Reklama
Ipozumax - skład
1 kaps. zawiera 100 mg itrakonazolu. Kapsułki zawierają sacharozę.
Reklama
Ipozumax - działanie
Lek przeciwgrzybiczy do stosowania ogólnego o szerokim zakresie działania, pochodna triazolu. Itrakonazol zaburza syntezę ergosterolu w komórkach grzybów. Gatunki zwykle wrażliwe: Aspergillus spp., Blastomyces dermatitidis, Candida albicans, Candida parapsilosis, Cladosporium spp., Coccidioides immitis, Cryptococcus neoformans, Epidermophyton floccosum, Fonsecaea spp., Geotrichum spp., Histoplasma spp., Malassezia (dawniej Pityrosporum) spp., Microsporum spp., Paracoccidioides brasiliensis, Penicillium marneffei, Pseudallescheria boydii, Sporothrix schenckii, Trichophyton spp., Trichosporon spp. Gatunki, w których może wystąpić problemem oporności nabytej: Candida glabrata, Candida krusei, Candida tropicalis. Gatunki o oporności naturalnej: Absidia spp., Fusarium spp., Mucor spp., Rhizomucor spp., Rhizopus spp., Scedosporium proliferans, Scopulariopsis spp. Itrakonazol szybko się wchłania po podaniu doustnym. Cmax występuje w ciągu 2-5 h po podaniu. Bezwzględna biodostępność wynosi ok. 55%. Biodostępność po podaniu doustnym jest maksymalna, gdy kapsułki podaje się bezpośrednio po pełnym posiłku. Większość (99,8%) itrakonazolu w osoczu jest związana z białkami, głównie z albuminą jako główny składnik wiążący (99,6% hydroksymetabolitu). Wykazuje również znaczące powinowactwo do lipidów. Pozorna objętość dystrybucji w organizmie jest wysoka, co świadczy o intensywnym przenikaniu do tkanek: stężenia w płucach, nerkach, wątrobie, kościach, śledzionie i mięśniach były 2-3 razy większe niż stężenie w osoczu. Wychwyt do tkanek zrogowaciałych, szczególnie skóry, jest do 4 razy większy niż w osoczu. Itrakonazol jest intensywnie metabolizowany w wątrobie do wielu metabolitów. Jednym z głównych metabolitów jest hydroksyitrakonazol, którego działanie przeciwgrzybicze jest podobne do itrakonazolu i którego stężenie w osoczu jest ok. 2-krotnie większe niż itrakonazolu. CYP3A4 jest głównym enzymem zaangażowanym w metabolizm itrakonazolu. Itrakonazol jest wydalany w postaci nieczynnych metabolitów: z moczem do ok. 35% w ciągu tygodnia i z kałem do 54%. Stężenie terapeutyczne leku w skórze może być stwierdzone przez 2-4 tyg. po 4-tyg. okresie leczenia. Itrakonazol wykrywano w keratynie paznokcia w tydzień po rozpoczęciu leczenia i przez co najmniej 6 mies. po 3-miesięcznym okresie leczenia.
Reklama
Ipozumax - wskazania
Kandydoza pochwy i sromu. Kandydoza jamy ustnej. Grzybice skórne. Łupież pstry. Grzybice paznokci spowodowane przez dermatofity i (lub) drożdżaki. Kandydoza układowa. Zakażenia kryptokokowe, w tym kryptokokowe zapalenie opon mózgowych (u pacjentów z osłabioną odpornością chorych na kryptokokozę i u pacjentów z kryptokokozą OUN itrakonazol jest wskazany jedynie wówczas, kiedy zazwyczaj zalecana terapia początkowa wydaje się niewłaściwa lub nieskuteczna). Histoplazmoza. Grzybica kropidlakowa (itrakonazol można stosować do leczenia pacjentów chorych na inwazyjną grzybicę kropidlakową, u których stwierdzono oporność na amfoterycynę B lub jej nietolerancję). Z uwagi na parametry farmakokinetyczne doustnie podawany itrakonazol (kapsułki) nie jest zalecany do leczenia początkowego pacjentów z ciężkimi, zagrażającymi życiu grzybicami układowymi; postacie doustne należy stosować jako kontynuację leczenia po początkowym leczeniu itrakonazolem podawanym dożylnie. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwgrzybiczych.
