Venlafaxine Ranbaxy

Reklama

Venlafaxine Ranbaxy - skład

1 kaps. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 75 mg lub 150 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku.

Reklama

Venlafaxine Ranbaxy - działanie

Lek przeciwdepresyjny. Mechanizm działania wenlafaksyny jest związany ze zwiększeniem aktywności neuroprzekaźników w o.u.n. Wenlafaksyna i jej główny metabolit - O-demetylowenlafaksyna (ODV) są inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest również słabym inhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i ODV zmniejszają reaktywność receptora β-adrenergicznego zarówno po podaniu jednorazowym, jak i wielokrotnym. Wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do cholinergicznych receptorów muskarynowych, histaminowych H₁ oraz α₁-adrenergicznych w mózgu szczura in vitro. Nie hamuje aktywności MAO. Praktycznie nie ma powinowactwa do receptorów opioidowych oraz beznodiazepinowych. Po podaniu doustnym wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu ODV. Średnie T_0,5 wenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5±2 h i 11±2 h. Stężenia leku i ODV osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania. Po podaniu wenlafaksyny w postaci kaps. o przedł. uwalnianiu maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 5,5 h i 9 h. Biodostępność wynosi ok. 40-45%. Wenlafaksyna i ODV wiążą się z białkami osocza odpowiednio w 27% i 30%. Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana w wątrobie do głównego aktywnego metabolitu - ODV (przy udziale CYP2D6) oraz do mniej aktywnego metabolitu - N-demetylowenlafaksyny (przy udziale CYP3A4). Wenlafaksyna i jej metabolity wydalane są głównie przez nerki.

Reklama

Venlafaxine Ranbaxy - wskazania

Leczenie epizodów ciężkiej depresji. Zapobieganie nawrotom epizodów ciężkiej depresji. Leczenie zespołu lęku uogólnionego. Leczenie zespołu lęku społecznego. Leczenie zespołu lęku napadowego, z agorafobią lub bez agorafobii.

Reklama

Venlafaxine Ranbaxy - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie nieodwracalnych inhibitorów MAO, z uwagi na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami takimi jak pobudzenie, drżenie lub hipertermia. Nie wolno rozpoczynać podawania wenlafaksyny przed upływem co najmniej 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO. Leczenie wenlafaksyną należy przerwać na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem MAO.

