Reklama
Ziextenzo - skład
1 ampułko-strzykawka (0,6 ml) zawiera 6 mg pegfilgrastymu, wytwarzanego w komórkach Escherichia coli za pomocą techniki rekombinacji DNA, a następnie łączonego z glikolem polietylenowym (PEG); lek zawiera sorbitol.
Reklama
Ziextenzo - działanie
Ludzki czynnik wzrostu granulocytów (G-CSF), glikoproteina regulująca procesy wytwarzania i uwalniania granulocytów obojętnochłonnych ze szpiku kostnego. Pegfilgrastym jest koniugatem kowalencyjnym rekombinowanego ludzkiego G-CSF (r-metHuG-CSF) z jedną cząsteczką glikolu polietylenowego (PEG), o masie cząsteczkowej 20 kDa. Pegfilgrastym ma dłuższy niż filgrastym okres półtrwania, na skutek mniejszego klirensu nerkowego. Wykazano, że pegfilgrastym i filgrastym charakteryzują się identycznym sposobem działania - powodują znaczące zwiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych we krwi obwodowej w ciągu 24 h od podania oraz niewielkie zwiększenie liczby monocytów i (lub) limfocytów. Na podstawie badań aktywności chemotaktycznej i fagocytarnej wykazano, że granulocyty obojętnochłonne wytwarzane po podaniu pegfilgrastymu wykazują prawidłową lub wzmożoną aktywność, podobnie jak po podaniu filgrastymu. Podobnie jak w przypadku innych hematopoetycznych czynników wzrostu, w warunkach in vitro wykazano, że G-CSF stymuluje ludzkie komórki śródbłonkowe. W warunkach in vitro G-CSF może stymulować wzrost komórek szpikowych, w tym komórek nowotworowych; podobne działanie obserwowano również in vitro w stosunku do komórek niepochodzących ze szpiku kostnego. Po podskórnym podaniu jednej dawki pegfilgrastymu, maksymalne stężenie preparatu we krwi występuje po 16-120 h i utrzymuje się przez cały czas trwania neutropenii związanej z chemioterapią mielosupresyjną. Eliminacja pegfilgrastymu, w odniesieniu do dawki, ma przebieg nieliniowy; klirens osoczowy pegfilgrastymu maleje w miarę zwiększania dawki preparatu. Uważa się, że główną drogą eliminacji pegfilgrastymu jest klirens granulocytów obojętnochłonnych; proces ten ulega wysyceniu w przypadku stosowania większych dawek preparatu. Zgodnie z mechanizmem autoregulacji klirensu, stężenie pegfilgrastymu we krwi szybko zmniejsza się z początkiem odnowy liczby granulocytów obojętnochłonnych.
Reklama
Ziextenzo - wskazania
Skrócenie czasu trwania neutropenii i zmniejszenie częstości występowania gorączki neutropenicznej u dorosłych pacjentów leczonych chemioterapią cytotoksyczną z powodu złośliwej choroby nowotworowej (z wyjątkiem przewlekłej białaczki szpikowej i zespołów mielodysplastycznych).
