Reklama
Sperart - skład
1 tabl. powl. zawiera 450 mg walgancyklowiru (w postaci chlorowodorku).
Reklama
Sperart - działanie
Lek przeciwwirusowy. Walgancyklowir jest L-walilowym estrem gancyklowiru (prolekiem). Po podaniu doustnym, walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru przez jelitowe i wątrobowe esterazy. Gancyklowir jest syntetycznym analogiem 2-deoksyguanozyny i hamuje replikację herpeswirusów. Wrażliwe na walgancyklowir wirusy wywołujące zakażenia u ludzi, to wirus cytomegalii (HCMV), wirus opryszczki pospolitej typu 1 i 2 (HSV-1 i HSV-2), ludzki wirus opryszczki typu 6, 7 i 8 (HHV-6, HHV-7 i HHV-8), wirus Epsteina-Barr (EBV), wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV) i wirus zapalenia wątroby typu B (HBV). W komórkach zakażonych wirusem CMV gancyklowir jest początkowo fosforylowany przez wirusową kinazę białkową do monofosforanu gancyklowiru. Dalsza fosforylacja, zachodząca z udziałem kilku komórkowych kinaz, prowadzi do wytworzenia trifosforanu gancyklowiru, który jest następnie powoli metabolizowany wewnątrzkomórkowo. Wykazano, że dochodzi do tego w komórkach zakażonych wirusami HSV i HCMV, w których T0,5 leku, po usunięciu zewnątrzkomórkowego gancyklowiru, wynosi odpowiednio 18 oraz 6-24 h. Ponieważ fosforylacja zależy w znacznym stopniu od kinazy wirusowej, fosforylacja gancyklowiru następuje przede wszystkim w komórkach zakażonych wirusem. Działanie wirusostatyczne gancyklowiru wynika z hamowania syntezy DNA wirusa w wyniku: kompetycyjnego zahamowania wbudowywania trifosforanu deoksyguanozyny do łańcucha DNA wirusa z udziałem polimerazy DNA oraz wbudowywania trifosforanu gancyklowiru do DNA wirusa, co powoduje zahamowanie lub znaczne ograniczenie wydłużania łańcucha wirusowego DNA. Lek dobrze się wchłania z przewodu pokarmowego i jest szybko i w znacznym stopniu jest metabolizowany do gancyklowiru w ścianie jelit i wątrobie. Biodostępność gancyklowiru powstałego z przyjętego doustnie walgancyklowiru wynosi ok. 60%. Gancyklowir przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Wiąże się z białkami osocza w 1-2%. Sam gancyklowir nie jest metabolizowany w istotnym stopniu. Gancyklowir jest wydalany z krążenia systemowego w mechanizmach przesączania kłębuszkowego oraz aktywnego wydzielania cewkowego. U pacjentów z prawidłowo czynnością nerek stężenie gancyklowiru w osoczu po podaniu walgancyklowiru zmniejsza się po osiągnięciu wartości maksymalnej z T0,5 wynoszącym 0,4-2 h.
Reklama
Sperart - wskazania
Początkowe i podtrzymujące leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki u dorosłych pacjentów z zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS). Zapobieganie chorobie CMV u niezakażonych wirusem cytomegalii dorosłych i dzieci (od urodzenia do 18 lat), którzy otrzymali przeszczepiany narząd miąższowy od dawcy zakażonego CMV.
Reklama
Sperart - przeciwwskazania
NNadwrażliwość na walgancyklowir, gancyklowir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią.
Reklama
Sperart - ostrzeżenia
Ze względu na podobieństwo struktury chemicznej gancyklowiru, acyklowiru i pencyklowiru, może wystąpić nadwrażliwość krzyżowa między tymi lekami. Należy zachować ostrożność w trakcie przepisywania preparatu pacjentom ze znaną nadwrażliwością na acyklowir lub pencyklowir (lub na ich proleki odpowiednio walacyklowir lub famcyklowir). Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (konieczna modyfikacja dawkowania). Nie stosować u pacjentów poddawanych hemodializie. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich zaburzeń hematologicznych, nie należy rozpoczynać leczenia walgancyklowirem, jeśli bezwzględna liczba neutrofilów wynosi <500/µl lub liczba płytek krwi <25 000/µl lub stężenie hemoglobiny <8 g/dl. Jeśli stosowanie zapobiegawcze przedłuża się ponad 100 dni, należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia leukopenii i neutropenii. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z występującym uprzednio niedoborem krwinek lub z polekowym niedoborem krwinek w wywiadzie oraz u pacjentów poddawanych radioterapii. W trakcie leczenia należy regularnie, ściśle kontrolować liczbę krwinek i płytek krwi. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u dzieci i młodzieży wskazane może być dokładniejsze kontrolowanie parametrów hematologicznych, najrzadziej przy każdej wizycie pacjenta w klinice, gdzie dokonano przeszczepienia. U pacjentów, u których rozwinie się ciężka leukopenia, neutropenia, niedokrwistość i (lub) małopłytkowość, należy rozważyć zastosowanie czynników krwiotwórczych i (lub) przerwanie podawania leku. Doświadczenie dotyczące stosowania leku w zapobieganiu chorobie wywołanej przez CMV u pacjentów po przeszczepieniu płuc i jelit jest ograniczone. Należy zachować szczególną ostrożność podczas zmiany leczenia doustnego z gancyklowiru na walgancyklowir, z uwagi na znaczącą różnicę w biodostępności (ryzyko przedawkowania).
