Reklama
Skład leku Mirtor
1 tabl. ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 15 mg, 30 mg lub 45 mg mirtazapiny. Preparat zawiera aspartam (E 951).
Reklama
Jakie ma działanie?
Lek przeciwdepresyjny. Mirtazapina jest ośrodkowo działającym antagonistą presynaptycznych receptorów , zwiększającym ośrodkowe neuroprzekaźnictwo noradrenergiczne i serotoninergiczne.
W pobudzaniu serotonergicznego układu neuroprzekaźnikowego pośredniczą zwłaszcza receptory 5-HT1, ponieważ receptory 5-HT2 i 5-HT3 są blokowane przez mirtazapinę. Działanie przeciwdepresyjne wykazują oba enancjomery mirtazapiny: enancjomer S(+) - przez blokowanie receptorów i 5-HT2, a enancjomer R(-) - przez blokowanie receptorów 5-HT3.
Właściwości uspokajające mirtazapiny wynikają z jej działania, jako antagonisty receptora histaminowego H1.
Mirtazapina nie ma praktycznie działania przeciwcholinergicznego, dlatego w dawkach leczniczych nie wywiera działania na układ sercowo-naczyniowy.
Po podaniu doustnym lek jest dobrze i szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego (biodostępność wynosi około 50%) i osiąga maksymalne stężenie we krwi po ok. 2 h.
Stopień wiązania z białkami osocza wynosi ok. 85%. T0,5 eliminacji wynosi 20-40 h; sporadycznie obserwowano dłuższe okresy półtrwania - do 65 h, a także krótsze - u ludzi młodych.
Stan stacjonarny osiągany jest po 3-4 dniach stosowania. Metabolizm leku odbywa się głównie na drodze demetylacji i oksydacji, a następnie sprzęgania. Biorą w nim udział enzymy CYP2D6, CYP1A2, CYP3A4.
Lek wydalany jest z moczem i kałem. Klirens mirtazapiny może być zmniejszony u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby.
Reklama
Wskazania do stosowania
Leczenie epizodów dużej depresji u dorosłych.
Reklama
Jakie są przeciwwskazania?
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Równoczesne stosowanie mirtazapiny z inhibitorami MAO.
Reklama
Ostrzeżenia przed stosowaniem leku Mirtor
Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu wystąpienia pełnej remisji.
Pacjent powinien być ściśle monitorowany do momentu pojawienia się poprawy oraz we wczesnych etapach powrotu do zdrowia (zwiększone ryzyko samobójstwa).
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia, szczególnie pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka.
Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich pojawienia się, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
Ze względu na możliwość popełnienia samobójstwa, szczególnie na początku leczenia, pacjent powinien otrzymać najmniejszą liczbę tabl. umożliwiającą odpowiednie leczenie, co pozwoli zminimalizować ryzyko przedawkowania.
Ze względu na ryzyko agranulocytozy w przypadku wystąpienia objawów takich jak: gorączka, ból gardła, zapalenie jamy ustnej lub innych objawów infekcji należy przerwać leczenie i wykonać badanie krwi. Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki.
Preparat stosować ostrożnie u pacjentów z padaczką i organicznym uszkodzeniem mózgu oraz u pacjentów, u których występowały napady padaczkowe w przeszłości; w razie pojawienia się napadów padaczkowych lub zwiększenia ich częstości w trakcie leczenia, lek należy odstawić.
Zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, z zaburzeniami czynności nerek, z chorobami serca (zaburzeniami przewodzenia, dławicą piersiową lub przebytym ostatnio zawałem mięśnia sercowego), z niskim ciśnieniem tętniczym krwi oraz z cukrzycą - może być konieczne dostosowanie dawki insuliny i (lub) doustnych leków hipoglikemizujących.
Stosowanie leków przeciwdepresyjnych u pacjentów ze schizofrenią lub innymi zaburzeniami psychotycznymi może pogorszyć ich stan, mogą nasilić się objawy paranoidalne.
