Reklama
PegIntron - skład
1 wstrzykiwacz półautomatyczny zawiera w przeliczeniu na białko 50 µg, 80 µg, 100 µg, 120 µg lub 150 µg peginterferonu alfa-2b w 0,5 ml. Każdy wstrzykiwacz półautomatyczny dostarcza po rozpuszczeniu zgodnie z podanymi zaleceniami 50 µg, 80 µg, 100 µg, 120 µg lub 150 µg peginterferonu alfa-2b w 0,5 ml. Preparat zawiera sacharozę (40 mg/0,5 ml).
Reklama
PegIntron - działanie
Lek immunostymulujący - rekombinowany interferon alfa-2b kowalencyjnie połączony z glikolem monometoksypolietylenowym. Biologiczna aktywność preparatu pochodzi z zawartej w nim cząsteczki interferonu alfa-2b. Interferony działają przez łączenie się ze specyficznymi receptorami błonowymi znajdującymi się na powierzchni komórek. Po połączeniu z błoną komórkową interferon zapoczątkowuje ciąg wewnątrzkomórkowych reakcji, obejmujących indukcję niektórych enzymów. Uważa się, że proces ten przynajmniej częściowo warunkuje różne rodzaje komórkowych odpowiedzi na interferon, w tym hamowanie replikacji wirusa w komórkach zakażonych wirusami, hamowanie proliferacji komórek oraz działania immunomodulujące, takie jak zmiana aktywności fagocytarnej makrofagów i nasilenie specyficznej cytotoksyczności limfocytów w stosunku do komórek docelowych. Każde z wymienionych działań lub wszystkie razem, mogą warunkować lecznicze działania interferonu. Rekombinowany interferon alfa-2b hamuje także replikację wirusów w warunkach in vitro i in vivo. Chociaż dokładny mechanizm przeciwwirusowego działania rekombinowanego interferonu alfa-2b jest nieznany, wydaje się, że zmienia on metabolizm komórki gospodarza. Działanie to powoduje zahamowanie replikacji wirusa, a jeżeli dojdzie do replikacji, wiriony potomne nie są zdolne do opuszczenia komórki. Okres półtrwania leku w osoczu jest wydłużony w porównaniu z okresem półtrwania niepegylowanego interferonu alfa-2b. Peginterferon ma zdolność przekształcania się do wolnego interferonu alfa-2b przez depegylację. Biologiczna aktywność pegylowanych izomerów jest jakościowo podobna, ale słabsza od aktywności wolnego interferonu alfa-2b. Po podaniu podskórnym preparatu Cmax występuje między 15. a 44. h od podania i utrzymuje się do 48-72 h po podaniu. Średni T0,5 preparatu w fazie eliminacji wynosi ok. 40 h.
Reklama
PegIntron - wskazania
Dorośli (terapia trójlekowa). Preparat, w skojarzeniu z rybawiryną i boceprewirem (terapia trójlekowa), jest wskazany w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (WZW C), wywołanego zakażeniem wirusem genotypu 1, u pacjentów dorosłych (w wieku 18 lat i powyżej) z wyrównaną chorobą wątroby, wcześniej nieleczonych lub po niepowodzeniu wcześniejszego leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego preparatem z rybawiryną i boceprewirem należy zapoznać się z Charakterystykami Produktu Leczniczego (ChPL) rybawiryny i boceprewiru. Dorośli (terapia dwulekowa i monoterapia). Preparat jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów (w wieku 18 lat i powyżej) z przewlekłym, wirusowym zapaleniem wątroby typu C, u których stwierdza się RNA wirusa HCV (HCV-RNA), w tym pacjentów z wyrównaną marskością wątroby i (lub) współistniejącym zakażeniem wirusem HIV, z klinicznie stabilną postacią choroby. Preparat w skojarzeniu z rybawiryną (terapia dwulekowa) jest wskazany w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u dorosłych wcześniej nieleczonych pacjentów, w tym u pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HIV, z klinicznie stabilną postacią choroby oraz dorosłych pacjentów, u których niepowodzeniem zakończyło się poprzednio stosowane leczenie skojarzone interferonem alfa (pegylowanym lub niepegylowanym) z rybawiryną lub leczenie interferonem alfa w monoterapii. Monoterapia interferonem, w tym preparatem, jest wskazana głównie w przypadku nietolerancji rybawiryny lub przeciwwskazań do jej stosowania. Przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego preparatem i rybawiryną należy zapoznać się z ChPL rybawiryny. Dzieci i młodzież (terapia dwulekowa). Preparat jest wskazany, w schemacie leczenia skojarzonego z rybawiryną w leczeniu dzieci w wieku 3 lat i powyżej oraz młodzieży, chorych na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C wcześniej nieleczonych, bez cech dekompensacji czynności wątroby i ze stwierdzonym HCV-RNA. Podejmując decyzję o nieodraczaniu leczenia do chwili osiągnięcia wieku dorosłego, należy wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone powodowało zahamowanie wzrostu, co u niektórych pacjentów może być nieodwracalne. Decyzję o rozpoczęciu leczenia należy podejmować w każdym przypadku indywidualnie. Przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego preparatem i rybawiryną, należy zapoznać się z ChPL rybawiryny w postaci kapsułek lub roztworu doustnego.
Reklama
PegIntron - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, jakikolwiek interferon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka choroba serca w wywiadzie, w tym niestabilna lub nie poddająca się leczeniu choroba serca w ciągu ostatnich 6 mies. Ciężkie, wyniszczające choroby zasadnicze. Zapalenie wątroby o podłożu autoimmunologicznym lub inne choroby autoimmunologiczne w wywiadzie. Ciężkie zaburzenie czynności lub zdekompensowana marskość wątroby. Wcześniej stwierdzone choroby tarczycy niepoddające się leczeniu konwencjonalnymi metodami. Padaczka i (lub) zaburzenie czynności ośrodkowego układu nerwowego. Pacjenci jednocześnie zakażeni wirusem HCV i HIV z marskością wątroby i liczbą ≥6 punktów wg skali Child-Pugh. Skojarzone stosowanie z telbiwudyną. Dzieci i młodzież: występujące obecnie lub w wywiadzie ciężkie zaburzenia psychiczne, szczególnie ciężka depresja, myśli samobójcze lub próby samobójcze. Leczenie skojarzone: jeśli preparat stosuje się w leczeniu skojarzonym u pacjentów z przewlekłym, wirusowym zapaleniem wątroby typu C patrz również ChPL rybawiryny i boceprewiru.
