Reklama
Karbostad - skład
1 tabl. powl. zawiera 150 mg, 300 mg lub 600 mg okskarbazepiny.
Reklama
Karbostad - działanie
Lek przeciwpadaczkowy. Mechanizm działania okskarbazepiny i jej aktywnego metabolitu (pochodna monohydroksy - MHD) oparty jest głównie na blokadzie kanałów sodowych bramkowanych elektrycznie, co powoduje stabilizację nadmiernie pobudzonych błon komórek nerwowych, zahamowanie powtarzających się wyładowań neuronalnych oraz zmniejszenie rozprzestrzeniania się impulsów synaptycznych. Ponadto zwiększone przewodnictwo potasu i modulacja aktywowanych wysokim napięciem kanałów wapniowych może także przyczyniać się do przeciwdrgawkowego działania leku. Nie odnotowano żadnych istotnych interakcji z neuroprzekaźnikiem w mózgu lub miejscami receptorowymi modulatora. Po podaniu doustnym okskarbazepina jest całkowicie wchłaniana i podlega intensywnej przemianie do farmakologicznie aktywnego metabolitu (MHD). MHD ulega dalszym przemianom przez sprzęganie z kwasem glukuronowym. Niewielkie ilości (4% dawki) ulegają utlenieniu do farmakologicznie nieaktywnego metabolitu (DHD). Około 40% MHD wiąże się z białkami osocza. Okskarbazepina jest wydalana głównie w postaci metabolitów. Ponad 95% dawki jest wydalane z moczem; wydalanie z kałem dotyczy mniej niż 4% podanej dawki. T0,5 okskarbazepiny wynosi 1,3-2,3 h, podczas gdy dla MHD wynosi on 9,3 +/- 1,8 h. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek okres półtrwania MHD wydłuża się o 60-90% (16-19 h). Na podstawie badań klinicznych u dzieci w wieku 4-12 lat uważa się, że pole pod krzywą (AUC) dla MHD stanowi u nich około 2/3 analogicznych wartości u pacjentów dorosłych leczonych podobną dawką w przeliczeniu na kg masy ciała. Wraz ze zwiększaniem masy ciała, u dzieci w wieku 13 lat i starszych, klirens MHD powinien osiągnąć wartości obserwowane u pacjentów dorosłych.
Reklama
Karbostad - wskazania
Leczenie napadów częściowych przechodzących lub nie we wtórnie uogólnione napady toniczno-kloniczne (w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym u dorosłych i dzieci w wieku ≥6 lat).
Reklama
Karbostad - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na okskarbazepinę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Karbostad - ostrzeżenia
Podanie leku może spowodować wystąpienie reakcji nadwrażliwości klasy I (natychmiastowe); obserwowano wysypkę, świąd, pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy oraz anafilaksję. Jeśli takie reakcje wystąpią po leczeniu okskarbazepiną, należy przerwać stosowanie leku i rozpocząć inną terapię. U części pacjentów (ok. 25-30%) z nadwrażliwością na karbamazepinę mogą pojawić się reakcje nadwrażliwości na okskarbazepinę - zachować ostrożność. Reakcje nadwrażliwości, w tym wielonarządowe reakcje nadwrażliwości, mogą wystąpić także u pacjentów, u których nie obserwowano nadwrażliwości na karbamazepinę; takie reakcje mogą dotyczyć skóry, wątroby, krwi i układu limfatycznego bądź innych narządów. