Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗
Poddała się jej księżna Kate. 👉 Na czym polega ta metoda leczenia? Sprawdź❗

Klabion

Spis treści

Reklama

Klabion - skład

1 tabl. powl. zawiera 500 mg klarytromycyny; tabletki zawierają żółcień chinolinową.

Reklama

Klabion - działanie

Antybiotyk makrolidowy. Następujące drobnoustroje są wrażliwe na klarytromycynę in vitro i in vivo - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, Listeria monocytogenes; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, Legionella pneumophila; inne drobnoustroje: Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae (TWAR), Mycobacterium leprae, Mycobacterium kansasii, Mycobacterium chelonae, Mycobacterium fortuitum, kompleks Mycobacterium avium (MAC) - w skład którego wchodzi Mycobacterium avium i Mycobacterium intracellulare; bakterie mikroaerofilne: Helicobacter pylori. Następujące drobnoustroje są wrażliwe na klarytromycynę in vitro: tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Streptococcus agalactiae, Streptococcus (grupa C, F, G), Streptococcus viridans; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Bordetella pertussis, Pasteurelia multocida; beztlenowe bakterie Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptococcus niger, Propionibacterium acnes; beztlenowe bakterie Gram-ujemne: Bacteroides melaninogenicus; inne bakterie Borrelia burgdorferi, Treponema pallidum, Campylobacter jejuni. Skuteczność w leczeniu zakażeń wywołanych przez te bakterie nie jest jeszcze dostatecznie potwierdzona klinicznie. Większość szczepów gronkowców opornych na metycylinę i oksacylinę jest także oporna na klarytromycynę. Metabolit leku - 14-hydroksyklarytromycyna, wykazuje znaczącą aktywność przeciwbakteryjną. Na większość bakterii działa tak samo lub 1 -2 razy słabiej niż związek macierzysty. Na Haemophilus influenzae metabolit działa 2 razy silniej niż klarytromycyna. Klarytromycyna i 14-hydroksyklarytromycyna in vitro i in vivo działają addycyjne lub synergiczne na H. influenzae w zależności od rodzaju szczepu. Klarytromycyna szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Dostępność biologiczna wynosi ok. 50%. Wiąże się z białkami osocza w ok. 70%. Stężenie klarytromycyny we wszystkich tkankach, z wyjątkiem o.u.n, jest większe od stężenia we krwi (największe w wątrobie i płucach). Średni T0,5 klarytromycyny w fazie końcowej po podaniu dawki 500 mg 2 razy na dobę wynosi 4,5-4,8 h. Dla 14-OH-klarytromycyny powyższe wartości wynoszą odpowiednio: 5-6 h i 6,9-8,7 h. Po osiągnięciu stanu stacjonarnego zwiększanie dawki nie powoduje zwiększenia stężenia 14-OH-klarytromycyny, natomiast T0,5 klarytromycyny i jej metabolitu wydłuża się. Klarytromycyna jest metabolizowana w wątrobie i wydalana z kałem oraz moczem.

Reklama

Klabion - wskazania

Leczenie zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na klatromycynę: zakażenie górnych dróg oddechowych (np. zapalenie gardła wywołane przez paciorkowce, zapalenie zatok); zakażenia dolnych dróg oddechowych (np. zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc); ostre zapalenie ucha środkowego; zakażenia skóry i tkanek miękkich (np. liszajec zakaźny, zapalenie mieszków włosowych, zapalenie tkanki łącznej, ropnie); rozsiane lub zlokalizowane zakażenia Mycobacterium avium lub Mycobacterium intracellulare; zlokalizowane zakażenia Mycobacterium chelonae, Mycobacterium fortuitum lub Mycobacterium kansasii. U pacjentów zakażonych HIV (liczba limfocytów CD4 ≤100/mm3) klarytromycyna jest wskazana do zapobiegania rozsianym zakażeniom wywołanym przez kompleks Mycobacterium avium (MAC). U pacjentów z owrzodzeniem dwunastnicy i potwierdzonym diagnostycznie zakażeniem Helicobacter pylori zaleca się leczenie klarytromycyną jednocześnie z preparatami hamującymi wydzielanie soku żołądkowego oraz innym antybiotykiem. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania antybiotyków.

Reklama

Klabion - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na klarytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Nie stosować z: astemizolem, cyzaprydem, pimozydem, terfenadyną (ryzyko wystąpienia wydłużenia odstępu QT, tachykardii komorowej, migotania komór oraz torsade de pointes); ergotaminą, dihydroergotaminą (ryzyko zatrucia sporyszem); doustnymi postaciami midazolamu; statynami, które są w znacznym stopniu metabolizowane przez CYP3A4 - lowastatyną, symwastatyną (ryzyko wystąpienia rabdomiolizy); tikagrelorem, ranolazyną; kolchicyną (ryzyko nasilenia toksyczności kolchicyny). Wydłużenie odstępu QT (wrodzone lub udokumentowane nabyte) lub komorowe zaburzenia rytmu serca (w tym torsade de pointes). Hipokaliemia (ryzyko wydłużenia odstępu QT). Ciężka niewydolność wątroby współistniejącą z niewydolnością nerek.

