Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗

Ramicor Comb

Spis treści

Reklama

Ramicor Comb - skład

1 tabl. zawiera 2,5 mg ramiprylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu lub 5 mg ramiprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu.

Reklama

Ramicor Comb - działanie

Preparat hipotensyjny - połączenie inhibitora ACE (ramipryl) z lekiem moczopędnym (hydrochlorotiazyd). Ramipryl jest przekształcany w czynny metabolit - ramiprylat - długo działający inhibitor ACE (enzymu katalizującego przemianę angiotensyny I do angiotensyny II, jak również rozpad bradykininy). Zmniejszenie wytwarzania angiotensyny II i hamowanie rozpadu bradykininy prowadzi do rozszerzenia naczyń. Powoduje również zmniejszenie wydzielania aldosteronu. U pacjentów z nadciśnieniem obniża ciśnienie tętnicze krwi w pozycji leżącej i stojącej bez kompensacyjnego zwiększenia czynności serca. Początek działania hipotensyjnego występuje w ciągu 1-2 h po podaniu leku, maksymalne działanie obserwuje się po 3-6 h, a działanie jednej dawki leku utrzymuje się zwykle przez 24 h. Po podaniu doustnym ramipryl jest szybko wchłaniany (pokarm nie wpływa na wchłanianie), osiągając Cmax w ciągu 1 h. Biodostępność aktywnego metabolitu - ramiprylatu, wynosi 45%. Cmax ramiprylat osiąga w ciągu 2-4 h po podaniu ramiprylu. Ramipryl wiąże się z białkami osocza w około 73%, ramiprylat - w około 56%. Ramipryl jest prawie całkowicie metabolizowany do ramiprylatu i dalej do innych pochodnych. Metabolity są wydalane głównie przez nerki. Po wielokrotnych dawkach ramiprylu przyjmowanych raz na dobę, efektywny T0,5 ramiprylatu wynosi 13-17 h dla dawek 5-10 mg, jest dłuższy w przypadku mniejszych dawek 1,25-2,5 mg. Hydrochlorotiazyd jest diuretykiem tiazydowym. Działanie przeciwnadciśnieniowe polega prawdopodobnie na zmianie gospodarki sodem, zmniejszeniu objętości płynu międzykomórkowego i objętości osocza, zmniejszeniu oporu przepływu krwi przez naczynia nerkowe oraz zmniejszeniu wrażliwości naczyń na noradrenalinę i angiotensynę II. Początek działania przeciwnadciśnieniowego rozpoczyna się po 3-4 h i może trwać do 7 dni od zakończenia leczenia. Hydrochlorotiazyd w ok. 70% wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax w ciągu 1,5-5 h. Wiąże się z białkami osocza w ok. 40%. Podlega minimalnemu, nieznaczącemu metabolizmowi wątrobowemu. Jest wydalany w >95% w niezmienionej postaci przez nerki. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 5-6 h.

Reklama

Ramicor Comb - wskazania

Leczenie nadciśnienia tętniczego. Stosowanie preparatu złożonego wskazane jest u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii ramiprylem lub hydrochlorotiazydem.

Reklama

Ramicor Comb - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na ramipryl, inne inhibitory ACE, hydrochlorotiazyd lub inne diuretyki tiazydowe, sulfonamidy lub pozostałe składniki preparatu. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (dziedziczny, idiopatyczny, wywołany uprzednim stosowaniem inhibitorów ACE lub antagonistów receptora angiotensyny II). Pozaustrojowe procedury lecznicze prowadzące do kontaktu krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym. Znaczące obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki. Ciężkie zaburzenia czynności nerek z klirensem kreatyniny (CCr) <30 ml/min u pacjentów niedializowanych. Istotne klinicznie zaburzenia elektrolitowe, które mogą się pogarszać po leczeniu preparatem. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, encefalopatia wątrobowa. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m2). II i III trymestr ciąży. Okres karmienia piersią.