Reklama
PegIntron - ostrzeżenia
U niektórych pacjentów w czasie leczenia peginterferonem alfa-2b, a nawet po jego zakończeniu, przede wszystkim w ciągu 6 mies. od zakończenia leczenia, obserwowano ciężkie objawy ze strony OUN, szczególnie depresję, myśli i próby samobójcze. Podczas leczenia interferonami alfa obserwowano inne objawy ze strony OUN, w tym agresywne zachowanie (czasami skierowane wobec innych, takie jak wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi), zaburzenia afektywne dwubiegunowe, mania, splątanie i zaburzenia stanu psychicznego. Zaleca się uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują jakiekolwiek objawy podmiotowe lub przedmiotowe zaburzeń psychicznych. Jeżeli wystąpią takie objawy niepożądane, lekarz prowadzący musi wziąć pod uwagę zagrożenie, jakie mogą one stanowić i rozważyć konieczność odpowiedniego postępowania leczniczego. Jeżeli objawy zaburzeń psychicznych utrzymują się lub nasilają lub stwierdzi się myśli samobójcze lub wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi, zaleca się przerwanie leczenia peginterferonem alfa-2b. Pacjenta należy poddać leczeniu psychiatrycznemu, jeśli jest to konieczne. Jeśli stwierdzono konieczność leczenia peginterferonem alfa-2b u dorosłych pacjentów z ciężkimi stanami psychicznymi, występującymi aktualnie lub w wywiadzie, leczenie należy rozpocząć tylko po upewnieniu się, że wykonano właściwą indywidualną diagnostykę i wdrożono odpowiednie postępowanie medyczne tego stanu psychicznego. Stosowanie leku u dzieci i młodzieży z występującymi aktualnie lub w wywiadzie ciężkimi stanami psychicznymi jest przeciwwskazane. W czasie leczenia interferonem alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną i 6 mies. po jego zakończeniu, myśli oraz próby samobójcze występowały częściej wśród dzieci i młodzieży niż wśród dorosłych (2,4% wobec 1%). Tak jak u dorosłych, u dzieci i młodzieży stwierdzano inne psychiczne działania niepożądane (np. depresja, labilność emocjonalna i senność). U pacjentów zakażonych HCV, u których występują zaburzenia związane z nadużywaniem substancji psychoaktywnych (alkoholu, pochodnych konopi indyjskich, itp.), jest podwyższone ryzyko rozwoju nowych lub zaostrzenie już istniejących zaburzeń psychicznych podczas leczenia interferonem alfa. Jeśli u tych pacjentów zastosowanie interferonu alfa uzna się za konieczne, przed rozpoczęciem terapii należy określić, czy u pacjenta nie występują choroby psychiczne i uważnie ocenić możliwość używania innych substancji psychoaktywnych oraz wdrożyć odpowiednie postępowanie. W razie konieczności należy rozważyć wielodyscyplinarne podejście do problemu, uwzględniając w procesie oceny, leczenia i dalszej obserwacji pacjenta udział specjalisty z dziedziny zdrowia psychicznego lub specjalisty od uzależnień. W trakcie leczenia, a nawet po jego zakończeniu, pacjenta należy ściśle kontrolować. Jeśli wystąpią lub powrócą zaburzenia psychiczne lub związane z używaniem substancji psychoaktywnych, zaleca się wczesną interwencję. W trakcie leczenia trwającego do 48 tyg. u pacjentów w wieku 3-17 lat, często stwierdzano zmniejszenie masy ciała i zahamowanie wzrostu. Dostępne długoterminowe dane dotyczące dzieci leczonych pegylowanym interferonem w skojarzeniu z rybawiryną wskazują na istotne zahamowanie wzrostu. U 32% (30/94) pacjentów po upływie 5 lat od zakończenia leczenia wykazano zmniejszenie wzrostu o ponad 15 percentyli w stosunku do wieku. Należy dokładnie rozważyć spodziewane korzyści z leczenia w świetle wyników dotyczących bezpieczeństwa zaobserwowanych w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone indukowało zahamowanie wzrostu, powodujące u niektórych pacjentów niższy wzrost. Zagrożenie to należy rozważyć w świetle cech choroby występującej u dziecka, takich jak objawy progresji choroby (szczególnie włóknienie), choroby współistniejące, które mogą mieć niekorzystny wpływ na postęp choroby (takie jak równoczesne zakażenie wirusem HIV), a także czynniki prognostyczne odpowiedzi (genotyp HCV i miano wirusa). Jeśli jest to tylko możliwe, dziecko należy leczyć po zakończeniu okresu pokwitania, aby zmniejszyć ryzyko zahamowania wzrostu. Mimo ograniczonej liczby danych, w trwającym 5 lat obserwacyjnym badaniu kontrolnym nie stwierdzono żadnych dowodów wskazujących na długotrwały wpływ na dojrzewanie płciowe. Dosyć istotne otępienie i śpiączkę, w tym przypadki encefalopatii, obserwowano u niektórych pacjentów, zazwyczaj w podeszłym wieku, otrzymujących duże dawki i leczonych ze wskazań onkologicznych. Chociaż te objawy są zwykle przemijające, u niektórych pacjentów pełne ich ustąpienie nastąpiło w okresie do 3 tyg. Bardzo rzadko, po podaniu dużych dawek interferonu alfa, występowały napady padaczkowe. Wszyscy pacjenci w wybranych badaniach dotyczących przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C mieli wykonaną biopsję wątroby przed włączeniem do badania, jednakże w pewnych przypadkach (np. u pacjentów z genotypem 2 i 3), możliwe jest rozpoczęcie leczenia bez histologicznego potwierdzenia. Należy poddać pod dyskusję aktualne wytyczne, aby ustalić czy biopsja wątroby jest konieczna przed rozpoczęciem leczenia. W przypadku wystąpienia objawów ostrych reakcji nadwrażliwości (np. pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, anafilaksja), należy przerwać stosowanie leku i niezwłocznie wdrożyć odpowiednią terapię. Występowanie przemijających wysypek nie powoduje konieczności przerwania leczenia. Należy ściśle monitorować dorosłych pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b, z zastoinową niewydolnością serca lub zawałem serca w wywiadzie i (lub) wcześniejszymi lub aktualnie występującymi zaburzeniami rytmu. U pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności serca zaleca się wykonywanie