Mycofenor

Reklama

Mycofenor - skład

1 kaps. zawiera 250 mg mykofenolanu mofetylu. 1 tabl. powl. zawiera 500 mg mykofenolanu mofetylu.

Reklama

Mycofenor - działanie

Lek immunosupresyjny. Mykofenolan mofetylu jest 2-morfolinoetylowym estrem kwasu mykofenolowego (MPA). MPA jest silnym, selektywnym, niekompetycyjnym i odwracalnym inhibitorem dehydrogenazy inozynomonofosforanu, dlatego hamuje syntezę de novo nukleotydów guaninowych bez wbudowywania się w strukturę DNA. Proliferacja limfocytów T oraz B jest wybitnie uzależniona od syntezy puryn de novo, podczas gdy komórki innego typu dysponują alternatywnymi drogami syntezy. Dlatego MPA wywiera silniejsze działanie cytostatyczne na limfocyty niż na inne komórki. Po podaniu doustnym mykofenolan mofetylu wchłania się szybko i prawie całkowicie, a następnie w całości metabolizowany jest do czynnego metabolitu, MPA. Hamowanie ostrego odrzucania przeszczepionej nerki dowodzi, że immunosupresyjne działanie mykofenolanu jest skorelowane ze stężeniem MPA. Średnia biodostępność podanego doustnie mykofenolanu mofetylu, mierzona wartością AUC dla MPA wynosi 94% w stosunku do mykofenolanu mofetylu podanego dożylnie. Spożywany jednocześnie pokarm nie ma wpływu na stopień wchłaniania (AUC dla MPA) mykofenolanu mofetylu, podawanego w dawce 1,5 g 2 razy na dobę u pacjentów po przeszczepieniu nerki. Jednak maksymalne stężenie MPA zmniejszone jest o 40% w obecności pokarmu. Po podaniu doustnym nie jest możliwe oznaczenie stężenie mykofenolanu mofetylu w osoczu. MPA w klinicznie istotnych stężeniach wiąże się z albuminami osocza w 97%. W wyniku krążenia jelitowo-wątrobowego, po ok. 6-12 h od podania preparatu zwykle występuje drugi szczyt stężenia MPA w osoczu. MPA jest metabolizowany głównie przez transferazę glukuronową do fenolowego glukuronidu MPA (MPAG), który nie jest farmakologicznie czynny. Niewielkie ilości (<1% dawki) są wydalane jako MPA z moczem. Po podaniu doustnym 93% podanej dawki wydalone zostało z moczem, a 6% z kałem. Większa część (ok. 87%) podanej dawki wydalana jest z moczem w postaci MPAG. MPA i MPAG w stężeniach stwierdzanych w warunkach klinicznych nie są usuwane za pomocą hemodializy. Jednak gdy stężenie MPAG w osoczu jest duże (> 100 µg/ml), niewielkie ilości MPAG są usuwane. We wczesnym okresie po transplantacji (< 40 dni po przeszczepieniu) u pacjentów po przeszczepieniu nerki, serca lub wątroby średnia wielkość AUC dla MPA jest o ok. 30% mniejsza i wartość C_max o ok. 40% mniejsza w porównaniu do późnego okresu po transplantacji (3-6 mies. po przeszczepieniu).

Reklama

Mycofenor - wskazania

Preparat jest stosowany w skojarzeniu z cyklosporyną i kortykosteroidami w profilaktyce ostrego odrzucania przeszczepu u pacjentów, którzy otrzymali allogeniczny przeszczep nerki, serca lub wątroby.

Reklama

Mycofenor - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na mykofenolan mofetylu lub na kwas mykofenolowy. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u kobiet karmiących piersią. Stosowanie preparatu nie jest wskazane w okresie ciąży i powinno zostać ograniczone do przypadków, kiedy nie jest możliwy inny rodzaj terapii; w trakcie leczenia i przez 6 tyg. po odstawieniu leku, musi być stosowana skuteczna antykoncepcja.

