Caramlo

Reklama

Caramlo - skład

1 tabl. zawiera 8 mg cyleksetylu kandesartanu i 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) lub 16 mg cyleksetylu kandesartanu i 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu), lub 16 mg cyleksetylu kandesartanu i 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu). Tabletki 8 mg/5 mg oraz 16 mg/10 mg zawierają laktozę i sód (<1 mmol, tj. 23 mg sodu w jednej tabletce). Tabletki 16 mg/5 mg zawierają laktozę.

Reklama

Caramlo - działanie

Preparat hipotensyjny stanowiący połączenie amlodypiny (antagonisty kanału wapniowego) oraz kandesartanu (antagonisty receptora angiotensyny II - AIIRA). Skojarzenie tych substancji wywiera dodatkowe działanie przeciwnadciśnieniowe, obniżając ciśnienie krwi w większym stopniu, niż każdy ze składników osobno. Amlodypina hamuje przepływ jonów wapnia przez błonę komórkową do wnętrza komórki mięśni gładkich naczyń krwionośnych i mięśnia sercowego. Rozszerza tętniczki obwodowe zmniejszając całkowity opór obwodowy oraz rozszerza główne tętnice wieńcowe i tętniczki wieńcowe, zarówno w obszarach prawidłowych, jak i zmienionych wskutek niedokrwienia. Amlodypina dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając C_max  po 6-12 h. Biodostępność wynosi 64-80%. Pokarm nie wpływa na biodostępność. W 97,5% wiąże się  z białkami osocza. W znacznym stopniu jest metabolizowana przez wątrobę do nieczynnych metabolitów. T_0,5 wynosi 35-50 h. Wydalana jest z moczem: w 10% w postaci niezmienionej, a w 60% w postaci metabolitów. Kandesartan cyleksetylu jest prolekiem. Podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany na drodze hydrolizy estru do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan silnie i wybiórczo wiąże się z receptorami AT₁. Nie wpływa na aktywność konwertazy angiotensyny, nie nasila działania bradykininy, nie wiąże się oraz nie blokuje innych receptorów hormonalnych lub kanałów jonowych pełniących ważną rolę w regulacji krążenia. Całkowita biodostępność kandesartanu podanego w postaci tabletki wynosi ok. 14%. C_max występuje po 3-4 h. Pokarm nie wpływa na AUC. Kandesartna silnie wiąże się z białkami (>99%). Jest w niewielkim stopniu jest metabolizowany przez CYP2C9. Wydalany jest z moczem (26% w postaci kandesartanu, a 7% w postaci nieczynnych metabolitów) i żółcią (56% w postaci macierzystej i 10% postaci nieczynnych metabolitów). T_0,5  wynosi 9 h.

Reklama

Caramlo - wskazania

Leczenie zastępcze nadciśnienia tętniczego u pacjentów dorosłych, u których uzyskano odpowiednią kontrolę ciśnienia w wyniku stosowania amlodypiny i kandesartanu w takich samych dawkach jak w leku złożonym.

Reklama

Caramlo - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie niedociśnienie. Wstrząs, w tym wstrząs kardiogenny. Zwężenie  drogi odpływu z lewej komory serca (np. stenoza aortalna dużego stopnia). Niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby i (lub) cholestaza. Jednoczesne stosowanie z alskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Reklama

