Reklama
Glukoza 20 Braun - skład
100 ml roztworu zawiera 20 g glukozy.
Reklama
Glukoza 20 Braun - działanie
Hipertoniczny w stosunku do krwi roztwór glukozy do podawania parenteralnego. Glukoza jest powszechnie metabolizowana jako naturalny substrat przemian komórkowych w organizmie. W warunkach fizjologicznych glukoza jest najważniejszym węglowodanowym związkiem energetycznym o wartości kalorycznej około 16,7 kJ/g lub 4 kcal/g. Glukoza jest niezbędna dla tkanek takich jak tkanka nerwowa, erytrocyty, rdzeń nerek. U osób dorosłych prawidłowe stężenie glukozy we krwi na czczo wynosi 70-100 mg/dl lub 3,9 -5,6 mmol/l. Po infuzji glukoza jest najpierw dystrybuowana do przestrzeni wewnątrznaczyniowej, a następnie do przestrzeni śródkomórkowej. W wyniku reakcji glikolizy glukoza jest metabolizowana do pirogronianu. W warunkach tlenowych pirogronian ulega całkowitemu utlenieniu do dwutlenku węgla i wody. W stanie hipoksji pirogronian jest przekształcany do mleczanu, który może częściowo ponownie uczestniczyć w metabolizmie glukozy. Końcowe produkty reakcji całkowitego utleniania glukozy są wydalane przez płuca (dwutlenek węgla) i nerki (woda). Energia 3350 kJ/l (800 kcal/l). Osmolarność wynosi 1100 mOsm/l. pH 3,5 - 5,5.
Reklama
Glukoza 20 Braun - wskazania
Dostarczanie energii w postaci glukozy, składnik węglowodanowy w żywieniu pozajelitowym, leczenie hipoglikemii.
Reklama
Glukoza 20 Braun - przeciwwskazania
Hiperglikemia, nie odpowiadająca na insulinę w dawkach do 6 jednostek na godzinę. Delirium tremens w przypadku pacjentów w stanie odwodnienia. Ostre stany wstrząsu lub zapaści. Kwasica metaboliczna. Przewodnienie. Obrzęk płuc. Ciężka niewydolność serca.
Reklama
Glukoza 20 Braun - ostrzeżenia
Przed rozpoczęciem infuzji glukozy należy skorygować niedobory płynów i elektrolitów, takie jak odwodnienie, hiponatremia i hipokaliemia. Nie zaleca się podawania roztworów glukozy pacjentom po udarze niedokrwiennym mózgu (hiperglikemia może nasilać uszkodzenie mózgu w wyniku niedokrwienia i opóźniać powrót do zdrowia). Podawanie hiperosmolarnych roztworów glukozy pacjentom z uszkodzoną barierą krew-mózg może prowadzić do wzrostu ciśnienia śródmózgowego / śródrdzeniowego. Roztwór ten należy podawać z zachowaniem szczególnej ostrożności w przypadku: hiperwolemii, niewydolności nerek, niewydolności serca, zwiększonej osmolarności osocza, stanu przedcukrzycowego lub nietolerancji węglowodanów. Niestabilny metabolizm (np. po zabiegu chirurgicznym lub urazie, w stanie hipoksji lub niewydolności narządowej) zaburza metabolizm oksydacyjny glukozy i może prowadzić do kwasicy metabolicznej. Przypadki hiperglikemii należy dokładnie monitorować i leczyć za pomocą insuliny. Podawanie insuliny wiąże się z dodatkowym przesunięciem potasu do komórek, co może zwiększać hipoglikemię. Nagłe przerwanie infuzji glukozy podawanej z dużą prędkością może prowadzić do ciężkiej hipoglikemii, w efekcie dużego stężenia insuliny w osoczu. Dotyczy to w szczególności dzieci < 2 lat, pacjentów z cukrzycą oraz pacjentów z innymi chorobami związanymi z zaburzoną homeostazą glukozy. Podawanie glukozy należy wygaszać przez 30 –60 min., zaleca się monitorowanie każdego pacjenta przez okres 30 min. pod kątem hipoglikemii w pierwszym dniu po zaprzestaniu podawania żywienia pozajelitowego. Należy monitorować stężenia glukozy we krwi, stężenie elektrolitów w osoczu, równowagę płynów i równowagę kwasowo-zasadową, łączną objętość podanej glukozy. Częstość oraz rodzaj badań laboratoryjnych zależy od stanu ogólnego pacjenta, stanu metabolicznego, podanej dawki oraz czasu trwania leczenia. Żywienie pozajelitowe pacjentów w stanie niedożywienia z zastosowaniem maksymalnych dawek i z maksymalną prędkością od samego początku terapii bez dodatkowej suplementacji potasu, magnezu i fosforanów może prowadzić do wystąpienia zespołu ponownego odżywienia, objawiającego się hipokaliemią, hipofosfatemią i hipomagnezemią. Objawy kliniczne mogą wystąpić po upływie kilku dni od rozpoczęcia podawania żywienia pozajelitowego. W przypadku takich pacjentów schematy infuzji należy odpowiednio dostosowywać. Konieczna jest dodatkowa suplementacja elektrolitów w zależności od rodzaju zaburzeń. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z hiponatremią i hipokaliemią - niezbędna jest suplementacja tych elektrolitów. Elektrolity i witaminy należy podawać w miarę potrzeb. Do metabolizmu glukozy konieczne są witaminy z grupy B, zwłaszcza tiamina. Z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji, nie należy podawać glukozy przez ten sam zestaw do infuzji, równocześnie, bezpośrednio przed i po podawaniu krwi. W celu leczenia hipoglikemii u dzieci zaleca się stosowanie 10% roztworu glukozy.