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe świadczące o reakcji nadwrażliwości, stosowanie okskarbazepiny należy natychmiast przerwać. Stosowanie okskarbazepiny wiąże się z ryzykiem wystąpienia poważnych reakcji skórnych (w tym rumienia wielopostaciowego, zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka), pojawiających się zazwyczaj w ciągu pierwszych 3 tyg. leczenia. U pacjentów, u których wystąpi wysypka należy natychmiast odstawić okskarbazepinę, chyba że wysypka wyraźnie nie ma związku z lekiem. Leku nie należy ponownie podawać pacjentom, którzy przerwali leczenie z powodu reakcji nadwrażliwości. Zachować ostrożność u pacjentów populacji chińskiej, tajskiej oraz innej azjatyckiej (Malezja, Filipiny), ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych. Badania wykazały korelację pomiędzy reakcjami skórnymi na karbamazepinę lub jej pochodne, a obecnością allelu HLA-B*1502 u tych pacjentów. Przed rozpoczęciem leczenia okskarbazepiną u pacjentów wspomnianego pochodzenia w populacjach ryzyka genetycznego zaleca się przeprowadzenie testów na obecność allelu HLA-B*1502; u pacjentów z dodatnim wynikiem testu, zastosowanie okskarbazepiny można rozważyć jedynie wtedy, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższą ryzyko. Częstość występowania allelu HLA-B*1502 jest nieistotna u osób pochodzenia europejskiego, afrykańskiego, hiszpańskiego, japońskiego oraz koreańskiego (<1%). Także obecność allelu HLA-A*3101 może zwiększać ryzyko wystąpienia reakcji skórnych (głównie lżejszych). Częstość występowania allelu HLA-A*3101 różni się znacznie między poszczególnymi grupami etnicznymi. W populacji Europejczyków wynosi od 2 do 5%, a u Japończyków około 10%. Nie ma wystarczających danych, aby zalecać przeprowadzanie badań przesiewowych na obecność allelu HLA-A*3101 przed rozpoczęciem leczenia okskarbazepiną. U pacjentów pochodzenia europejskiego lub japońskiego u których stwierdzono obecność allelu HLA-A*3101 można rozważyć zastosowanie okskarbazepiny, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższają ryzyko. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z ryzykiem hiponatremii (szczególnie u osób w podeszłym wieku) - u pacjentów z współistniejącą chorobą nerek związaną z hiponatremią, u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki zmniejszające stężenie sodu we krwi (np. leki moczopędne, desmopresyna), jak również leki z grupy NLPZ (np. indometacyna); u tych pacjentów przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu we krwi, czynność tę należy powtórzyć po około 2 tyg., a następnie w odstępach miesięcznych, przez 3 pierwsze miesiące leczenia lub w razie potrzeby. W przypadku wystąpienia objawów świadczących o niedoborze sodu we krwi podczas stosowania okskarbazepiny należy rozważyć konieczność kontrolowania stężenia sodu. U innych pacjentów należy oznaczać stężenie sodu w podczas rutynowych badań kontrolnych. Wszyscy pacjenci z pierwotną lub wtórną niewydolnością serca powinni być poddawani regularnym pomiarom masy ciała w celu określenia stopnia retencji płynów - w przypadku zatrzymania płynów lub nasilenia się niewydolności serca, należy sprawdzić stężenie sodu we krwi. Jeśli stwierdzi się niedobór sodu we krwi, u tych pacjentów należy ograniczyć podaż wody. Pacjenci z współistniejącymi zaburzeniami przewodnictwa (np. blokiem przedsionkowo-komorowym, arytmią) wymagają dokładnego monitorowania. Zaleca się monitorowanie czynność tarczycy u pacjentów z populacji pediatrycznej. Stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Należy rozważyć przerwanie terapii okskarbazepiną w przypadku wystąpienia zaburzeń czynności wątroby. Należy rozważyć przerwanie terapii okskarbazepiną w przypadku pojawienia się objawów znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego. Ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych, wszyscy pacjenci przyjmujący preparat powinni znajdować się pod stałą kontrolą lekarską.
