Reklama
Glukoza 10 Braun - skład
100 ml roztworu zawiera 10 g glukozy.
Reklama
Glukoza 10 Braun - działanie
Hipertoniczny w stosunku do krwi roztwór glukozy do podawania parenteralnego. Glukoza jest powszechnie metabolizowana jako naturalny substrat przemian komórkowych w organizmie. W warunkach fizjologicznych glukoza jest najważniejszym węglowodanowym związkiem energetycznym o wartości kalorycznej około 16,7 kJ/g lub 4 kcal/g. U osób dorosłych prawidłowe stężenie glukozy we krwi na czczo wynosi 70-100 mg/dl lub 3,9 -5,6 mmol/l. Po infuzji glukoza jest najpierw dystrybuowana do przestrzeni wewnątrznaczyniowej, a następnie do przestrzeni śródkomórkowej. W wyniku reakcji glikolizy glukoza jest metabolizowana do pirogronianu. W warunkach tlenowych pirogronian ulega całkowitemu utlenieniu do dwutlenku węgla i wody. W stanie hipoksji pirogronian jest przekształcany do mleczanu, który może częściowo ponownie uczestniczyć w metabolizmie glukozy. Końcowe produkty reakcji całkowitego utleniania glukozy są wydalane przez płuca (dwutlenek węgla) i nerki (woda). Energia 1675 kJ/l (400 kcal/l). Osmolarność wynosi 555 mOsm/l. pH 3,5 - 5,5.
Reklama
Glukoza 10 Braun - wskazania
Dostarczanie energii w postaci glukozy, leczenie hipoglikemii, rozcieńczalnik dla leków wykazujących zgodność.
Reklama
Glukoza 10 Braun - przeciwwskazania
Hiperglikemia, nie odpowiadająca na insulinę w dawkach do 6 jednostek na godzinę. Delirium tremens w przypadku pacjentów w stanie odwodnienia. Ostre stany wstrząsu lub zapaści. Kwasica metaboliczna. W związku z tym, że podawanie roztworów glukozy wiąże się z podawaniem niezwiązanej wody, dodatkowe przeciwwskazania obejmują: przewodnienie, obrzęk płuc, ostrą niewydolność serca.
Reklama
Glukoza 10 Braun - ostrzeżenia
Przed rozpoczęciem infuzji glukozy należy skorygować niedobory płynów i elektrolitów, takie jak odwodnienie, hiponatremia i hipokaliemia. Glukoza 10% jest roztworem hipertonicznym. Jednak w organizmie roztwory te mogą stać się hipotoniczne w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego ze względu na szybki metabolizm glukozy. W zależności od toniczności roztworu, objętości i szybkości infuzji oraz od stanu klinicznego pacjenta i zdolności metabolizowania glukozy, dożylne podanie tych roztworów może spowodować zaburzenia elektrolitowe, w szczególności hiponatremię hipo-lub hiperosmotyczną. Pacjenci z nieosmotycznie stymulowanym uwalnianiem wazopresyny (np. z ostrymi chorobami, dolegliwościami bólowymi, stresem pooperacyjnym, zakażeniami, oparzeniami i chorobami OUN), pacjenci z chorobami serca, wątroby i nerek oraz pacjenci przyjmujący leki z grupy antagonistów wazopresyny są szczególnie narażeni na wystąpienie ostrej hiponatremii po podaniu infuzji płynów hipotonicznych. Ostra hiponatremia może prowadzić do rozwoju ostrej encefalopatii hiponatremicznej (obrzęku mózgu), charakteryzującej się występowaniem bólu głowy, nudności, drgawek, ospałości i wymiotów. Szczególnie narażeni na wystąpienie ciężkiego i zagrażającego życiu obrzęku mózgu w wyniku ostrej hiponatremii są: dzieci, kobiety w wieku rozrodczym oraz pacjenci ze zmniejszoną podatnością mózgowia (np. z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, krwawieniem wewnątrzczaszkowym i po stłuczeniu mózgu). Pacjenci z obrzękiem mózgu są szczególnie narażeni na wystąpienie jego ciężkiego, nieodwracalnego i zagrażającego życiu uszkodzenia. Nie zaleca się podawania roztworów glukozy pacjentom po udarze niedokrwiennym mózgu (hiperglikemia może nasilać uszkodzenie mózgu w wyniku niedokrwienia i opóźniać powrót do zdrowia). Podawanie hiperosmolarnych roztworów glukozy pacjentom z uszkodzoną barierą krew-mózg może prowadzić do wzrostu ciśnienia śródmózgowego / śródrdzeniowego. Roztwór ten należy podawać z zachowaniem szczególnej ostrożności w przypadku: hiperwolemii, niewydolności nerek, niewydolności serca, zwiększonej osmolarności osocza, stanu przedcukrzycowego lub nietolerancji węglowodanów. Niestabilny