Reklama
Roztwór glukozy 20% Baxter - skład
1 ml roztworu 20% zawiera 200 mg glukozy.
Reklama
Roztwór glukozy 20% Baxter - działanie
Glukoza -podstawowy substrat energetyczny, jest zużywana przez wszystkie tkanki organizmu. W komórkach nerwowych utlenianie tego związku pokrywa 30% zapotrzebowania energetycznego. Zmniejsza zapotrzebowanie na metabolizm tłuszczów, zapobiega ketonemii i kwasicy przez zwiększenie ilości glikogenu w wątrobie. Jeśli nie ma wystarczającej ilości glukozy, zwiększa się ilość utlenionego tłuszczu i pośrednie produkty (kwas hydroksymasłowy i acetooctowy) kumulują się we krwi, powodując ketonemię. Glukoza jest odżywką energetyczną mięśni. Działa również moczopędnie. Podawana pozajelitowo wzmacnia skurcze serca, zwłaszcza osłabionego, rozszerza naczynia wieńcowe. Uzupełnia niedobór glukozy. Jest metabolizowana w tkankach i częściowo odkładana w postaci glikogenu w wątrobie. Organizm może metabolizować ok. 0,8 g glukozy na 1 kg mc. na godzinę. 10% - 40% roztwory glukozy są płynami hipertonicznymi w stosunku do krwi. Wartość energetyczna 1g glukozy wynosi 4 kcal. 100 ml roztworu 20% dostarcza 80 kcal (334,5 kJ). Osmolarność wynosi 1110 Osm/l.
Reklama
Roztwór glukozy 20% Baxter - wskazania
Roztwór 20%: niedobór węglowodanów, niedobory energetyczne, hipoglikemia (np. po przedawkowaniu insuliny), żywienie pozajelitowe.
Reklama
Roztwór glukozy 20% Baxter - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynną. Alergia na kukurydzę. Cukrzyca, odwodnienie hipotoniczne, przewodnienie, hipokaliemia, klinicznie istotna hiperglikemia, hiperosmia, bezmocz, krwawienia wewnątrzczaszkowe. Nie podawać do naczyń obwodowych.
Reklama
Roztwór glukozy 20% Baxter - ostrzeżenia
Szczególna obserwacja kliniczna jest wymagana na początku każdej infuzji dożylnej. W zależności od objętości, szybkości infuzji oraz zależnie od stanu klinicznego pacjenta i zdolności do metabolizowania glukozy, podawanie dożylne glukozy może powodować: hiperosmolalność, diurezę osmotyczną i odwodnienie, hipoosmolalność, zaburzenia elektrolitowe (hiponatremia, hipokaliemia, hipofosfatemia, hipomagnezemia), przewodnienie/ hiperwolemia (w tym przekrwienie i obrzęk płuc). Działania nie są jedynie wynikiem podania płynu niezawierającego elektrolitów, ale także podania glukozy. Szczególnie narażone na wystąpienie hiponatremii są dzieci, kobiety, pacjenci w podeszłym wieku, po operacji, z hipoksją, z chorobą OUN lub z polidypsją psychogenną. Należy przeprowadzać regularną ocenę kliniczną i okresowo kontrolować stężenia elektrolitów oraz równowagi kwasowo-zasadowej w trakcie długotrwałego leczenia pozajelitowego lub gdy stan pacjenta lub szybkość podawania wymaga takiej oceny. Zaleca się szczególną ostrożność u pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka z powodu zaburzeń wodno-elektrolitowych, które mogą być nasilone przez zwiększone obciążenie wodą niezwiązaną, hiperglikemię lub ewentualne wymagane podanie insuliny. Należy zastosować środki zapobiegawcze i korygujące, zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Podobnie jak w przypadku dożylnego podawania substancji odżywczych (np. glukoza, aminokwasy i tłuszcze) mogą wystąpić zaburzenia metaboliczne, jeżeli podaż substancji odżywczych nie jest dostosowane do wymagań pacjenta lub pojemność metaboliczna z danym składnikiem diety nie jest precyzyjnie określona. Niekorzystne działania metaboliczne mogą wynikać z niewłaściwego lub nadmiernego podania substancji odżywczych lub z niedostosowania składu mieszaniny do potrzeb danego pacjenta. Szybkie podawanie roztworów glukozy może powodować znaczną hiperglikemię i zespół hiperosmolarny. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hiperglikemii oraz powikłań z nią związanych, należy dostosować szybkość infuzji i (lub) podać insulinę. Glukozę dożylnie należy podawać ostrożnie u noworodków, pacjentów z: zaburzeniami tolerancji glukozy (np. niewydolność nerek lub cukrzyca, posocznica, uraz lub wstrząs), ciężkim niedożywieniem (ryzyko wytrącania w zespole ponownego odżywienia - przemieszczenie potasu, fosforu i magnezu do przestrzeni wewnątrzkomórkowej, gdy pacjent staje się anaboliczny), niedoborem tiaminy (np. u pacjentów z przewlekłą chorobą alkoholową - ryzyko ciężkiej kwasicy mleczanowej z powodu upośledzenia metabolizmu pirogronianu w warunkach tlenowych), zaburzeniami