Podczas leczenia fazy depresji w przypadku zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, może nastąpić przejście w fazę maniakalną; pacjenci z manią/hipomanią w wywiadzie powinni być starannie obserwowani. Należy zaprzestać podawania mirtazapiny u każdego pacjenta wchodzącego w fazę maniakalną.
Ostrożność należy zachować u pacjentów z zaburzeniami oddawania moczu, np. w przypadku przerostu gruczołu krokowego oraz u pacjentów z ostrą jaskrą z wąskim kątem przesączania oraz podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym. U pacjentów z objawami akatyzji zwiększenie dawki może być szkodliwe.
Po wprowadzeniu preparatu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT, częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes, tachykardii komorowej i nagłych zgonów.
Należy zachować ostrożność, przepisując mirtazapinę pacjentom z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego albo osobom, w których rodzinie występowały przypadki wydłużenia odstępu QT, a także podczas jednoczesnego stosowania innych leków powodujących wydłużenie odstępu QTc.
W związku ze stosowaniem mirtazapiny notowano ciężkie reakcje skórne (SCARs), w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), reakcję na lek z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), pęcherzowe zapalenie skóry i rumień wielopostaciowy, które mogą stanowić zagrożenie dla życia lub powodować zgon.
W momencie przepisywania leku należy poinformować pacjentów o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz ściśle obserwować, czy nie występują u nich reakcje skórne.
W razie pojawienia się objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na występowanie tych reakcji, należy natychmiast przerwać stosowanie mirtazapiny.
Podczas stosowania mirtazapiny istnieje ryzyko wystąpienia hiponatremii wywołanej prawdopodobnie niewłaściwym wydzielaniem hormonu antydiuretycznego (SIADH) - należy zachować ostrożność u pacjentów z grupy ryzyka, takich jak osoby w podeszłym wieku lub stosujące równocześnie leki wywołujące hiponatremię.
Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego zalecana jest ostrożność i ścisła obserwacja pacjenta podczas jednoczesnego stosowania mirtazapiny i leków serotoninergicznych; w przypadku wystąpienia objawów zespołu serotoninowego należy odstawić mirtazapinę oraz rozpocząć leczenie objawowe podtrzymujące funkcje życiowe pacjenta.
Leku nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18. rż.
Zachowania związane z samobójstwem (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (przede wszystkim agresja, zachowania buntownicze i gniew) były częściej obserwowane w badaniach klinicznych wśród dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż leczonymi placebo.
Jeżeli, w oparciu o potrzeby kliniczne, podjęto jednak decyzję o leczeniu, pacjenta należy uważnie monitorować w kierunku pojawienia się objawów samobójczych.
Ponadto, brak długoterminowych danych o bezpieczeństwie stosowania u dzieci i młodzieży dotyczącym wzrostu, dojrzewania i rozwoju poznawczego oraz behawioralnego. Pacjenci w podeszłym wieku są często bardziej wrażliwi, szczególnie na działania niepożądane leków przeciwdepresyjnych.
Podczas badań klinicznych z mirtazapiną działania niepożądane u pacjentów w podeszłym wieku nie występowały jednak częściej niż w innych grupach wiekowych.
Preparat zawiera aspartam, źródło fenyloalaniny. Każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej 15 mg zawiera 3 mg aspartamu; każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej 30 mg zawiera 6 mg aspartamu; każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej 45 mg zawiera 9 mg aspartamu.
Aspartam może być szkodliwy dla pacjentów z fenyloketonurią.
Reklama
Mirtor a ciąża
Ograniczone dane dotyczące stosowania mirtazapiny u kobiet w ciąży nie wykazują zwiększonego ryzyka wad wrodzonych. Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania leku kobietom w ciąży.
Jeżeli mirtazapina jest przyjmowana w czasie ciąży lub krótko przed porodem zaleca się obserwację noworodka ze względu na możliwość wystąpienia objawów odstawienia.
Dane epidemiologiczne sugerują, że stosowanie leków z grupy SSRI podczas ciąży, zwłaszcza pod koniec ciąży, może zwiększać ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodka (PPHN).