Reklama
Ipozumax - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na itrakonazol lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie następujących leków: substraty metabolizowane przez CYP3A4, które mogą wydłużać odstęp QT (np. astemizol, beprydyl, cyzapryd, dofetylid, lewacetylometadol (lewometadyl), mizolastyna, pimozyd, chinidyna, sertyndol i terfenadyna - jednoczesne stosowanie może spowodować zwiększenie stężenia tych substratów w osoczu, co może prowadzić do wydłużenia odstępu QT i rzadko do wystąpienia torsade de pointes), inhibitory reduktazy HMG-CoA metabolizowane przez CY3A3 (takie jak atorwastatyna, lowastatyna i symwastatyna), triazolam i midazolam podawane doustnie, alkaloidy sporyszu, takie jak dihydroergotamina, ergometryna (ergonowina), ergotamina i metyloergometryna (metyloergonowina), eletryptan, nizoldypina. Pacjenci z objawami zaburzenia czynności komór, takimi jak zastoinowa niewydolność serca (CHF) lub z CHF stwierdzonym w wywiadzie, z wyjątkiem leczenia zagrażających życiu lub ciężkich zakażeń. Ciąża (z wyjątkiem przypadków zagrożenia życia). Jeśli leczona itrakonazolem kobieta jest w wieku rozrodczym, powinna stosować skuteczną metodę antykoncepcji, którą należy ją kontynuować aż do wystąpienia krwawienia miesiączkowego po zakończeniu stosowania itrakonazolu.
Reklama
Ipozumax - ostrzeżenia
Nie ma danych dotyczących występowania nadwrażliwości krzyżowej na itrakonazol i inne leki przeciwgrzybicze z grupy azoli. Należy zachować ostrożność przepisując lek pacjentom wykazującym nadwrażliwość na inne związki z grupy azoli. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników, którzy otrzymywali dożylnie itrakonazol, obserwowano przemijające bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory. Ustępowało ono przed kolejną infuzją. Kliniczne znaczenie tych wyników w odniesieniu do podawania doustnego jest nieznane. Wykazano, że itrakonazol ma ujemne działanie inotropowe, a w związku z podawaniem 100 mg itrakonazolu notowano zastoinową niewydolność serca. Niewydolność serca w raportach spontanicznych częściej zgłaszano podczas podawania całkowitej dawki dobowej 400 mg niż mniejszych dawek dobowych, co sugeruje, że ryzyko niewydolności serca może się zwiększać wraz ze wzrostem całkowitej dawki dobowej itrakonazolu. Itrakonazolu nie należy stosować u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca lub zastoinową niewydolnością serca w wywiadzie, chyba że spodziewane korzyści wyraźnie przeważają ryzyko. Oceniając, indywidualnie dla każdego pacjenta, stosunek korzyści do ryzyka, należy wziąć pod uwagę takie czynniki, jak: stopień ciężkości choroby stanowiącej wskazanie do stosowania leku, schemat dawkowania (np. całkowita dawka dobowa) oraz występowanie poszczególnych czynników ryzyka zastoinowej niewydolności serca: choroby serca, takie jak choroba niedokrwienna serca, choroba zastawek serca, znacząca choroba płuc, taka jak przewlekła obturacyjna choroba płuc, a także niewydolność nerek i inne choroby mogące powodować obrzęki. Pacjenta należy wówczas poinformować o podmiotowych i przedmiotowych objawach zastoinowej niewydolności serca. Leczenie tych pacjentów należy prowadzić