Reklama
Sperart - ciąża
Lek należy traktować jako potencjalnie teratogenny i rakotwórczy, który może również powodować wady rozwojowe i nowotwory; może mieć odległe działanie rakotwórcze i toksyczne na rozrodczość. Nie stosować w ciąży, chyba że korzyść terapeutyczna dla matki przewyższa potencjalne ryzyko uszkodzenia płodu. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji w czasie leczenia walgancyklowirem. Nie stosować w okresie karmienia piersią, z uwagi na ryzyko wywołania ciężkich reakcji niepożądanych u karmionego piersią niemowlęcia. Płodność. Lek może spowodować przemijające lub trwałe zahamowanie spermatogenezy - mężczyźni stosujący walgancyklowir powinni stosować mechaniczne metody antykoncepcji w czasie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu, chyba że nie ma ryzyka zajścia partnerki w ciążę. Nie są dostępne dane dotyczące wpływu walgancyklowiru na płodność u ludzi. W badaniach na zwierzętach gancyklowir wiąże się z zaburzeniem płodności.
Reklama
Sperart - efekty uboczne
Bardzo często: zakażenie drożdżakowe (w tym kandydoza jamy ustnej, zakażenie górnych dróg oddechowych), neutropenia, niedokrwistość, zmniejszenie apetytu, ból głowy, duszność, kaszel, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, zapalenie skóry, gorączka, zmęczenie. Często: posocznica, grypa, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie dróg moczowych, trombocytopenia, leukopenia, pancytopenia, nadwrażliwość, zmniejszenie masy ciała, depresja, stan splątania, niepokój, bezsenność, zaburzenia smaku, niedoczulica, parestezje, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, drgawki, zaburzenia widzenia, odwarstwienie siatkówki (tylko u pacjentów z zakażeniem HIV leczonych z powodu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki), męty ciała szklistego, ból oka, zapalenie spojówek, obrzęk plamki żółtej, ból ucha, niedociśnienie tętnicze, ból w nadbrzuszu, niestrawność, zaparcie, wzdęcia, zaburzenia połykania, owrzodzenie jamy ustnej, rozdęcie brzucha, zapalenie trzustki, zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności AlAT, poty nocne, świąd, wysypka, łysienie, ból pleców, ból mięśni, ból stawów, skurcze mięśni, zmniejszenie klirensu kreatyniny, zaburzenia czynności nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, ból w miejscu podania, dreszcze, złe samopoczucie, astenia. Niezbyt często: niewydolność szpiku kostnego, pobudzenie, zaburzenia psychotyczne, omamy, zaburzenia myślenia, drżenie, głuchota, zaburzenia rytmu serca, pokrzywka, suchość skóry, krwiomocz, niewydolność nerek, niepłodność mężczyzn, ból w klatce piersiowej. Rzadko: niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, granulocytopenia, reakcja anafilaktyczna. Neutropenia występuje zazwyczaj w pierwszym lub drugim tyg. leczenia początkowego. Liczba komórek powraca na ogół do normy w ciągu 2 do 5 dni od odstawienia leku lub zmniejszenie jego dawki. U pacjentów z małą wyjściową liczbą płytek krwi (<100000 komórek/μl) istnieje zwiększone ryzyko małopłytkowości. Ryzyko małopłytkowości jest większe u pacjentów z jatrogenną immunosupresją na skutek działania leków immunosupresyjnych niż u pacjentów z AIDS. Ciężka małopłytkowość może spowodować potencjalnie zagrażające życiu krwawienie. Poważną neutropenię (ANC <500 komórek/μl) obserwowano częściej u pacjentów z zapaleniem siatkówki wywołanym przez CMV (14%) leczonych walgancyklowirem albo dożylnym lub doustnym gancyklowirem niż u pacjentów otrzymujących walgancyklowir albo doustny gancyklowir po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dzieci i młodzież. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były biegunka, nudności, neutropenia, leukopenia i niedokrwistość. Ogólny profil bezpieczeństwa u pediatrycznych i dorosłych biorców narządu miąższowego był podobny. Neutropenię zgłaszano również częściej u dzieci i młodzieży po przeszczepieniu narządu miąższowego niż u dorosłych, ale nie znaleziono korelacji miedzy neutropenią a działaniami niepożądanymi związanymi z zakażeniem u dzieci i młodzieży. U dzieci i młodzieży po przeszczepieniu nerki wydłużenie ekspozycji na walgancyklowir do 200 dni nie wiązało się ze zwiększeniem częstości działań niepożądanych. Ciężka neutropenia (ANC <500/μl) występowała częściej u pediatrycznych biorców nerki otrzymujących walgancyklowir do 200 dni w porównaniu z dziećmi leczonymi do 100 dni oraz z dorosłymi biorcami nerki leczonymi do 100 lub 200 dni. Dostępna jest ograniczona liczba danych dotyczących leczonych walgancyklowirem noworodków i niemowląt z objawami wrodzonego zakażenia cytomegalowirusem, ale wydaje się, że bezpieczeństwo stosowania leku w tej grupie pacjentów odpowiada znanemu profilowi bezpieczeństwa walgancyklowiru i gancyklowiru.