Reklama

Venlafaxine Ranbaxy - ostrzeżenia

Depresja wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstw (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się do czasu osiągnięcia znaczącej remisji. Pacjentów należy wnikliwie obserwować do czasu uzyskania poprawy oraz w początkowej fazie powrotu do zdrowia (zwiększone ryzyko samobójstwa). U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z myślami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znaczne skłonności samobójcze, wykazują większe ryzyko wystąpienia myśli lub prób samobójczych, i w trakcie leczenia powinni być wnikliwie obserwowani, szczególnie pacjenci w wieku poniżej 25 lat. Leczeniu farmakologicznemu, zwłaszcza pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka i w jego początkowej fazie oraz podczas zwiększania dawki powinna towarzyszyć wnikliwa obserwacja pacjentów. Preparatu nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa oraz myśli samobójcze), wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży, leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupie, której podawano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia skłonności samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci i młodzieży dotyczących rozwoju, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego. W trakcie leczenia wenlafaksyną może wystąpić potencjalnie zagrażający życiu zespół serotoninowy i złośliwy zespół neuroleptyczny (ZZN), zwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z innymi lekami serotoninergicznymi takimi jak SSRI, inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI, tryptany), z lekami, które mogą wpływać na metabolizm serotoniny takimi jak inhibitory MAO, z lekami przeciwpsychotycznymi lub innymi antagonistami dopaminy. Jeżeli jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i innego leku oddziałującego na układy neurotransmiterów serotoninergicznych i dopaminergicznych jest klinicznie uzasadnione, zaleca się dokładną obserwację pacjenta, szczególnie podczas rozpoczynania leczenia oraz zwiększania dawki. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i prekursorów serotoniny (takich jak suplementy tryptofanu). Zaleca się wnikliwą obserwację pacjentów, u których występuje podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe lub pacjentów, u których występuje ryzyko jaskry ostrej zamykającego się kąta (jaskra z wąskim kątem przesączania). Przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać występujące u pacjenta nadciśnienie, a w trakcie leczenia wnikliwie obserwować wszystkich pacjentów w kierunku występowania podwyższonego ciśnienia krwi. Należy regularnie badać ciśnienie krwi, po rozpoczęciu leczenia oraz po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których objawy choroby podstawowej mogą się nasilić z powodu podwyższonego ciśnienia, np. te związane z zaburzoną czynnością serca. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których objawy choroby podstawowej mogą się nasilić z powodu przyspieszonej czynności serca. U pacjentów po niedawno przebytym zawale mięśnia sercowego lub z niestabilną chorobą serca należy zachować ostrożność. Przed przepisaniem wenlafaksyny pacjentom z dużym ryzykiem ciężkiej niemiarowości należy wziąć pod uwagę stosunek korzyści do ryzyka. Leczenie wenlafaksyną należy wprowadzać z zachowaniem ostrożności u wszystkich pacjentów z drgawkami w wywiadzie, a pacjenci powinni być wnikliwie obserwowani. U wszystkich pacjentów, u których wystąpią drgawki leczenie należy przerwać. W trakcie stosowania wenlafaksyny istnieje ryzyko wystąpienia hiponatremii i (lub) zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH); najczęściej u pacjentów z niedoborem płynów w organizmie lub u pacjentów odwodnionych; na większe ryzyko narażone są osoby w podeszłym wieku, pacjenci otrzymujący leki moczopędne oraz pacjenci z niedoborem płynów w organizmie, wynikającym z innej przyczyny. Ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia do skóry i krwawienia z błon śluzowych (w tym krwotoku z przewodu pokarmowego), należy zachować ostrożność u pacjentów ze skłonnością do krwawień, w tym u pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i przeciwpłytkowe. Ze względu na ryzyko klinicznie znaczącego zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy należy uwzględnić pomiary stężenia cholesterolu w surowicy w trakcie długotrwałego leczenia. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wenlafaksyny chlorowodorku z lekami odchudzającymi (w tym z fenterminą). Wenlafaksyna stosowana w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami nie jest wskazana w leczeniu nadwagi. Ze względu na ryzyko wystąpienia manii i (lub) hipomanii, u pacjentów z zaburzeniem dwubiegunowym w wywiadzie lub wywiadzie rodzinnym, wenlafaksynę należy stosować z zachowaniem ostrożności. Należy zachować ostrożność podając wenlafaksynę pacjentom z agresją w wywiadzie. U pacjentów, u których wystąpiły objawy akatyzji zwiększanie dawki może być szkodliwe. Suchość błon śluzowych jamy ustnej obserwowano u 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to zwiększać ryzyko próchnicy i pacjentów należy poinformować o konieczności zachowania odpowiedniej higieny jamy ustnej. U pacjentów z cukrzycą podawanie leków z grupy SSRI lub wenlafaksyny może zmienić kontrolę glikemii - może wystąpić konieczność dostosowania dawki insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów w podeszłym wieku (np. ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany powinowactwa i wrażliwości na neuroprzekaźniki). Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby; zaleca się rozważenie zmniejszenia dawki o ponad 50% oraz należy rozważyć potencjalne korzyści względem ryzyka. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z GFR 30-70 ml/min należy zachować ostrożność; u pacjentów wymagających hemodializy oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR<30 ml/min) należy zmniejszyć dawkę o 50% i zachować szczególną ostrożność.

Reklama

Venlafaxine Ranbaxy - ciąża

Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozród. Wenlafaksynę można stosować u kobiet w ciąży jedynie, gdy oczekiwane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. U noworodków mogą wystąpić objawy z odstawienia, jeżeli matka stosuje wenlafaksynę podczas ciąży. U niektórych noworodków poddanych działaniu wenlafaksyny pod koniec III trymestru ciąży wystąpiły powikłania wymagające zastosowania karmienia przez sondę, wspomagania oddychania lub przedłużonej hospitalizacji. Takie powikłania mogą wystąpić od razu po urodzeniu. Stosowanie leków z grupy SSRI w czasie ciąży, zwłaszcza w późnym jej okresie, może zwiększać ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (PPHN). Następujące objawy można obserwować u noworodków, jeżeli matka stosowała leki z grupy SSRI/SNRI w późnym okresie ciąży: drażliwość, drżenie, niedociśnienie tętnicze, uporczywy płacz oraz zaburzenia ssania lub snu. Objawy te mogą być spowodowane działaniem serotoninergicznym lub objawami związanymi ze stosowaniem leku. W większości przypadków powyższe komplikacje obserwowano natychmiast lub w ciągu 24 h po urodzeniu. Wenlafaksyna i jej czynny metabolit - ODV są wydzielane z mlekiem matki. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zanotowano przypadki płaczu, rozdrażnienia, zaburzenia rytmu snu u niemowląt karmionych piersią, których matki stosowały wenlafaksynę. U tych dzieci, zaobserwowano objawy analogiczne do objawów po odstawieniu leku. Nie można wykluczyć ryzyka dla karmionego piersią dziecka. Dlatego należy podjąć decyzję czy kontynuować karmienie/zaprzestać karmienia piersią albo czy kontynuować leczenie/zaprzestać leczenia preparatem, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Reklama

