Naukowcy odkryli prosty sposób jak zmniejszyć ryzyko chorób serca aż o 20% ❤️‍🩹 Dowiedz się więcej!
Naukowcy odkryli prosty sposób jak zmniejszyć ryzyko chorób serca aż o 20% ❤️‍🩹 Dowiedz się więcej!
Naukowcy odkryli prosty sposób jak zmniejszyć ryzyko chorób serca aż o 20% ❤️‍🩹 Dowiedz się więcej!

Speridan

Spis treści

Speridan - skład

1 tabl. powl. zawiera 1 mg, 2 mg, 3 mg lub 4 mg rysperydonu. Preparat zawiera laktozę.

Reklama

Speridan - działanie

Lek przeciwpsychotyczny - wybiórczy antagonista monoaminergiczny. Wykazuje duże powinowactwo do receptorów serotoninergicznych 5-HT2 i dopaminergicznych D2. Wiąże się również z receptorami α1-adrenergicznymi oraz, w mniejszym stopniu, z histaminergicznymi H1 i α2-adrenergicznymi. Nie wykazuje powinowactwa do receptorów cholinergicznych. Pomimo tego, że rysperydon jest silnym antagonistą receptorów D2, co wiąże się z korzystnym wpływem na wytwórcze objawy schizofrenii, w mniejszym stopniu ogranicza on aktywność motoryczną i wywołuje katalepsję niż klasyczne neuroleptyki. Zrównoważone ośrodkowe działanie antagonistyczne na receptory serotoninergiczne i dopaminergiczne może zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia pozapiramidowych działań niepożądanych i rozszerzyć oddziaływanie terapeutyczne na objawy negatywne i zaburzenia afektywne występujące w przebiegu schizofrenii. Po podaniu doustnym rysperydon wchłania się całkowicie z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax po 1-2 h od podania. Pokarm nie wpływa na wchłanianie. Jest metabolizowany przy udziale CYP2D6 do 9-hydroksyrysperydonu, który ma podobne działanie farmakologiczne jak rysperydon. Rysperydon łącznie z 9-hydroksyrysperydonem tworzą aktywną frakcję przeciwpsychotyczną. Rysperydon w osoczu krwi jest związany z białkami w 90%, a 9-hydroksyrysperydon w 77%. T0,5 rysperydonu wynosi 3 h, 9-hydroksyrysperydonu i czynnej frakcji o działaniu przeciwpsychotycznym - 24 h. Lek jest wydalany w 70% z moczem i w ok. 14% z kałem.

Reklama

Speridan - wskazania

Leczenie schizofrenii. Leczenie epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Krótkotrwałe leczenie (do 6 tyg.) uporczywej agresji u pacjentów z otępieniem w chorobie Alzheimera w stopniu umiarkowanym do ciężkiego, którzy nie reagują na metody niefarmakologiczne oraz gdy istnieje ryzyko, że pacjent będzie stanowił zagrożenie dla samego siebie lub innych osób. Krótkotrwałe objawowe leczenie (do 6 tyg.) uporczywej agresji w przebiegu zaburzeń zachowania u dzieci w wieku od 5 lat i młodzieży ze sprawnością intelektualną poniżej przeciętnej bądź upośledzonych umysłowo, zdiagnozowanych według kryteriów DSM–IV, u których nasilenie agresji i innych zachowań destrukcyjnych wymaga leczenia farmakologicznego. Leczenie farmakologiczne powinno stanowić integralną część wszechstronnego programu terapeutycznego, obejmującego działania psychospołeczne i edukacyjne. Zaleca się, aby rysperydon był przepisywany przez lekarza specjalistę w dziedzinie neurologii dziecięcej oraz psychiatrii dziecięcej i młodzieżowej lub lekarza specjalizującego się w leczeniu zaburzeń zachowania u dzieci i młodzieży.

