Reklama
Valhit - skład
1 tabl. powl. zawiera 450 mg walgancyklowiru (w postaci chlorowodorku).
Reklama
Valhit - działanie
Lek przeciwwirusowy. Walgancyklowir jest L-walilowym estrem gancyklowiru (prolekiem). Po podaniu doustnym, walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru przez jelitowe i wątrobowe esterazy. Gancyklowir jest syntetycznym analogiem 2-deoksyguanozyny i hamuje replikację herpeswirusów. Wrażliwe na walgancyklowir wirusy wywołujące zakażenia u ludzi, to wirus cytomegalii (HCMV), wirus opryszczki pospolitej typu 1 i 2 (HSV-1 i HSV-2), ludzki wirus opryszczki typu 6, 7 i 8 (HHV-6, HHV-7 i HHV-8), wirus Epsteina-Barr (EBV), wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV) i wirus zapalenia wątroby typu B (HBV). W komórkach zakażonych wirusem CMV gancyklowir jest początkowo fosforylowany przez wirusową kinazę białkową do monofosforanu gancyklowiru. Dalsza fosforylacja, zachodząca z udziałem kilku komórkowych kinaz, prowadzi do wytworzenia trifosforanu gancyklowiru, który jest następnie powoli metabolizowany wewnątrzkomórkowo. Wykazano, że dochodzi do tego w komórkach zakażonych wirusami HSV i HCMV, w których T0,5 leku, po usunięciu zewnątrzkomórkowego gancyklowiru, wynosi odpowiednio 18 oraz 6-24 h. Ponieważ fosforylacja zależy w znacznym stopniu od kinazy wirusowej, fosforylacja gancyklowiru następuje przede wszystkim w komórkach zakażonych wirusem. Działanie wirusostatyczne gancyklowiru wynika z hamowania syntezy DNA wirusa w wyniku: kompetycyjnego zahamowania wbudowywania trifosforanu deoksyguanozyny do łańcucha DNA wirusa z udziałem polimerazy DNA oraz wbudowywania trifosforanu gancyklowiru do DNA wirusa, co powoduje zahamowanie lub znaczne ograniczenie wydłużania łańcucha wirusowego DNA. Lek dobrze się wchłania z przewodu pokarmowego i jest szybko i w znacznym stopniu jest metabolizowany do gancyklowiru w ścianie jelit i wątrobie. Biodostępność gancyklowiru powstałego z przyjętego doustnie walgancyklowiru wynosi ok. 60%. Gancyklowir przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Wiąże się z białkami osocza w 1-2%. Sam gancyklowir nie jest metabolizowany w istotnym stopniu. Gancyklowir jest wydalany z krążenia systemowego w mechanizmach przesączania kłębuszkowego oraz aktywnego wydzielania cewkowego. U pacjentów z prawidłowo czynnością nerek stężenie gancyklowiru w osoczu po podaniu walgancyklowiru zmniejsza się po osiągnięciu wartości maksymalnej z T0,5 wynoszącym 0,4-2 h.
Reklama
Valhit - wskazania
Początkowe i podtrzymujące leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki u dorosłych pacjentów z zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS). Preparat wskazany jest również w zapobieganiu chorobie CMV u niezakażonych wirusem cytomegalii dorosłych i dzieci (od urodzenia do 18 lat), którzy otrzymali przeszczepiany narząd miąższowy od dawcy zakażonego CMV.
Reklama
Valhit - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na walgancyklowir, gancyklowir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią.