Reklama
Ziextenzo - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Ziextenzo - ostrzeżenia
Bezpieczeństwo i skuteczność leku nie zostały dotychczas ustalone u pacjentów z zespołem mielodysplastycznym, przewlekłą białaczką szpikową oraz u pacjentów z wtórną ostrą białaczką szpikową - nie należy stosować preparatu w tych grupach pacjentów. Nie określono długotrwałego działania preparatu w ostrej białaczce szpikowej - w tej grupie pacjentów lek należy stosować ostrożnie. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u pacjentów z ostrą białaczką szpikową występującą de novo w wieku < 55 lat, z wynikiem badania cytogenetycznego t (15;17). Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności leku u pacjentów otrzymujących duże dawki chemioterapii. Nie należy podawać preparatu w celu zwiększenia dawek cytostatyków powyżej ustalonego schematu dawkowania. Ostrożnie stosować u pacjentów z ostatnio przebytymi zapalnymi zmianami naciekowymi w płucach lub zapaleniem płuc - kaszel, gorączka i duszność, występujące razem z objawami radiologicznymi świadczącymi o naciekach zapalnych w płucach, pogorszenie wydolności oddechowej oraz zwiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych mogą świadczyć o rozpoczynającym się zespole ostrej niewydolności oddechowej typu dorosłych (ARDS) - w takim przypadku zaleca się przerwanie podawania pegfilgrastymu. W trakcie leczenia preparatem należy uważnie kontrolować wielkość śledziony (badanie lekarskie, ultrasonografia) - u pacjentów zgłaszających ból w lewym nadbrzuszu lub na szczycie barku należy rozważyć rozpoznanie pęknięcia śledziony. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niedokrwistością sierpowatokrwinkową - monitorować właściwe parametry kliniczne oraz laboratoryjne i uwzględnić możliwość wystąpienia związku pomiędzy podawaniem leku, a powiększeniem śledziony i przełomami spowodowanymi zamknięciem naczyń krwionośnych. Podczas leczenia należy regularne monitorować liczbę płytek krwi, liczbę leukocytów oraz hematokryt. Jeśli liczba leukocytów przekroczy 50 x 109/l po osiągnięciu spodziewanego nadiru, stosowanie pegfilgramstymu należy natychmiast przerwać. W związku z leczeniem pegfilgrastymem zgłaszano rzadkie przypadki występowania zespołu Stevensa-Johnsona (SJS), który może zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. Jeśli w związku ze stosowaniem pegfilgrastymu u pacjenta wystąpił zespół SJS, w żadnym momencie nie wolno u niego wznawiać leczenia pegfilgrastymem. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania chemioterapeutyków (pojedynczo lub w skojarzeniu), które mogą powodować ciężką trombocytopenię. W badaniu obserwacyjnym po wprowadzeniu leku do obrotu rozwój zespołu mielodysplastycznego (MDS) i ostrej białaczki szpikowej (AML) u pacjentów z rakiem piersi i płuc był związany ze stosowaniem pegfilgrastymu w skojarzeniu z chemioterapią i (lub) radioterapią. Pacjentów, u których stosowane jest takie leczenie, należy monitorować pod kątem występowania objawów przedmiotowych i podmiotowych MDS i AML. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem występowania objawów zespołu przesiąkania włośniczek (CLS), takich jak: uogólniony obrzęk z uczuciem opuchnięcia (co może być związane z rzadszym oddawaniem moczu), trudności w oddychaniu, obrzęk brzucha lub uczucie pełności, zmęczenie, niedociśnienie, hipoalbuminemia i zagęszczenie krwi; w przypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie rozpocząć standardowe leczenie objawowe, które może obejmować intensywną opiekę medyczną. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje alergiczne, należy zastosować odpowiednie leczenie, ze ścisłą obserwacją pacjenta przez kilka dni. Leczenie preparatem należy trwale przerwać u pacjentów, u których wystąpiła ciężka reakcja alergiczna. Nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności działania leku podawanego w celu mobilizacji prekursorowych komórek krwi u pacjentów, ani u zdrowych dawców. Doświadczenie dotyczące stosowania pegfilgrastymu u dzieci jest ograniczone. Ze względu na zawartość sorbitolu, pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją fruktozy nie powinni stosować preparatu. Osłonka na igłę w ampułko-strzykawce zawiera suchą, naturalną gumę (pochodną lateksu), która może powodować reakcje alergiczne. Preparat zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na 6 mg dawki, co oznacza, że jest "wolny od sodu".
Reklama
Ziextenzo - ciąża
Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania pegfilgrastymu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Pegfilgrastym nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym nie stosujących skutecznej metody antykoncepcji. Brak wystarczających danych dotyczących przenikania pegfilgrastymu i (lub) jego metabolitów do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie pegfilgrastymu biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Płodność. Lek nie wpływał na rozrodczość ani płodność u samców i samic szczurów, po zastosowaniu skumulowanej dawki tygodniowej będącej około 6 do 9 razy większą niż dawka zalecana u ludzi (na podstawie powierzchni ciała).