metabolizm (np. po zabiegu chirurgicznym lub urazie, w stanie hipoksji lub niewydolności narządowej) zaburza metabolizm oksydacyjny glukozy i może prowadzić do kwasicy metabolicznej. Przypadki hiperglikemii należy dokładnie monitorować i leczyć za pomocą insuliny. Podawanie insuliny wiąże się z dodatkowym przesunięciem potasu do komórek, co może zwiększać hipoglikemię. Nagłe przerwanie infuzji glukozy podawanej z dużą prędkością może prowadzić do ciężkiej hipoglikemii, w efekcie dużego stężenia insuliny w osoczu. Dotyczy to w szczególności dzieci < 2 lat, pacjentów z cukrzycą oraz pacjentów z innymi chorobami związanymi z zaburzoną homeostazą glukozy. Podawanie glukozy należy wygaszać przez 30 –60 min., zaleca się monitorowanie każdego pacjenta przez okres 30 min. pod kątem hipoglikemii w pierwszym dniu po zaprzestaniu podawania żywienia pozajelitowego. Należy monitorować stężenia glukozy we krwi, stężenie elektrolitów w osoczu, równowagę płynów i równowagę kwasowo-zasadową, łączną objętość podanej glukozy. Częstość oraz rodzaj badań laboratoryjnych zależy od stanu ogólnego pacjenta, stanu metabolicznego, podanej dawki oraz czasu trwania leczenia. Żywienie pozajelitowe pacjentów w stanie niedożywienia z zastosowaniem maksymalnych dawek i z maksymalną prędkością od samego początku terapii bez dodatkowej suplementacji potasu, magnezu i fosforanów może prowadzić do wystąpienia zespołu ponownego odżywienia, objawiającego się hipokaliemią, hipofosfatemią i hipomagnezemią. Objawy kliniczne mogą wystąpić po upływie kilku dni od rozpoczęcia podawania żywienia pozajelitowego. W przypadku takich pacjentów schematy infuzji należy odpowiednio dostosowywać. Konieczna jest dodatkowa suplementacja elektrolitów w zależności od rodzaju zaburzeń. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z hipokaliemią - niezbędna jest suplementacja potasu. Elektrolity i witaminy należy podawać w miarę potrzeb. Do metabolizmu glukozy konieczne są witaminy z grupy B, zwłaszcza tiamina. Z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji, nie należy podawać glukozy przez ten sam zestaw do infuzji, równocześnie, bezpośrednio przed i po podawaniu krwi. W przypadku zaobserwowania objawów podrażnienia, zapalenia lub zakrzepowego zapalenia żyły w trakcie infuzji do żył obwodowych, należy rozważyć zmianę miejsca wkłucia zestawu do infuzji. W przypadku stosowania tego leku jako nośnika dla innego leku, należy wziąć pod uwagę informacje dot. bezpieczeństwa dostarczone przez wytwórcę preparatu podawanego łącznie z roztworem glukozy.
Reklama
Glukoza 10 Braun - ciąża
Brak danych, lub dostępne są wyłącznie ograniczone dane (dot. mniej niż 300 kobiet w ciąży) dotyczące stosowania roztworu glukozy jednowodnej u kobiet w ciąży. Badania wykonane na zwierzętach wykazały, że glukoza nie wywierała żadnego bezpośredniego ani pośredniego niekorzystnego wpływu na reprodukcję. Roztwór można stosować w czasie ciąży, o ile jest to konieczne. Należy staranne monitorować stężenia glukozy we krwi. Jednak należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania preparatu kobietom ciężarnym w trakcie porodu, zwłaszcza w skojarzeniu z oksytocyną, ze względu na ryzyko wystąpienia hiponatremii. Glukoza / metabolity przenikają do mleka kobiecego, ale przy zachowaniu dawek terapeutycznych nie należy spodziewać się wpływu na noworodki / niemowlęta karmione piersią. Roztwór można podawać podczas laktacji, zgodnie ze wskazaniami. Płodność - nie ma potrzeby stosowania specjalnych środków ostrożności.
Reklama
Glukoza 10 Braun - efekty uboczne
Częstość nieznana: miejscowe reakcje w miejscu podania (w tym ból, podrażnienie żyły, zakrzepowe zapalenie żył lub nekroza tkankowa w przypadku wynaczynienia), hiponatremia związana z leczeniem szpitalnym, encefalopatia hiponatremiczna. Hiponatremia związana z leczeniem szpitalnym może spowodować nieodwracalne uszkodzenie mózgu i zgon w wyniku rozwinięcia się ostrej encefalopatii hiponatremicznej.