Venlafaxine Ranbaxy - efekty uboczne

Bardzo często: ból i zawroty głowy, nudności, suchość w ustach, nadmierne pocenie (również nocą). Często: zmniejszenie apetytu, splątanie, depersonalizacja, anorgazmia, zmniejszone libido, nerwowość, bezsenność, niezwykłe sny, senność, drżenie, parestezje, hipertonia, zaburzenia widzenia (w tym niewyraźne widzenie), rozszerzenie źrenic, zaburzenia akomodacji, szumy uszne, kołatanie serca, nadciśnienie, rozszerzenie naczyń krwionośnych (głównie zaczerwienienie twarzy), ziewanie, wymioty, biegunka, zaparcia, dyzuria (bolesne oddawanie moczu, głównie trudność w rozpoczęciu mikcji), częstomocz, zaburzenia miesiączkowania związane z nasilonym krwawieniem lub nieregularnym krwawieniem (np. metrorrhagia, menorrhagia), zaburzenia ejakulacji, zaburzenia erekcji, astenia, uczucie zmęczenia, dreszcze, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi. Niezbyt często: omamy, derealizacja, pobudzenie, nienaturalne orgazmy (u kobiet), apatia, hipomania, bruksizm, akatyzja/pobudzenie psychoruchowe, omdlenie, drgawki kloniczne mięśni, zaburzenia koordynacji i równowagi, zaburzenia smaku, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne, krwawienie z żołądka i jelit, obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość na światło, wybroczyny, wysypka, łysienie, zatrzymanie moczu, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała. Rzadko: mania, drgawki, nietrzymanie moczu. Częstość nieznana: trombocytopenia, nieprawidłowy skład krwi (w tym agranulocytoza, anemia aplastyczna, neutropenia i pancytopenia), reakcja anafilaktyczna, zespół nieprawidłowego wydzielania wazopresyny - SIADH), hiponatremia, myśli i zachowania samobójcze, delirium, agresja, złośliwy zespół neuroleptyczny, zespół serotoninowy, reakcje pozapiramidowe (w tym dystonia i dyskinezja), późne dyskinezy, jaskra z zamkniętym kątem przesączania, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, migotanie komór, tachykardia komorowa (w tym torsade de pointes), niedociśnienie, krwawienia (krwawienie z błony śluzowej), eozynofilia płucna, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, świąd, pokrzywka, rabdomioliza, wydłużenie odcinka QT na elektrokardiogramie, wydłużenie czasu krwawienia, zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży (6-17 lat) był podobny do profilu obserwowanego u dorosłych. Podobnie jak w przypadku dorosłych, obserwowano zmniejszenie łaknienia, zmniejszenie masy ciała, podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy. W pediatrycznych badaniach klinicznych obserwowano myśli samobójcze. Stwierdzono również zwiększoną liczbę przypadków wrogości i, zwłaszcza w ciężkich zaburzeniach depresyjnych, samookaleczeń. Najczęściej u dzieci i młodzieży obserwowano: ból brzucha, pobudzenie, niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa i bóle mięśniowe. Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) zwykle prowadzi do objawów z odstawienia; najczęściej występują: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, zawroty głowy, ból głowy i objawy przypominające grypę.