Mirtazapina jest wydzielana do mleka jedynie w bardzo niewielkich ilościach - decyzja, czy należy kontynuować, czy zaprzestać karmienia piersią lub kontynuować, czy zaprzestać terapii mirtazapiną powinna być podjęta uwzględniając korzyści karmienia piersią dla dziecka i korzyści terapii mirtazapiną dla kobiety.
Niekliniczne badania toksyczności przeprowadzone u zwierząt nie wykazały żadnego wpływu na płodność.
Reklama
Jakie są efekty uboczne leku Mirtor?
- Bardzo często: zwiększenie masy ciała, zwiększenie apetytu, senność, uspokojenie, ból głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej.
- Często: nietypowe sny, dezorientacja, lęk, bezsenność, letarg, zawroty głowy, drżenie, niepamięć, hipotonia ortostatyczna, nudności, biegunka, wymioty, zaparcia, wysypka, ból stawów, ból mięśni, ból pleców, obrzęki obwodowe, zmęczenie.
- Niezbyt często: koszmary senne, mania, agitacja, halucynacje, niepokój psychoruchowy (w tym akatyzja, hiperkinezja), parestezje, zespół niespokojnych nóg, omdlenie, niedociśnienie, niedoczulica jamy ustnej.
- Rzadko: agresja, mioklonie, zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy.
- Częstość nieznana: depresja szpiku kostnego (granulocytopenia, agranulocytoza, anemia aplastyczna, trombocytopenia), eozynofilia, niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, hiperprolaktynemia (i związane z nią objawy mlekotok i ginekomastia), hiponatremia, myśli samobójcze, zachowania samobójcze, somnambulizm, drgawki (napady padaczki), zespół serotoninowy, parestezje jamy ustnej, dyzatria, obrzęk jamy ustnej, zwiększone ślinienie się, zespół Stevensa-Johnsona, pęcherzowe zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, toksyczno-rozpływna martwica naskórka, reakcja na lek z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), rabdomioliza, zatrzymanie moczu, priapizm, uogólnione obrzęki, miejscowe obrzęki, podwyższenie stężenia kinazy kreatynowej.
Następujące działania niepożądane były obserwowane często w badaniach klinicznych z udziałem dzieci: zwiększenie masy ciała, pokrzywka i hipertriglicerydemia.
Nagłe odstawienie leku może spowodować wystąpienie objawów odstawiennych. Większość z nich jest łagodna i samoistnie ustępuje. Najczęściej opisywano: zawroty głowy, pobudzenie, lęk, bóle głowy i nudności.
Interakcje z innymi lekami
Mirtazapina nie powinna być podawana równocześnie z inhibitorami MAO ani w ciągu 2 tyg. od zaprzestania ich podawania.
Powinno również upłynąć ok. 2 tyg. zanim pacjenci przyjmujący mirtazapinę rozpoczną terapię inhibitorami MAO.
Skojarzone podawanie mirtazapiny z innymi lekami o działaniu serotoninergicznym (L-tryptofan, tryptany, tramadol, linezolid, błękit metylenowy, SSRI, wenlafaksyna, sole litu i preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego) może prowadzić do objawów związanych z działaniem serotoniny (zespół serotoninowy) - należy zachować ostrożność starannie obserwując pacjenta.
Mirtazapina może nasilać uspokajające działanie benzodiazepin i innych leków uspokajających (szczególnie większości leków przeciwpsychotycznych, antagonistów H1, opioidów) - należy zachować ostrożność, kiedy zaleca się te leki równocześnie z mirtazapiną.
Mirtazapina może wzmagać hamujące działanie alkoholu na OUN - podczas terapii mirtazapiną należy unikać spożywania alkoholu. Mirtazapina w dawce 30 mg na dobę może powodować małe, ale znamienne statystycznie zwiększenie wartości INR u pacjentów leczonych warfaryną.
Po zastosowaniu większej dawki mirtazapiny nie można wykluczyć bardziej wyraźnego wpływu, dlatego zalecana jest obserwacja INR podczas skojarzonego leczenia warfaryną i mirtazapiną.