Sperart - interakcje
Nie przeprowadzono badań in vivo dotyczących interakcji leków z walgancyklowirem. Ponieważ walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru, oczekuje się, że interakcje walgancyklowiru z innymi lekami będą podobne do obserwowanych w przypadku gancyklowiru. Równoczesne stosowanie probenecydu i doustnej postaci gancyklowiru prowadziło do statystycznie istotnego zmniejszenia wartości klirensu nerkowego gancyklowiru (o 20%), a tym samym - do statystycznie istotnego zwiększenia ekspozycji na ten lek (o 40%). Zmiany te wynikają z mechanizmu interakcji, w której te dwie substancje współzawodniczą w procesie wydzielania kanalikowego w nerkach. Dlatego należy uważnie obserwować, czy u pacjentów otrzymujących równocześnie probenecyd i walgancyklowir nie występują objawy toksyczności gancyklowiru. Stosowanie gancyklowiru w postaci dożylnej razem z dydanozyną stale powodowało zwiększenie stężeń dydanozyny w osoczu. Po dożylnym podaniu dawek 5 i 10 mg/kg mc. na dobę obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 38-67%, co potwierdza występowanie interakcji farmakokinetycznej podczas jednoczesnego stosowania tych leków. Nie odnotowano istotnego wpływu na stężenia gancyklowiru. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem oznak toksycznego działania dydanozyny, np. zapalenia trzustki. Izoenzymy cytochromu P450 nie odgrywają żadnej roli w farmakokinetyce gancyklowiru. W związku z tym nie przewiduje się interakcji farmakokinetycznych z inhibitorami proteazy ani z nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy. Zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów, u których równocześnie z gancyklowirem podawano imipenem z cylastatyną i nie można wykluczyć interakcji farmakodynamicznej pomiędzy tymi dwoma lekami. Leków tych nie należy stosować równocześnie, chyba że potencjalne korzyści przeważają ryzyko. Zarówno zydowudyna, jak i gancyklowir mogą powodować neutropenię i niedokrwistość. Może wystąpić interakcja farmakodynamiczna podczas równoczesnego podawania tych leków. Niektórzy pacjenci mogą nie tolerować skojarzonego leczenia pełnymi dawkami. Działanie toksyczne może się nasilić, jeśli gancyklowir/walgancyklowir jest podawany równocześnie z innymi lekami, o których wiadomo, że mogą wykazywać działanie mielosupresyjne lub powodować zaburzenia czynności nerek. Do leków tych należą nukleozydy (np. zydowudyna, dydanozyna, stawudyna) i analogi nukleotydów (np. tenofowir, adefowir), leki immunosupresyjne (np. cyklosporyna, takrolimus, mykofenolan mofetylu), leki przeciwnowotworowe (np. doksorubicyna, winblastyna,, winkrystyna, hydroksymocznik), a także leki przeciwzakaźne (trimetoprim/sulfonamidy, dapson, amfoterycyna B, flucytozyna, pentamidyna). Dlatego zastosowanie tych leków jednocześnie z walgancyklowirem należy rozważać wyłącznie w przypadku, gdy potencjalne korzyści przewyższają potencjalne zagrożenia.