Caramlo - ostrzeżenia

Amlodypina. Amlodypinę należy ostrożnie stosować: u pacjentów z niewydolnością serca (u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca istnieje zwiększone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i śmierci; u pacjentów z niewydolnością serca IIIst. i IVst. wg NYHA wykazano zwiększenie częstości obrzęku płuc); u pacjentów w podeszłym wieku podczas zwiększania dawki; u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, zarówno podczas rozpoczynania leczenia, jak również podczas zwiększania dawki (zwiększone AUC amlodypiny, przedłużony T_0,5). Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Kandesartan. Kandesartanu nie należy stosować u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem, gdyż na ogół nie reagują oni na leki działające poprzez blokadę układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). U pacjentów, u których napięcie naczyń oraz czynność nerek w znacznym stopniu zależą od aktywności układu RAA (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub z chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), leczenie kandesartanem może powodować ciężkie niedociśnienie, azotemię, skąpomocz lub (rzadko) ostrą niewydolnością nerek. Podczas leczenia kandesartanem zaleca się monitorowanie stężenia kreatyniny i potasu we krwi, zwłaszcza podczas zwiększania dawki leku oraz u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i (lub) w podeszłym wieku. U pacjentów z bardzo ciężką lub schyłkową niewydolnością nerek (CCr <15 ml/min), w tym u pacjentów hemiodializowanych dawka kandesartanu powinna być ustalana ostrożnie w oparciu o dokładną kontrolę ciśnienia tętniczego. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki, kandesartan może powodować zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi. Istnieje ograniczone doświadczenia kliniczne dotyczące podawania kandesartanu u pacjentów po niedawno przeprowadzonym przeszczepieniu nerki. Objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po pierwszej dawce, może wystąpić u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, np. u pacjentów otrzymujący duże dawki leków moczopędnych - podczas rozpoczynania leczenia należy zachować ostrożność oraz należy wyrównać hipowolemię. Podczas znieczulenia i zabiegów chirurgicznych u pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II może wystąpić niedociśnienie; bardzo jest na tyle ciężkie, że konieczne jest zastosowanie płynów podawanych dożylnie i (lub) leków wazopresyjnych. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub niedokrwieniem naczyniowo-mózgowym nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. Szczególną ostrożność zachować u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej lub przerostową kardiomiopatią zawężającą. U pacjentów z ryzykiem wystąpienia hiperkaliemii, w tym stosujących leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas lub z inne leki mogącymi zwiększyć stężenie potasu (np. heparynę, kotrimoksazol, będący skojarzeniem trimetoprimu i sulfametoksazolu) należy ściśle kontrolować stężenie potasu we krwi. Leczenie skojarzone inhibitorem ACE, lekiem moczopędnym oszczędzającym potas (np. spironolakton) i kandesartanem nie jest zalecane i należy je rozważyć jedynie po starannej ocenie potencjalnych korzyści i ryzyka. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży <18 lat. Tabl. 8 mg/5 mg, tabl. 16 mg/5 mg oraz tabl. 16 mg/10 mg zawierają laktozę - nie należy ich stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Tabl. 8 mg/5 mg oraz tabl. 16 mg/10 mg zawierają mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej tabletce, co oznacza, że lek jest „wolny od sodu".

Reklama

Caramlo - ciąża

Stosowanie leku w I trymestrze ciąży nie jest zalecane. Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane (ze względu na kandesartan). Kandesartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Brak jest informacji odnośnie stosowania amlodypiny oraz kandesartanu podczas karmienia piersią - stosowanie leku złożonego w okresie karmienia piersią nie jest zalecane. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia opisywano odwracalne zmiany biochemiczne w główce plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego wpływu amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu na szczurach stwierdzono niepożądane działania na płodność samców. Badania na zwierzętach wykazały, iż kandesartan nie miał niepożądanego wpływu na płodność szczurów.

Reklama

Caramlo - efekty uboczne

Amlodypina. Bardzo często: obrzęk. Często: senność, zawroty głowy, ból głowy (zwłaszcza na początku leczenia), zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie), kołotanie serca, zaczerwienienie twarzy, duszność, ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiany rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie), obrzęk okolicy kostek, bolesne skurcze mięśni, uczucie zmęczenia, osłabienie. Niezbyt często: depresja, zmiany nastroju (w tym lęk), bezsenność, drżenie, zaburzenie smaku, omdlenie, niedoczulica, parestezja, szumy uszne pochodzenia błędnikowego, zaburzenia rytmu serca (w tymbradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków), niedociśnienie, kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, łysienie, plamica, odbarwienie skóry, nadmierne pocenie, świąd, wysypka, osutka, pokrzywka, bóle stawów, bóle mięśni, bóle pleców, zaburzenia mikcji, nokturia, zwiększona częstość oddawania moczu, impotencja, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, ból w miejscu podania, złe samopoczucie, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała. Rzadko: splątanie. Bardzo rzadko: leukopenia, trombocytopenia, reakcje alergiczne, hiperglikemia, wzmożone napięcie mięśniowe, neuropatia obwodowa, zawał mięśnia sercowego, zapalenie naczyń, zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost dziąseł, zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (najczęściej z cholestazą), obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło. Częstość nieznana: zaburzenia pozapiramidowe, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Kandesartan. Często: zakażenia dróg oddechowych, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i (lub) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból głowy. Bardzo rzadko: leukopenia, neutropenia i agranulocytoza, hiperkaliemia, hiponatremia, nudności, kaszel, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zaburzenia czynności wątroby lub zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka, świąd, ból pleców, bóle stawów, bóle mięśni, zaburzenia czynności nerek (w tym niewydolność nerek u predysponowanych pacjentów). Częstość nieznana: biegunka.