Reklama

Mycofenor - ostrzeżenia

U pacjentów, u których stosuje się leczenie immunosupresyjne w postaci terapii skojarzonej, w tym mykofenolanem, zwiększone jest ryzyko rozwoju chłoniaków i innych nowotworów złośliwych, szczególnie skóry. Ryzyko wystąpienia choroby nowotworowej wydaje się być bardziej związane z intensywnością i czasem trwania immunosupresji niż z podawaniem określonego leku. Głównym zaleceniem służącym zmniejszeniu ryzyka wystąpienia raka skóry jest ograniczenie narażenia skóry na działanie promieni słonecznych i UV przez stosowanie odzieży ochronnej oraz filtrów przeciwsłonecznych o wysokim wskaźniku ochrony. Pacjenci otrzymujący mykofenolan powinni zostać poinformowani o konieczności natychmiastowego zgłoszenia jakichkolwiek objawów zakażenia, niespodziewanego wystąpienia siniaków, krwawienia lub innych objawów upośledzenia czynności szpiku. U pacjentów leczonych immunosupresyjnie, także mykofenolanem, stwierdzono występowanie zwiększonego ryzyka zakażeń oportunistycznych (bakteryjnych, grzybiczych, wirusowych oraz pasożytniczych), zakażeń zakończonych zgonem oraz posocznicy. Wśród zakażeń oportunistycznych należy wymienić związaną z zakażeniem wirusem BK nefropatię oraz związaną z zakażeniem wirusem JC postępującą wieloogniskową leukoencefalopatię (PML). Zakażenia te są często związane z dużym całkowitym obciążeniem immunosupresyjnym i mogą prowadzić do ciężkich lub zagrażających życiu stanów, które lekarz powinien uwzględnić w diagnostyce różnicowej u pacjentów leczonych immunosupresyjnie, u których stwierdzono pogarszającą się czynność nerek lub objawy neurologiczne. Pacjentów otrzymujących mykofenolan należy monitorować w kierunku neutropenii, która może być związana z podawaniem samego mykofenolanu, innych leków, zakażeniami wirusowymi lub wynikać ze współistnienia tych czynników. Pacjenci leczeni mykofenolanem w 1. miesiącu powinni mieć wykonywane pełne badanie morfologiczne krwi raz w tyg., 2 razy w miesiącu w 2. i 3. miesiącu leczenia, a następnie raz w miesiącu, aż do końca pierwszego roku terapii. W razie wystąpienia neutropenii (bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych < 1,3 x 10³/µl), może być właściwe przerwanie bądź całkowite zaprzestanie podawania mykofenolanu. Przypadki wybiórczej aplazji czerwonokrwinkowej (PRCA) były zgłaszane u pacjentów leczonych mykofenolanem w skojarzeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi. PRCA może ustąpić po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia mykofenolanem. Decyzję o zmianach w leczeniu mykofenolanem należy podjąć dokładnie obserwując biorców przeszczepu, w celu zminimalizowania ryzyka odrzucenia przeszczepionego organu. Pacjentów należy poinformować o możliwości zmniejszonej skuteczności szczepień w trakcie leczenia mykofenolanem oraz, że należy unikać stosowania żywych atenuowanych szczepionek. Szczepienie przeciwko wirusowi grypy może być korzystne. Lekarz powinien wziąć pod uwagę krajowe zalecenia dotyczące szczepień przeciwko wirusowi grypy. Ze względu na zwiększoną częstość występowania zdarzeń niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego u pacjentów z czynnym, ciężkim procesem chorobowym dotyczącym przewodu pokarmowego, mykofenolan powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością. Mykofenolan jest inhibitorem dehydrogenazy inozynomonofosforanu (IMPDH) - na podstawie teoretycznych przesłanek należy go unikać u chorych z rzadkim, dziedzicznym niedoborem fosforybozylotransferazy hipoksantynowo-guaninowej (HPRT) czyli w zespole Lesch-Nyhana lub Kelley-Seegmillera. Nie należy podawać mykofenolanu jednocześnie z azatiopryną, gdyż nie prowadzono badań dotyczących jednoczesnego stosowania tych leków. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania mykofenolanu i leków, które mają wpływ na krążenie jelitowo-wątrobowe (cholestyramina), gdyż istnieje wtedy ryzyko zmniejszenia skuteczności mykofenolanu. Nie określono stosunku ryzyka do korzyści dla skojarzonego stosowania mykofenolanu mofetylu z takrolimusem lub syrolimusem.