wodno-elektrolitowymi, które mogą być nasilone przez wzrost stężenia glukozy i (lub) obciążenie wodą niezwiązaną , z udarem niedokrwiennym lub z ciężkim uszkodzeniem mózgu w wyniku urazu - (unikać infuzji w pierwszych 24 godzinach po urazach głowy) - w tej grupie pacjentów kontrolować stężenie glukozy, ponieważ wczesna hiperglikemia była związana z niekorzystnymi wynikami u pacjentów z ciężkim uszkodzeniem mózgu w wyniku urazu. Długotrwałe podawanie dożylne glukozy i związana z tym hiperglikemia mogą powodować zmniejszenie szybkości wydzielania insuliny stymulowanej glukozą. Przy stosowaniu roztworów glukozy odnotowano reakcje nadwrażliwości/ reakcje na infuzję obejmujące reakcje anafilaktyczne/ anafilaktoidalna. Infuzję należy natychmiast przerwać, jeżeli wystąpią jakiekolwiek objawy przedmiotowe lub podmiotowe podejrzewanej reakcji nadwrażliwości i zastosować odpowiednie leczenie. U pacjentów odżywianych pozajelitowo mogą wystąpić zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (cholestaza, stłuszczenie, zwłóknienie i marskość wątroby, mogące prowadzić do niewydolności wątroby, zapalenie pęcherzyka żółciowego i kamica żółciowa). Etiologia tych zaburzeń jest wieloczynnikowa i może różnić się między pacjentami. Na początku leczenia pacjentów z nieprawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych lub innymi objawami zaburzeń wątroby i dróg żółciowych powinien ocenić lekarz doświadczony w leczeniu zaburzeń wątroby w celu określenia możliwych przyczyn, czynników sprzyjających, możliwej interwencji medycznej i profilaktycznej. W tej grupie pacjentów odnotowano występowanie osadów w naczyniach płucnych (w niektórych przypadkach zakończone zgonem). Nadmierny dodatek wapnia i fosforanu zwiększa ryzyko tworzenia się osadów fosforanu wapnia. Osady odnotowano także w przypadku braku soli fosforanowych w roztworze. Odnotowano także wytrącanie się osadów dystalnie do filtra w linii oraz we krwi. Dodatkowo oprócz kontroli roztworu, zestaw do infuzji i cewnik powinny być również okresowo sprawdzane na obecność osadów. W wyniku zastosowania cewnika dożylnego do podawania preparatów pozajelitowych, słabego utrzymania cewnika lub zanieczyszczenia roztworu może wystąpić zakażenie i posocznica. Może sprzyjać temu immunosupresja oraz inne czynniki, takie jak hiperglikemia, niedożywienie i (lub) stany wynikające z choroby podstawowej. Wskazana jest uważna obserwacja i kontrola laboratoryjna gorączki/dreszczy, leukocytozy, powikłań technicznych z urządzeniem dostępu i hiperglikemii , co może pomóc we wczesnym rozpoznaniu zakażenia. Należy stosować zasady aseptyki podczas umieszczania cewnika, przy jego utrzymaniu, podczas przygotowywania preparatu do żywienia pozajelitowego celem uniknięcia powikłań septycznych. W przypadku wystąpienia oznak niewydolności płuc, infuzję należy przerwać i ocenić klinicznie pacjenta. U dzieci i młodzieży szybkość oraz objętość wlewu zależą od wieku, masy ciała, stanu klinicznego i metabolicznego pacjenta oraz od współistniejącego leczenia i powinny być określone przez lekarza doświadczonego w leczeniu dzieci i młodzieży płynami dożylnymi. Noworodki, szczególnie urodzone przed terminem oraz z małą urodzeniową masą ciała – są bardziej narażone na wystąpienie hipo- lub hiperglikemii i dlatego należy je szczególnie monitorować w trakcie leczenia roztworami dożylnymi glukozy, celem zapewnienia odpowiedniej kontroli glikemii oraz uniknięcia możliwych długotrwałych działań niepożądanych. Dzieci (w tym noworodki i starsze dzieci) są w grupie zwiększonego ryzyka rozwoju hipoosmotycznej hiponatremii, jak również encefalopatii hiponatremicznej. Należy dokładnie monitorować stężenie elektrolitów w osoczu. Przy dokonywaniu wyboru roztworu do infuzji i objętości/ szybkości infuzji u pacjentów w podeszłym wieku, należy wziąć pod uwagę obecne choroby serca, nerek, wątroby oraz inne choroby lub równocześnie stosowane leki. Ze względu na możliwość wystąpienia hemolizy oraz pseudoaglutynacji, roztworu glukozy (wodnego, tj. roztworu glukozy bez elektrolitów) nie należy podawać równocześnie, przed ani po przetoczeniu krwi przy użyciu tego samego zestawu do infuzji. Dodanie innego leku lub nieprawidłowa technika podawania może spowodować wystąpienie gorączki, w związku z możliwością wprowadzenia pirogenów. W razie wystąpienia działania niepożądanego, należy natychmiast przerwać infuzję.