Reklama
Ziextenzo - efekty uboczne
Bardzo często: ból głowy, nudności, ból kości. Często: trombocytopenia, leukocytoza, ból mięśni, ból stawów, ból kończyn, ból pleców, ból mięśniowo-szkieletowy, ból szyi, ból w miejscu wstrzyknięcia, niekardiologiczny ból w klatce piersiowej. Niezbyt często: przełom niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, powiększenie śledziony, pęknięcie śledziony (w tym przypadki śmiertelne), reakcje nadwrażliwości (w tym wysypka skórna, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, duszność, rumień, uderzenia gorąca i obniżenie ciśnienia), anafilaksja, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, zespół przesiąkania włośniczek, śródmiąższowe zapalenie płuc, obrzęk płuc, nacieki zapalne w płucach, zwłóknienia w płucach, ostra niewydolność oddechowa dorosłych (w tym przypadki śmiertelne), zespół Sweeta (ostra gorączkowa dermatoza neutrofilowa), zapalenie naczyń krwionośnych skóry, kłębuszkowe zapalenie nerek, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, zwiększona aktywność dehydrogenazy mleczanowej i fosfatazy zasadowej, przemijające zwiększenie aktywności AlAT lub AspAT. Rzadko: zapalenie aorty, krwotok płucny, zespół Stevensa-Johnsona. Ciężkie działania niepożądane występowały z większą częstotliwością u młodszych dzieci (w wieku 0-5 lat), niż u dorosłych i u dzieci starszych (w wieku 6-11 i 12-21 lat). Najczęściej występującą reakcją niepożądaną u dzieci był ból kości. W badaniu epidemiologicznym prowadzonym u pacjentów z rakiem piersi i płuc zaobserwowano zwiększone ryzyko wystąpienia MDS i AML po zastosowaniu pegfilgrastymu w skojarzeniu z chemioterapią i (lub) radioterapią.
Ziextenzo - interakcje
Z uwagi na potencjalną wrażliwość szybko dzielących się komórek szpiku na chemioterapię cytotoksyczną, preparat należy podawać po około 24 h od zakończenia chemioterapii. Preparat można bezpiecznie podawać na 14 dni przed rozpoczęciem chemioterapii. Nie analizowano jednoczesnego stosowania preparatu z żadnym antybiotykiem cytotoksycznym. Leczenie skojarzone za pomocą pegfilgrastymu i 5-fluorouracylu (5-FU) lub innych preparatów z grupy antymetabolitów nasila działanie mielosupresyjne. W badaniach klinicznych nie analizowano szczegółowo możliwych interakcji z innymi hematopoetycznymi czynnikami wzrostu ani z cytokinami. Nie prowadzono badań nad interakcją z litem - związkiem, który również powoduje nasilenie procesu uwalniania granulocytów obojętnochłonnych. Nie istnieją dowody świadczące o tym, że podobna interakcja może być szkodliwa. Nie analizowano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u pacjentów otrzymujących chemioterapię powodującą opóźnioną mielosupresję, np. pochodne mocznika.
Ziextenzo - dawkowanie
Podskórnie. Leczenie preparatem powinno być wdrożone i nadzorowane przez lekarzy z doświadczeniem w dziedzinie onkologii i (lub) hematologii. Zalecane jest stosowanie 1 dawki zawierającej 6 mg pegfilgrastymu (1 ampułko-strzykawka) w każdym cyklu chemioterapii. Lek należy podawać co najmniej 24 h po zakończeniu chemioterapii cytotoksycznej. Szczególne grupy pacjentów. Nie zaleca się zmiany dawkowania u pacjentów z niewydolnością nerek, w tym w schyłkowym stadium niewydolności. Sposób podania. We wstrzyknięciu w udo, brzuch lub ramię.
Ziextenzo - uwagi
Pegfilgrastym nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Zwiększenie aktywności krwiotwórczej szpiku w odpowiedzi na terapię powodującą wzrost komórek było związane z przemijającym patologicznym gromadzeniem znacznika w scyntygraficznym obrazie kości - należy brać to pod uwagę podczas interpretowania wyników obrazowych szpiku.