Reklama

Mycofenor - ciąża

Terapię mykofenolanem należy rozpoczynać po otrzymaniu negatywnego wyniku testu ciążowego. Przed rozpoczęciem leczenia mykofenolanem mofetylu, w trakcie leczenia i przez 6 tyg. po odstawieniu leku musi być stosowana skuteczna antykoncepcja. Stosowanie mykofenolanem nie jest wskazane w okresie ciąży i powinno zostać ograniczone do przypadków, kiedy nie jest możliwy inny rodzaj terapii. Mykofenolan może być stosowany u kobiet w ciąży jedynie wtedy, kiedy możliwe korzyści ze stosowania preparatu przeważają nad ryzykiem dla płodu. Dane dotyczące stosowania mykofenolanu mofetylu u kobiet w ciąży są ograniczone. Tym niemniej, u dzieci pacjentek, które były narażone na mykofenolan mofetylu w skojarzeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi w okresie płodowym obserwowano wady wrodzone, w tym zniekształcenia uszu, tj. nieprawidłowo wykształcone ucho zewnętrzne i (lub) środkowe lub ich brak. Zgłaszano przypadki samoistnych poronień u pacjentek przyjmujących mykofenolan mofetylu. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu u kobiet karmiących piersią.

Reklama

Mycofenor - efekty uboczne

Działania niepożądane, prawdopodobnie lub przypuszczalnie związane z podaniem mykofenolanu mofetylu, opisywane u chorych leczonych mykofenolanem w skojarzeniu z cyklosporyną oraz kortykosteroidami, po przeszczepieniu nerki, serca lub wątroby. Bardzo często: posocznica, kandydoza przewodu pokarmowego, zakażenie układu moczowego, zakażenie wirusem opryszczki zwykłej, półpasiec, leukopenia, trombocytopenia, niedokrwistość, wymioty, ból brzucha, biegunka, nudności. Często: zapalenie płuc, grypa, zakażenie dróg oddechowych, moniliaza układu oddechowego, zakażenie przewodu pokarmowego, kandydoza, zapalenie przewodu pokarmowego, zakażenia, zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła, zapalenie zatok, grzybicze zakażenie skóry, kandydoza skóry, kandydoza pochwy, zapalenie błony śluzowej nosa, rak skóry, łagodne nowotwory skóry, pancytopenia, leukocytoza, kwasica, hiperkaliemia, hipokaliemia, hiperglikemia, hipomagnezemia, hipokalcemia, hipercholesterolemia, hiperlipidemia, hipofosfatemia, hiperurykemia, dna moczanowa, jadłowstręt, pobudzenie, stany splątania, depresja, lęk, nieprawidłowe myślenie, bezsenność, drgawki, wzmożone napięcie mięśniowe, drżenie, senność, zespół miasteniczny, zawroty głowy, bóle głowy, parestezje, zaburzenie smaku, przyspieszenie czynności serca, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, rozszerzenie naczyń, wysięk opłucnowy, duszność, kaszel, krwawienie z przewodu pokarmowego, zapalenie otrzewnej, niedrożność, zapalenie okrężnicy, wrzód żołądka, wrzód dwunastnicy, zapalenie żołądka, zapalenie przełyku, zapalenie jamy ustnej, zaparcie, dyspepsja, wzdęcie, odbijanie, zapalenie wątroby, żółtaczka, hiperbilirubinemia, przerost skóry, wysypka, trądzik, łysienie, bóle stawów, zaburzenie czynności nerek, obrzęk, gorączka, dreszcze, ból, złe samopoczucie, osłabienie, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zmniejszenie masy ciała. Dodatkowe działania niepożądane obserwowane po wprowadzeniu preparatu do obrotu: przerost dziąseł (często), zapalenie okrężnicy w tym zapalenie okrężnicy wywołane przez wirus CMV (często), zapalenie trzustki (często) i atrofia kosmków jelitowych. Zaburzenia związane z immunosupresją: ciężkie, zagrażające życiu zakażenia, w tym zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, infekcyjne zapalenie wsierdzia, gruźlica i zakażenie wywołane przez drobnoustroje atypowe Mycobacterium. U pacjentów leczonych immunosupresyjnie, również mykofenolanem mofetylu, stwierdzano przypadki nefropatii związanej z wirusem BK i postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii związanej z wirusem JC. W trakcie stosowania preparatu zgłaszano występowanie agranulocytozy (niezbyt często) i neutropenii; zgłaszano również przypadki niedokrwistości aplastycznej i hamowania czynności szpiku kostnego, niektóre zakończone zgonem. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: zgłaszano przypadki wybiórczej aplazji czerwonokrwinkowej (PRCA) u pacjentów leczonych mykofenolanem. Ponadto obserwowano pojedyncze przypadki nieprawidłowej morfologii neutrofilów, w tym nabytą anomalię Pelgera-Hueta. Te zmiany nie wiązały się z zaburzeniem czynności neutrofilów. Zmiany te mogą sugerować "przesunięcie w lewo" linii dojrzewania neutrofilów w badaniach hematologicznych, co może być błędnie interpretowane jako objaw zakażenia u pacjentów leczonych immunosupresyjnie. Zgłaszano reakcje nadwrażliwości, w tym obrzęk naczynioruchowy i reakcje anafilaktyczne. Zgłaszano pojedyncze przypadki choroby śródmiąższowej płuc i włóknienia płuc u pacjentów leczonych mykofenolanem w skojarzeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi; niektóre zakończone zgonem. U pacjentów, u których stosuje się leczenie immunosupresyjne w postaci terapii skojarzonej, w tym mykofenolan, jest zwiększone ryzyko chłoniaków i innych nowotworów złośliwych, szczególnie skóry. Choroba limfoproliferacyjna lub chłoniak rozwinęły się u 0,6% chorych otrzymujących mykofenolan (2 g lub 3 g na dobę) w skojarzeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, w kontrolowanych badaniach klinicznych po przeszczepieniu nerki (dane dotyczące 2 g), po przeszczepieniu serca lub wątroby, prowadzonych co najmniej 1 rok. Raka skóry innego niż czerniak rozpoznano u 3,6% chorych, inne nowotwory u 1,1% chorych. Dane 3 -letnie dotyczące bezpieczeństwa stosowania u chorych po przeszczepieniu nerki lub serca nie wykazują nieoczekiwanych zmian w częstości występowania nowotworów w stosunku do wyników jednorocznych. Pacjenci po przeszczepieniu wątroby obserwowani byli co najmniej 1 rok lecz krócej niż 3 lata. U wszystkich pacjentów po transplantacji jest zwiększone ryzyko wystąpienia zakażeń oportunistycznych, które zwiększa się w miarę zwiększania całkowitego działania immunosupresyjnego. W kontrolowanych badaniach klinicznych u chorych po przeszczepieniu nerki (dane dotyczące dawki 2 g), serca i wątroby, otrzymujących mykofenolan (2 g lub 3 g na dobę) w skojarzeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, w czasie co najmniej jednorocznej obserwacji, najczęstszymi infekcjami oportunistycznymi były: drożdżakowe zakażenia skóry i błon śluzowych, wiremia i objawowe zakażenie wirusem cytomegalii (CMV), zakażenie wirusem Herpes simplex. Wiremia i objawowe zakażenie wirusem CMV wystąpiły u 13,5% chorych. U dzieci i młodzieży (2-18 lat), którym podawano mykofenolan mofetylu doustnie w dawce 600 mg/m² pc. 2 razy na dobę, rodzaj i częstość działań niepożądanych były zazwyczaj podobne do obserwowanych u dorosłych przyjmujących 1 g mykofenolanu 2 razy na dobę. Następujące działania niepożądane były jednak częstsze u dzieci, szczególnie u dzieci poniżej 6 lat, w porównaniu z dorosłymi: biegunka, posocznica, leukopenia, niedokrwistość, zakażenia. Pacjenci w podeszłym wieku (≥ 65 lat) zazwyczaj są narażeni na zwiększone ryzyko działań niepożądanych z powodu immunosupresji. U pacjentów w podeszłym wieku, u których mykofenolan stanowi składową skojarzonego leczenia immunosupresyjnego, znacznie zwiększone, w porównaniu z młodszymi chorymi, może być ryzyko wystąpienia pewnych zakażeń (w tym narządowej postaci zakażenia wirusem CMV), krwawienia z przewodu pokarmowego oraz obrzęku płuc.