Reklama

Ramicor Comb - ostrzeżenia

Stosować ostrożnie u pacjentów ze wzmożoną aktywacją układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), ze względu na ryzyko wystąpienia znaczącego obniżenia ciśnienia tętniczego i pogorszenia czynności nerek (niezbędny jest nadzór lekarski, w tym monitorowanie ciśnienia tętniczego, zwłaszcza w początkowej fazie leczenia lub po zmianie dawki leku) - dotyczy to pacjentów: z ciężkim nadciśnieniem tętniczym; z niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca; z hemodynamicznie istotnym upośledzeniem napływu bądź odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej); z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej z drugą czynną nerką; z istniejącymi bądź mogącymi wystąpić zaburzeniami równowagi wodno-elektrolitowej (w tym u pacjentów przyjmujący leki moczopędne); z marskością wątroby i (lub) wodobrzuszem; poddawanych dużym zabiegom operacyjnym lub znieczulanych środkami mogącymi wywoływać niedociśnienie (zaleca się przerwanie leczenia inhibitorem ACE na jeden dzień przed operacją). Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy wyrównać niedobory elektrolitowe i (lub) hipowolemię, jednakże u pacjentów z niewydolnością serca należy starannie rozważyć korzyści podawania płynów w stosunku do ryzyka przeciążenia objętościowego. U pacjentów zagrożonych niedokrwieniem serca lub mózgu w przypadku ostrej hipotensji, początkowa faza leczenia wymaga szczególnego nadzoru medycznego. Skojarzenie ramiprylu z hydrochlorotiazydem nie jest leczeniem z wyboru w hiperaldosteronizmie pierwotnym, jeśli jednak stosuje się leczenie skojarzone, pacjent wymaga dokładnego monitorowania stężenia potasu we krwi. Przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie leczenia należy oceniać czynność nerek, korygując dawkowanie na podstawie uzyskanych wyników, zwłaszcza w pierwszych tygodniach terapii; szczególnie dokładnego monitorowania wymagają pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Ryzyko zaburzeń czynności nerek występuje zwłaszcza u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, po przeszczepieniu nerki lub z chorobą naczyń nerkowych, w tym u pacjentów z hemodynamicznie istotnym jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. Ponadto u pacjentów z chorobami nerek tiazydy mogą wywołać mocznicę. W przypadku postępującego zaburzenia czynności nerek, objawiającego się wzrastającym stężeniem azotu pozabiałkowego, konieczna jest dokładna ponowna ocena leczenia, z rozważeniem odstawienia diuretyków. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie inhibitora ACE z antagonistą receptora angiotensyny II lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, łącznie z monitorowaniem parametrów życiowych pacjenta (czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi). Nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Należy monitorować liczbę leukocytów w celu wykrycia ewentualnej leukopenii; częstsze kontrole zalecane są w początkowej fazie leczenia oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów ze współistniejącą kolagenozą (np. toczniem rumieniowatym lub twardziną) i u pacjentów przyjmujących inne leki, mogące zmieniać obraz krwi. Ze względu na ryzyko wystąpienia i nasilenia reakcji anafilaktycznych i anafilaktoidalnych na jad owadów i inne alergeny, należy rozważyć czasowe zaprzestanie stosowania inhibitora ACE przed odczulaniem. Należy przerwać stosowanie preparatu w przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego i rozpocząć leczenie doraźne w warunkach szpitalnych (ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego wzrasta u pacjentów przyjmujących równocześnie leki takie, jak wildagliptyna lub inhibitory kinazy mTOR). W diagnostyce różnicowej bólów brzucha należy uwzględnić