Reklama
Valhit - ostrzeżenia
Ponieważ budowa chemiczna gancyklowiru jest podobna do acyklowiru i pencyklowiru, może wystąpić krzyżowa reakcja nadwrażliwości pomiędzy tymi lekami. Dlatego należy zachować ostrożność, przepisując lek pacjentom ze stwierdzoną nadwrażliwością na acyklowir lub pencyklowir (bądź na ich proleki - odpowiednio walacyklowir lub famcyklowir). Przed rozpoczęciem leczenia walgancyklowirem konieczne jest poinformowanie pacjenta o możliwym działaniu szkodliwym na płód (lek może być teratogenny i karcinogenny dla człowieka i może powodować wady wrodzone i nowotwory). Kobietom w wieku rozrodczym należy doradzić stosowanie skutecznych metod antykoncepcji w okresie leczenia i przez co najmniej 30 dni po zakończeniu leczenia. Uważa się także, że walgancyklowir może przemijająco lub trwale hamować spermatogenezę. Mężczyznom należy doradzić, aby w okresie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu, stosowali mechaniczne środki antykoncepcyjne, chyba że jest pewne, że partnerka nie zajdzie w ciążę. Walgancyklowir może wykazywać odległe działania rakotwórcze i toksyczne na rozrodczość. Nie należy rozpoczynać leczenia, jeśli bezwzględna liczba neutrofili jest mniejsza niż 500 komórek/µl lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 25 000/µl lub stężenie hemoglobiny jest mniejsze niż 8 g/dl. Jeśli stosowanie zapobiegawcze przedłuża się powyżej 100 dni, należy wziąć pod uwagę ryzyko rozwoju leukopenii i neutropenii. Walgancyklowir należy stosować ostrożnie u pacjentów z uprzednio występującym niedoborem krwinek lub przebytym w przeszłości polekowym niedoborem krwinek oraz u pacjentów poddawanych radioterapii. W czasie leczenia zaleca się ścisłą i regularną kontrolę wzoru odsetkowego krwinek i liczby płytek. Dokładniejsza kontrola parametrów hematologicznych może być wskazana u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek i dzieci, nie rzadziej niż przy każdej wizycie w ośrodku transplantacyjnym. Jeśli rozwinie się ciężka leukopenia, neutropenia, niedokrwistość i (lub) małopłytkowość, zaleca się zastosowanie czynników krwiotwórczych i (lub) przerwanie podawania leku. Biodostępność gancyklowiru po podaniu pojedynczej dawki 900 mg walgancyklowiru wynosi około 60%, a około 6% po podaniu doustnym 1000 mg gancyklowiru (w postaci kapsułek). Nadmierny całkowity wpływ gancyklowiru na organizm może wiązać się z zagrażającymi życiu reakcjami niepożądanymi, dlatego też zaleca się ścisłe przestrzeganie ustalonego dawkowania w czasie rozpoczynania kuracji, w czasie zmiany leczenia początkowego na podtrzymujące oraz w czasie ewentualnej zmiany leczenia doustnego gancyklowirem na walgancyklowir, ponieważ gancyklowiru w kapsułkach nie można zastępować tabletkami Valhit w stosunku 1:1. Należy ostrzec pacjentów, którzy poprzednio leczeni byli gancyklowirem, przed niebezpieczeństwem przedawkowania, jeśli przyjmą więcej niż zalecono tabl. preparatu. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek dawkowanie należy zmodyfikować w zależności od CCr. Leku nie należy stosować u pacjentów poddawanych hemodializie. Odnotowano występowanie drgawek u pacjentów, którym podawano równocześnie imipenem z cylastatyną i gancyklowir. Nie należy stosować preparatu jednocześnie z imipenem i cylastatyną, chyba że spodziewane korzyści przewyższają ryzyko. Pacjentów, u których walgancyklowir stosowany jest równocześnie z dydanozyną, lekami o znanym działaniu mielosupresyjnym (np. zydowudyną) lub substancjami zaburzającymi czynność nerek, należy uważnie kontrolować, czy nie mają objawów dodatkowego działania toksycznego. Kontrolowane badanie kliniczne z walgancyklowirem stosowanym w zapobieganiu chorobie wywołanej wirusem CMV u pacjentów po przeszczepach nie zawiera danych o pacjentach po przeszczepieniu płuc lub jelit, dlatego doświadczenie u pacjentów z tego typu przeszczepem jest ograniczone.