Mycofenor - interakcje

Podczas jednoczesnego stosowania mykofenolanu mofetylu i acyklowiru obserwowano większe stężenia w osoczu acyklowiru w porównaniu z sytuacją, gdy acyklowir był stosowany w monoterapii - zmiany farmakokinetyki były minimalne i nie mają znaczenia klinicznego. Ponieważ w przypadku zaburzenia czynności nerek dochodzi do zwiększenia w osoczu zarówno stężenia MPAG, jak i acyklowiru, możliwe jest dla mykofenolanu mofetylu i acyklowiru jak też jego proleku - walacyklowiru, konkurowanie o sekrecję kanalikową i w konsekwencji dalsze zwiększenie ich stężenia. Wchłanianie mykofenolanu mofetylu jest zmniejszone, gdy podawany jest jednocześnie z lekami zobojętniającymi treść żołądkową zawierającymi wodorotlenki magnezu i glinu. Podanie pojedynczej dawki 1,5 g mykofenolanu mofetylu zdrowym ochotnikom, przyjmującym uprzednio cholestyraminę w dawce 4 g 3 razy na dobę przez 4 dni, spowodowało zmniejszenie o 40% wartości AUC dla MPA - należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania mykofenolanu i cholestyraminy, gdyż istnieje ryzyko zmniejszenia skuteczności mykofenolanu. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania mykofenolanu i leków, które mają wpływ na krążenie jelitowo-wątrobowe, z powodu ryzyka zmniejszenia skuteczności mykofenolanu. Mykofenolan mofetylu nie wywiera wpływu na farmakokinetykę cyklosporyny A (CsA); w przypadku zaprzestania jednoczesnego podawania cyklosporyny, należy spodziewać się zwiększenia o ok. 30% AUC dla MPA. Jednoczesne podanie gancyklowiru i mykofenolanu (konkurujących ze sobą o wydzielanie kanalikowe) spowoduje zwiększenie stężenia MPAG i gancyklowiru w surowicy. Nie należy spodziewać się istotnej zmiany farmakokinetyki MPA i dlatego nie jest wymagana zmiana dawkowania mykofenolanu mofetylu. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek otrzymujących jednocześnie mykofenolan mofetylu i gancyklowir lub jego prolek, np. walgancyklowir, należy dokładnie przestrzegać zaleceń dotyczących dawkowania gancyklowiru, a pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą. Jednoczesne stosowanie mykofenolanu nie wpływa na farmakokinetykę oraz farmakodynamikę doustnych środków antykoncepcyjnych. U pacjentów nieprzyjmujących jednocześnie cyklosporyny, jednoczesne stosowanie mykofenolanu mofetylu i ryfampicyny powoduje zmniejszenie o 18% - 70% ekspozycji (AUC_0-12h) na MPA. W przypadku równoczesnego podawania ryfampicyny, należy monitorować ekspozycję na MPA i odpowiednio dostosować dawkowanie mykofenolanu mofetylu, w celu zapewnienia działania klinicznego. U pacjentów po przeszczepieniu nerki, jednoczesne podawanie mykofenolanu mofetylu i cyklosporyny powoduje zmniejszenie o 30-50% ekspozycji na MPA w porównaniu z pacjentami otrzymującymi syrolimus w