Reklama
Skład leku Lerivon
1 tabl. zawiera 10 mg lub 30 mg chlorowodorku mianseryny.
Reklama
Jakie Lerivon ma działanie?
Czteropierścieniowy lek przeciwdepresyjny z grupy pochodnych pirazynoazepiny. Mianseryna zwiększa ośrodkowe przewodnictwo nerwowe blokując receptory adrenergiczne i hamuje zwrotny wychwyt noradrenaliny. Dodatkowo stwierdzono interakcję z receptorami serotoninowymi w o.u.n.
Skuteczność przeciwdepresyjną mianseryny potwierdzono w badaniach kontrolowanych placebo i wykazano, że jest ona porównywalna z innymi obecnie stosowanymi lekami przeciwdepresyjnymi.
Co więcej, wykazuje ona właściwości anksjolityczne, poprawia sen poprzez jego pogłębienie i wydłużenie, co ma szczególne znaczenie w leczeniu chorych z lękiem lub zaburzeniami snu występującymi w zaburzeniach depresyjnych. W dawkach leczniczych mianseryna nie wykazuje działania przeciwcholinergicznego i praktycznie nie ma wpływu na układ sercowo-naczyniowy.
Po podaniu doustnym mianseryna jest szybko i dobrze wchłaniana. Maksymalne stężenie w osoczu osiąga w ciągu 3 h. Biodostępność wynosi ok. 20%. Mianseryna z białkami osocza wiąże się w ok. 95%. T0,5 w fazie eliminacji (21-61 h) jest wystarczający, aby lek podawać w jednorazowej dawce dobowej.
Stężenia mianseryny w osoczu w stanie stacjonarnym osiągane są w ciągu 6 dni stosowania. Metabolizowana jest i wydalana z moczem i kałem w ciągu 7-9 dni. Główne szlaki metaboliczne to demetylacja i utlenianie, a następnie sprzęganie.
Reklama
Wskazania do stosowania
Objawy depresyjne o różnym podłożu, w których wskazane jest leczenie farmakologiczne.
Reklama
Jakie są przeciwwskazania?
Nadwrażliwość na mianserynę lub pozostałe składniki leku. Mania. Ciężka niewydolność wątroby. Równoczesne stosowanie inhibitorów MAO.
Reklama
Ostrzeżenia przed stosowaniem leku Lerivon
Lek nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, jednak jeśli, w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, podjęto decyzję o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia zachowań samobójczych (w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi obserwowano częściej próby samobójstwa, myśli samobójcze oraz wrogość niż u pacjentów przyjmujących placebo).
Brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego.
Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa, ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji - należy obserwować pacjentów do czasu wystąpienia poprawy.
Ponadto pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie, pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze oraz pacjenci poniżej 25. lat, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w czasie leczenia, a szczególnie na początku terapii i w przypadku zmiany dawki.
Ze względu na możliwość popełnienia samobójstwa, szczególnie na początku leczenia, pacjent powinien otrzymać tylko ograniczoną liczbę tabletek. W razie wystąpienia objawów zahamowania czynności szpiku (gorączka, ból gardła, zapalenie jamy ustnej bądź inne objawy infekcji) należy zaprzestać leczenia i wykonać badanie krwi.
Ponadto leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki, drgawek lub hipomanii u pacjentów z dwubiegunową chorobą afektywną.
Należy zachować ostrożność oraz ściśle i regularnie kontrolować pacjentów z cukrzycą, niewydolnością serca, wątroby lub nerek, zaburzeniami wskazującymi na przerost gruczołu krokowego oraz jaskrą z wąskim kątem przesączania. Lek może wydłużać odstęp QT i powodować komorowe zaburzenia serca (w tym częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes).
Należy zachować ostrożność u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego QT, powyżej 65 r.ż., u kobiet, z organiczną chorobą serca i/lub zaburzeniami czynności lewej komory serca, z chorobami nerek lub wątroby, u pacjentów stosujących leki hamujące metabolizm mianseryny oraz jednocześnie stosujących leki powodujące wydłużenie odstępu QTc.
Przed leczeniem należy skorygować hipokaliemię i hipomagnezemię. Należy rozważyć przerwanie leczenia lub zmniejszenie dawki mianseryny, jeśli odstęp QTc wynosi powyżej 500 milisekund lub ulegnie wydłużeniu o więcej niż 60 milisekund.