obrzęk naczynioruchowy jelit. Obrzęk naczynioruchowy wywołany inhibitorami ACE występuje częściej w grupie pacjentów rasy czarnej. Inhibitory ACE mogą być mniej skuteczne w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej. W diagnostyce różnicowej kaszlu należy uwzględnić kaszel indukowany przez inhibitory ACE. U pacjentów z chorobą wątroby zaburzenia elektrolitowe, będące skutkiem stosowania hydrochlorotiazydu mogą spowodować encefalopatię wątrobową; w przypadku encefalopatii wątrobowej należy niezwłocznie przerwać leczenie diuretykami. Podczas leczenia preparatem należy regularnie monitorować stężenia elektrolitów we krwi (istnieje ryzyko wystąpienia hipokaliemii, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii i nieznacznej hiperkalcemii, związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu; z drugiej strony - ryzyko hiperkaliemii związane ze stosowaniem ramiprylu). Pierwszy pomiar stężenia potasu we krwi należy wykonać w ciągu pierwszego tygodnia leczenia. Jednoczesna terapia ramiprylem może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną przez diuretyki. Ryzyko hipokaliemii jest największe u pacjentów: z marskością wątroby, szybko wywołaną diurezą, niedostateczną podażą elektrolitów oraz u pacjentów równocześnie poddawanych kortykosteroidoterapii lub otrzymujących ACTH (stwierdzona hipokaliemia wymaga skorygowania). Może wystąpić hiponatremia z rozcieńczenia; początkowo zmniejszenie stężenia sodu może być bezobjawowe, dlatego konieczne jest regularne wykonywanie badań. Badania należy wykonywać częściej u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów z marskością wątroby. Ponadto u niektórych pacjentów leczonych ramiprylem obserwowano występowanie zespołu niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH) z późniejszą hiponatremią. U pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z grupy ryzyka hiponatremii zaleca się regularne monitorowanie stężenia sodu we krwi. Ze względu na ramipryl zachować ostrożność u pacjentów z ryzykiem hiperkaliemii: z niewydolnością nerek, w wieku >70 lat, z niekontrolowaną cukrzycą, przyjmujących sole potasu, diuretyki oszczędzające potas i inne substancje zwiększające stężenie potasu we krwi, odwodnionych, z ostrą niewydolnością serca lub zaostrzeniem przewlekłej niewydolności serca, kwasicą metaboliczną. Ostrożnie stosować u pacjentów z cukrzycą, gdyż leczenie tiazydem może zaburzać tolerancję glukozy - należy monitorować stężenie glukozy, może zaistnieć potrzeba dostosowania dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Hydrochlorotiazyd może przyspieszyć ujawnienie cukrzycy u pacjentów z cukrzycą utajoną; może powodować zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów we krwi; może powodować hiperurykemię i wywołać napad dny; może wywołać lub zaostrzyć objawy układowego tocznia rumieniowatego; może powodować hipomagnezemię i hiperkalcemię. Hydrochlorotiazyd może powodować swoiste reakcje (zwykle ustępujące w ciągu kilku godzin lub tygodni od rozpoczęcia terapii lekiem) prowadzące do ostrej przejściowej krótkowzroczności i ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania; ponieważ nieleczona ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania może prowadzić to trwałej utraty wzroku, leczenie w pierwszej kolejności polega na jak najszybszym odstawieniu hydrochlorotiazydu; w przypadku, gdy nie udaje się opanować ciśnienia wewnątrzgałkowego, należy rozważyć niezwłoczne podjęcie leczenia chirurgicznego lub zachowawczego (do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie). Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą wystąpić u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową lub bez nich, ale są bardziej prawdopodobne u pacjentów z obciążonym wywiadem.