Reklama

Speridan - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Speridan - ostrzeżenia

U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, stosujących atypowe leki przeciwpsychotyczne obserwowano zwiększoną umieralność oraz zwiększoną częstość występowania incydentów naczyniowo-mózgowych. Należy zachować ostrożność u pacjentów z czynnikami ryzyka udaru mózgu. Ryzyko wystąpienia niepożądanych zdarzeń naczyniowo-mózgowych było znacząco większe u pacjentów z otępieniem typu mieszanego lub naczyniowego w porównaniu do pacjentów z otępieniem w chorobie Alzheimera - pacjenci z innymi typami otępienia, niż w chorobie Alzheimera nie powinni być leczeni rysperydonem. Należy ocenić stosunek korzyści ze stosowania rysperydonu do ryzyka u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, z uwzględnieniem indywidualnych czynników ryzyka wystąpienia udaru mózgu. W przypadku wystąpienia niepożądanych objawów naczyniowo-mózgowych, takich jak nagłe osłabienie lub zdrętwienie twarzy, rąk lub nóg oraz problemy z mową lub z widzeniem, należy bezzwłocznie rozważyć wszelkie opcje terapeutyczne, włącznie z przerwaniem leczenia rysperydonem. U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem leczonych furosemidem i rysperydonem obserwowano większą śmiertelność, w porównaniu z pacjentami, którzy przyjmowali sam rysperydon lub sam furosemid; jednoczesne podawanie rysperydonu z innymi diuretykami (głównie tiazydowymi w małych dawkach) nie było związane z podobnymi obserwacjami. Należy zachować szczególną ostrożność i rozważyć ryzyko i korzyści przed podjęciem decyzji o stosowaniu rysperydonu z innymi diuretykami o silnym działaniu. Odwodnienie jest ogólnym czynnikiem ryzyka wpływającym na umieralność i dlatego u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem nie powinno się do niego dopuszczać. Ze względu na ryzyko niedociśnienia (zwłaszcza w początkowym okresie stosowania), lek należy ostrożnie stosować u pacjentów z chorobami układu krążenia (np. niewydolnością serca, zawałem mięśnia sercowego, zaburzeniami przewodzenia, odwodnieniem, hipowolemią, chorobami naczyniowo-mózgowymi); w przypadku wystąpienia niedociśnienia należy rozważyć zmniejszenie dawki rysperydonu. Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych, w tym rysperydonu, zgłaszano występowanie leukopenii, neutropenii i agranulocytozy. Pacjentów z istotną klinicznie niską liczbą białych krwinek lub polekową leukopenią i (lub) neutropenią w wywiadzie, przez pierwsze kilka miesięcy leczenia należy monitorować. Przy pierwszym objawie istotnego klinicznie zmniejszenia liczby białych krwinek, jeżeli brak jest innej przyczyny, należy rozważyć zaprzestanie stosowania leku. Pacjentów z istotną klinicznie neutropenią należy uważnie obserwować, czy nie występuje u nich gorączka lub inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe infekcji, oraz podjąć natychmiastowe leczenie w razie wystąpienia takich objawów. U pacjentów z ciężką neutropenią (bezwzględna liczba neutrofilów <1 x 109/l) należy zaprzestać stosowania rysperydonu i badać liczbę leukocytów do czasu, gdy wynik będzie prawidłowy. W przypadku wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych późnych diskinez, należy rozważyć przerwanie leczenia wszelkimi lekami przeciwpsychotycznymi. Przed przepisaniem rysperydonu pacjentom z otępieniem z obecnością ciał Lewy`ego lub z chorobą Parkinsona należy rozważyć stosunek ryzyka do korzyści, ze względu na ryzyko zaostrzenia przebiegu choroby Parkinsona, wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego, a także ze względu na zwiększenie wrażliwości na leki przeciwpsychotyczne (objawiające się splątaniem, zaburzeniami świadomości, niestabilnością postawy z częstymi upadkami). W przypadku wystąpienia objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego należy przerwać stosowanie wszystkich leków przeciw psychotycznych, w tym rysperydonu. Podczas leczenia preparatem zgłaszano występowanie hiperglikemii, cukrzycy i zaostrzenie