Glukoza 10 Braun - interakcje
Należy wziąć pod uwagę interakcje z innymi lekami, które wpływają na metabolizm glukozy. Leki nasilające działanie wazopresyjne (podane poniżej) prowadzą do zmniejszenia wydalania przez nerki wody bez elektrolitów i zwiększają ryzyko hiponatremii związanej z leczeniem szpitalnym po nieodpowiednio zbilansowanym leczeniu płynami podawanymi dożylnie. Leki pobudzające uwalnianie wazopresyny, np. chloropropamid, klofibrat, karbamazepina, winkrystyna, selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, 3,4-metylenodioksy-N-metamfetamina, ifosfamid, leki przeciwpsychotyczne, narkotyki. Leki nasilające działanie wazopresyny, np. chloropropamid, NLPZ, cyklofosfamid. Analogi wazopresyny, np. desmopresyna, oksytocyna, wazopresyna, terlipresyna. Inne leki zwiększające ryzyko wystąpienia hiponatremii to również wszystkie leki moczopędne oraz leki przeciwpadaczkowe, takie jak okskarbazepina. Roztwór ma odczyn kwaśny, mogą wystąpić niezgodności w przypadku mieszania z innymi lekami i krwią. Z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji nie należy mieszać koncentratów czerwonych krwinek z preparatem.
Glukoza 10 Braun - dawkowanie
Dożylnie (we wlewie kroplowym). Wielkość dawki zależy od indywidualnego zapotrzebowania organizmu na glukozę i płyny. Dorośli i młodzież >15 lat. Maksymalna dawka dobowa wynosi do 40 ml/kg mc./dobę, co odpowiada 4 g glukozy/kg mc./dobę. Maksymalna szybkość infuzji: 2,5 ml/kg mc./h, co odpowiada 0,25 g glukozy /kg mc./h. Dla pacjenta ważącego 70 kg szybkość infuzji wynosi ok. 175 ml/h, co odpowiada 17,5 g glukozy/h. Dzieci. Maksymalna dobowa dawka glukozy, w g glukozy/kg mc. oraz w ml roztworu/kg mc./dobę, wynosi: noworodki urodzone przed czasem 18 g/kg mc. (180 ml/kg mc.); noworodki urodzone o czasie 15 g/kg mc. (150 ml/kg mc.); 1-2 rż. 15 g/kg mc. (150 ml/kg mc.); 3-5 rż. 12 g/kg mc. (120 ml/kg mc.); 6-10 rż. 10 g/kg mc. (100 ml/kg mc.); 11-14 rż. 8 g/kg mc. (80 ml/kg mc.). Ustalając wielkość dawki należy wziąć pod uwagę dzienną podaż płynów. Zalecana dzienna podaż płynów pozajelitowych dla dzieci: patrz CHPL. Rozpuszczalnik dla leków wykazujących zgodność. Należy wybrać dawkę preparatu umożliwiającą uzyskanie pożądanego stężenia leku, dla którego 10% roztwór ma zostać użyty jako rozcieńczalnik, biorąc pod uwagę dawkę maksymalną dla roztworu glukozy. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku: na ogół schemat dawkowania jest taki sam jak dla młodszych pacjentów dorosłych; należy jednak zachować ostrożność w przypadku niewydolność serca lub nerek. Pacjenci z zaburzeniami metabolizmu glukozy (np. we wczesnej fazie po zabiegu chirurgicznym lub urazie, lub w stanie hipoksji lub uszkodzenia narządów): należy dostosować wielkość dawki w celu zapewnienia normalnego stężenia glukozy we krwi; aby zapobiec hiperglikemii należy dokładnie monitorować stężenie glukozy we krwi. Sposób podania. Glukoza 10 % może być podawana do dużych żył obwodowych.
Glukoza 10 Braun - uwagi
Roztwór nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Ze względu na ryzyko wystąpienia hiponatremii, przed podaniem i w trakcie podawania roztworu może być konieczne monitorowanie bilansu płynów, stężenia glukozy w surowicy oraz stężenia sodu i innych elektrolitów w surowicy, zwłaszcza u pacjentów ze zwiększonym nieosmotycznie stymulowanym uwalnianiem wazopresyny (zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego SIADH) oraz u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki z grupy antagonistów wazopresyny. Monitorowanie stężenia sodu w surowicy jest szczególnie ważne podczas podawania płynów hipotonicznych w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego. Roztwór może stać się hipotoniczny po podaniu ze względu na metabolizm glukozy w organizmie.
