburzenia przewodzenia, objawy nasilenia niewydolności serca). Podczas stopniowego zwiększania dawki, w przypadku nasilenia niewydolności serca lub nietolerancji leku, najpierw zalecane jest zmniejszenie dawki nebiwololu lub w razie konieczności natychmiastowe przerwanie leczenia (w przypadku ciężkiego niedociśnienia tętniczego, nasilenia niewydolności serca z ostrym obrzękiem płuc, wstrząsu kardiogennego, objawowej bradykardii lub bloku przedsionkowo-komorowego). Nie zaleca się nagłego przerywania leczenia nebiwololem, ponieważ może to prowadzić do przejściowego nasilenia niewydolności serca. Jeśli przerwanie leczenia jest konieczne, dawka powinna być zmniejszana stopniowo, o połowę co tydzień. Nie jest wymagane dostosowanie dawki w przypadku łagodnej do umiarkowanej niewydolności nerek. Brak doświadczeń u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy ≥250 µmol/l), dlatego stosowanie nebiwololu u tych pacjentów nie jest zalecane. Nie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Sposób podania. Tabletkę należy popić szklanką wody, przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletkę można podzielić na 4 równe części.

Emzok - uwagi

Podczas prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn należy wziąć pod uwagę, że sporadycznie mogą wystąpić zawroty głowy i zmęczenie.