badań elektrokardiograficznych przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia. Zaburzenia rytmu serca (głównie nadkomorowe) poddają się zazwyczaj konwencjonalnemu leczeniu, ale może być konieczne zaprzestanie stosowania peginterferonu alfa-2b. Nie ma danych dotyczących dzieci i młodzieży z chorobą serca w wywiadzie. Peginterferon alfa-2b zwiększa ryzyko wystąpienia dekompensacji czynności wątroby i zgonu u pacjentów z marskością wątroby. Należy przerwać leczenie preparatem u pacjentów, u których wartości wskaźników krzepnięcia zwiększą się, ponieważ może to wskazywać na dekompensację czynności wątroby. U pacjentów z marskością wątroby należy ściśle monitorować aktywność enzymów wątrobowych i wskaźniki czynności wątroby. Gorączka może być związana z zespołem grypopodobnym, opisywanym często podczas leczenia interferonem; należy wykluczyć inne przyczyny długotrwale utrzymującej się gorączki. U pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b należy utrzymywać odpowiednie nawodnienie, ponieważ u niektórych pacjentów leczonych interferonami alfa obserwowano niedociśnienie związane z utratą płynów. Może być konieczne uzupełnianie płynów. U pacjentów leczonych interferonem alfa rzadko obserwowano nacieki w płucach, śródmiąższowe zapalenie płuc i zapalenie płuc, prowadzące niekiedy do śmierci. U każdego pacjenta, u którego wystąpi gorączka, kaszel, duszność lub inne objawy ze strony układu oddechowego, należy wykonać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej. Jeżeli zdjęcie uwidoczni nacieki w płucach lub istnieją dowody zaburzenia czynności płuc, pacjenta należy ściśle monitorować, a jeżeli jest to uzasadnione, leczenie interferonem alfa należy przerwać. Wydaje się, że natychmiastowe zaprzestanie podawania interferonu alfa i leczenie kortykosteroidami wiąże się z ustępowaniem objawów niepożądanych ze strony płuc. Donoszono o powstawaniu autoprzeciwciał i rozwoju chorób z autoagresji podczas leczenia interferonami alfa. Pacjenci ze skłonnościami do rozwoju zaburzeń autoimmunologicznych mogą mieć zwiększone ryzyko ich rozwoju podczas leczenia interferonami alfa. Pacjentów z objawami podmiotowymi lub przedmiotowymi przypominającymi choroby autoimmunologiczne należy dokładnie ocenić, a współczynnik ryzyko-korzyść dalszego leczenia interferonem należy określić ponownie. U pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C leczonych interferonem donoszono o wystąpieniu przypadków zespołu Vogta-Koyanagiego-Harady (VKH). Zespół ten jest ziarniniakową chorobą o podłożu zapalnym, z objawami dotyczącymi oczu, słuchu, opon mózgowych i skóry. Jeśli istnieje podejrzenie wystąpienia zespołu VKH, należy odstawić leczenie przeciwwirusowe i rozważyć dalszą terapię kortykosteroidami. Po leczeniu interferonami alfa rzadko opisywano występowanie chorób oczu, w tym krwotoki do siatkówki, wysiękowe zapalenie siatkówki, surowicze odwarstwienie siatkówki oraz zamknięcie tętnicy lub żyły siatkówki. U wszystkich pacjentów należy wykonywać badanie oczu przed rozpoczęciem leczenia. U każdego pacjenta zgłaszającego objawy oczne, w tym utratę ostrości widzenia lub zawężenie pola widzenia, należy wykonać badanie okulistyczne. Zaleca się okresowe badanie wzroku w czasie leczenia peginterferonem alfa-2b, szczególnie u pacjentów mających choroby związane z rozwojem retinopatii, takie jak: cukrzyca lub nadciśnienie. Należy rozważyć przerwanie leczenia u pacjentów, u których pojawi się nowa lub nasili się istniejąca już choroba oczu. Ze względu na ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności tarczycy (zarówno u dorosłych jak i udzieci) stężenie TSH należy oznaczać przed rozpoczęciem leczenia peginterferonem alfa-2b i każdą wykrytą w tym czasie nieprawidłowość czynności tarczycy należy poddać standardowemu leczeniu. Jeśli u pacjenta w czasie leczenia wystąpią objawy wskazujące na możliwość zaburzeń czynności tarczycy, należy oznaczyć stężenia TSH. W przypadku zaburzeń czynności tarczycy można kontynuować leczenie peginterferonem alfa-2b, jeżeli stężenia TSH można utrzymać w zakresie wartości prawidłowych za pomocą leku. Dzieci i młodzież należy badać co 3 mies. w celu wykrycia zaburzeń czynności tarczycy (np. TSH). Obserwowano hipertrójglicerydemię, czasami ciężką, lub jej nasilenie - zaleca się monitorowanie stężenia lipidów. U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HIV i poddawanych intensywnej terapii przeciwretrowirusowej (HAART) istnieje zwiększone ryzyko rozwoju kwasicy mleczanowej. Należy zachować szczególną ostrożność dołączając peginterferon alfa-2b i rybawirynę do terapii HAART. U pacjentów zakażonych jednocześnie HCV i HIV z zaawansowaną marskością wątroby, poddawanych terapii HAART, może występować zwiększone ryzyko dekompensacji czynności wątroby i zgonu. Dołączenie samego interferonu alfa lub w skojarzeniu z rybawiryną może zwiększać to ryzyko w tej podgrupie pacjentów. Do innych czynników usposabiających, które mogą być związane z wystąpieniem większego ryzyka dekompensacji czynności wątroby u pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HCV i HIV, należą leczenie dydanozyną oraz podwyższone wartości bilirubiny w surowicy krwi. Pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem HCV i HIV, którzy jednocześnie otrzymują leczenie przeciwretrowirusowe (ARV) oraz przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby, należy dokładnie monitorować, oceniając stopień nasilenia niewydolności wątroby wg skali Child-Pugh. U pacjentów, u których następuje wzrost dekompensacji czynności wątroby, należy natychmiast przerwać leczenie przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby i ponownie rozpocząć leczenie ARV. U pacjentów otrzymujących jednocześnie leczenie peginterferonem alfa-2b i rybawiryną oraz HAART, może istnieć