Reklama
Valhit - ciąża
Leku nie należy podawać kobietom w ciąży, chyba że korzyść terapeutyczna dla matki przewyższa ryzyko uszkodzenia płodu. Ze względu na możliwość toksyczności reprodukcyjnej oraz działania teratogennego kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić stosowanie skutecznej antykoncepcji w trakcie leczenia oraz przez co najmniej 30 dni po zakończeniu leczenia. Pacjentom płci męskiej należy doradzić stosowanie antykoncepcji mechanicznej w trakcie leczenia oraz przez co najmniej 90 dni po zakończeniu leczenia walgancyklowirem, chyba że istnieje pewność, że partnerka nie może zajść w ciążę. Gancyklowir szybko przenika przez łożysko. Biorąc pod uwagę mechanizm działania farmakologicznegoi toksyczny wpływ gancyklowiru na reprodukcję obserwowany w doświadczeniach na zwierzętach, można spodziewać się działania teratogennego u ludzi. Należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia walgancyklowirem. Nie wiadomo czy gancyklowir przenikado mleka u ludzi, jednak nie można wykluczyć możliwości wydzielania leku z mlekiemi wywoływania ciężkich reakcji niepożądanych u karmionego niemowlęcia. Wyniki badań prowadzonych na zwierzętach wskazują na to, że gancyklowir przenika do mleka karmiących samic szczura. W badaniach na zwierzętach gancyklowir wiąże się z zaburzeniem płodności.
Reklama
Valhit - efekty uboczne
Bardzo często: zakażenia wywołane przez drożdżaki (w tym kandydoza jamy ustnej), zakażenie górnych dróg oddechowych, neutropenia, niedokrwistość, zmniejszenie łaknienia, bóle głowy, kaszel, duszność, biegunka, nudności, wymioty, bóle brzucha, zapalenie skóry, gorączka, uczucie zmęczenia. Często: posocznica (sepsa), grypa, zakażenie układu moczowego, zapalenie tkanki podskórnej, małopłytkowość, leukopenia, pancytopenia, reakcje nadwrażliwości, zmniejszenie masy ciała, depresja, stan splątania, niepokój, bezsenność, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, parestezje, niedoczulica, drgawki, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, odwarstwienie siatkówki (tylko u pacjentów z AIDS leczonych z powodu zapalenia siatkówki wywołanego przez wirusa CMV), męty ciała szklistego, ból oka, zapalenie spojówek, obrzęk plamki, ból ucha, obniżenie ciśnienia tętniczego, niestrawność, wzdęcia, bóle w nadbrzuszu, zaparcia, owrzodzenie w jamie ustnej, zaburzenia połykania, powiększenie obwodu brzucha, zapalenie trzustki, podwyższona aktywność fosfatazy alkalicznej we krwi, zaburzenia czynności wątroby, podwyższona aktywność AspAT, podwyższona aktywność AlAT, poty nocne, świąd, wysypka, łysienie, bóle pleców, bóle mięśni, bóle stawów, skurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek, obniżenie nerkowego klirensu kreatyniny, podwyższony poziom kreatyniny we krwi, ból, dreszcze, złe samopoczucie, osłabienie. Niezbyt często: niewydolność szpiku kostnego, pobudzenie, zaburzenia psychotyczne, zaburzenia myślenia, omamy, drżenia, głuchota, zaburzenia rytmu serca, suchość skóry, pokrzywka, niewydolność nerek, krwiomocz, niepłodność u mężczyzn, ból w klatce piersiowej. Rzadko: niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, granulocytopenia, reakcja anafilaktyczna. Ryzyka