ostrożnie. Podczas leczenia należy obserwować szczególnie wnikliwie, czy nie występują u pacjentów objawy podmiotowe i przedmiotowe zastoinowej niewydolności serca. W razie wystąpienia takich objawów należy przerwać stosowanie itrakonazolu. Ze względu na zwiększenie ryzyka zastoinowej niewydolności serca należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania itrakonazolu antagonistów wapnia. Podczas leczenia itrakonazolem bardzo rzadko występowała ciężka hepatotoksyczność, w tym przypadki ostrej niewydolności wątroby zakończonej zgonem. W większości przypadków dotyczyło to pacjentów z występującą wcześniej chorobą wątroby, leczonych z powodu grzybic układowych, mających inne poważne obciążenia zdrowotne i (lub) przyjmujących inne leki hepatotoksyczne. U niektórych z tych pacjentów nie występowały oczywiste czynniki ryzyka choroby wątroby. Niektóre z tych przypadków wystąpiły w ciągu 1. miesiąca leczenia, w tym kilka w ciągu 1. tyg. U pacjentów leczonych itrakonazolem należy rozważyć monitorowanie czynności wątroby. Lekarz powinien poinstruować pacjenta, że należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza, jeśli wystąpią objawy świadczące o zapaleniu wątroby. Jeśli u pacjenta wystąpią takie objawy, należy natychmiast przerwać stosowanie itrakonazolu oraz przeprowadzić ocenę czynności wątroby. U pacjentów, u których stwierdza się podwyższoną aktywność enzymów wątrobowych, czynną chorobę wątroby lub u których po zastosowaniu innych leków występowały objawy toksycznego działania na wątrobę, nie należy rozpoczynać stosowania itrakonazolu, chyba że spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ryzykiem uszkodzenia wątroby. W przypadkach tych konieczne jest kontrolowanie aktywności enzymów wątrobowych. Wchłanianie itrakonazolu po podaniu doustnym jest słabsze w przypadku zmniejszonej kwaśności soku żołądkowego. Jeśli pacjent stosuje, leki zobojętniające (np. wodorotlenek glinu), powinien przyjmować je co najmniej 2 h po zażyciu itrakonazolu. Pacjentom z achlorhydrią, występującą u niektórych pacjentów z AIDS oraz u pacjentów przyjmujących leki zmniejszające wydzielanie kwasu solnego (np. antagoniści receptora H2, inhibitory pompy protonowej), zaleca się podawanie leku z napojami typu „cola”. Dane kliniczne dotyczące stosowania itrakonazolu w postaci kapsułek u dzieci oraz u pacjentów w podeszłym wieku są ograniczone. Itrakonazolu w postaci kapsułek nie należy stosować u dzieci i u pacjentów w podeszłym wieku, chyba że możliwe korzyści przeważają ryzyko. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów leczonych itrakonazolem notowano przemijające lub trwale uszkodzenie słuchu. Kilku z tych pacjentów otrzymywało jednocześnie chinidynę, co jest przeciwwskazane. Utrata słuchu zazwyczaj ustępuje po zaprzestaniu leczenia, ale może utrzymywać się u niektórych pacjentów. U niektórych pacjentów z osłabioną odpornością (np. pacjenci z neutropenią, AIDS, po przeszczepieniu narządów) może zmniejszyć się biodostępność itrakonazolu podawanego doustnie. Z uwagi na właściwości fannakokinetyczne itrakonazolu w postaci kapsułek nie zaleca się w początkowym leczeniu zagrażających życiu grzybic układowych. Jeśli u pacjenta z