przebiegu wcześniej występującej cukrzycy (w niektórych przypadkach poprzedzone zwiększeniem masy ciała). Zaleca się przeprowadzenie odpowiedniej obserwacji klinicznej zgodnie z wytycznymi terapii przeciwpsychotycznej u pacjentów z cukrzycą. Pacjentów należy obserwować pod kątem wystąpienia objawów hiperglikemii (takich jak: nadmierne pragnienie, wielomocz, nadmierne łaknienie i osłabienie), a pacjentów z cukrzycą należy regularnie badać, czy nie pogarsza się u nich kontrola glikemii. w trakcie leczenia należy regularnie kontrolować masę ciała. Ostrożnie stosować u pacjentów z wywiadem w kierunku nowotworów potencjalnie zależnych od prolaktyny (np. rakiem piersi) oraz u pacjentów ze stwierdzoną wcześniej hiperprolaktynemią lub guzami prolaktynozależnymi. Należy zachować ostrożność, przepisując lek pacjentom z chorobami sercowo-naczyniowymi, wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym, bradykardią, zaburzeniami równowagi elektrolitowej (hipokaliemią lub hipomagnezemią) oraz u pacjentów leczonych jednocześnie innymi lekami wydłużającymi odstęp QT, ponieważ rysperydon może zwiększać ryzyko arytmii. Należy zachować ostrożność u pacjentów z drgawkami w wywiadzie lub innymi stanami, które mogą obniżać próg drgawkowy. W związku z działaniem blokującym receptor α-adrenergiczny, podczas leczenia rysperydonem może wystąpić priapizm. Zachować ostrożność przepisując lek pacjentom z czynnikami sprzyjającymi podwyższeniu temperatury ciała (np. wykonujących intensywny wysiłek fizyczny, narażonych na działanie ekstremalnie wysokich temperatur, przyjmujących jednocześnie leki o działaniu przeciwcholinergicznym lub odwodnionych). Obserwowano działanie przeciwwymiotne leku. Działanie to może maskować objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania niektórych leków lub choroby, takie jak niedrożność jelit, zespół Reye`a i nowotwór mózgu. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek mają mniejszą zdolność wydalania czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby mają zwiększone stężenie wolnej frakcji rysperydonu w osoczu. Ze względu na często występujące nabyte czynniki ryzyka rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi, przed i w trakcie leczenia należy określić czynniki ryzyka i podjąć odpowiednie działania zapobiegawcze. Z uwagi na ryzyko wystąpienia śródoperacyjnego zespołu wiotkiej tęczówki (IFIS), przed zabiegiem usunięcia zaćmy należy poinformować okulistę o aktualnym lub wcześniejszym przyjmowaniu leków o działaniu antagonistycznym na receptory α1a-adrenergiczne. Potencjalne korzyści z odstawienia leków blokujących receptory α1a-adrenergiczne przed zabiegiem usunięcia zaćmy nie zostały ustalone i należy je rozważyć względem ryzyka wynikającego z przerwania leczenia przeciwpsychotycznego. Przed zalecaniem rysperydonu dzieciom i młodzieży z zaburzeniami zachowania należy przeprowadzić dokładną analizę fizycznych i społecznych przyczyn zachowań agresywnych. Należy dokładnie obserwować działanie sedatywne rysperydonu w tej populacji, ze względu na możliwy wpływ na zdolność uczenia się; zmiana czasu podawania rysperydonu może zmniejszyć wpływ sedacji na koncentrację. Podawanie rysperydonu wiąże się z umiarkowanym zwiększeniem masy ciała i wskaźnika masy ciała (BMI), zaleca się regularne monitorowanie w trakcie leczenia. Wpływ długotrwałego leczenia rysperydonem na dojrzewanie płciowe i wzrost nie został wystarczjąco zbadany. Ze względu na możliwość wpływu dłużej trwającej hiperprolaktynemii na rozwój fizyczny i dojrzewanie płciowe dzieci i młodzieży, należy prowadzić regularną ocenę kliniczną stanu endokrynologicznego pacjenta, obejmującą pomiary wzrostu, masy ciała, dojrzewania płciowego, kontrolę występowania miesiączkowania i innych potencjalnych działań prolaktynozależnych. Podczas leczenia rysperydonem należy regularnie kontrolować występowanie objawów pozapiramidowych oraz innych zaburzeń ruchu. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Speridan - ciąża