Caramlo - interakcje

Działanie przeciwnadciśnieniowe może zostać nasilone podczas jednoczesnego stosowania leku z innymi preparatami hipotensyjnymi zarówno, jeśli były zalecone do leczenia nadciśnienia, jak też w innym wskazaniu. Amlodypina. Silne lub umiarkowane inhibitory CYP3A4 (np. inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, werapamil, diltiazem, makrolidy, tj. erytromycyna lub klarytromycyna) mogą znacznie zwiększać ekspozycję na amlodypinę (kliniczne przełożenie tych zmian może być bardziej widoczne u osób w podeszłym wieku) - może być konieczne kliniczne monitorowanie i dostosowanie dawki. Stosowanie amlodypiny z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym nie jest wskazane, ze względu na ryzyko zwiększenia biodostępności leku. Induktory CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) mogą zmniejszać stężenie amlodypiny we krwi - zachować ostrożność. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów wapnia u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej (dantrolen i.v.). Podczas jednoczesnego stosowania z amlodypiną występuje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi -należy kontrolować jego stężenie. Amlodypina nie wpływa na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny. Amlodypina jest słabym inhibitorem CYP3A, podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów mTOR (takich jak: syrolimus, temsyrolimus, ewerolimus, które są substratami CYP3A), amlodypina może zwiększać narażenie na inhibitory mTOR. U pacjentów po przeszczepieniu nerki przyjujących amlodypinę, obserwowano zmienne zwiększenie minimalnego stężenia cyklosporyny (średnio 0-40%); należy rozważyć monitorowanie stężenia cyklosporyny u tych pacjentów i w razie potrzeby zmniejszyć dawkę cyklosporyny. Jednoczesne wielokrotne podawanie dawek 10 mg amlodypiny z 80 mg symwastatyny powoduje 77% zwiększeniem ekspozycji na symwastatynę - u pacjentów leczonych amlodypiną należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg/dobę. Kandesartan. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie kandesartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Stosowanie kandesartanu i leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas oraz leków zwiększających stężenie potasu we krwi (np. heparyny) zwiększa ryzyko  hiperkaliemii - należy monitorować stężenia potasu we krwi. Leczenie skojarzone inhibitorem ACE, lekiem moczopędnym oszczędzającym potas (np. spironolakton) i kandesartanem nie jest zalecane i należy je rozważyć jedynie po starannej ocenie potencjalnych korzyści i ryzyka. Kandesartan może powodować zwiększenie stężenia litu we krwi, nasilając jego toksyczność - stosowanie z litem nie jest zalecane; jeśli jest konieczne, zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia litu we krwi. NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawkach przeciwzapalnych) mogą osłabiać hipotensyjne działanie kandesartanu; ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia czynności nerek - z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia skojarzonego, później okresowo, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta. Nie oczekuje się interakcji z: hydrochlorotiazydem, warfaryną, digoksyną, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi (np. etynyloestradio i lewonorgestrel), glibenklamidem, nifedypiną oraz enalaprylem.

Caramlo - dawkowanie

Doustnie. Dorośli: pacjenci powinni stosować dawkę odpowiadającą ich wcześniejszemu leczeniu. Maksymalna dawka dobowa cyleksetylu kandesartanu wynosi 32 mg,  amlodypiny - 10 mg. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku dzieci <18 lat. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku (≥65 lat) wymagana jest ostrożność podczas zwiększania dawki. Nie określono zaleceń dotyczących dawkowania dla pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby; lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby oraz u pacjentów z cholestazą. Nie jest wymagane dostosowanie dawkowania u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr >15 ml/min); u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek zaleca się monitorowanie stężenia potasu i kreatyniny. Amlodypina nie podlega dializie. Sposób podania. Tabletki można stosować z posiłkiem lub bez posiłku.

Caramlo - uwagi

Podczas leczenia mogą wystąpić działania niepożądane ograniczające zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (zawroty głowy, ból głowy, zmęczenie lub nudności) - zaleca się zachowanie ostrożności, zwłaszcza na początku leczenia.