AIDS, leczonego z powodu grzybicy układowej (jak sporotrychoza, blastomykoza, histoplazmoza lub kryptokokoza - postać z zajęciem opon mózgowo-rdzeniowych lub bez), istnieje ryzyko nawrotu grzybicy, należy brać pod uwagę konieczność zastosowania leczenia podtrzymującego. Leczenie itrakonazolem postaci kapsułek należy przerwać, jeśli wystąpią objawy neuropatii, którą można wiązać z przyjmowaniem leku. Jeśli układowa kandydoza jest przypuszczalnie wywołana szczepem Candida opornym na flukonazol, nie można zakładać, że szczep ten będzie wrażliwy na itrakonazol, a jego wrażliwość należy określić przed rozpoczęciem leczenia itrakonazolem. Preparat zawiera sacharozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami, związanymi z nietolerancją fruktozy, niedoborem sacharazy-izomaltazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Ipozumax - ciąża
Leku nie należy stosować w czasie ciąży, z wyjątkiem stanów zagrażających życiu, w których możliwa korzyść dla matki przewyższa ryzyko uszkodzenia płodu. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki wystąpienia wad wrodzonych. Obejmowały one deformacje w obrębie szkieletu, dróg moczowo-płciowych, układu sercowo-naczyniowego i narządu wzroku, a także aberracje chromosomalne i wielorakie wady rozwojowe. Związek przyczynowy pomiędzy wystąpieniem wad a stosowaniem itrakonazolu nie został ustalony. Dane epidemiologiczne dotyczące stosowania itrakonazolu w I trymestrze ciąży, głównie u pacjentek leczonych krótkotrwale z powodu kandydozy pochwy i sromu, nie wykazały zwiększonego ryzyka wad rozwojowych w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej nienarażonymi na działanie znanych substancji teratogennych. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji do czasu wystąpienia miesiączki po zakończeniu stosowania leku. Bardzo mała ilość itrakonazolu przenika do mleka kobiecego. Podczas karmienia piersią należy rozważyć oczekiwane korzyści ze stosowania itrakonazolu w stosunku do ryzyka. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości, pacjentka nie powinna karmić piersią. Badania na zwierzętach nie wykazały toksycznego wpływu itrakonazolu na reprodukcję.
Reklama
Ipozumax - efekty uboczne
Często: nudności, ból brzucha, wysypka. Niezbyt często: nadwrażliwość, ból i zawroty głowy, parestezje, przemijająca lub całkowita utrata słuchu, wymioty, niestrawność, biegunka, zaparcie, zaburzenia smaku, wzdęcia, hiperbilirubinemia, zwiększenie aktywności AlAT i AspAT, pokrzywka, łysienie, świąd, zaburzenia miesiączkowania, obrzęk. Rzadko: leukopenia, niedoczulica, zaburzenia widzenia, szumy uszne, zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, częstomocz, gorączka. Częstość nieznana: neutropenia, małopłytkowość, reakcja anafilaktyczna, reakcja rzekomoanafilaktyczna, objawy choroby posurowiczej, obrzęk naczynioruchowy, hipertriglicerydemia, hipokaliemia, neuropatia obwodowa, zamazane widzenie i podwójne widzenie, zastoinowa niewydolność serca, obrzęk płuc, hepatotoksyczność, ostra niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, leukoklastyczne zapalenie naczyń, nadwrażliwość na światło, bóle mięśni, bóle stawów, nietrzymanie moczu, zaburzenia erekcji.