skojarzeniu z podobnymi dawkami mykofenolanu mofetylu. W przypadku jednoczesnego podawania mykofenolanu mofetylu z sewelamerem obserwowano zmniejszenie wartości C_max i AUC_0-12 MPA o odpowiednio 30% i 25%. Nie stwierdzono żadnych następstw klinicznych (np. odrzucanie przeszczepu). Pomimo tego, zaleca się podawanie mykofenolanu mofetylu przynajmniej 1 h przed zażyciem lub 3 h po przyjęciu sewelameru w celu zminimalizowania wpływu na wchłanianie MPA. Brak danych dotyczących jednoczesnego podawania mykofenolanu mofetylu z innymi niż sewelamer lekami wiążącymi fosforany. Trimetoprym/sulfametoksazol: nie obserwowano wpływu na biodostępność MPA. U zdrowych ochotników nie obserwowano znaczących interakcji w przypadku jednoczesnego podania mykofenolanu mofetylu z norfloksacyną lub metronidazolem. Natomiast skojarzenie norfloksacyny z metronidazolem skutkowało zmniejszeniem ekspozycji na MPA o ok. 30% po podaniu pojedynczej dawki mykofenolanu mofetylu. Obserwowano zmniejszenie stężenia minimalnego MPA o ok. 50% u biorców przeszczepu nerki w okresie bezpośrednio po doustnym przyjęciu cyprofloksacyny lub amoksycyliny w połączeniu z kwasem klawulanowym. Ten wpływ zmniejszał się w miarę trwania antybiotykoterapii i ustępował w ciągu kilku dni po jej zakończeniu. Zmiany w stężeniu minimalnym nie muszą ściśle odzwierciedlać zmian w całkowitej ekspozycji na MPA. Z tego względu, zazwyczaj nie są konieczne zmiany dawkowania mykofenolanu, o ile nie stwierdza się klinicznych objawów zaburzenia czynności przeszczepu. Mimo to, należy prowadzić ścisłą obserwację kliniczną podczas terapii skojarzonej oraz przez krótki okres po zakończeniu antybiotykoterapii. U pacjentów po przeszczepieniu wątroby, u których rozpoczęto podawanie mykofenolanu i takrolimusu, wartości AUC i C_max MPA nie zostały znacząco zmienione pod wpływem jednoczesnego podania takrolimusu. Natomiast u pacjentów po przeszczepieniu wątroby stwierdzono zwiększenie wartości AUC dla takrolimusu o ok. 20%, po wielokrotnym podaniu dawek mykofenolanu mofetylu (1,5 g 2 razy na dobę rano i wieczorem) pacjentom otrzymującym takrolimus. Jednakże, u pacjentów po przeszczepieniu nerki mykofenolan mofetylu wydaje się nie wpływać na stężenie takrolimusu. Jednoczesne podawanie probenecydu i mykofenolanu mofetylu powoduje u małp 3-krotne zwiększenie wartość AUC dla MPAG. Inne substancje, o których wiadomo, że podlegają wydzielaniu kanalikowemu mogą zatem konkurować z MPAG o ten mechanizm wydzielania, co może prowadzić do zwiększenia stężenia MPAG w osoczu lub stężenia innego leku wydzielanego drogą sekrecji kanalikowej. Nie należy stosować żywych szczepionek u chorych z zaburzoną odpowiedzią immunologiczną. Wytwarzanie przeciwciał w odpowiedzi na inne szczepionki może być zmniejszone.