W przypadku jednoczesnego stosowania leków, które wydłużają odstęp QTc (np. niektórych leków przeciwpsychotycznych lub antybiotyków), może być zwiększone ryzyko wydłużenia odstępu QT i (lub) wystąpienia komorowych zaburzeń rytmu serca (np. częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes).
Karbamazepina i fenytoina (induktory CYP3A4) zwiększały prawie 2-krotnie klirens mirtazapiny, co powodowało zmniejszenie jej stężenia w osoczu odpowiednio o 60% i 45%.
Jeśli mirtazapina podawana jest z karbamazepiną lub innym induktorem metabolizmu leków (np. ryfampicyna), może być konieczne zwiększenie dawki mirtazapiny. Po zaprzestaniu podawania induktora, może być konieczne zmniejszenie dawki mirtazapiny.
Równoczesne podawanie ketokonazolu (silnego inhibitora CYP3A4) zwiększa stężenie w osoczu i AUC mirtazapiny odpowiednio o ok. 40% i 50%.
Równoczesne podawanie cymetydyny (słaby inhibitor CYP1A2, CYP2D6 i CYP3A4) z mirtazapiną może zwiększyć średnie stężenie mirtazapiny w osoczu o więcej niż 50%.
Należy zachować ostrożność i zmniejszyć dawkę w sytuacji równoczesnego podawania mirtazapiny z silnymi inhibitorami CYP3A4, inhibitorami proteazy HIV, azolowymi środkami przeciwgrzybiczymi, erytromycyną, cymetydyną lub nefazodonem.
Badania interakcji nie wykazały istotnych efektów farmakokinetycznych w przypadku równoczesnego podawania mirtazapiny i paroksetyny, amitryptyliny, rysperydonu czy litu.
Jakie jest dawkowanie leku Mirtor?
Doustnie. Dorośli: dawka początkowa wynosi 15 lub 30 mg.
Skuteczna dawka dobowa wynosi 15-45 mg na dobę. Efekt działania mirtazapiny zwykle zaczyna być widoczny po 1-2 tyg. stosowania. Leczenie właściwą dawką powinno dawać pozytywną reakcję po 2-4 tyg.
W przypadku braku odpowiedniej odpowiedzi klinicznej dawkę można zwiększyć do dawki maksymalnej. Jeśli w ciągu następnych 2-4 tyg. nie nastąpi poprawa kliniczna, lek należy odstawić.
U pacjentów z depresją leczenie powinno być kontynuowane aż do całkowitego ustąpienia objawów, co trwa zazwyczaj co najmniej 6 mies. Aby uniknąć objawów nagłego odstawienia leku doradza się stopniowe zakończenie leczenia mirtazapiną.
Szczególne grupy pacjentów
U pacjentów w podeszłym wieku zwiększenie dawki należy prowadzić pod ścisłą kontrolą.
U pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <40 ml/min) oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby klirens leku może być zmniejszony - należy to uwzględnić przepisując mirtazapinę pacjentom z takimi zaburzeniami, szczególnie z ciężkimi zaburzeniami wątroby, kiedy nie badano reakcji na mirtazapinę.
Nie należy stosować leku u dzieci i młodzieży poniżej 18. rż., ponieważ w dwóch krótkoterminowych badaniach klinicznych nie wykazano jego skuteczności oraz ze względu na obawy dotyczące bezpieczeństwa stosowania.
Sposób podania
Preparat można podawać w jednorazowej dawce dobowej, najlepiej wieczorem, przed udaniem się na spoczynek lub w 2 dawkach podzielonych (jedna dawka rano i druga, większa dawka wieczorem).
Tabletka szybko ulegnie rozpadowi i może być połknięta bez popijania wodą.
Lek należy odstawiać stopniowo w celu uniknięcia objawów odstawiennych. Mirtazapina ma niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.
Mirtazapina może zaburzać koncentrację i czujność (zwłaszcza w początkowej fazie leczenia).
Pacjenci leczeni lekami przeciwdepresyjnymi nie powinni podejmować się wykonywania potencjalnie niebezpiecznych czynności, które wymagają czujności i dobrej koncentracji, np. prowadzenia pojazdów mechanicznych czy obsługiwania maszyn.