zwiększone ryzyko wystąpienia nieprawidłowości hematologicznych (takich jak neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość) w porównaniu z grupą pacjentów zakażonych tylko wirusem HCV. Pomimo że większość tych zaburzeń może być korygowana poprzez redukcję dawki, w tej grupie pacjentów należy dokładnie monitorować parametry hematologiczne. U pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną oraz zydowudyną istnieje zwiększone ryzyko rozwoju niedokrwistości. W związku z tym leczenie skojarzone peginterferonem alfa-2b z rybawiryną oraz zydowudyną nie jest zalecane. U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HCV i HIV z liczbą limfocytów CD4+ mniejszą niż 200 komórek/μl dostępny jest ograniczony zasób danych o skuteczności i bezpieczeństwie leczenia - w czasie leczenia pacjentów z małą liczbą limfocytów CD4+ konieczna jest szczególna ostrożność. Należy odwołać się do ChPL odpowiedniego leku przeciwretrowirusowego, który ma być stosowany jednocześnie z terapią przeciw HCV, w celu zdobycia dodatkowych informacji oraz porad na temat postępowania związanego z działaniem toksycznym każdego z leków oraz możliwością nakładania się z profilem toksyczności peginterferonu alfa-2b i rybawiryny. U pacjentów zakażonych równocześnie wirusami zapalenia wątroby typu B oraz typu C, leczonych interferonem, zgłaszano przypadki reaktywacji wirusa zapalenia wątroby typu B (niekiedy z poważnymi konsekwencjami). Częstość takich przypadków reaktywacji wydaje się być mała. Przed rozpoczęciem leczenia zapalenia wątroby typu C z zastosowaniem interferonu, należy wykonać u wszystkich pacjentów badanie przesiewowe w kierunku zapalenia wątroby typu B; następnie pacjentów, u których równocześnie występuje zapalenie wątroby typu B oraz typu C, należy monitorować oraz postępować zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. U pacjentów otrzymujących peginterferon alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną obserwowano zaburzenia zębów i przyzębia. Mogą one prowadzić do utraty zębów. Ponadto, suchość w jamie ustnej może powodować uszkodzenie zębów i błony śluzowej jamy ustnej w czasie długotrwałego leczenia peginterferonem alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną. Pacjenci powinni dokładnie myć zęby 2 razy na dobę i poddawać się regularnym badaniom stomatologicznym. Ponadto u niektórych pacjentów mogą wystąpić wymioty. Jeśli wystąpi taka reakcja, należy zalecić pacjentowi dokładne wypłukanie jamy ustnej po wymiotach. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania peginterferonu alfa-2b w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryną w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u biorców wątroby lub innych narządów. Wstępne wyniki wskazują, że leczenie interferonem alfa może być związane ze zwiększeniem współczynnika odrzucenia przeszczepionej nerki. Obserwowano również odrzucenie przeszczepionej wątroby. Ze względu na doniesienia, że interferon alfa zaostrza przebieg wcześniej istniejącej łuszczycy i sarkoidozy, stosowanie leku u pacjentów z łuszczycą lub sarkoidozą jest zalecane tylko wtedy, gdy możliwa korzyść przewyższa potencjalne ryzyko. U każdego pacjenta przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest wykonywanie standardowych badań hematologicznych, badań chemicznych krwi i badań czynności tarczycy. Występujące przed rozpoczęciem leczenia peginterferonem alfa-2b wartości początkowe, które można traktować jako akceptowane wartości graniczne, przedstawiono poniżej: płytki krwi ≥100 000/mm3; neutrofile ≥1500/mm3; stężenie TSH musi pozostawać w granicach przyjętej normy. Badania laboratoryjne należy wykonać po upływie 2 i 4 tyg. leczenia, a następnie okresowo, gdy jest to uzasadnione klinicznie. Podczas leczenia należy okresowo oznaczać miano wirusa HCV-RNA. Peginterferon alfa-2b podawany w niskiej dawce (0,5 μg/kg/tydz.) jest nieskuteczny w długotrwałej monoterapii podtrzymującej (trwającej średnio 2,5 roku) stosowanej w ramach zapobiegania progresji choroby u nieodpowiadających na leczenie pacjentów z wyrównaną marskością wątroby. W porównaniu z zaniechaniem leczenia nie obserwowano żadnego istotnego statystycznie wpływu na czas, jaki upłynął do momentu wystąpienia pierwszego zdarzenia klinicznego (dekompensacja czynności wątroby, rak wątrobowokomórkowy, zgon i (lub) przeszczep wątroby). Dlatego peginterferon nie powinien być stosowany w długotrwałej monoterapii podtrzymującej. Preparat zawiera sacharozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w 0,7 ml co znaczy, że jest praktycznie "wolny od sodu".
Reklama
PegIntron - ciąża
Lek można stosować u kobiet w wieku rozrodczym tylko wtedy, gdy podczas leczenia stosują skuteczną antykoncepcję. Peginterferon alfa-2b można stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem dla płodu. Brak wystarczających danych dotyczących stosowania interferonu alfa-2b u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Interferon alfa-2b wykazywał właściwości poronne u zwierząt z grupy naczelnych. Nie wiadomo czy składniki leku przenikają do mleka u ludzi. Z uwagi na możliwość wystąpienia objawów niepożądanych u karmionych niemowląt, należy zaprzestać karmienia piersią przed rozpoczęciem leczenia. Leczenie skojarzone z rybawiryną. Pacjentki oraz partnerki pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną powinny zachować szczególne środki ostrożności, aby uniknąć zajścia w ciążę. Pacjentki w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 4 mies. po jego zakończeniu. Pacjenci lub ich partnerki powinni stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 7 mies. po jego zakończeniu (patrz ChPL rybawiryny). Rybawiryna stosowana w okresie ciąży wywołuje ciężkie wady wrodzone, dlatego u kobiet w ciąży leczenie rybawiryną jest przeciwwskazane.