Rysperydonu nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. W przypadku konieczności przerwania leczenia rysperydonem w okresie ciąży, nie należy przerywać leczenia gwałtownie. U noworodków narażonych na działanie leków przeciwpsychotycznych (w tym rysperydonu) w czasie III trymestru ciąży występuje ryzyko działań niepożądanych, takich jak zaburzenia pozapiramidowe i (lub) objawy odstawienne, które mogą zmieniać się w zależności od ciężkości przebiegu oraz czasu trwania porodu. Odnotowano pobudzenie, wzmożone napięcie, obniżone napięcie, drżenie, senność, zespół zaburzeń oddechowych lub zaburzenia podczas karmienia. W związku z powyższym noworodki powinny być uważnie monitorowane. Rysperydon i 9-hydroksyrysperydon przenikają w małych ilościach do mleka kobiet karmiących piersią. Ze względu na brak danych, należy rozważyć stosunek korzyści z karmienia piersią do potencjalnego ryzyka dla dziecka. Rysperydon zwiększa stężenie prolaktyny. Hiperprolaktynemia może hamować GnRH w podwzgórzu, co powoduje zmniejszenie wydzielania gonadotropin w przysadce. To z kolei, na skutek zaburzeń steroidogenezy w gonadach, może hamować funkcje rozrodcze, zarówno u kobiet jak i u mężczyzn.