Reklama
Lerivon a ciąża
Należy rozważyć korzyści wynikające ze stosowania leku w ciąży i podczas karmienia piersią w stosunku do możliwego niebezpiecznego wpływu na płód lub noworodka.
Badania na zwierzętach i ograniczone dane o bezpieczeństwie stosowania u ludzi wskazują, że mianseryna nie ma szkodliwego działania na płód lub noworodka. Mianseryna wydzielana jest z mlekiem matki tylko w bardzo małych ilościach.
Reklama
Efekty uboczne leku Lerivon
U pacjentów z depresją występują objawy związane z samą chorobą (suchość w jamie ustnej, zaparcia, zaburzenia akomodacji), dlatego też, niekiedy trudno jest określić, które objawy są następstwem choroby, a które występują w wyniku leczenia.
- Częstość nieznana: nieprawidłowy skład krwi zwykle objawiający się jako granulocytopenia lub agranulocytoza; zwiększenie masy ciała; hipomania; uspokojenie (występujące na początku leczenia zmniejszające się wraz z kontynuacją terapii; zmniejszenie dawki na ogół nie prowadzi do mniejszego uspokojenia, ale może zagrozić skuteczności leku przeciwdepresyjnego), drgawki, hiperkineza (zespół niespokojnych nóg), złośliwy zespół neuroleptyczny; bradykardia po podaniu dawki początkowej; wydłużenie odstępu QT, częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes; niedociśnienie; zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych, żółtaczka, zapalenie wątroby, nieprawidłowa czynność wątroby; wysypka; bóle stawów; obrzęk.
Zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia mianseryną, a także w krótkim czasie po odstawieniu leku.
Interakcje leku Lerivon z innymi lekami
Lek może wzmagać hamujące działanie alkoholu na o.u.n, pacjentów należy ostrzec, że w czasie leczenia powinni unikać spożywania alkoholu. Mianseryna nie powinna być podawana równocześnie z inhibitorami MAO (takimi jak: moklobemid, tranylcypromina i linezolid) ani w ciągu 2 tyg. od zaprzestania ich podawania.
W odwrotnej sytuacji powinno również upłynąć około 2 tyg. zanim pacjenci przyjmujący mianserynę rozpoczną terapię inhibitorami MAO. Lek nie wykazuje interakcji z betanidyną, klonidyną, metyldopą, guanetydyną lub propranololem (także w skojarzeniu z hydralazyną), niemniej zaleca się sprawdzanie ciśnienia krwi pacjentom leczonym jednocześnie lekami przeciwnadciśnieniowymi.
Jednoczesne leczenie przy użyciu leków przeciwpadaczkowych będących induktorami CYP3A4 (jak fenytoina lub karbamazepina) może spowodować obniżenie stężenia mianseryny w osoczu.
Modyfikacja dawki powinna być rozważona w przypadku, gdy jednoczesne leczenie tymi lekami jest rozpoczęte lub przerwane. Podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, lek może wpływać na metabolizm pochodnych kumaryny np. warfaryny, konieczna jest szczególna ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków.
Ryzyko wydłużenia odstępu QT i/lub wystąpienia komorowych zaburzeń rytmu serca (np. torsade de pointes) jest zwiększone w przypadku jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QTc (np. niektóre leki przeciwpsychotyczne, antybiotyki).
Dawkowanie leku
Doustnie. Dorośli: dawkowanie należy dostosować indywidualnie, zazwyczaj początkowo 30 mg na dobę, dawkę można stopniowo zwiększać co kilka dni, aż do osiągnięcia właściwej reakcji pacjenta.
Zróżnicowane dawkowanie w zależności od stopnia depresji wynosi 60-90 mg. Leczenie odpowiednią dawką powoduje zazwyczaj pozytywną reakcję kliniczną w ciągu 2-4 tyg., w przypadku niezadowalającej reakcji dawkę można zwiększyć. Jeżeli w ciągu następnych 2-4 tyg. leczenia nie ma reakcji, leczenie należy przerwać.
Po uzyskaniu poprawy klinicznej celowe jest kontynuowanie leczenia jeszcze przez 4-6 mies. U pacjentów w podeszłym wieku zazwyczaj dawka mniejsza niż dla dorosłych jest wystarczająca.
Lek należy odstawiać stopniowo. W czasie leczenia nie należy spożywać alkoholu. Chorzy z depresją leczeni lekami przeciwdepresyjnymi powinni unikać prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.
