Reklama
Pamifos - skład
1 fiolka zawiera 30 mg, 60 mg lub 90 mg jałowego pamidronianu disodu w postaci proszku.
Reklama
Pamifos - działanie
Silny inhibitor osteoklastycznej resorpcji tkanki kostnej. In vitro wiąże się silnie z kryształami hydroksyapatytu i hamuje zarówno formowanie się, jak i rozpuszczanie tych kryształów. Hamowanie osteoklastycznej resorpcji tkanki kostnej in vivo, może być przynajmniej częściowo zależne od wiązania się preparatu z mineralnymi składnikami tkanki kostnej. Pamidronian hamuje dostęp prekursorów osteoklastów do kości i zapobiega ich przekształceniu się w dojrzałe osteoklasty. Jednak zasadniczy sposób działania in vitro i in vivo zależy od miejscowego i bezpośredniego hamowania resorpcji przez związane z tkanką kostną bisfosfoniany. U pacjentów z hiperkalcemią w przebiegu choroby nowotworowej lek powoduje zmniejszenie stężenia wapnia i fosforanów w surowicy krwi oraz zmniejszenie wydalania w moczu wapnia, fosforanów i hydroksyproliny. Przez zmniejszenie stężenia wapnia we krwi, lek poprawia przesączanie kłębuszkowe i zmniejsza zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy u większości pacjentów. Lek wchłania się całkowicie po podaniu dożylnym. T0,5 w osoczu wynosi 0,8 h. Lek nie jest metabolizowany i nie ulega procesom biotransformacji, jest prawie w całości wydalany przez nerki. Po infuzji dożylnej ok. 20-55% dawki występuje w ciągu 72 h w moczu w postaci niezmienionej. Niewydalona część dawki pozostaje w organizmie - ze względu na silne powinowactwo leku do tkanek uwapnionych uważa się, że są one miejscem "uwidocznienia eliminacji". Wydalanie leku z moczem przebiega dwustopniowo; okresy połowicznej eliminacji wynoszą odpowiednio 1,6 i 27 h.
Reklama
Pamifos - wskazania
Leczenie stanów związanych ze zwiększoną aktywnością osteoklastów: przerzutów nowotworowych do kości (z przewagą procesów litycznych) i szpiczaka mnogiego; hiperkalcemii w przebiegu chorób nowotworowych; choroby Pageta kości.
Reklama
Pamifos - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na pamidronian lub inne bifosfoniany lub na którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Ciąża, okres karmienia piersią.
Reklama
Pamifos - ostrzeżenia
Brak danych klinicznych dotyczących stosowania preparatu u dzieci. Leku nie należy nigdy podawać w postaci pojedynczego, szybkiego wstrzyknięcia. Zawsze należy rozcieńczyć preparat i podawać w powolnej infuzji dożylnej. Przed podaniem leku pacjenci muszą być odpowiednio nawodnieni. Jest to szczególnie ważne u pacjentów otrzymujących leki moczopędne. Pacjenci po przebytej operacji tarczycy mogą być szczególnie podatni na rozwój hipokalcemii spowodowanej względną niedoczynnością przytarczyc. U pacjentów z zaburzoną czynnością serca, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku, dodatkowa podaż soli może spowodować niewydolność serca. Gorączka (objawy grypopochodne) mogą również być przyczyną pogorszenia stanu tych pacjentów. Leku nie należy podawać jednocześnie z innymi bisfosfonianami. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min.) poza przypadkami zagrażającej życiu hiperkalcemii w przebiegu choroby nowotworowej, kiedy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. W przypadku łagodnego (klirens kreatyniny 61-90 ml/min) do średniego (30-60 ml/min) zaburzenia czynności nerek nie jest konieczne dostosowywanie dawki, ale szybkość infuzji nie powinna przekraczać 90 mg w ciągu 4 h. U pacjentów leczonych pamidronianem z powodu przerzutów nowotworowych do kości lub szpiczaka mnogiego w przypadku pogorszenia się czynności nerek leczenie powinno być przerwane do czasu powrotu czynności nerek aż wartość stężenia kreatyniny w surowicy nie będzie przekraczała 10% wartości wyjściowej. Preparat nie był badany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. W przypadku braku hiperkalcemii, pacjentom z przerzutami do kości lub szpiczakiem mnogim z ryzykiem niedoborów wapnia lub witaminy D, jak również u pacjentów z chorobą Pageta kości, należy podawać doustnie dodatkowo preparaty wapnia i witaminy D, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipokalcemii. U pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia martwicy kości szczęki (np. z rozpoznaniem choroby nowotworowej, leczonych chemioterapią, kortykosteroidami lub u osób nie zachowujących higieny jamy ustnej) przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy przeprowadzić badanie stomatologiczne i zastosować odpowiednie środki zapobiegawcze. W trakcie leczenia pacjenci z tej grupy powinni unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. W przypadku chorych wymagających zabiegów dentystycznych, brak jest danych sugerujących, czy zakończenie leczenia bisfosfonianami zmniejsza ryzyko wystąpienia martwicy żuchwy. Postępowanie z każdym pacjentem powinno być oparte na podstawie klinicznej oceny przeprowadzonej przez lekarza prowadzącego, w oparciu o indywidualną ocenę stosunku korzyści do ryzyka. Zwiększona częstość występowania martwicy kości szczęki miała związek z typem nowotworu (zaawansowany rak piersi, szpiczak mnogi) i stanem uzębienia (ekstrakcja zęba, choroby przyzębia, miejscowy uraz łącznie ze źle dopasowanymi protezami). U pacjentów przyjmujących bisfosfoniany, u których występują objawy związane z uchem, w tym przewlekłe zakażenia ucha należy rozważyć możliwość martwicy kości przewodu słuchowego. Możliwe czynniki ryzyka martwicy obejmują stosowanie steroidów i chemioterapii i (lub) czynniki ryzyka miejscowe, takie jak zakażenie lub uraz. Podczas leczenia zgłaszano przypadki nietypowych złamań kości udowej; u pacjentów u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, na podstawie indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka należy rozważyć odstawienie bisfosfonianów do czasu przeprowadzenia oceny.