Reklama

Speridan - efekty uboczne

Bardzo często: bezsenność, sedacja/senność, parkinsonizm, ból głowy. Często: zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie zatok, zakażenie dróg moczowych, zakażenie ucha, grypa, hiperprolaktynemia (w niektórych przypadkach prowadzić do ginekomastii, zaburzeń menstruacji, braku miesiączki, mlekotoku), zwiększenie masy ciała, zwiększone łaknienie, zmniejszone łaknienie, zaburzenia snu, pobudzenie, depresja, lęk, akatyzja, dystonia, zawroty głowy, dyskineza, drżenie, niewyraźne widzenie, zapalenie spojówek, tachykardia, nadciśnienie, duszność, ból gardła i krtani, kaszel, krwawienie z nosa, przekrwienie błony śluzowej nosa, ból w podbrzuszu, uczucie dyskomfortu w podbrzuszu, wymioty, nudności, zaparcia, biegunka, niestrawność, suchość w jamie ustnej, ból zęba, wysypka, rumień, skurcze mięśni, ból mięśniowo-szkieletowy, ból pleców, ból stawów, nietrzymanie moczu, obrzęk, gorączka, ból w klatce piersiowej, astenia, zmęczenie, ból, upadek. Niezbyt często: zakażenie dróg oddechowych, zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie oka, zapalenie migdałków, grzybica paznokci, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie wirusowe, akaroza skórna, neutropenia, zmniejszenie liczby białych krwinek, trombocytopenia, niedokrwistość, zmniejszenie wartości hematokrytu, zwiększenie liczby eozynofili, nadwrażliwość, cukrzyca, hiperglikemia, nadmierne pragnienie, zmniejszenie masy ciała, jadłowstręt, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, mania, stan splątania, zmniejszone libido, nerwowość, koszmary senne, dyskineza późna, niedokrwienie mózgu, brak reakcji na bodźce, utrata świadomości, zmniejszony poziom świadomości, drgawki, omdlenie, nadpobudliwość psychomotoryczna, zaburzenia równowagi, nieprawidłowa koordynacja, ortostatyczne zawroty głowy, zaburzenia koncentracji, zaburzenia mowy, zaburzenia smaku, niedoczulica, parestezje, światłowstręt, suche oko, nasilone łzawienie, przekrwienie oczu, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szum w uszach, ból ucha, migotanie przedsionków, blok przedsionkowo- komorowy, zaburzenia przewodzenia, wydłużenie odstępu QT w EKG, bradykardia, nieprawidłowy zapis EKG, kołatanie serca, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, nagłe zaczerwienienie twarzy, zachłystowe zapalenie płuc, przekrwienie płuc, przekrwienie dróg oddechowych, rzężenia, świszczący oddech, dysfonia, zaburzenia oddychania, nietrzymanie stolca, kamienie kałowe, zapalenie żołądka i jelit, dysfagia, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, pokrzywka, świąd, łysienie, hiperkeratoza, wyprysk, suchość skóry, odbarwienie skóry, trądzik, łojotokowe zapalenie skóry, zaburzenia skóry, uszkodzenie skóry, zwiększenie aktywności kinazy fosfokreatynowej we krwi, nieprawidłowa postawa ciała, sztywność stawów, obrzęk stawów, osłabienie mięśni, ból szyi, częstomocz, zatrzymanie moczu, bolesne lub trudne oddawanie moczu, zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji, brak miesiączki, zaburzenia miesiączkowania, ginekomastia, mlekotok, zaburzenia funkcji seksualnych, ból piersi, dyskomfort piersi, wydzielina z pochwy, obrzęk twarzy, dreszcze, zwiększenie temperatury ciała, nieprawidłowy chód, pragnienie, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, złe samopoczucie, dziwne samopoczucie, dyskomfort, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, ból z wiązany z procedurami medycznymi. Rzadko: zakażenie, agranulocytoza, reakcja anafilaktyczna, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, obecność glukozy w moczu, zatrucie wodne, hipoglikemia, hiperinsulinemia, zwiększenie stężenia trójglicerydów we krwi, stępienie uczuć, brak orgazmu, złośliwy zespół neuroleptyczny, zaburzenia naczyniowo-mózgowe, śpiączka cukrzycowa, drżenie głowy, jaskra, zaburzenia ruchu gałek ocznych, rotacyjne ruchy gałek ocznych, owrzodzenie brzegów powiek, zespół wiotkiej tęczówki (śródoperacyjny), arytmia zatokowa, zatorowość płucna, zakrzepica żylna, zespół bezdechu śródsennego, hiperwentylacja, zapalenie trzustki, niedrożność jelit, obrzęk języka, zapalenie warg, wysypka polekowa, łupież, rabdomioliza, noworodkowy zespół odstawienny, priapizm, opóźnione miesiączkowanie, obrzęk piersi, powiększenie piersi, wydzielina z piersi, hipotermia, zmniejszenie temperatury ciała, ochłodzenie obwodowych części ciała, zespół odstawienny, stwardnienie, żółtaczka. Bardzo rzadko: cukrzycowa kwasica ketonowa, niedrożność jelita, obrzęk naczynioruchowy. Podczas stosowania produktów paliperydonu (czynnego metabolitu rysperydonu) może wystąpić zespół tachykardii postawno-ortostatycznej. Inne działania niepożądane na serce opisywane dla leków przeciwpsychotycznych powodujących wydłużenie odcinka QT: arytmia komorowa, migotanie komór, tachykardia komorowa, nagły zgon, zatrzymanie akcji serca i częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes. Podczas leczenia przeciwpsychotycznego zgłaszano przypadki żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, w tym zatorowość płucną i zakrzepicę żył głębokich (częstość występowania nieznana). U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem opisywano przemijające napady niedokrwienne oraz udary naczyniowe mózgu, zakażenia dróg moczowych, obrzęk obwodowy, letarg i kaszel. U dzieci (5-17 lat) z częstością dwukrotnie większą niż u dorosłych występowały: senność i (lub) uspokojenie, zmęczenie, ból głowy, wzmożone łaknienie, wymioty, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, ból brzucha, zawroty głowy, kaszel, gorączka, drżenie, biegunka i mimowolne oddawanie moczu. Nie ma wystarczających badań dotyczących wpływu długotrwałego leczenia rysperydonem na dojrzewanie płciowe i wzrost.