wystąpienia neutropenii nie można przewidzieć na podstawie liczby neutrofilów przed leczeniem. Neutropenia zazwyczaj pojawia się w 1. lub 2. tyg. leczenia indukcyjnego. Liczba komórek zwykle ulega normalizacji w ciągu 2 do 5 dni po odstawieniu leku lub zmniejszeniu jego dawki. Ryzyko wystąpienia małopłytkowości jest większe u pacjentów z wyjściowo obniżoną liczbą płytek krwi (<100 000/μl). Pacjenci z jatrogenną immunosupresją związaną ze stosowaniem leków immunosupresyjnych są bardziej narażeni na wystąpienie małopłytkowości niż pacjenci z AIDS. Ciężka neutropenia (ANC <500/μl) występuje częściej u pacjentów z zapaleniem siatkówki wywołanym przez wirusa CMV (14%) poddawanych leczeniu walgancyklowirem bądź gancyklowirem w postaci dożylnej lub doustnej niż u pacjentów po przeszczepieniu narządu miąższowego otrzymujących walgancyklowir lub doustny preparat gancyklowiru. U pacjentów otrzymujących walgancyklowir lub doustną postać gancyklowiru do 100. dnia po przeszczepieniu częstość występowania ciężkiej neutropenii wynosiła odpowiednio 5% i 3%, podczas gdy u pacjentów otrzymujących walgancyklowir do 200. dnia po przeszczepieniu częstość występowania ciężkiej neutropenii wynosiła 10%. Zaobserwowano większy wzrost poziomu kreatyniny w surowicy u pacjentów po przeszczepieniu narządu miąższowego leczonych do 100. dnia lub 200. dnia po transplantacji, zarówno z użyciem walgancyklowiru, jak i doustnej postaci gancyklowiru, w porównaniu z pacjentami z zapaleniem siatkówki wywołanym przez wirusa CMV. Jednak zaburzenia czynności nerek występują często u pacjentów po przeszczepieniu narządu miąższowego. Ogólny profil bezpieczeństwa leku nie zmienił się wraz z przedłużeniem profilaktyki do 200 dni u pacjentów wysokiego ryzyka po przeszczepieniu nerki. Leukopenię obserwowano z nieznacznie większą częstością w grupie 200 dni, podczas gdy częstość występowania neutropenii, niedokrwistości i małopłytkowości była podobna w obu grupach. Dzieci i młodzeż. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi w trakcie badań klinicznych u dzieci była biegunka, nudności, neutropenia, leukopenia i niedokrwistość. Ogólny profil bezpieczeństwa po przeszczepieniu narządu miąższowego u dzieci był podobny jak u dorosłych. Neutropenię zgłaszano nieco częściej w dwóch badaniach klinicznych u dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego, niż u dorosłych, jednak u dzieci i młodzieży nie było związku między występowaniem neutropenii a częstością zdarzeń niepożądanych związanych z zakażaniami. U dzieci po przeszczepieniu nerki, wydłużenie stosowania zapobiegawczego do 200 dni nie było związane z ogólnym zwiększeniem się częstości zdarzeń niepożądanych. Częstość ciężkiej neutropenii (<500 neutrofili/µl) była większa u dzieci po przeszczepieniu nerki leczonych do 200. dnia niż u dzieci leczonych do 100. dnia oraz w porównaniu do dorosłych biorców nerki leczonych do 100. dnia lub do 200. dnia. Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące noworodków i niemowląt z objawowym wrodzonym zakażeniem CMV leczonych walgancyklowirem, jednak bezpieczeństwo stosowania wydaje się być spójne ze znanym profilem bezpieczeństwa walgancyklowiru i gancyklowiru.