Ipozumax - interakcje
Wchłanianie itrakonazolu po podaniu doustnym jest słabsze w przypadku zmniejszonej kwaśności soku żołądkowego. Jeśli pacjent stosuje, leki zobojętniające (np. wodorotlenek glinu), powinien przyjmować je co najmniej 2 h po zażyciu itrakonazolu. Pacjentom z achlorhydrią, występującą u niektórych pacjentów z AIDS oraz u pacjentów przyjmujących leki zmniejszające wydzielanie kwasu solnego (np. antagoniści receptora H2, inhibitory pompy protonowej), zaleca się podawanie leku z napojami typu "cola". Itrakonazol jest głównie metabolizowany z udziałem CYP3A4. Wykonano badania interakcji z ryfampicyną, ryfabutyną i fenytoiną, będącymi silnymi induktorami CYP3A4. Ponieważ biodostępność itrakonazolu i hydroksyitrakonazolu była zmniejszona w tych badaniach do takiego poziomu, że skuteczność mogła być znacznie zmniejszona, stosowanie itrakonazolu z tymi silnymi induktorami enzymów nie jest zalecane. Brak danych pochodzących z badań nad innymi induktorami enzymów, takimi jak karbamazepina, ziele dziurawca, fenobarbital i izoniazyd, lecz można się spodziewać podobnych wyników. Leki silnie hamujące ten enzym, takie jak rytonawir, indynawir, klarytromycyna i erytromycyna, mogą zwiększać biodostępność itrakonazolu. Itrakonazol może hamować metabolizm leków metabolizowanych przez enzymy z grupy cytochromu 3A. Może to powodować nasilenie i (lub) przedłużenie ich działania, w tym działań niepożądanych. Przed równoczesnym zastosowaniem innego leku należy przeczytać jego ulotkę w celu uzyskania informacji na temat szlaku metabolicznego. Po zaprzestaniu leczenia stężenie itrakonazolu w osoczu zmniejsza się stopniowo w zależności od dawki i czasu trwania leczenia. Należy to mieć na względzie, gdy brany jest pod uwagę hamujący wpływ itrakonazolu na jednocześnie stosowane leki. Przeciwwskazane jest równoczesne stosowanie następujących leków z itrakonazolem: astemizol, beprydyl, cyzapryd, dofetylid, lewacetylometadol (lewometadyl), mizolastyna, pimozyd, chinidyna, sertyndol i terfenadyna (jednoczesne stosowanie może spowodować zwiększenie stężenia tych substratów w osoczu, co może prowadzić do wydłużenia odstępu QT i rzadko do wystąpienia torsade de pointes); inhibitory reduktazy HMG-CoA metabolizowane przez CYP3A4, takie jak atorwastatyna, lowastatyna i symwastatyna; triazolam i doustnie podawany midazolam; alkaloidy sporyszu, takie jak dihydroergotamina, ergometryna (ergonowina), ergotamina i metyloergometryna (metyloergonowina); eletryptan; nizoldypina. Należy zachować ostrożność podczas stosowania itrakonazolu razem z antagonistami wapnia z powodu zwiększonego ryzyka zastoinowej niewydolności serca (interakcja farmakokinetyczna dotycząca CYP3A4 oraz działanie inotropowe ujemne antagonistów wapnia, które może się sumować z działaniem itrakonazolu). Następujące leki należy stosować ostrożnie i kontrolować ich stężenie w osoczu, działanie terapeutyczne lub działania niepożądane; podczas stosowania z itrakonazolem należy w razie konieczności zmniejszyć ich dawki: doustne leki przeciwzakrzepowe; inhibitory proteazy HIV, takie jak rytonawir, indynawir, sakwinawir; niektóre leki przeciwnowotworowe, takie jak busulfan, docetaksel, trimetreksat i alkaloidy barwinka; leki z grupy antagonistów wapnia, metabolizowane przez CYP3A4, takie jak dihydropirydyny i werapamil; niektóre leki immunosupresyjne: cyklosporyna, takrolimus, rapamycyna (znana także jako syrolimus); niektóre glikokortykosteroidy, takie jak budezonid, deksainetazon, flutykazon i metyloprednizolon; digoksyna (poprzez zahamowanie p-glikoproteiny); inne: alfentanyl, alprazolam, brotyzolam, buspiron, karbamazepina, cylostazol, dyzopiramid, ebastyna, eletryptan, fentanyl, halofantryna, midazolam podawany dożylnie, reboksetyna, repaglinid, ryfabutyna. Nie obserwowano interakcji itrakonazolu z zydowudyną (AZT) ani fluwastatyną. Nie obserwowano wpływu itrakonazolu na metabolizm etynyloestradiolu i noretysteronu. Badania in vitro wykazały, że nie występują interakcje na poziomie wiązania z białkami osocza pomiędzy itrakonazolem i imipraminą, propranololem, diazepamem, cymetydyną, indometacyną, tolbutamidem i sulfametazyną.