Reklama
Karbostad - ciąża
Okskarbazepina może osłabiać skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych - kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować niehormonalne metody antykoncepcji podczas leczenia okskarbazepiną. Wykazano, że u potomstwa pacjentek chorujących na padaczkę występowanie wad wrodzonych jest 2-3 razy częstsze, niż w populacji ogólnej. Ryzyko działania szkodliwego na płód wydaje być się większe w przypadku terapii wieloma lekami przeciwpadaczkowymi. Nie wyjaśniono jednak, w jakim stopniu wpływa na to leczenie i (lub) choroba. Jeśli pacjentka leczona okskarbazepiną zajdzie w ciążę lub planuje zajść w ciążę, należy ponownie dokładnie rozważyć konieczność leczenia okskarbazepiną. W czasie ciąży nie należy przerywać skutecznej terapii przeciwpadaczkowej okskarbazepiną, ponieważ nasilenie choroby jest niekorzystne zarówno dla matki, jak i dla płodu. Należy stosować minimalne skuteczne dawki leku oraz monoterapię, jeśli tylko to możliwe, szczególnie w I trymestrze ciąży. Pacjentki te należy objąć programem poradnictwa w kwestii zwiększonego ryzyka wystąpienia wad rozwojowych oraz zapewnić im możliwość wykonania badań prenatalnych. Ponieważ stężenie aktywnego metabolitu okskarbazepiny (MHD) może zmniejszać się stopniowo przez cały okres trwania ciąży, zaleca się dokładne monitorowanie odpowiedzi klinicznej, aby upewnić się, że napady padaczkowe w czasie ciąży są właściwie kontrolowane. Należy również rozważyć kontrolowanie zmian stężeń MHD we krwi. Można również wziąć pod uwagę kontrolowanie stężeń MHD we krwi po porodzie, szczególnie w przypadku, kiedy dawka leku była zwiększana w czasie ciąży. Leki przeciwpadaczkowe mogą prowadzić do niedoboru kwasu foliowego, co może prowadzić do wystąpienia nieprawidłowości rozwoju płodu - zaleca się podawanie kwasu foliowego zarówno przed zajściem w ciążę, jak i w trakcie ciąży. Należy zaproponować pacjentkom wykonanie diagnostycznych badań prenatalnych, nawet w przypadku kobiet przyjmujących uzupełniające dawki kwasu foliowego. U noworodków opisywano zaburzenia krzepnięcia spowodowane lekami przeciwpadaczkowymi, dlatego należy podawać witaminę K1 kobiecie ciężarnej przez kilka ostatnich tygodni ciąży oraz noworodkowi. Okskarbazepina i jej aktywny metabolit (MHD) są wydzielane do mleka kobiecego - nie zaleca się karmienia piersią podczas leczenia preparatem.
Reklama
Karbostad - efekty uboczne
Bardzo często: senność, ból głowy, nieukładowe zawroty głowy, podwójne widzenie, nudności, wymioty, zmęczenie. Często: hiponatremia, stan splątania, depresja, apatia, pobudzenie (np. nerwowość), chwiejność emocjonalna, ataksja, drżenie, oczopląs, zaburzenia uwagi, niepamięć, zaburzenia widzenia, nieostre widzenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, biegunka, zaparcie, ból brzucha, wysypka, łysienie, trądzik, osłabienie. Niezbyt często: leukopenia, pokrzywka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i fosfatazy zasadowej we krwi. Bardzo rzadko: trombocytopenia, zaburzenia rytmu serca, blok przedsionkowo-komorowy, zapalenie trzustki i (lub) zwiększenie aktywności lipazy i (lub) amylazy, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, rumień wielopostaciowy, toczeń rumieniowaty układowy, nadwrażliwość, przejawiająca się wysypką, gorączką, w tym nadwrażliwość wielonarządowa (dotycząca krwi, układu limfatycznego - np. eozynofilia, trombocytopenia, leukopenia, powiększenie węzłów chłonnych, powiększenie śledziony; wątroby - np. nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby, zapalenie wątroby; mięśni i stawów - np. obrzęk stawów, ból mięśni i stawów; układu nerwowego - np. encefalopatia wątrobowa; nerek - np. białkomocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, niewydolność nerek; płuc - np. duszność, obrzęk płuc, astma, skurcz oskrzeli, śródmiąższowa choroba płuc; obrzęk naczynioruchowy), hiponatremia związana z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi (takimi jak: drgawki, splątanie, zaburzenia świadomości, encefalopatia, zaburzenia widzenia, wymioty, nudności). Podczas leczenia, w bardzo rzadkich przypadkach może dojść do klinicznie istotnej hiponatremii (stężenie sodu <125 mmol/l); zasadniczo, występuje ona podczas pierwszych 3 mies. terapii, jednak znane są przypadki pacjentów, u których stężenie sodu uległo po raz pierwszy zmniejszeniu poniżej wartości 125 mmol/l po ponad 1 roku od rozpoczęcia terapii. Częstość nieznana: hamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, pancytopenia, neutropenia, niedoczynność tarczycy, zespół przypominający zespół nieprawidłowego wydzielania wazopresyny (przebiegający z takimi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi jak letarg, nudności, zawroty głowy, zmniejszenie osmolalności surowicy (krwi), wymioty, bóle głowy, stany splątania lub inne neurologiczne objawy przedmiotowe i podmiotowe), zaburzenia mowy (w tym dysartia), nadciśnienie, zmniejszenie stężenia T4, reakcje anafilaktyczne, osutka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (ang. DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP). Raportowano występowanie zmniejszonej gęstości mineralnej kości, osteopenii, osteoporozy i złamań u pacjentów stosujących leczenie okskarbazepiną przez długi czas. Donoszono o występowaniu myśli i zachowań samobójczych u pacjentów przyjmujących leki przeciwpadaczkowe z różnych wskazań.