Mycofenor - dawkowanie

Leczenie mykofenolanem powinno być rozpoczynane i kontynuowane przez lekarzy transplantologów z odpowiednim doświadczeniem klinicznym. Stosowanie po przeszczepieniu nerki. Dorośli: doustne podawanie mykofenolanu należy rozpocząć w ciągu 72 h po transplantacji. Dawka zalecana u pacjentów po przeszczepieniu nerki wynosi 1 g 2 razy na dobę (dawka dobowa 2 g). Dzieci i młodzież (od 2 do 18 lat): zalecana dawka mykofenolanu mofetylu wynosi 600 mg/m² pc. doustnie 2 razy na dobę (maksymalnie do 2 g na dobę). Mykofenolan mofetylu w kapsułkach należy przepisywać wyłącznie pacjentom, których pc. wynosi co najmniej 1,25 m². Pacjentom, których pc. wynosi 1,25-1,5 m² można przepisywać preparat w dawce 750 mg 2 razy na dobę (dawka dobowa 1,5 g). U pacjentów, którzy mają pc. powyżej 1,5 m² dawka wynosi 1 g 2 razy na dobę (dawka dobowa 2 g). Mykofenolan mofetylu w tabletkach należy przepisywać wyłącznie pacjentom, których pc. wynosi powyżej 1,5 m² pc w dawce 1 g 2 razy na dobę (dawka dobowa 2 g). W tej grupie wiekowej w porównaniu z dorosłymi niektóre działania niepożądane występują z większą częstością, dlatego może być potrzebne czasowe zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania leku; należy wziąć pod uwagę istotne czynniki kliniczne, w tym nasilenie reakcji. Dostępne dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności preparatu u dzieci poniżej 2 lat są ograniczone; dane są niewystarczające do określenia zalecanego dawkowania, dlatego stosowanie w tej grupie wiekowej nie jest zalecane. Stosowanie po przeszczepieniu serca. Dorośli: podawanie mykofenolanu należy rozpocząć w ciągu pierwszych 5 dni po transplantacji. Dawka zalecana wynosi 1,5 g 2 razy na dobę (dawka dobowa 3 g). Brak danych dotyczących dzieci po przeszczepieniu serca. Stosowanie po przeszczepieniu wątroby. Dorośli: dożylne podawanie mykofenolanu mofetylu należy rozpocząć w ciągu pierwszych 4 dni po transplantacji wątroby, doustne podawanie mykofenolanu należy rozpocząć, gdy tylko może być tolerowane. Zalecana doustna dawka wynosi 1,5 g 2 razy na dobę (dawka dobowa 3 g). Brak danych dotyczących dzieci po przeszczepieniu wątroby. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana dawka wynosi 1 g 2 razy na dobę u pacjentów po przeszczepieniu nerki i 1,5 g 2 razy na dobę u pacjentów po przeszczepieniu serca lub wątroby. U pacjentów po przeszczepieniu nerki z ciężką przewlekłą niewydolnością nerek (przesączanie kłębuszkowe < 25 ml/min/1,73 m²), poza okresem bezpośrednio po przeszczepieniu nerki, należy unikać podawania dawki większej niż 1 g 2 razy na dobę. Pacjentów tych należy także uważnie obserwować. U pacjentów, u których podjęcie czynności przez przeszczepioną nerkę opóźnia się, nie jest wymagana zmiana dawkowania. Brak danych dotyczących pacjentów po przeszczepieniu serca lub wątroby z ciężką przewlekłą niewydolnością nerek. Nie ma potrzeby zmiany dawkowania u pacjentów po przeszczepieniu nerki z ciężkim śródmiąższowym uszkodzeniem wątroby. Brak danych dotyczących pacjentów po przeszczepieniu serca z ciężkim śródmiąższowym uszkodzeniem wątroby. Stosowanie podczas epizodu ostrego odrzucania przeszczepu: odrzucanie przeszczepionej nerki nie prowadzi do zmian farmakokinetyki MPA; nie jest wymagane zmniejszenie dawki, ani przerwanie podawania mykofenolanu mofetylu. Nie ma podstaw do modyfikacji dawkowania mykofenolanu mofetylu w trakcie odrzucania przeszczepionego serca. Brak danych dotyczących farmakokinetyki podczas odrzucania przeszczepionej wątroby.

Mycofenor - uwagi