Speridan - interakcje

Zaleca się ostrożność podczas przepisywania rysperydonu jednocześnie z lekami wydłużającymi odstęp QT, takimi jak: leki przeciwarytmiczne (np.: chinidyna, dyzopiramid, prokainamid, propafenon, amiodaron, sotalol), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np.: amitryptylina), czteropierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np.: maprotylina), niektóre leki przeciwhistaminowe, inne leki przeciwpsychotyczne, niektóre leki przeciwmalaryczne (np.: chinina i meflochina) oraz z lekami powodującymi zaburzenia równowagi elektrolitowej (hipokaliemia, hipomagnezemia), bradykardię lub z lekami hamującymi metabolizm wątrobowy rysperydonu. Lek należy stosować z ostrożnością w skojarzeniu z innymi substancjami działającymi ośrodkowo - w szczególności preparatami zawierającymi alkohol, opioidami, lekami przeciwhistaminowymi oraz benzodiazepinami (zwiększone ryzyko sedacji). Rysperydon może antagonizować działanie lewodopy i innych agonistów dopaminergicznych. Jeśli to skojarzenie jest konieczne (szczególnie w schyłkowej fazie choroby Parkinsona), należy zastosować najmniejsze skuteczne dawki obu leków. Po zastosowaniu rysperydonu w skojarzeniu z lekami przeciwnadciśnieniowymi zaobserwowano istotne klinicznie niedociśnienie. Rysperydon nie ma istotnego klinicznie wpływu na parametry farmakokinetyczne: litu, kwasu walproinowego, digoksyny lub topiramatu. Karbamazepina oraz ryfampicyna, fenytoina i fenobarbital (leki indukujące CYP3A4 oraz glikoproteinę P) zmniejszają stężenie czynnej frakcji przeciwpsychotycznej rysperydonu w osoczu krwi - w przypadku rozpoczynania lub przerwania leczenia tymi lekami, należy ponownie określić dawkowanie rysperydonu. Fluoksetyna i paroksetyna (inhibitory CYP2D6) zwiększają stężenie rysperydonu w osoczu krwi, ale w mniejszym stopniu jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej - w przypadku rozpoczynania lub przerwania leczenia tymi lekami, należy ponownie ocenić dawkowanie rysperydonu. Oczekuje się, że inne inhibitory CYP2D6 (np. chinidyna) mogą wpływać w podobny sposób na stężenia rysperydonu w osoczu. Werapamil - inhibitor CYP3A4 i P-gp, zwiększa stężenie rysperydonu w osoczu. Galantamina, donepezyl, amitryptylina i erytromycyna (inhibitor CYP3A4) nie mają istotnego klinicznie wpływu na parametry farmakokinetyczne rysperydonu i jego czynną frakcję przeciwpsychotyczną. Pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i niektóre leki β-adrenolityczne mogą powodować zwiększenie stężenia rysperydonu w osoczu krwi, ale nie jego czynnej frakcji przeciwpsychotycznej. Cymetydyna i ranitydyna zwiększają dostępność biologiczną rysperydonu, ale jedynie w minimalnym stopniu wpływają na czynną frakcję przeciwpsychotyczną. Jednoczesne stosowanie leków psychostymulujących (np. metylofenidatu) z rysperydonem u dzieci i młodzieży nie wpływa na farmakokinetykę ani skuteczność rysperydonu. Zaobserwowano zwiększoną umieralność u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem stosujących jednocześnie furosemid. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie doustne rysperydonu z paliperydonem, ponieważ paliperydon jest aktywnym metabolitem rysperydonu i takie skojarzenie może prowadzić do dodatkowej ekspozycji na czynną frakcję przeciwpsychotyczną.