Karbostad - interakcje
Okskarbazepina i jej farmakologicznie aktywny metabolit (MHD) indukują CYP3A4 i CYP3A5, co może prowadzić do zmniejszenia stężenia we krwi leków metabolizowanych przez te izoenzymy, m.in. leków immunosupresyjnych (np. cyklosporyna, takrolimus), niektórych leków przeciwpadaczkowych (np. karbamazepina - zmniejszenie stężenia o 0-22%), doustnych środków antykoncepcyjnych (etynyloestradiol i lewonorgestrel). Ze względu na zmniejszenie skuteczności antykoncepcji hormonalnej, pacjentkom w wieku rozrodczym, które są leczone okskarbazepiną należy zalecić dodatkowe niehormonalne metody antykoncepcji. In vitro okskarbazepina i MHD są słabymi induktorami transferazy UDP-glukuronylowej, stąd in vivo mogą wywierać niewielki efekt indukujący metabolizm leków, które są eliminowane głównie poprzez sprzęganie za pomocą UDP-glukuronylotransferaz (np. lamotrygina). W przypadku rozpoczęcia leczenia okskarbazepiną lub zmiany jej dawki, osiągnięcie nowego poziomu indukcji może trwać 2-3 tyg. W przypadku przerwania leczenia okskarbazepiną może zajść konieczność zmniejszenia dawki jednocześnie przyjmowanych leków, a decyzję o tym należy podjąć na podstawie monitorowania stanu klinicznego pacjenta i (lub) stężeń w osoczu. Indukcja prawdopodobnie stopniowo zmniejszy się w czasie 2-3 tyg. po przerwaniu leczenia. Nie obserwowano zjawiska autoindukcji podczas podawania okskarbazepiny. Wstępne wyniki wskazują, że okskarbazepina może powodować zmniejszenie stężenia lamotryginy, co może być istotne u dzieci, jednakże ten efekt wydaje się mieć mniejsze znaczenie, niż w przypadku leków będących induktorami enzymów (karbamazepina, fenobarbital i fenytoina). Okskarbazepina i MHD hamują CYP2C19, dlatego duże dawki okskarbazepiny mogą zwiększać stężenia leków metabolizowanych przez ten izoenzym (np. fenytoina, fenobarbital). Okskarbazepina stosowana w dawce >1200 mg/dobę powodowała zwiększenie stężenia fenytoiny we krwi nawet o 40%, natomiast fenobarbitalu o 15%. W przypadku jednoczesnego podawania dużych dawek okskarbazepiny z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19 może być konieczne zmniejszenie dawki równocześnie stosowanych leków. Leki silnie indukujące cytochrom P-450 (np. karbamazepina, fenytoina, fenobarbital) zmniejszają stężenie MHD we krwi o 29-40%. Kwas walproinowy może zmniejszać stężenie MHD nawet o 18%. W przypadku stosowania z okskarbazepiną innych leków przeciwpadaczkowych należy rozważyć indywidualne dostosowanie dawkowania i (lub) monitorowanie stężenia leku we krwi, szczególnie u dzieci poddanych terapii skojarzonej z lamotryginą. Jednoczesne stosowanie okskarbazepiny i lamotryginy zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Jednoczesne podawanie litu i okskarbazepiny może zwiększać neurotoksyczność. Stosowanie z lekami moczopędnymi lub NLPZ zwiększa ryzyko hiponatremii. Interakcja między okskarbazepiną a inhibitorami MAO jest teoretycznie możliwa, ze względu na podobieństwo budowy chemicznej okskarbazepiny do trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. W badaniach klinicznych, do których włączono pacjentów leczonych trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, nie odnotowano żadnych istotnych klinicznie interakcji. Cymetydyna, erytromycyna, wiloksazyna, warfaryna oraz dekstropropoksyfen nie wpływały na farmakokinetykę MHD. Stosowanie leku z alkoholem powoduje wystąpienia addycyjnego działania uspokajającego.