Reklama
PegIntron - efekty uboczne
Dorośli. Terapia trójlekowa - patrz ChPL boceprewiru. Terapia dwulekowa i monoterapia. Działania niepożądane występujące zarówno podczas monoterapii peginterferonem alfa-2b jak i w leczeniu skojarzonym z rybawiryną. Bardzo często: zakażenie wirusowe, zapalenie gardła, niedokrwistość, neutropenia, jadłowstręt, depresja, lęk, labilność emocjonalna, zaburzenia koncentracji, bezsenność, ból głowy, zawroty głowy, duszność, kaszel, wymioty, nudności, bóle brzucha, biegunka, suche usta, łysienie, świąd, suchość skóry, wysypka, ból mięśni, ból stawów, ból kostno-mięśniowy, odczyn w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, astenia, drażliwość, dreszcze, gorączka, objawy grypopodobne, ból, zmniejszenie masy ciała. Często: zakażenie bakteryjne (w tym posocznica), zakażenia grzybicze, grypa, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, opryszczka, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego, zapalenie błony śluzowej nosa, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, trombocytopenia, limfadenopatia, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, hipokalcemia, hiperurykemia, odwodnienie, zwiększenie łaknienia, agresja, pobudzenie, gniew, zmienność nastroju, niewłaściwe zachowanie, nerwowość, zaburzenia snu, zmniejszenie popędu płciowego, apatia, niezwykłe sny, płaczliwość, amnezja, osłabienie pamięci, omdlenia, migrena, ataksja, splątanie, nerwoból, parestezje, osłabienie wrażliwości na bodźce, nadwrażliwość na bodźce, wzmożone napięcie, senność, zaburzenie uwagi, drżenia, zaburzenie smaku, zaburzenie widzenia, niewyraźne widzenie, światłowstręt, zapalenie spojówek, podrażnienie oka, zaburzenia czynności gruczołów łzowych, ból oka, suche oko, upośledzenie lub utrata słuchu, szumy uszne, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, kołatanie serca, tachykardia, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, uderzenia gorąca, dysfonia, krwawienia z nosa, zaburzenia oddychania, przekrwienie dróg oddechowych, przekrwienie zatok, przekrwienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, zwiększenie wydzieliny z górnych dróg oddechowych, ból gardła i krtani, dyspepsja, refluks żołądkowo-przełykowy, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie błony śluzowej języka i warg, krwawienia z dziąseł, zaparcia, wzdęcia, guzy krwawnicowe, zapalenie warg, rozdęcie brzuszne, zapalenie dziąseł, zapalenie języka, zaburzenia dotyczące zębów, hiperbilirubinemia, powiększenie wątroby, łuszczyca, nadwrażliwość na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, zapalenie skóry, wysypka rumieniowata, wyprysk, poty nocne, nadmierne pocenie się, trądzik, czyrak, rumień, pokrzywka, zaburzenia struktury włosów, zaburzenia dotyczące paznokci, zapalenie stawów, ból pleców, skurcze mięśni, ból w kończynach, częste oddawanie moczu, wielomocz, zmiany w moczu, brak miesiączki, bóle piersi, krwotok miesiączkowy, zaburzenia miesiączkowania, zaburzenia dotyczące jajników, zaburzenia dotyczące pochwy, zaburzenie czynności seksualnych, zapalenie gruczołu krokowego, zaburzenia erekcji, ból w klatce piersiowej, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, ból w miejscu wstrzyknięcia, złe samopoczucie, obrzęk twarzy, obrzęki obwodowe, nieprawidłowe odczuwanie, pragnienie. Niezbyt często: zakażenie w miejscu wstrzyknięcia, zakażenie dolnych dróg oddechowych, nadwrażliwość na leki, cukrzyca, hipertrójglicerydemia, samobójstwo, próby samobójcze, myśli samobójcze, psychoza, omamy, napady paniki, neuropatia, neuropatia obwodowa, wysiękowe zapalenie siatkówki, ból ucha, zawał mięśnia sercowego, zapalenie trzustki, ból w obrębie jamy ustnej, ból kości, osłabienie mięśni. Rzadko: sarkoidoza, cukrzycowa kwasica ketonowa, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, drgawki, utrata ostrości widzenia lub pola widzenia, wylewy do siatkówki, retinopatie, zamknięcie tętnicy siatkówkowej, zamknięcie żyły siatkówkowej, zapalenie nerwu wzrokowego, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, obrzęk plamki żółtej, zastoinowa niewydolność serca, kardiomiopatia, arytmia, zapalenie osierdzia, zapalenie naczyń, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, sarkoidoza skórna, rabdomioliza, zapalenie mięśni, reumatoidalne zapalenie stawów, uszkodzenie nerek, niewydolność nerek, martwica w miejscu wstrzyknięcia. Bardzo rzadko: niedokrwistość aplastyczna, krwawienie naczyniowomózgowe, niedokrwienie naczyniowomózgowe, encefalopatia, niedokrwienie mięśnia sercowego, śródmiąższowe choroby płuc, wrzodziejące zapalenie okrężnicy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy. Częstość nieznana: aplazja czerwonokrwinkowa, ostre reakcje nadwrażliwości, w tym obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja i reakcje anafilaktyczne ze wstrząsem anafilaktycznym włącznie, samoistna plamica małopłytkowa, zakrzepowa plamica małopłytkowa, toczeń rumieniowaty układowy, wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi, mania, porażenie nerwu twarzowego, mononeuropatie, surowicze odwarstwienie siatkówki, wysięk osierdziowy, zwłóknienie płuc, tętnicze nadciśnienie płucne. Może także wystąpić zespół Vogta-Koyanagiego-Harady. U pacjentów z współistniejącym zakażeniem wirusem HCV i HIV, otrzymujących preparat w skojarzeniu z rybawiryną, do innych działań niepożądanych (których nie obserwowano u pacjentów zakażonych tylko wirusem HCV), opisywanych w badaniach klinicznych z częstością występowania > 5%, należały: grzybica drożdżakowa jamy ustnej, nabyta lipodystrofia, zmniejszenie liczby limfocytów CD4+, zmniejszenie łaknienia, zwiększenie aktywności gamma-GT, ból pleców, zwiększenie aktywności amylazy w surowicy, zwiększenie stężenia kwasu mlekowego w surowicy, cytolityczne zapalenie wątroby, zwiększenie aktywności lipazy, bóle kończyn. Opisywano występowanie cytotoksyczności mitochondrialnej i kwasicy mleczanowej u pacjentów zakażonych wirusem HIV, otrzymujących leczenie NRTI w skojarzeniu z rybawiryną, stosowaną w leczeniu jednoczesnego zakażenia wirusem HCV. Dzieci i młodzież. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży był zazwyczaj zbliżony do działań niepożądanych obserwowanych u osób dorosłych, chociaż u dzieci może wystąpić zahamowanie wzrostu. Nie jest pewne, czy zahamowanie wzrostu jest przemijające. Działania niepożądane występujące podczas leczenia skojarzonego peginterferonem alfa-2b i rybawiryną. Bardzo często: niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, jadłowstręt, zmniejszenie łaknienia, ból głowy, zawroty głowy, bóle brzucha, bóle w nadbrzuszu, wymioty, nudności, łysienie, suchość skóry, ból stawów, ból mięśni, rumień w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, gorączka, zesztywnienie, choroba grypopodobna, osłabienie, ból, złe samopoczucie, drażliwość, zmniejszenie wskaźnika wzrostu (zmniejszenie wzrostu i (lub) masy ciała w stosunku do wieku). Często: zakażenia grzybicze, grypa, opryszczka wargowa, zapalenie ucha środkowego, paciorkowcowe zapalenie gardła, zapalenie jamy nosowo-gardłowej, zapalenie zatok, trombocytopenia, limfadenopatia, niedoczynność tarczycy, myśli samobójcze, próby samobójcze, depresja, agresja, labilność emocjonalna, gniew, pobudzenie, lęk, zmiany nastroju, niepokój, nerwowość, bezsenność, zaburzenie smaku, omdlenia, zaburzenia koncentracji, senność, sen słabej jakości, bóle gałek ocznych, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, kołatanie serca, tachykardia, uderzenia gorąca, kaszel, krwawienia z nosa, ból gardła i krtani, biegunka, aftowe zapalenie jamy ustnej, rozszczep wargi, owrzodzenie ust, dyskomfort w żołądku, ból w obrębie jamy ustnej, świąd, wysypka, wysypka rumieniowata, wyprysk, trądzik, rumień, ból kostno-mięśniowy, ból kończyn, ból pleców, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia, wysypka w miejscu wstrzyknięcia, suchość w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, uczucie zimna, zwiększenie stężenia tyreotropiny, zwiększenie stężenia tyreoglobuliny. Niezbyt często: zapalenie płuc, glistnica, owsica, półpasiec, zapalenie tkanki podskórnej, zapalenie dróg moczowych, zapalenie żołądka i jelit, nietypowe zachowania, zmniejszenie nastroju, zaburzenia emocjonalne, uczucie strachu, koszmary nocne, nerwoból, letarg, parestezja, hipoestezja, pobudzenie psychoruchowe, drżenie, krwotoki spojówkowe, świąd oka, zapalenie rogówki, nieostre widzenie, światłowstręt, niedociśnienie tętnicze, bladość, świsty, dyskomfort w nosie, wyciek wodnisty z nosa niestrawność, zapalenie dziąseł, powiększenie wątroby, nadwrażliwość na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, złuszczanie skóry, zaburzenia pigmentacji, atopowe zapalenie skóry, odbarwienia skóry, skurcze mięśni, drżenie mięśni, białkomocz, kobiety: bolesne miesiączkowanie; ból w klatce piersiowej, dyskomfort w klatce piersiowej, bóle twarzy, dodatni wynik badania wykrywającego przeciwciała przeciwko tarczycy, kontuzje.
PegIntron - interakcje
Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia neuropatii obwodowej oraz brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności skojarzonego leczenia, przeciwwskazane jest stosowanie peginterferonu alfa-2b w skojarzeniu z telbiwudyną. U pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby typu C, otrzymujących metadon w stałej dawce podtrzymującej i wcześniej nieleczonych peginterferonem alfa-2b, podawanie podskórnie peginterferonu alfa-2b w dawce 1,5 µg/kg mc./tydz. przez 4 tyg. spowodowało zwiększenie o ok. 15% wartości AUC R-metadonu. Kliniczne znaczenie tych danych nie jest znane, należy jednak obserwować, czy u pacjentów nie występują podmiotowe i przedmiotowe objawy nasilonego działania uspokajającego oraz depresja oddechowa. Szczególnie u pacjentów otrzymujących duże dawki metadonu należy rozważyć ryzyko wydłużenia odstępu QTC. Nie zaobserwowano istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych pomiędzy peginterferonem alfa-2b, a tolbutamidem, midazolamem oraz dapsonem; zatem nie jest wymagana modyfikacja dawki podczas jednoczesnego podawania peginterferonu alfa-2b z lekami metabolizowanymi przez CYP2C9, CYP3A4 i N-acetylotransferazę. Jednoczesne podawanie peginterferonu alfa-2b z kofeiną lub dezypraminą w niewielkim stopniu zwiększało narażenie na kofeinę i dezypraminę. Podczas jednoczesnego podawania peginterferonu alfa-2b z lekami metabolizowanymi przez CYP1A2 lub CYP2D6, jest mało prawdopodobne, aby stopień zmniejszenia aktywności cytochromu P 450 miał znaczenie kliniczne, z wyjątkiem leków o wąskim przedziale terapeutycznym. Skojarzenia wymagające zachowania środków ostrożności. Metabolizm teofiliny jest osłabiony przez działanie hamujące peginterferonu alfa-2b na CYP1A2 - jednoczesne stosowanie może powodować zwiększenie stężenia teofiliny we krwi; zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania. Metabolizm tiorydazyny jest osłabiony przez działanie hamujące peginterferonu alfa-2b na CYP2D6 - jednoczesne stosowanie może powodować zwiększenie stężenie tiorydazyny we krwi; zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego podawania. Podczas jednoczesnego stosowania teofiliny, antypiryny, warfaryny z innymi interferonami zgłaszano zwiększone stężenie tych leków we krwi, dlatego należy zachować ostrożność. Podczas jednoczesnego stosowania zydowudyny z innymi interferonami działanie hamujące na szpik kostny może ulec nasileniu oraz może nastąpić nasilenie zmniejszenia liczby komórek krwi, takie jak zmniejszenie liczby krwinek białych. Podczas jednoczesnego stosowania z innymi interferonami efekt leczenia immunosupresyjnego może ulec osłabieniu u pacjentów po przeszczepach (nerek, szpiku kostnego, itp.). W badaniach farmakokinetyki po podaniu wielokrotnym peginterferonu alfa-2b i rybawiryny nie obserwowano żadnych interakcji farmakokinetycznych między tymi lekami. Jednoczesne zakażenie wirusem HCV i HIV. Zastosowanie analogów nukleozydowych w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi nukleozydami powodowało wystąpienie kwasicy mleczanowej. W badaniu farmakologicznym in vitro rybawiryna zwiększa stężenie fosforylowanych metabolitów nukleozydów purynowych. Działanie to może zwiększyć ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej, wywołanej stosowaniem analogów nukleozydów purynowych (np. dydanozyny czy abakawiru). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania rybawiryny i dydanozyny. Istnieją doniesienia o przypadkach toksyczności mitochondrialnej, w szczególności kwasicy mleczanowej i zapalenia trzustki. Niektóre z nich prowadziły do zgonu (patrz ChPL rybawiryny). Podczas stosowania rybawiryny, kiedy jednocześnie stosowana była zydowudyna w leczeniu HIV, obserwowano zaostrzenie niedokrwistości, chociaż dokładny mechanizm tego działania wymaga wyjaśnienia. Nie zaleca się jednoczesnego leczenia lekami zawierającymi rybawirynę i zydowudynę, z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia niedokrwistości. Należy rozważyć zastąpienie zydowudyny, jeśli zdecydowano o leczeniu skojarzonym z leczeniem przeciwretrowirusowym (ARV). Jest to szczególnie ważne u pacjentów, u których z historii choroby wynika, że zydowudyna wywołała u nich niedokrwistość.