Venlafaxine Ranbaxy - interakcje

Stosowanie wenlafaksyny w skojarzeniu z nieodwracalnymi nieselektywnymi inhibitorami MAO jest przeciwwskazane. Nie wolno rozpoczynać leczenia wenlafaksyną przez co najmniej 14 dni po zakończeniu przyjmowania nieodwracalnego nieselektywnego inhibitora MAO. Wenlafaksynę należy odstawić co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO. Z uwagi na ryzyko zespołu serotoninowego, skojarzenie wenlafaksyny i odwracalnego, selektywnego inhibitora MAO, takiego jak moklobemid, nie jest zalecane. Po zakończeniu leczenia odwracalnym inhibitorem MAO można zastosować krótszy okres odstawiania leku niż 14 dni przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną. Zaleca się odstawienie wenlafaksyny co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia odwracalnym inhibitorem MAO. Linezolidu (antybiotyk, słaby odwracalny i nieselektywny inhibitorem MAO) nie należy stosować u pacjentów leczonych wenlafaksyną. Ciężkie działania niepożądane odnotowano u pacjentów, którym podano wenlafaksynę bezpośrednio po zaprzestaniu stosowania inhibitora MAO lub leczenie inhibitorem MAO rozpoczynano bezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Reakcje te obejmowały: drżenie, mioklonie, obfite pocenie, nudności, wymioty, nagłe zaczerwienienie twarzy, zawroty głowy i hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki i zgon. W trakcie leczenia wenlafaksyną może wystąpić zespół serotoninowy, zwłaszcza w razie jednoczesnego stosowania innych leków, które mogą wywierać wpływ na serotoninergiczny układ neurotransmiterów (w tym tryptanów, leków z grupy SSRI, SNRI, litu, sybutraminy, tramadolu lub ziela dziurawca), z lekami zaburzającymi metabolizm serotoniny (w tym inhibitorami MAO) lub z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu). W przypadku wyraźnych wskazań klinicznych do jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z lekami z grupy SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoniny (tryptan), zaleca się wnikliwą obserwację pacjenta, szczególnie na początku leczenia oraz podczas zwiększania dawki. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane. Zaleca się ostrożność w przypadku skojarzonego stosowania wenlafaksyny i innych substancji działających na o.u.n. Wenlafaksyna nie nasila działania etanolu powodującego zaburzenie funkcji umysłowych i motorycznych. Jednak, podobnie jak w przypadku wszystkich substancji wywierających wpływ na o.u.n., pacjentów należy pouczyć, aby unikali spożywania alkoholu. W badaniu farmakokinetycznym z zastosowaniem ketokonazolu u pacjentów o intensywnym (IM) i powolnym (PM) metabolizmie z udziałem cytochromu CYP2D6 wykazano większą wartość AUC wenlafaksyny (odpowiednio 70% i 21% u pacjentów IM i PM ) i ODV (odpowiednio 33% i 23% u pacjentów IM i PM) po przyjęciu ketokonazolu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np. atazanawiru, klarytromycyny, indynawiru, itrakonazolu, worykonazolu, posakonazolu, ketokonazolu, nelfinawiru, rytonawiru, sakwinawiru, telitromycyny) i wenlafaksyny może zwiększać stężenie wenlafaksyny i ODV - zaleca się zachowanie ostrożności przy jednoczesnym stosowaniu inhibitora CYP3A4 i wenlafaksyny. W trakcie jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i litu może wystąpić zespół serotoninowy. Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu ani jego czynnego metabolitu - dezmetylodiazepamu. Diazepam nie wydaje się wpływać na farmakokinetykę wenlafaksyny ani ODV. Nie wiadomo, czy istnieją interakcje farmakokinetyczne i (lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami. Wenlafaksyna nie wpływała na farmakokinetykę imipraminy ani 2-OH-imipraminy. Odnotowano zależne od dawki zwiększenie wartości AUC 2-OH-dezypraminy (2,5-4,5 razy), gdy podawano 75 mg do 150 mg wenlafaksyny na dobę. Imipramina nie miała wpływu na farmakokinetykę wenlafaksyny ani O-demetylowenlafaksyny. Znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest znane. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu wenlafaksyny z imipraminą. W badaniach farmakokinetycznych z zastosowaniem haloperydolu obserwowano 42% zmniejszenie całkowitego klirensu po podaniu doustnym, 70% wzrost wartości AUC, 88% wzrost wartości C_max, jednak bez zmiany wartości T_0,5 haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów leczonych jednocześnie haloperydolem i wenlafaksyną. Znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest znane. Wenlafaksyna powodowała zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale nie miała znaczącego wpływu na profil farmakokinetyczny całkowitej frakcji czynnej (rysperydon i 9-hydroksyrysperydon). Znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest znane. Przy równoczesnym stosowaniu wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników obserwowano zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu o ok. 30-40% i niezmienione stężenie w osoczu jego czynnego metabolitu α-hydroksyprololu. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest znane. Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyki wenlafaksyny ani ODV. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu wenlafaksyny z metoprololem. Badanie farmakokinetyczne z zastosowaniem indynawiru wykazało 28% zmniejszenie wartości AUC i 36% zmniejszenie wartości C_max indynawiru. Indynawir nie miał wpływu na farmakokinetykę wenlafaksyny ani ODV. Znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest znane.