Reklama
Roztwór glukozy 20% Baxter - ciąża
Roztwór glukozy może być stosowany w trakcie ciąży. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania roztworu glukozy w trakcie porodu. Dożylna infuzja roztworu glukozy w trakcie porodu może prowadzić do wytwarzania insuliny przez płód oraz związanego z tym ryzyka hiperglikemii i kwasicy metabolicznej u płodu, a także ryzyka wystąpienia hipoglikemii „z odbicia” u noworodka. Brak odpowiednich danych dotyczących wpływu glukozy podczas laktacji. Nie oczekuje się jednak wpływu na kobiety karmiące piersią - roztwór glukozy może być stosowany. W przypadku dodawania leku do roztworu, należy oddzielnie rozważyć jego rodzaj i stosowanie w trakcie ciąży i laktacji.
Reklama
Roztwór glukozy 20% Baxter - efekty uboczne
Częstość nieznana: nadwrażliwość/ reakcje w wyniku infuzji obejmujące reakcje anafilaktyczne/ anafilaktoidalne (np. skurcz oskrzeli, sinica, obrzęk naczynioruchowy i niedociśnienie, gorączka, dreszcze, świąd), hiperglikemia, wysypka, reakcje w miejscu podania (zapalenie żył, rumień). Ponadto obserwowano reakcje niepożądane związane z iniekcją/ infuzją glukozy jak: zaburzenia elektrolitowe, hiponatremię (również objawową), zakrzepowe zapalenie żył w miejscu podania (związane z roztworami hiperosmolarnymi). Przy stosowaniu glukozy w żywieniu pozajelitowym obserwowano:niewydolność wątroby, marskość wątroby, zwłóknienie wątroby, cholestazę, stłuszczenie wątroby, wzrost stężenia bilirubiny we krwi, zwiększoną aktywność enzymów wątrobowych, zapalenie pęcherzyka żółciowego, kamicę żółciową, wytrącanie się osadów w naczyniach płucnych. Hipertoniczne roztwory mogą prowadzić do odwodnienia, hiperglikemii i glikozurii, a po przerwaniu wlewu do wtórnej hipoglikemii.
Roztwór glukozy 20% Baxter - interakcje
Podczas stosowania roztworu glukozy u pacjentów leczonych innymi substancjami, które mogą wpływać na kontrolę glikemii oraz równowagę płynów i(lub) elektrolitów, należy wziąć pod uwagę zarówno wpływ roztworu glukozy na glikemię, jak i na równowagę wodno-elektrolitową.
Roztwór glukozy 20% Baxter - dawkowanie
Dożylnie. Dawkowanie ustala się indywidualnie w zależności od wskazań, stanu nawodnienia, stężenia elektrolitów we krwi, zapotrzebowania energetycznego organizmu oraz współistniejącego leczenia. Podawać przez żyłę centralną - z szybkością do 40 kropli/min. Dawka maksymalna 1,5ml/kg mc. W celu zmniejszenia ryzyka hipoglikemii po zakończeniu podawania, należy rozważyć stopniowe zmniejszanie szybkości przepływu przed zakończeniem infuzji. Może być wskazana suplementacja elektrolitów, w zależności od klinicznych potrzeb pacjenta. Jeżeli preparat będzie podawany z aminokwasami (źródło azotu), przed zastosowaniem należy rozcieńczyć do stężenia, które zapewni odpowiedni stosunek kalorii na gram azotu i którego osmolarność będzie odpowiadała drodze podania.
Roztwór glukozy 20% Baxter - uwagi