Reklama

Ramicor Comb - ciąża

Stosowanie leku w I trymestrze ciąży nie jest zalecane. Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Ramipryl stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia, oligurii i hiperkaliemii. Stosowanie hydrochlorotiazydu w II i III trymestrze może powodować niedokrwienie płodowo-łożyskowe i ryzyko opóźnienia rozwoju płodu; ponadto, w przypadku narażenia w okresie około porodowym, zgłaszano występowanie rzadkich przypadków hipoglikemii i trombocytopenii u noworodków. Ramipryl i hydrochlorotiazyd są wydzielane do mleka matki i potencjalnie mogą powodować ciężkie działania niepożądane u niemowlęcia - preparat jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.

Reklama

Ramicor Comb - efekty uboczne

Często: ból głowy, zawroty głowy, suchy, drażniący kaszel, zapalenie oskrzeli, niedostateczna kontrola cukrzycy, zmniejszenie tolerancji glukozy, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, nasilenie dny, zwiększenie stężenia cholesterolu i (lub) triglicerydów we krwi, zmęczenie, astenia. Niezbyt często: niedokrwienie mięśnia serca (w tym dławica piersiowa), tachykardia, zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca, obrzęki obwodowe, zmniejszenie liczby leukocytów, zmniejszenie liczby erytrocytów, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, niedokrwistość hemolityczna, małopłytkowość, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, parestezja, drżenie, zaburzenia równowagi, uczucie pieczenia, zaburzenia smaku, brak czucia smaku, zaburzenia widzenia (w tym niewyraźne widzenie), zapalenie spojówek, szumy uszne, zapalenie zatok przynosowych, duszność, niedrożność nosa, zapalenie żołądka i jelit, zaburzenia trawienia, dyskomfort w jamie brzusznej, niestrawność, nieżyt żołądka, nudności, zaparcie, zapalenie dziąseł, zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek), zwiększenie diurezy, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, obrzęk naczynioruchowy (niedrożność dróg oddechowych w wyniku obrzęku naczynioruchowego w bardzo wyjątkowych przypadkach może doprowadzić do zgonu), zapalenie skóry podobne do łuszczycy, nadmierna potliwość, wysypka (w szczególności plamisto-grudkowa), świąd, łysienie, ból mięśni, jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, zmniejszenie stężenia potasu, wzmożone pragnienie, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, omdlenie, nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy), ból w klatce piersiowej, gorączka, zapalenie wątroby cholestatyczne lub cytolityczne (zakończone zgonem w pojedynczych przypadkach), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i (lub) zwiększenie stężenia bilirubiny sprzężonej, kamicze zapalenie pęcherzyka żółciowego, przemijające zaburzenia wzwodu, obniżenie nastroju, apatia, lęk, nerwowość, zaburzenia snu (w tym nadmierna senność). Bardzo rzadko: wymioty, aftowe zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, biegunka, ból w nadbrzuszu, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zwiększenie stężenia potasu we krwi. Częstość nieznana: zawał mięśnia sercowego, niewydolność szpiku kostnego, neutropenia, agranulocytoza, pancytopenia, eozynofilia, zagęszczenie krwi na skutek hipowolemii, niedokrwienie mózgu (w tym udar niedokrwienny i przemijający napad niedokrwienny), zaburzenia sprawności psychoruchowej, zaburzenia węchu, widzenie przedmiotów w kolorze żółtym, zmniejszenie wydzielania łez, ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania, zaburzenia słuchu, skurcz oskrzeli (w tym zaostrzenie astmy), alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, niekardiogenny obrzęk płuc, zapalenie trzustki (donoszono o wyjątkowo rzadkich przypadkach zakończonych zgonem u pacjentów leczonych inhibitorami ACE), zwiększenie aktywności enzymów trzustkowych, obrzęk naczynioruchowy jelita cienkiego, zapalenie ślinianek, nasilenie wcześniej występującego białkomoczu, śródmiąższowe zapalenie nerek, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, pęcherzyca, zaostrzenie łuszczycy, złuszczające zapalenie skóry, nadwrażliwość na światło słoneczne, oddzielanie się paznokcia od łożyska, wysypka o typie pęcherzycy lub liszaja, albo wykwity na błonach śluzowych, pokrzywka, toczeń rumieniowaty układowy, ból stawów, kurcze mięśni, osłabienie mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa, tężyczka, zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), zmniejszenie stężenia sodu we krwi, glikozuria, zasadowica metaboliczna, hipochloremia, hipomagnezemia, hiperkalcemia, odwodnienie, zakrzepica na skutek ciężkiej hipowolemii, zwężenie naczyń krwionośnych, hipoperfuzja tkanek, objaw Raynauda, zapalenie naczyń krwionośnych, reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne, zwiększenie miana przeciwciał przeciwjądrowych, ostra niewydolność wątroby, żółtaczka cholestatyczna, uszkodzenie hepatocytów, zmniejszenie libido, ginekomastia, splątanie, niepokój, zaburzenia uwagi. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.