Reklama
Pamifos - ciąża
Leku nie stosować w ciąży, z wyjątkiem hiperkalcemii zagrażającej życiu (brak wystarczających danych dotyczących stosowania pamidronianu). Pamidronian może stwarzać ryzyko dla płodu lub noworodka poprzez swoje działanie farmakologiczne na homeostazę wapniową. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować wysoce skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia. W związku z bardzo ograniczonym doświadczeniem i możliwym istotnym działaniem pamidronianu na mineralizację kości, nie zaleca się karmienia piersią podczas leczenia.
Reklama
Pamifos - efekty uboczne
Bardzo często: hipokalcemia, hipofosfatemia, gorączka, objawy grypopodobne, czasami z towarzyszącym uczuciem osłabienia, dreszczami, zmęczeniem i uderzeniami gorąca. Często: niedokrwistość, trombocytopenia, limfocytopenia, hipokaliemia, hipomagnezemia, objawowa hipokalcemia (parestezje, tężyczka), ból głowy, bezsenność, senność, zapalenie spojówek, migotanie przedsionków, nadciśnienie, nudności, wymioty, jadłowstręt, ból brzucha, biegunka, zaparcie, zapalenie żołądka, wysypka, przemijający ból kości, ból stawów, ból mięśni, reakcje w miejscu podania (ból, zaczerwienienie, obrzęk, stwardnienie, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył), zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. Niezbyt często: reakcje uczuleniowe w tym reakcje anafilaktoidalne, skurcz oskrzeli/duszność, obrzęk (naczynioruchowy), napady drgawek, pobudzenie, zawroty głowy, letarg, zapalenie błony naczyniowej oka (zapalenie tęczówki, zapalenie tęczówki i ciałka rzęskowego), niedociśnienie, dyspepsja, świąd, skurcze mięśni, martwica kości (pierwotnie obejmująca szczęki), ostra niewydolność nerek, nieprawidłowe wyniki prób czynnościowych wątroby, zwiększenie stężenia mocznika we krwi. Rzadko: ogniskowe segmentowe stwardnienie kłębuszków nerkowych (łącznie z niewydolnością), zespół nerczycowy. Bardzo rzadko: uaktywnienie wcześniej przebytego zakażenia opryszczką pospolitą, półpaścem, wstrząs anafilaktyczny, hiperkaliemia, hipernatremia, stan splątania, omamy wzrokowe, zapalenie twardówki, zapalenie nadtwardówki, widzenie na żółto, martwica kości przewodu słuchowego zewnętrznego, niewydolność lewokomorowa (duszność, obrzęk płuc), zastoinowa niewydolność serca (obrzęk) związana z nadmiernym nawodnieniem, zespół ostrej niewydolności oddechowej, śródmiąższowa choroba płuc, pogorszenie czynności nerek u pacjentów z istniejącą wcześniej chorobą nerek, krwiomocz, zaburzenia czynności kanalików nerkowych. Częstość nieznana: ciężki i sporadycznie powodujący niesprawność ból kości, stawów i (lub) mięśni, martwica kości szczęki, nietypowe złamania podkrętarzowe i trzonu kości udowej, cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, nefropatia kłębuszkowa, zapalenie tkanek oczodołu.