Speridan - dawkowanie

Doustnie. Schizofrenia. Dorośli. Zalecana dawka początkowa: 2 mg /dobę, lek może być podawany raz lub 2 razy na dobę. Drugiego dnia dawka może być zwiększona do 4 mg/dobę. Następnie dawkowanie może pozostać niezmienione albo, jeśli zaistnieje taka konieczność, indywidualnie dostosowane. U większości pacjentów, optymalna dawka terapeutyczna wynosi 4-6 mg/dobę. U niektórych pacjentów może być wskazane wolniejsze dostosowywanie dawki oraz mniejsza dawka początkowa i podtrzymująca. Dawki >10 mg/dobę nie wykazują większej skuteczności niż mniejsze dawki i mogą powodować zwiększenie częstości występowania objawów pozapiramidowych. Ze względu na brak badań, nie zaleca się stosowania dawek >16 mg/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku. Zalecana dawka początkowa: 0,5 mg 2 razy/dobę. Dawka może być indywidualnie dostosowywana i zwiększana o 0,5 mg 2 razy/dobę do dawki 1-2 mg 2 razy/dobę. Dzieci i młodzież. Ze względu na brak danych dot. skuteczności, lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci w wieku <18 lat ze schizofrenią. Epizody maniakalne w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Dorośli. Dawka początkowa: 2 mg raz na dobę. W razie konieczności, dawkę należy zwiększać o 1 mg raz na dobę, nie częściej niż co 24 h. Dawkę rysperydonu można dostosowywać indywidualnie w zakresie 1-6 mg/dobę w zależności od optymalnej skuteczności i tolerancji u każdego pacjenta. Nie zbadano bezpieczeństwa stosowania dawek >6 mg na dobę w leczeniu epizodów maniakalnych. Pacjenci w podeszłym wieku. Zalecana dawka początkowa: 0,5 mg 2 razy/dobę. Dawka może być indywidualnie dostosowywana i zwiększana o 0,5 mg 2 razy/dobę do dawki 1-2 mg 2 razy/dobę. Należy zachować ostrożność, ze względu na niewystarczające doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania u osób w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież. Ze względu na brak danych dotyczących skuteczności, lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci w wieku <18 lat z epizodami maniakalnymi w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Uporczywa agresja u pacjentów z otępieniem w chorobie Alzheimera w stopniu umiarkowanym do ciężkiego. Zalecana dawka początkowa: 0,25 mg 2 razy/dobę. W razie konieczności, dawka może być indywidualnie dostosowywana i zwiększana o 0,25 mg 2 razy/dobę, nie częściej niż co drugi dzień. Optymalna dawka dla większości pacjentów wynosi 0,5 mg 2 razy/dobę. U niektórych pacjentów może jednak być konieczne stosowanie dawek do 1 mg 2 razy/dobę. Nie należy stosować leku dłużej niż 6 tyg. w leczeniu uporczywej agresji u pacjentów z otępieniem w chorobie Alzheimera. Podczas leczenia pacjentów należy poddawać regularnej i częstej ocenie rozważając potrzebę kontynuacji leczenia. Zaburzenia zachowania. Dzieci i młodzież w wieku 5-18 lat o mc. ≥50 kg. Zalecana dawka początkowa: 0,5 mg raz na dobę. W razie konieczności, dawkowanie może być indywidualnie dostosowywane poprzez zwiększanie dawki o 0,5 mg raz na dobę, nie częściej niż co drugi dzień. Optymalna dawka dla większości pacjentów wynosi 1 mg raz na dobę. Niemniej jednak, w leczeniu niektórych pacjentów rysperydon jest skuteczny w dawce 0,5 mg raz na dobę, natomiast u innych najlepsze wyniki uzyskuje się podczas stosowania leku w dawce 1,5 mg raz na dobę. Dzieci i młodzież w wieku 5-18 lat o mc. <50 kg. Zalecana dawka początkowa: 0,25 mg raz na dobę. W razie konieczności, dawkowanie może być indywidualnie dostosowywane poprzez zwiększanie dawki o 0,25 mg na dobę, nie częściej, niż co drugi dzień. Optymalna dawka dla większości pacjentów wynosi 0,5 mg raz na dobę. Niemniej jednak, w leczeniu niektórych pacjentów rysperydon jest skuteczny w dawce 0,25 mg raz na dobę, natomiast u innych najlepsze wyniki uzyskuje się podczas stosowania leku w dawce 0,75 mg raz na dobę. Dzieci <5 lat. Nie zaleca się stosowania leku dzieci, ze względu na niewystarczającą ilość danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania rysperydonu w tym wskazaniu u dzieci w wieku <5 lat. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek eliminacja czynnej frakcji przeciwpsychotycznej następuje wolniej niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby stężenie wolnej frakcji rysperydonu w osoczu jest zwiększone. Bez względu na rodzaj wskazania terapeutycznego, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, należy zmniejszyć o połowę dawkę początkową i kolejne dawki rysperydonu oraz stosować wolniejsze zwiększanie dawek. Preparat powinien być stosowany z ostrożnością w tej grupie pacjentów. Odstawienie leczenia. W przypadku przerwania stosowania leku, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Po nagłym odstawieniu leków przeciwpsychotycznych stosowanych w dużych dawkach, bardzo rzadko opisywano ostre objawy wynikające z ich odstawienia, w tym: nudności, wymioty, pocenie się i bezsenność. Mogą także ponownie wystąpić objawy psychotyczne i ruchy mimowolne (takie jak akatyzje, dystonie i dyskinezy). Zamiana innych leków przeciwpsychotycznych na rysperydon. Jeśli ma to uzasadnienie medyczne, zaleca się stopniowe wycofywanie stosowanego poprzednio leczenia podczas rozpoczynania leczenia preparatem. Również, jeżeli ma to uzasadnienie medyczne, zamianę leków przeciwpsychotycznych w postaci depot na terapię preparatem, należy rozpocząć od zastąpienia nim następnego planowanego wstrzyknięcia. Okresowo, należy rozważać konieczność kontynuacji podawania leków przeciw parkinsonizmowi. Sposób podania. Pokarm nie wpływa na wchłanianie preparatu.

Speridan - uwagi

Rysperydon może mieć niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ze względu na potencjalne oddziaływanie na układ nerwowy i zaburzenia widzenia - należy doradzać pacjentom powstrzymanie się od prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn, aż do czasu poznania ich indywidualnej wrażliwość na lek.


Podobne leki
Rispolept - ulotka, działanie, dawkowanie, skutki uboczne
Risset
Rispolept Consta
Rispen

Reklama

Zobacz, jak rozpoznać niedożywienie!
Kliknij tutaj