PegIntron - dawkowanie
Leczenie powinno być rozpoczynane i kontrolowane tylko przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C. Preparat należy podawać raz w tygodniu, podskórnie. Leczenie skojarzone (terapia dwulekowa i trójlekowa). Terapia dwulekowa (z rybawiryną) przeznaczona jest dla pacjentów dorosłych i dzieci w wieku 3 lat i powyżej. Terapia trójlekowa (z rybawiryną i boceprewirem) przeznaczona jest dla pacjentów dorosłych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, wywołanego zakażeniem wirusem genotypu 1. Dorośli: zalecana dawka peginterferonu alfa-2b wynosi 1,5 µg/kg mc./tydzień w skojarzeniu z rybawiryną w postaci kapsułek. Zalecana dawka dobowa rybawiryny zależy od masy ciała pacjenta: mc. do 64 kg - 800 mg rybawiryny (400 mg rano i 400 mg wieczorem); mc. 65-80 kg - 1000 mg rybawiryny (400 mg rano i 600 mg wieczorem); mc. 81-105 kg - 1200 mg rybawiryny (600 mg rano i 600 mg wieczorem); mc. >105 kg - 1400 mg rybawiryny (600 mg rano i 800 mg wieczorem). Szczegółowe informacje dotyczące dawkowania boceprewiru w terapii trójlekowej znajdują się w ChPL boceprewiru. Dorośli - czas trwania leczenia - pacjenci wcześniej nieleczeni. Terapia trójlekowa - ChPL boceprewiru. Terapia dwulekowa: u pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których brak oznaczalnego HCV-RNA lub nie wystąpiła odpowiedź wirusologiczna w 4. lub 12. tyg. leczenia jest bardzo małe prawdopodobieństwo uzyskania trwałej odpowiedzi wirusologicznej - należy rozważyć przerwanie leczenia. U pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których po 12 tyg. leczenia brak oznaczalnego HCV-RNA, należy kontynuować leczenie przez dalsze 9 mies. (tj. łącznie 48 tyg.). Pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których po 12 tyg. leczenia będzie oznaczalne HCV-RNA, ale wystąpi zmniejszenie HCV-RNA o ≥2 log w porównaniu z wartością początkową, należy poddać pacjentów ponownej ocenie w 24. tyg. leczenia; jeżeli w tym punkcie czasowym HCV-RNA będzie nieoznaczalne, należy u takiego pacjenta zastosować pełen kurs leczenia (tj. w sumie 48 tyg.); natomiast, jeżeli w 24. tyg. leczenia, HCV-RNA będzie w dalszym ciągu oznaczalne, należy rozważyć przerwanie leczenia. W podgrupie pacjentów zakażonych wirusem o genotypie 1 i niskim mianie wirusa (<600 000 j.m./ml), u których w 4. tyg. leczenia wynik oznaczenia HCV-RNA jest ujemny i którzy mają ujemny wynik oznaczenia HCV-RNA w 24. tyg., leczenie można przerwać po 24 tyg. terapii lub przedłużyć o kolejne 24 tyg. (tj. całkowity czas terapii wyniesie 48 tyg.); jednakże, leczenie trwające 24 tyg. może być związane z większym ryzykiem nawrotu choroby niż leczenie trwające 48 tygodni. Pacjentom z wirusem o genotypie 2 lub 3 zaleca się, aby byli leczeni przez 24 tyg., z wyjątkiem pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem HCV i HIV, którzy powinni otrzymywać leczenie trwające 48 tyg. Uważa się, że pacjentów z wirusem o genotypie 4 jest trudniej leczyć, a ograniczone dane wskazują, że czas leczenia jest porównywalny z czasem leczenia pacjentów z wirusem o genotypie 1. Dorośli - czas trwania leczenia - jednoczesne zakażenie wirusem HCV i HIV. Zalecany czas trwania leczenia pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem HCV i HIV wynosi 48 tyg., niezależnie od genotypu. Dorośli - czas trwania leczenia - ponowne leczenie. Terapia trójlekowa - ChPL boceprewiru. Terapia dwulekowa: wszyscy pacjenci bez względu na genotyp wirusa, u których w 12. tyg. leczenia miano HCV-RNA w surowicy jest poniżej granicy oznaczalności, powinni otrzymać terapię 48-tyg. U pacjentów z nawrotem choroby (HCV-RNA poniżej granicy oznaczalności) w 12 tyg. leczenia, jest mało prawdopodobne uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej po 48 tyg. terapii. Nie badano terapii skojarzonej pegylowanym interferonem alfa-2b i rybawiryną, stosowanej powtórnie, dłużej niż 48 tyg., u pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których nie uzyskano odpowiedzi wirusologicznej. Dzieci w wieku 3 lat i powyżej oraz młodzież (wyłącznie terapia dwulekowa): dawkowanie peginterferonu alfa-2b jest uzależnione od powierzchni ciała, dawkowanie rybawiryny - od masy ciała. Zalecana dawka peginterferonu alfa-2b wynosi 60 µg/m2 pc./tydzień podskórnie, w skojarzeniu z rybawiryną 15 mg/kg mc./dobę doustnie w dwóch dawkach podzielonych podawanych z posiłkiem (rano i wieczorem). Dzieci i młodzież (wyłącznie terapia dwulekowa) - czas trwania leczenia: zalecany czas trwania leczenia u pacjentów z wirusem o genotypie 1 wynosi 1 rok. U pacjentów z wirusem o genotypie 1, u których nie stwierdzono odpowiedzi wirusologicznej po upływie 12 tyg. leczenia, jest bardzo małe prawdopodobieństwo uzyskania trwałej odpowiedzi wirusologicznej. Zaleca się, aby u dzieci i młodzieży leczenie odstawić, jeżeli w 12. tyg. wartość HCV-RNA spadnie o < 2 log10 w porównaniu z wartością przed leczeniem, bądź w przypadku wykrycia HCV-RNA w 24. tyg. leczenia. U pacjentów z wirusem o genotypie 2 lub 3 zalecany czas leczenia wynosi 24 tyg. U pacjentów z wirusem o genotypie 4 zalecany czas trwania leczenia wynosi 1 rok. Zaleca się, aby w tej grupie pacjentów leczenie odstawić, jeżeli w 12. tyg. wartość HCV-RNA spadnie o < 2 log10 w porównaniu z wartością przed leczeniem bądź w przypadku wykrycia HCV-RNA w 24. tyg. leczenia. Monoterapia. Dorośli: zalecana dawka peginterferonu alfa-2b wynosi 0,5 lub 1,0 µg/kg mc./tydzień. Monoterapia preparatem nie była badana u pacjentów z współistniejącym