Karbostad - dawkowanie
Stosowanie preparatu w monoterapii i leczeniu skojarzonym należy rozpoczynać od skutecznej klinicznie dawki, podawanej w 2 dawkach podzielonych. Dawkę tę można zwiększać w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. W przypadku, gdy okskarbazepina ma zastąpić inne leki przeciwpadaczkowe, ich dawkę należy stopniowo zmniejszać od momentu rozpoczęcia leczenia okskarbazepiną. W leczeniu skojarzonym, gdy pacjent przyjmuje wiele leków przeciwpadaczkowych, może zaistnieć potrzeba zmniejszenia dawki innych leków przeciwpadaczkowych podawanych jednocześnie i (lub) powolnego zwiększania dawki okskarbazepiny. Dorośli. Monoterapia i leczenie skojarzone: początkowo 600 mg/dobę (8-10 mg/kg mc./dobę) w 2 dawkach podzielonych. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, dawkę można zwiększać w odstępach około tygodniowych, o maksymalnie 600 mg/dobę, rozpoczynając od dawki początkowej, aż do osiągnięcia pożądanej odpowiedzi klinicznej. Efekty terapeutyczne są uzyskiwane po podaniu dawek mieszczących się w zakresie 600-2400 mg/dobę. Dla większości pacjentów niestosujących innych leków przeciwpadaczkowych dawką skuteczną była dawka 1200 mg/dobę. Dawka 2400 mg/dobę była skuteczna u pacjentów z padaczką oporna na leczenie, przechodzących z terapii innymi lekami przeciwpadaczkowymi na monoterapię okskarbazepiną. Dobowe dawki z zakresu 600-2400 mg/dobę były również skuteczne w leczeniu skojarzonym, jednak większość pacjentów nie tolerowała dawki 2400 mg/dobę bez zmniejszenia dawek innych leków przeciwpadaczkowych przyjmowanych jednocześnie z okskarbazepiną. Dawki dobowe powyżej 2400 mg/dobę nie były przedmiotem systematycznych badań klinicznych. Dzieci (w wieku ≥ 6 lat). Monoterapia i leczenie skojarzone: dawka początkowa wynosi 8-10 mg/kg mc./dobę w 2 dawkach podzielonych. W leczeniu skojarzonym, dobre efekty lecznicze obserwuje się po średniej dawce podtrzymującej wynoszącej około 30 mg/kg mc./dobę. W celu uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej, dawkę można zwiększyć w odstępach około tygodniowych o maksymalnie 10 mg/kg mc./dobę, zaczynając od dawki początkowej, aż do osiągnięcia dawki maksymalnej 46 mg/kg mc./dobę. Okskarbazepina nie jest zalecana u dzieci w wieku <6 lat, ponieważ jej bezpieczeństwo i skuteczność w tej grupie pacjentów nie zostały wystarczająco udokumentowane. Szczególne grupy pacjentów. Nie istnieje konieczność zmiany dawkowania u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby; brak danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min), leczenie należy rozpoczynać od połowy zazwyczaj stosowanej dawki początkowej (300 mg/dobę); dawkę można zwiększać w odstępach co najmniej tygodniowych aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej. Sposób podania. Preparat można przyjmować w czasie posiłków lub niezależnie od nich. Tabletki mają linię podziału i mogą być przełamane na pół, aby ułatwić połknięcie tabletki przez pacjenta. Niemniej jednak tabletki nie można podzielić na równe dawki.
Karbostad - uwagi
Lek należy odstawiać stopniowo, aby ograniczyć do minimum ryzyko wystąpienia napadów padaczkowych o nasilonej częstości. Podczas leczenie należy unikać spożywania alkoholu. Lek może powodować senność i zawroty głowy, dlatego może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