Sperart - dawkowanie
Doustnie. Ścisłe stosowanie się do zaleceń dotyczących dawkowania jest konieczne, aby uniknąć przedawkowania leku. Leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki. Dorośli. Leczenie początkowe. Dawka zalecana: 2 tabl., 2 razy na dobę przez okres 21 dni. Leczenie podtrzymujące (po leczeniu początkowym lub u pacjentów z nieczynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki): dawka zalecana: 2 tabl. raz na dobę. Jeśli u pacjenta nasili się zapalenie siatkówki, można powtórzyć leczenie początkowe; należy jednak brać pod uwagę możliwość oporności wirusa na lek. Czas trwania leczenia podtrzymującego należy ustalać indywidualnie u każdego pacjenta. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku w leczeniu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki nie zostało przebadane u dzieci i młodzieży. Zapobieganie chorobie CMV po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dorośli. Dawka zalecana: 2 tabl. raz na dobę. Dawkowanie należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować 100 dni po transplantacji. Stosowanie zapobiegawcze można kontynuować do 200 dni po przeszczepieniu. Jeśli pacjent otrzymał przeszczep narządu miąższowego innego niż nerki, zalecaną dawką jest 2 tabl. raz na dobę. Dawkowanie należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dnia po przeszczepieniu. Dzieci i młodzież. Dawkę oblicza się wg. wzoru uwzględniającego powierzchnię ciała (BSA) oraz klirens kreatyniny (CCr): dawka dla dziecka [mg] = 7 x BSA (wg wzoru Mostellera) x CCr (wg wzoru Schwartza). Jeśli CCr wyliczony metodą Schwartza jest większy niż 150 ml/min/1,73 m2, należy do wzoru podstawić maksymalną wartość 150 ml/min/1,73 m2. U dzieci po przeszczepieniu nerki zalecaną, podawaną raz na dobę dawkę (7 x BSA x CCr) należy zastosować w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i stosować do 200 dni po przeszczepieniu. U dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego innego niż nerka, zalecaną, podawaną raz na dobę dawkę (7 x BSA x CCr) należy zastosować w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i stosować do 100 dni po przeszczepieniu. Każdą wyliczoną dawkę należy zaokrąglić w górę do najbliższej wielokrotności 25 mg. Jeśli wyliczona dawka przekracza 900 mg, należy podać dawkę maksymalną 900 mg. Zalecaną postacią farmaceutyczną jest zawiesina doustna, gdyż umożliwia podawanie leku w dawce wyliczonej wg powyżej podanego wzoru. Jednak można stosować również walgancyklowir w postaci tabl. powl., jeżeli wyliczona dawka różni się nie więcej niż o 10% od dawki możliwej do podania za pomocą tabletek oraz jeśli pacjent może połknąć tabletkę, np. jeśli wyliczona dawka mieści się w przedziale między 405 mg a 495 mg, można podać 1 tabl. 450 mg. Zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia kreatyniny w surowicy, branie pod uwagę zmian we wzroście oraz masie ciała i dostosowywanie zgodnie z tym dawki przez okres stosowania zapobiegawczego. Szczególne grupy pacjentów. Dawkowanie u dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego jest dobierane indywidualnie, w zależności od czynności nerek i pc. Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności w tej grupie pacjentów. Nie przeprowadzono badań z udziałem osób dorosłych w wieku powyżej 65 lat. Ponieważ klirens nerkowy zmniejsza się wraz z wiekiem, lek należy podawać pacjentom w podeszłym wieku ze szczególnym uwzględnieniem ich czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy dokładnie kontrolować stężenie kreatyniny w surowicy lub CCr. Konieczne jest dostosowanie dawki w zależności od CCr: CCr wynosi ≥60 ml/min: dawka początkowa - 2 tabl. 2 razy na dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza - 2 tabl. raz na dobę; CCr 40-59 ml/min: dawka początkowa - 1 tabl. 2 razy na dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza - 1 tabl. raz na dobę; CCr 25-39 ml/min: dawka początkowa - 1 tabl. 1 razy na dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza - 1 tabl. co 2 doby; CCr 10-24 ml/min: dawka początkowa - 1 tabl. co 2 doby, zaś dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza - 1 tabl. 2 razy w tyg.; CCr <10 ml/min - stosowanie leku nie jest zalecane. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności walgancyklowiru w postaci tabl. w grupie pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z ciężką leukopenią, neutropenią, niedokrwistością, trombocytopenią i pancytopenią jeśli podczas leczenia walgancyklowirem nastąpi znaczne zmniejszenie liczby krwinek, należy rozważyć podawanie czynników krwiotwórczych i (lub) przerwanie podawania leku. Sposób podania. Lek w miarę możliwości należy przyjmować podczas posiłków. U dzieci, które nie mogą połknąć tabl., można podać lek w postaci proszku do sporządzania zawiesiny doustnej. Tabletek nie należy przełamywać lub kruszyć. Należy unikać bezpośredniego kontaktu skóry i błon śluzowych z uszkodzonymi lub pokruszonymi tabletkami, jeśli taki kontakt nastąpi, należy umyć dokładnie miejsce kontaktu wodą i mydłem, przemyć dokładnie oczy jałową wodą lub w razie jej braku, zwykłą wodą.
Sperart - uwagi
W czasie leczenia walgancyklowirem i (lub) gancyklowirem mogą wystąpić drgawki, zawroty głowy i stany splątania, które mogą zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