Reklama
Glukoza 20 Braun - ciąża
Brak danych, lub dostępne są wyłącznie ograniczone dane (dot. mniej niż 300 kobiet w ciąży) dotyczące stosowania roztworu glukozy jednowodnej u kobiet w ciąży. Badania wykonane na zwierzętach wykazały, że glukoza nie wywierała żadnego bezpośredniego ani pośredniego niekorzystnego wpływu na reprodukcję. Roztwór można stosować w czasie ciąży, o ile jest to konieczne. Należy staranne monitorować stężenia glukozy we krwi. Glukoza / metabolity przenikają do mleka kobiecego, ale przy zachowaniu dawek terapeutycznych nie należy spodziewać się wpływu na noworodki / niemowlęta karmione piersią. Roztwór można podawać podczas laktacji, zgodnie ze wskazaniami. Płodność - nie ma potrzeby stosowania specjalnych środków ostrożności.
Reklama
Glukoza 20 Braun - efekty uboczne
Jeżeli roztwór ten jest stosowany zgodnie z zaleceniami, nie należy oczekiwać wystąpienia działań niepożądanych.
Glukoza 20 Braun - interakcje
Roztwór ma odczyn kwaśny, mogą wystąpić niezgodności w przypadku mieszania z innymi lekami. Z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji nie należy mieszać koncentratów czerwonych krwinek z preparatem.
Glukoza 20 Braun - dawkowanie
Dożylnie. Wielkość dawki zależy od indywidualnego zapotrzebowania organizmu na glukozę i płyny. Dorośli i młodzież >15 lat. Maksymalna dawka dobowa wynosi 30 ml/kg mc./dobę, co odpowiada 6 g glukozy/kg mc./dobę. Maksymalna szybkość infuzji: 1,25 ml/kg mc./h, co odpowiada 0,25 g glukozy /kg mc./h. Dla pacjenta ważącego 70 kg szybkość infuzji nie powinna przekraczać 87 ml/h, co odpowiada 17,5 g glukozy/h. Dzieci. Maksymalna dobowa dawka glukozy, w g glukozy/kg mc. oraz w ml roztworu/kg mc./dobę, wynosi: noworodki urodzone przed czasem do 12 g/kg mc. (60 ml/kg mc.); noworodki urodzone o czasie i dzieci do ukończenia 2 rż. do 18 g/kg mc. (90 ml/kg mc.) (13 mg/kg mc./min). U dzieci w bardzo ciężkim stanie dawka dobowa glukozy nie powinna przekraczać 7,2 g/kg mc./dobę (36 ml/kg mc./dobę). U takich pacjentów należy rozpocząć terapię od niższych dawek i zwiększać je w miarę poprawy stanu pacjenta. Szczegółowe dane odnośnie dawkowania w zależności od masy ciała dziecka, dnia życia i zapotrzebowania dobowego na płyny podawane pozajelitowo - patrz CHPL. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku: na ogół schemat dawkowania jest taki sam jak dla młodszych pacjentów dorosłych; należy jednak zachować ostrożność w przypadku niewydolność serca lub nerek. Pacjenci z zaburzeniami metabolizmu glukozy (np. we wczesnej fazie po zabiegu chirurgicznym lub urazie, lub w stanie hipoksji lub uszkodzenia narządów): należy dostosować wielkość dawki w celu zapewnienia normalnego stężenia glukozy we krwi; aby zapobiec hiperglikemii należy dokładnie monitorować stężenie glukozy we krwi. W celu leczenia hipoglikemii u dzieci zaleca się stosowanie 10% roztworu glukozy. Sposób podania. Wyłącznie do żył centralnych.
Glukoza 20 Braun - uwagi
Roztwór nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Glukoza 20% to tylko jeden ze składników podawanych w żywieniu pozajelitowym. Przy całkowitym żywieniu pozajelitowym glukoza zawsze powinna być podawana łącznie z odpowiednimi ilościami aminokwasów, tłuszczów, elektrolitów, witamin i pierwiastków śladowych.