Ipozumax - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Ginekologia. Kandydoza pochwy i sromu: 200 mg 2 razy na dobę przez 1 dzień lub 200 mg raz na dobę przez 3 dni. Dermatologia lub okulistyka. Łupież pstry: 200 mg raz na dobę przez 7 dni. Grzybice skórne: 200 mg raz na dobę przez 7 dni lub 100 mg raz dobę przez 15 dni (w zakażeniach okolic o znacznej keratynizacji, takich jak podeszwowa - Tinea pedis (grzybica stóp) i dłoniowa - Tinea manus (grzybica dłoni) 200 mg 2 razy na dobę przez 7 dni lub 100 mg raz na dobę przez 30 dni). Kandydoza jamy ustnej: 100 mg raz na dobę przez 15 dni (u niektórych pacjentów z osłabioną odpornością, takich jak pacjenci z neutropenią, AIDS lub po przeszczepach, biodostępność podawanego doustnie itrakonazolu może być zmniejszona, może być konieczne podwojenie dawki). Grzybica paznokci. Leczenie cykliczne: polega na przyjmowaniu 2 kaps. 2 razy na dobę (200 mg 2 razy na dobę) przez 1 tydz. Pomiędzy kolejnymi cyklami należy zachować trzytygodniowy okres bez podawania leku. W leczeniu zakażeń tylko paznokci dłoni zaleca się dwukrotne leczenie cykliczne, a w leczeniu zakażeń paznokci stóp wraz z paznokciami dłoni (lub bez) - trzykrotne. Odpowiedź kliniczna jest widoczna w postaci wzrostu paznokcia po zakończeniu leczenia. Leczenie ciągłe: 200 mg raz na dobę przez 3 mies. Optymalna odpowiedź kliniczna i mikologiczna jest osiągana w ciągu 2-4 tyg. po leczeniu zakażeń skóry i w ciągu 6-9 miesięcy po leczeniu zakażeń paznokci. Grzybice układowe. Aspergiloza: 200 mg raz na dobę przez 2-5 mies., dawkę zwiększyć do 200 mg 2 razy na dobę w zakażeniach dużej powierzchni. Kandydoza 100-200 mg raz na dobę przez 3 tyg.-7 mies., dawkę zwiększyć do 200 mg 2 razy na dobę w zakażeniach dużej powierzchni. Kryptokokoza (nieobejmująca opon mózgowo-rdzeniowych): 200 mg raz na dobę przez 10 tyg., w terapii podtrzymującej 200 mg raz na dobę. Kryptokokoza opon mózgowo-rdzeniowych: 200 mg 2 razy na dobę przez 2-6 mies., w terapii podtrzymującej 200 mg raz na dobę. Histoplazmoza: 200 mg raz lub 2 razy na dobę przez 8 mies. Szczególne grupy pacjentów. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów w podeszłym wieku. Jest za mało dostępnych danych na temat stosowania itrakonazolu w postaci doustnej u pacjentów z niewydolnością wątroby lub nerek – należy zachować ostrożność. Wchłanianie itrakonazolu jest słabsze, jeśli kwasowość soku żołądkowego jest zmniejszona. Jeśli pacjent stosuje leki zobojętniające (np. wodorotlenek glinu), powinien przyjmować je co najmniej 2 h po zażyciu itrakonazolu. Pacjentom z achlorhydrią, występującą u niektórych pacjentów z AIDS oraz u pacjentów przyjmujących leki zmniejszające wydzielanie kwasu solnego (np. antagoniści receptora H2, inhibitory pompy protonowej), zaleca się podawanie kapsułek itrakonazolu z napojami typu „cola”. Kapsułki podawać bezpośrednio po posiłku; połykać w całości, popijając małą ilością wody.
Ipozumax - uwagi
Podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i utraty słuchu.