Venlafaxine Ranbaxy - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Epizody ciężkiej depresji. Zalecana dawka początkowa wynosi 75 mg raz na dobę. U pacjentów, którzy nie reagują na początkową dawkę 75 mg na dobę korzystne może być zwiększanie dawki aż do maksymalnej dawki wynoszącej 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać w odstępach 2 tyg. lub dłuższych. Ze względu na nasilenie objawów może być wskazane szybsze zwiększanie dawki, ale w odstępach nie krótszych niż 4 dni. Z uwagi na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze zwiększeniem dawki, dawkę należy zwiększać wyłącznie po wcześniejszym dokonaniu oceny klinicznej pacjenta. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Leczenie powinno trwać odpowiednio długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy dokonywać okresowej oceny indywidualnych przypadków. Leczenie długoterminowe może być również zalecane w celu zapobiegania nawrotom epizodów ciężkiej depresji. W większości przypadków w zapobieganiu nawrotom epizodów ciężkiej depresji zalecana jest taka sama dawka, jaką stosuje się do leczenia aktualnego epizodu. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych należy kontynuować przez co najmniej 6 mies. po remisji. Zespół lęku uogólnionego. Zalecana dawka początkowa to 75 mg raz na dobę. U pacjentów, którzy nie reagują na leczenie początkową dawką 75 mg na dobę korzyść może przynieść zwiększanie dawki aż do maksymalnej dawki wynoszącej 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać w odstępach 2 tyg. lub dłuższych. Z uwagi na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze zwiększeniem dawki, dawkę należy zwiększać wyłącznie po wcześniejszym dokonaniu oceny klinicznej pacjenta. Należy kontynuować leczenie najmniejszą skuteczną dawką. Leczenie powinno trwać odpowiednio długo, zwykle jest to kilka miesięcy lub dłużej. Efekty leczenia należy oceniać regularnie, w każdym przypadku indywidualnie. Zespół lęku społecznego. Zalecana dawka to 75 mg raz na dobę. Nie ma dowodów na to, że większe dawki przynoszą jakiekolwiek dodatkowe korzyści. Jednak u niektórych pacjentów, którzy nie reagują na leczenie początkową dawką 75 mg na dobę, rozważyć można zwiększanie dawki aż do maksymalnej dawki wynoszącej 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać w odstępach 2 tyg. lub dłuższych. Z uwagi na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze zwiększeniem dawki, dawkę należy zwiększać wyłącznie po wcześniejszym dokonaniu oceny klinicznej pacjenta. Należy kontynuować leczenie najmniejszą skuteczną dawką. Leczenie powinno trwać odpowiednio długo, zwykle jest to kilka miesięcy lub dłużej. Efekty leczenia należy oceniać regularnie, w każdym przypadku indywidualnie. Zespół lęku napadowego. Zaleca się stosowanie dawki 37,5 mg na dobę przez 7 dni. Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. U pacjentów, którzy nie reagują na leczenie dawką 75 mg na dobę korzyść może przynieść zwiększenie dawki aż do maksymalnej dawki wynoszącej 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać w odstępach 2 tyg. lub dłuższych. Z uwagi na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze zwiększeniem dawki, dawkę należy zwiększać wyłącznie po wcześniejszym dokonaniu oceny klinicznej pacjenta. Należy kontynuować leczenie najmniejszą skuteczną dawką. Leczenie powinno trwać odpowiednio długo, zwykle jest to kilka miesięcy lub dłużej. Efekty leczenia należy oceniać regularnie, w każdym przypadku indywidualnie. U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikowania dawki leku; należy zawsze stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a pacjentów należy poddać wnikliwej obserwacji, gdy konieczne jest zwiększenie dawki. U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki o 50%, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy zachować ostrożność i rozważyć zmniejszenie dawki o ponad 50%. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z GFR 30-70 ml/min zmiana dawkowania nie jest konieczna. W przypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania. Preparat należy przyjmować podczas posiłku, codziennie mniej więcej o tej samej porze. Kaps. należy połykać w całości, popijając płynem; nie wolno ich dzielić, rozgniatać, żuć ani rozpuszczać. Pacjenci leczeni wenlafaksyną w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu mogą przejść na leczenie kaps. o przedł. uwalnianiu w najbliższej równoważnej dawce dobowej, np. wenlafaksynę w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu 37,5 mg podawanych 2 razy na dobę można zamienić na kaps. o przedł. uwalnianiu 75 mg podawanych raz na dobę. Konieczne może być indywidualne dostosowanie dawki.

Venlafaxine Ranbaxy - uwagi

Należy unikać nagłego przerwania leczenia. Kończąc leczenie wenlafaksyną, dawkę należy stopniowo zmniejszać przez co najmniej 1-2 tyg. Lek może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. Preparat zawiera peletki - nierozpuszczalna część tych peletek jest wydalana i może być widoczna w kale.