Pamifos - interakcje
Nie obserwowano interakcji pomiędzy pamidronianem a lekami powszechnie stosowanymi w terapii nowotworów. Zaleca się ostrożność podczas podawania pamidronianu z produktami leczniczymi zapobiegającymi angiogenezie, gdyż zaobserwowano zwiększenie częstości występowania martwicy kości szczęki u pacjentów leczonych jednocześnie tymi produktami leczniczymi. Pamidronian disodu i kalcytonina stosowane jednocześnie u pacjentów z ciężką hiperkalcemią działały synergicznie, co prowadziło do szybszego zmniejszania stężenia wapnia w surowicy krwi. Należy zachować ostrożność podczas podawania pamidronianu z innymi potencjalnie nefrotoksycznymi lekami. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim ryzyko zaburzenia czynności nerek może zwiększyć się przy jednoczesnym podawaniu z talidomidem.
Pamifos - dawkowanie
Lek podaje się wyłącznie w postaci dożylnej infuzji. Szybkość wlewu nie powinna być większa niż 60 mg/godzinę (1 mg/min), a stężenie pamidronianu w płynie infuzyjnym nie większe niż 90 mg/250 ml. U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek szybkość infuzji nie powinna przekraczać 20 mg/h. Dawkę 90 mg należy podawać w 250 ml płynu infuzyjnego w infuzji trwającej 2 h. Jednakże u pacjentów ze szpiczakiem mnogim i u pacjentów z hiperkalcemią w przebiegu chorób nowotworowych, nie zaleca się stosowania dawki większej niż 90 mg w 500 ml płynu infuzyjnego, w infuzji trwającej 4 h. Przerzuty nowotworowe do kości (z przewagą procesów litycznych) i szpiczak mnogi. Zalecana dawka to 90 mg w pojedynczej infuzji podawanej co 4 tyg. U pacjentów z przerzutami do kości, poddawanych chemioterapii w odstępach 3 tyg., preparat można stosować co 3 tyg. Hiperkalcemia w przebiegu chorób nowotworowych. Pacjenci muszą zostać odpowiednio nawodnieni roztworem soli fizjologicznej przed podaniem preparatu i podczas jego stosowania. Całkowita dawka, którą należy podać w czasie jednej kuracji zależy od początkowego stężenia wapnia w surowicy. Przy stężeniu wapnia całkowitego <3,0 mmol/l (<12 mg/100 ml) zalecana całkowita dawka preparatu wynosi 15-30 mg, przy stężeniu wapnia 3-3,5 mmol/l (12-14 mg/100 ml) - 30-60 mg, przy stężeniu wapnia 3,5-4 mmol/l (14-16 mg/100 ml) - 60-90 mg, przy stężeniu >4 mmol/l (>16 mg/100 ml) - 90 mg. Całkowita dawka może być podana w jednej infuzji, jak również w kilku wlewach w ciągu 2-4 kolejnych dni. Maksymalna dawka na pełną kurację wynosi 90 mg. Dotyczy to pierwszego jak i następnych kursów podawania leku. Istotne zmniejszenie stężenia wapnia w surowicy występuje w ciągu 24-48 h po podaniu; normalizacja stężenia wapnia - w ciągu 3-7 dni. Jeżeli nie osiągnie się normalizacji stężenia wapnia w tym czasie można podać kolejne dawki preparatu. Okres trwania odpowiedzi może być różny u poszczególnych pacjentów, a leczenie może być powtórzone w każdym przypadku nawrotu hiperkalcemii. Lek może być mniej skuteczny w miarę zwiększania liczby stosowanych kursów leczniczych. Choroba Pageta kości. Zalecana dawka na jeden cykl leczenia wynosi 180-210 mg. Preparat można podać zarówno w postaci 6 dawek po 30 mg raz na tydzień (dawka całkowita 180 mg), jak również 3 dawek po 60 mg co drugi tydzień. W przypadku stosowania pojedynczej dawki 60 mg, zaleca się rozpoczęcie leczenia od dawki 30 mg (całkowita dawka 210 mg). Sposób podawania w którym pomija się dawkę początkową, może być powtórzony po 6 mies., aż do uzyskania remisji choroby oraz w przypadku wystąpienia nawrotu.
Preparat należy rozpuścić w jałowej wodzie do wstrzykiwań (dołączonej do opakowania), a następnie przygotowany roztwór rozcieńczyć w płynie infuzyjnym nie zawierającym jonów wapnia (np. 0,9% roztwór NaCl lub 5% roztwór glukozy).
Pamifos - uwagi
W czasie leczenia należy monitorować wskaźniki metaboliczne związane z hiperkalcemią (stężenie wapnia i fosforanów w surowicy). Zaleca się monitorowanie czynności nerek (np. kontrolę stężenia kreatyniny w surowicy krwi) przed podaniem każdej dawki preparatu. Pacjenci otrzymujący lek często i długotrwale, a szczególnie pacjenci z zaburzeniem czynności nerek powinni być poddawani badaniom laboratoryjnym i badaniom klinicznych wskaźników czynności nerek przed podaniem każdej dawki. Pamidronian wiąże się z tkanką kostną, więc teoretycznie może zakłócać badanie scyntygraficzne kości. W przypadku wystąpienia senności i(lub) zawrotów głowy, pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych.