Valhit - interakcje
Nie przeprowadzono badań in vivo dotyczących interakcji leków z walgancyklowirem. Ponieważ walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru, oczekuje się, że interakcje walgancyklowiru z innymi lekami będą podobne do obserwowanych w przypadku gancyklowiru. Równoczesne stosowanie probenecydu i doustnej postaci gancyklowiru prowadziło do statystycznie istotnego zmniejszenia wartości klirensu nerkowego gancyklowiru (o 20%), a tym samym - do statystycznie istotnego zwiększenia ekspozycji na ten lek (o 40%). Zmiany te wynikają z mechanizmu interakcji, w której te dwie substancje współzawodniczą w procesie wydzielania kanalikowego w nerkach. Dlatego należy uważnie obserwować, czy u pacjentów otrzymujących równocześnie probenecyd i walgancyklowir nie występują objawy toksyczności gancyklowiru. Stosowanie gancyklowiru w postaci dożylnej razem z dydanozyną stale powodowało zwiększenie stężeń dydanozyny w osoczu. Po dożylnym podaniu dawek 5 i 10 mg/kg mc. na dobę obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 38-67%, co potwierdza występowanie interakcji farmakokinetycznej podczas jednoczesnego stosowania tych leków. Nie odnotowano istotnego wpływu na stężenia gancyklowiru. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem oznak toksycznego działania dydanozyny, np. zapalenia trzustki. Izoenzymy cytochromu P450 nie odgrywają żadnej roli w farmakokinetyce gancyklowiru. W związku z tym nie przewiduje się interakcji farmakokinetycznych z inhibitorami proteazy ani z nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy. Zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów, u których równocześnie z gancyklowirem podawano imipenem z cylastatyną i nie można wykluczyć interakcji farmakodynamicznej pomiędzy tymi dwoma lekami. Leków tych nie należy stosować równocześnie, chyba że potencjalne korzyści przeważają ryzyko. Zarówno zydowudyna, jak i gancyklowir mogą powodować neutropenię i niedokrwistość. Może wystąpić interakcja farmakodynamiczna podczas równoczesnego podawania tych leków. Niektórzy pacjenci mogą nie tolerować skojarzonego leczenia pełnymi dawkami. Działanie toksyczne może się nasilić, jeśli gancyklowir/walgancyklowir jest podawany równocześnie z innymi lekami, o których wiadomo, że mogą wykazywać działanie mielosupresyjne lub powodować zaburzenia czynności nerek. Do leków tych należą nukleozydy (np. zydowudyna, dydanozyna, stawudyna) i analogi nukleotydów (np. tenofowir, adefowir), leki immunosupresyjne (np. cyklosporyna, takrolimus, mykofenolan mofetylu), leki przeciwnowotworowe (np. doksorubicyna, winblastyna,, winkrystyna, hydroksymocznik), a także leki przeciwzakaźne (trimetoprim/sulfonamidy, dapson, amfoterycyna B, flucytozyna, pentamidyna). Dlatego zastosowanie tych leków jednocześnie z walgancyklowirem należy rozważać wyłącznie w przypadku, gdy potencjalne korzyści przewyższają potencjalne zagrożenia.
Valhit - dawkowanie
Doustnie. Ścisłe stosowanie się do zaleceń dotyczących dawkowania jest konieczne, aby uniknąć przedawkowania leku. Leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki. Dorośli. Leczenie początkowe. Dawka zalecana: 2 tabl., 2 razy na dobę przez okres 21 dni. Leczenie podtrzymujące (po leczeniu początkowym lub u pacjentów z nieczynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki): dawka zalecana: 2 tabl. raz na dobę. Jeśli u pacjenta nasili się zapalenie siatkówki, można powtórzyć leczenie początkowe; należy jednak brać pod uwagę możliwość oporności wirusa na lek. Czas trwania leczenia podtrzymującego należy ustalać indywidualnie u każdego pacjenta. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku w leczeniu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki nie zostało przebadane u dzieci i młodzieży. Zapobieganie chorobie CMV po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dorośli. Dawka zalecana: 2 tabl. raz na dobę. Dawkowanie należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować 100 dni po transplantacji. Stosowanie zapobiegawcze można kontynuować do 200 dni po przeszczepieniu. Jeśli pacjent otrzymał przeszczep narządu miąższowego innego niż nerki, zalecaną dawką jest 2 tabl. raz na dobę. Dawkowanie należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dnia po przeszczepieniu. Dzieci i młodzież. Dawkę oblicza się wg. wzoru uwzględniającego powierzchnię ciała (BSA) oraz klirens kreatyniny (CCr): dawka dla dziecka [mg] = 7 x BSA (wg wzoru Mostellera) x CCr (wg wzoru Schwartza). Jeśli CCr wyliczony metodą Schwartza jest większy niż 150 ml/min/1,73 m2, należy do wzoru podstawić maksymalną wartość 150 ml/min/1,73 m2. U dzieci po przeszczepieniu nerki zalecaną, podawaną raz na dobę dawkę (7 x BSA x CCr) należy zastosować w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i stosować do 200 dni po przeszczepieniu. U dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego innego niż nerka, zalecaną, podawaną raz na dobę dawkę (7 x BSA x CCr) należy zastosować w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i stosować do 100 dni po przeszczepieniu. Każdą wyliczoną dawkę należy zaokrąglić w górę do najbliższej wielokrotności 25 mg. Jeśli wyliczona dawka przekracza 900 mg, należy podać dawkę maksymalną 900 mg. Zalecaną postacią farmaceutyczną jest zawiesina doustna, gdyż umożliwia podawanie leku w dawce wyliczonej wg powyżej podanego wzoru. Jednak można stosować również walgancyklowir w postaci tabl. powl., jeżeli wyliczona dawka różni się nie więcej niż o 10% od dawki możliwej do podania za pomocą tabletek oraz jeśli pacjent może połknąć tabletkę, np. jeśli wyliczona dawka mieści się w przedziale między 405 mg a 495 mg, można podać 1 tabl. 450 mg. Zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia kreatyniny w surowicy, branie pod uwagę zmian we wzroście oraz masie ciała i dostosowywanie zgodnie z tym dawki przez okres stosowania zapobiegawczego. Szczególne grupy pacjentów. Dawkowanie u dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego jest dobierane indywidualnie, w zależności od czynności nerek i pc. Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności w tej grupie pacjentów. Nie przeprowadzono badań z udziałem osób dorosłych w wieku powyżej 65 lat. Ponieważ klirens nerkowy zmniejsza się wraz z wiekiem, lek należy podawać pacjentom w podeszłym wieku ze szczególnym uwzględnieniem ich czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy dokładnie kontrolować stężenie kreatyniny w surowicy lub CCr. Konieczne jest dostosowanie dawki w zależności od CCr: CCr wynosi ≥60 ml/min: dawka początkowa - 2 tabl. 2 razy na dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza - 2 tabl. raz na dobę; CCr 40-59 ml/min: dawka początkowa - 1 tabl. 2 razy na dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza - 1 tabl. raz na dobę; CCr 25-39 ml/min: dawka początkowa - 1 tabl. 1 razy na dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza - 1 tabl. co 2 doby; CCr 10-24 ml/min: dawka początkowa - 1 tabl. co 2 doby, zaś dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza - 1 tabl. 2 razy w tyg.; CCr <10 ml/min - stosowanie leku nie jest zalecane. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności walgancyklowiru w postaci tabl. w grupie pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z ciężką leukopenią, neutropenią, niedokrwistością, trombocytopenią i pancytopenią jeśli podczas leczenia walgancyklowirem nastąpi znaczne zmniejszenie liczby krwinek, należy rozważyć podawanie czynników krwiotwórczych i (lub) przerwanie podawania leku. Sposób podania. Lek w miarę możliwości należy przyjmować podczas posiłków. U dzieci, które nie mogą połknąć tabl., można podać lek w postaci proszku do sporządzania zawiesiny doustnej. Tabletek nie należy przełamywać lub kruszyć. Należy unikać bezpośredniego kontaktu skóry i błon śluzowych z uszkodzonymi lub pokruszonymi tabletkami, jeśli taki kontakt nastąpi, należy umyć dokładnie miejsce kontaktu wodą i mydłem, przemyć dokładnie oczy jałową wodą lub w razie jej braku, zwykłą wodą.
Valhit - uwagi
W czasie leczenia walgancyklowirem i (lub) gancyklowirem mogą wystąpić drgawki, zawroty głowy i stany splątania, które mogą zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