Ramicor Comb - interakcje

Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie inhibitora ACE z antagonistą receptora angiotensyny II lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie ramiprylu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m2). Nie stosować inhibitorów ACE podczas przeprowadzania pozaustrojowych zabiegów prowadzących do kontaktu krwi z ujemnie naładowanymi powierzchniami (hemodializa lub hemofiltracja z zastosowaniem niektórych błon wysoce przepuszczalnych, np. poliakrylonitrylowych oraz afereza lipoprotein o niskiej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu), ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji anafilaktoidalnych - jeśli przeprowadzenie powyższych zabiegów jest konieczne, należy rozważyć zastosowanie innego typu dializatorów lub leków hipotensyjnych z innej grupy. Zaobserwowano zwiększoną częstość występowania obrzęku naczynioruchowego u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE i wildagliptynę lub inhibitory kinazy mTOR, np. temsyrolimus, ewerolimus, syrolimus. Sole potasu, heparyna, leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, amilorid, triamteren) oraz inne leki zwiększające stężenie potasu we krwi (w tym antagoniści angiotensyny II, trimetoprim, takrolimus, cyklosporyna) stosowane z preparatem zwiększają ryzyko hiperkaliemii - należy kontrolować stężenie potasu we krwi w trakcie terapii skojarzonej. Leki hipotensyjne i inne substancje o działaniu hipotensyjnym (np. azotany, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, leki znieczulające, ostre zatrucie alkoholem, baklofen, alfuzosyna, doksazosyna, prazosyna, tamsulozyna, terazosyna) zwiększają ryzyko niedociśnienia. Sympatykomimetyki i inne substancje wazopresyjne (np. epinefryna) mogą zmniejszać hipotensyjne działanie ramiprylu - należy kontrolować ciśnienie tętnicze. Ponadto hydrochlorotiazyd może osłabiać działanie sympatykomimetyków wazopresyjnych. Stosowanie leku z allopurynolem, lekami immunosupresyjnymi, kortykosteroidami, prokainamidem, cytostatykami lub innymi substancjami, które mogą powodować zmiany w morfologii krwi zwiększa ryzyko reakcji hematologicznych. Inhibitory ACE mogą zmniejszać wydalanie litu, nasilając jego toksyczność; równoczesne stosowanie diuretyków tiazydowych może zwiększać ryzyko toksyczności litu i nasilać ryzyko już zwiększone przez inhibitory ACE - nie zaleca się więc kojarzenia ramiprylu i hydrochlorotiazydu z litem. Podczas stosowania ramiprylu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną może wystąpić hipoglikemia; hydrochlorotiazyd może natomiast osłabiać działanie leków przeciwcukrzycowych - szczególnie ścisłe monitorowanie glikemii zaleca się w początkowej fazie leczenia skojarzonego. NLPZ (w tym kwas acetylosalicylowy) mogą osłabiać hipotensyjne działanie preparatu; ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia czynności nerek i hiperkaliemii. Działanie leków przeciwzakrzepowych może być słabsze podczas równoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu. Stosowanie z kortykosteroidami, ACTH, amfoterycyną B, karbenoksolonem, preparatami zawierającymi korzeń lukrecji (w dużych ilościach), środkami przeczyszczającymi (długotrwale stosowanymi) i innymi lekami zwiększającymi wydalanie potasu z moczem lub zmniejszającymi stężenie potasu we krwi zwiększa ryzyko hipokaliemii. Działanie proarytmiczne preparatów naparstnicy, leków wydłużających odstęp QT i leków przeciwarytmiczne może się nasilać, a działanie przeciwarytmiczne - osłabiać, gdy jednocześnie występują zaburzenia elektrolitowe (hipokaliemia, hipomagnezemia - wywołane stosowaniem tiazydów). Kolestyramina lub inne wymienniki jonowe podawane doustnie zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu - diuretyki sulfonamidowe należy przyjmować co najmniej godzinę przed takimi lekami lub 4-6 h po nich. Podczas stosowania preparatu z metylodopą istnieje możliwość wystąpienia hemolizy. Z lekami typu kurary - możliwość nasilenia i przedłużenia działania rozkurczowego. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z solami wapnia i lekami zwiększającymi stężenie wapnia we krwi może wystąpić hiperkalcemia - należy monitorować stężenia wapnia we krwi. U pacjentów otrzymujących hydrochlorotiazyd jednocześnie z karbamazepiną może wystąpić hiponatremia. U pacjentów z odwodnieniem wywołanym lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek podczas jednoczesnego podawania radiologicznych środków cieniujących zawierających jod, szczególnie gdy podaje się duże dawki takich środków. Hydrochlorotiazyd zmniejsza wydalanie penicyliny i chininy.