zakażeniem wirusem HCV i HIV. Czas trwania leczenia. U pacjentów, u których wystąpiła odpowiedź wirusologiczna w 12. tyg., należy kontynuować leczenie przez okres co najmniej 3 kolejnych mies. (tj. łącznie 6 mies.). Decyzję o przedłużeniu leczenia do jednego roku należy podjąć w oparciu o inne czynniki prognostyczne (np. genotyp, wiek >40 lat, płeć męska, zwłóknienie mostkowe). Modyfikacja dawkowania u wszystkich pacjentów (monoterapia i terapia skojarzona). W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych lub nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych w trakcie leczenia preparatem w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym, należy modyfikować dawki peginterferonu alfa-2b i (lub) rybawiryny do czasu zmniejszenia się działań niepożądanych. Nie zaleca się zmniejszania dawki boceprewiru. Nie wolno podawać boceprewiru bez peginterferonu alfa-2b i rybawiryny. Zasady zmniejszania dawki w leczeniu skojarzonym. Stężenie hemoglobiny: Hb ≥ 8,5 g/dl i <10 g/dl - zmniejszyć tylko dobową dawkę rybawiryny; stężenie Hb <8,5 g/dl - przerwać leczenie skojarzone. Stężenie hemoglobiny u dorosłych pacjentów z chorobą serca w wywiadzie: zmniejszenie stężenia hemoglobiny o ≥2 g/dl w ciągu dowolnego, 4-tyg. okresu w trakcie trwania leczenia (stałe zmniejszenie dawki) - zmniejszyć dawkę dobową rybawiryny i dawkę peginterferonu alfa-2b; Hb <12 g/dl po 4 tyg. od zmniejszenia dawki - przerwać leczenie skojarzone. Liczba leukocytów: ≥1,0 x 109/l i <1,5 x 109/l - zmniejszyć tylko dawkę peginterferonu alfa-2b; < 1,0 x 109/l - przerwać leczenie skojarzone. Liczba neutrofilów: ≥ 0,5 x 109/l i < 0,75 x 109/l - zmniejszyć tylko dawkę peginterferonu alfa-2b; <0,5 x 109/l - przerwać leczenie skojarzone. Liczba płytek krwi: ≥25 x 109/l i <50 x 109/l (dorośli) lub ≥50 x 109/l i <70 x 109/l (dzieci i młodzież) - zmniejszyć tylko dawkę peginterferonu alfa-2b; < 25 x 109/l (dorośli) lub < 50 x 109/l (dzieci i młodzież) - przerwać leczenie skojarzone. Stężenie bilirubiny związanej: 2,5 x GGN (górna granica normy) - przerwać leczenie skojarzone. Stężenie bilirubiny wolnej: >5 mg/dl - zmniejszyć tylko dobową dawkę rybawiryny; >4 mg/dl (>4 tyg.) - przerwać leczenie skojarzone. Stężenie kreatyniny w surowicy: >2,0 mg/dl - przerwać leczenie skojarzone. Klirens kreatyniny: <50 ml/min - przerwać leczenie rybawiryną. Aktywność AlAT (lub AspAT): 2 x wartość początkowa i >10 x GGN - przerwać leczenie skojarzone. U pacjentów dorosłych pierwsze zmniejszenie dawki rybawiryny powinno wynosić o 200 mg/dobę (z wyjątkiem pacjentów otrzymujących preparat w dawce 1400 mg; w takim przypadku zmniejszenie dawki powinno wynosić o 400 mg/dobę). W razie konieczności dawka rybawiryny może być zmniejszona po raz drugi o kolejne 200 mg/dobę. Pacjenci, u których dawka rybawiryny zostanie zmniejszona do 600 mg na dobę, otrzymują 1 kaps. 200 mg rano i 2 kaps. 200 mg wieczorem. U dzieci i młodzieży dawkę rybawiryny najpierw zmniejsza się do 12 mg/kg mc./dobę, a następnie do 8 mg/kg mc./dobę. U pacjentów dorosłych pierwsze zmniejszenie dawki peginterferonu alfa-2b powinno wynosić o 1 µg/kg mc./tydz. W razie konieczności dawka peginterferonu alfa-2b może być po raz drugi zmniejszona o 0,5 µg/kg mc./tydz. Zmniejszenie dawki peginterferonu alfa-2b u dorosłych można osiągnąć przez zmniejszenie przepisanej objętości lub przez zastosowanie preparatu o mniejszej mocy. Zmniejszenie dawki peginterferonu alfa-2b u dzieci i młodzieży jest osiągane przez modyfikowanie zalecanej dawki, w 2-stopniowym procesie, rozpoczynając od 60 µg/m2 pc. /tydz., do 40 µg/m2 pc./tydz., następnie do 20 µg/m2 pc./tydz., jeśli to konieczne. Zasady zmniejszania dawkowania peginterferonu alfa-2b w monoterapii u dorosłych. Liczba neutrofilów ≥0,5 x 109/l i <0,75 x 109/l - zmniejszyć do połowy dawkę peginterferonu alfa-2b; <0,5 x 109/l - przerwać leczenie preparatem. Liczba płytek krwi: ≥25 x 109/l i <50 x 109/l - zmniejszyć do połowy dawkę peginterferonu alfa-2b; <25 x 109/l - przerwać leczenie preparatem. Stosowanie u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek: Monoterapia: U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 30-50 ml/min) początkową dawkę peginterferonu alfa-2b należy zmniejszyć o 25%. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 15-29 ml/min) początkową dawkę peginterferonu alfa-2b należy zmniejszyć o 50%. Brak danych dotyczących podawania preparatu u pacjentów z klirensem kreatyniny <15 ml/min. Jeśli czynność nerek w czasie stosowania peginterferonu alfa-2b ulega pogorszeniu należy przerwać leczenie. Leczenie skojarzone: U pacjentów z klirensem kreatyniny <50 ml/min nie wolno stosować peginterferonu alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną (patrz ChPL rybawiryny). W przypadku podawania w skojarzeniu z rybawiryną, osoby z zaburzoną czynnością nerek należy ściśle monitorować ze względu na możliwość wystąpienia niedokrwistości. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby: nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 rż.): nie ma konieczności zmiany dawkowania ze względu na wiek. Pacjent może samodzielnie wykonywać wsztrzyknięcia leku, jeśli lekarz prowadzący unza, że jest to właściwe rozwiązanie. W razie potrzeby należy zapewnić nadzór medyczny.
PegIntron - uwagi
Pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b należy ostrzec, że w przypadku wystąpienia zmęczenia, senności lub splątania powinni unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