Ramicor Comb - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Podawanie stałego skojarzenia ramiprylu i hydrochlorotiazydu zaleca się zwykle po dobraniu dawki każdego składnika indywidualnie. Leczenie należy rozpoczynać od najmniejszej dostępnej dawki. W razie potrzeby dawkę można stopniowo zwiększać do osiągnięcia docelowej wartości ciśnienia krwi. Maksymalne dawki dobowe wynoszą 10 mg ramiprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci leczeni diuretykami: należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie diuretyku zanim rozpocznie się podawanie leku złożonego; jeśli odstawienie diuretyku nie jest możliwe, zaleca się aby leczenie rozpocząć od możliwie najmniejszej dawki ramiprylu, podanego jako oddzielny lek (1,25 mg na dobę) w leczeniu skojarzonym; następnie zaleca się zmianę leczenia na preparat złożony - początkowa dawka dobowa nie większa niż 2,5 mg ramiprylu + 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: CCr <30 ml/min - nie stosować; CCr 30-60 ml/min - stosować wyłącznie najniższe dawki stałego skojarzenia ramiprylu i hydrochlorotiazydu po okresie monoterapii ramiprylem (maksymalna dopuszczalna dawka dobowa wynosi 5 mg ramiprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu). Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: z ciężkimi zaburzeniami - nie stosować; z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami - maksymalne dawki dobowe wynoszą 2,5 mg ramiprylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Pacjenci w podeszłym wieku: stosować mniejsze dawki początkowe i wolniejsze tempo ich zwiększania. Dzieci i młodzież: lek nie jest zalecany do stosowania u pacjentów w wieku <18 lat z powodu niewystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności. Sposób podania. Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając płynem, raz na dobę o tej samej porze, najlepiej rano. Tabletek nie należy kruszyć ani żuć. Linia podziału na tabletce 2,5 mg + 12,5 mg nie jest przeznaczona do przełamywania tabletki. Tabletkę 5 mg + 25 mg można podzielić na równe dawki.

Ramicor Comb - uwagi

Hydrochlorotiazyd może powodować dodatni wynik testu antydopingowego. Hydrochlorotiazyd może powodować hiperkalcemię, która może fałszować wyniki testu czynności przytarczyc. Kilka godzin po przyjęciu pierwszej dawki lub po zwiększeniu dawki leku nie zaleca się prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn, ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niedociśnienia (np. zawrotów głowy), które mogą upośledzać zdolność koncentracji i reakcji pacjenta.


Podobne leki
Enap
Lotensin HCT
Tritace
Inhibace Plus

Reklama

Czym się różni odporność swoista od nieswoistej?
Sprawdź!