Reklama

Klabion - ostrzeżenia

Ze względu na narastającą oporność Streptococcus pneumoniae na makrolidy, ważne jest przeprowadzenie testów antybiotykowrażliwości przed zastosowaniem klarytromycyny do leczenia pozaszpitalnego zapalenia płuc; w przypadku szpitalnego zapalenia płuc klarytromycyna powinna być stosowana w skojarzeniu z odpowiednimi dodatkowymi antybiotykami. Klarytromycyna nie jest lekiem pierwszego wyboru w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich, gdyż zakażenia takie są najczęściej wywołane przez Staphylococcus aureus lub Streptococcus pyogenes, a oba te patogeny mogą być oporne na makrolidy; jeśli leczenie klarytromycyną jest konieczne, powinno być ono poprzedzone przeprowadzeniem testów antybiotykowrażliwości. Obecnie uważa się, że antybiotyki makrolidowe odgrywają rolę w leczeniu niektórych zakażeń skóry i tkanek miękkich, tj. zakażenie wywołane przez Corynebacterium minutissimum (łupież rumieniowy), trądzik pospolity i róża oraz w przypadkach, gdy nie można stosować leczenia penicyliną. Bakterie oporne na klarytromycynę mogą wykazywać również oporność na inne antybiotyki makrolidowe, linkomycynę i klindamycynę (tzw. oporność krzyżowa). Stosowanie klarytromycyny w leczeniu zakażenia Helicobacter pylori może doprowadzić do wyodrębnienia się lekoopornych drobnoustrojów. W trakcie leczenia należy obserwować pacjenta pod kątem nadkażenia (np. grzybiczego lub opornymi szczepami bakterii) - w przypadku nadkażenia, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka w związku ze stosowaniem antybiotyku, należy rozważyć możliwość wystąpienia biegunki o etiologii Clostridium difficile (ang. CDAD), nawet po ponad 2 mies. od podania leków przeciwbakteryjnych. Klarytromycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością wątroby lub z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności nerek. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT, zachować ostrożność u pacjentów z chorobą wieńcową, ciężką niewydolnością serca, zaburzeniami przewodzenia lub istotną klinicznie bradykardią, z zaburzeniami elektrolitowymi (np. hipomagnezemia; nie podawać leku pacjentom z hipokaliemią) lub w przypadku jednoczesnego stosowania innych leków wydłużających odstęp QT. Leku nie należy stosować u pacjentów z wrodzonym lub nabytym i potwierdzonym wydłużeniem odstępu QT lub z komorowymi zaburzeniami rytmu serca występującymi w przeszłości. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania klarytromycyny z innymi lekami działającymi ototoksycznie (zwłaszcza antybiotykami aminoglikozydowymi); jesli wystąpią objawy  świadczące o uszkodzeniu narządu słuchu lub błędnika, po zakończeniu leczenia zaleca się wykonanie badań kontrolnych. Ostrożnie stosować z lekami metabolizowanymi przez CYP3A4, z uwagi na zahamowanie CYP3A4 przez klarytromycynę i ryzyko nasilenia działania i toksyczności tych leków; dotyczy to zwłaszcza: kolchicyny (zwłaszcza u osób w podeszłym wieku i z niewydolnością nerek), inhibitorów HMG-CoA (ryzyko rabdomiolizy), doustnych leków przeciwzakrzepowych (ryzyko ciężkiego krwotoku oraz istotnego zwiększenia wartości INR i wydłużenia czasu protrombinowego, należy częściej kontrolować parametry krzepnięcia). U pacjentów leczonych klarytromycyną i insuliną i (lub) doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi należy częściej kontrolować stężenie glukozy we krwi, z uwagi na ryzyko wystąpienia znacznej hipoglikemii. Należy zachować ostrożność stosując lek jednocześnie z triazolowymi pochodnymi benzodiapeiny (np. triazolam oraz midazolam do podawania dożylnego i na błonę śluzową jamy ustnej). Należy przerwać stosowanie klarytromycyny w przypadku wystąpienia objawów niewydolności wątroby, a także ciężkich ostrych reakcji nadwrażliwości, takich jak: reakcja anafilaktyczna (w tym SCAR i AGEP), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka lub wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS). Kobietom w ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, lekarz nie powinien zalecać klarytromycyny bez wnikliwej oceny, czy korzyść dla matki przeważa nad zagrożeniem dla płodu. Ze względu na zawartość żółcieni chinolinowej (barwnik), lek może powodować reakcje alergiczne u osób wrażliwych.

Reklama

Klabion - ciąża

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania klarytromycyny w ciąży i okresie karmienia piersią. Nie zaleca się stosowania w ciąży (zwłaszcza w I trymestrze) bez dokładnego rozważenia stosunku korzyści do ryzyka. Klarytromycyna przenika do mleka kobiecego.

Reklama

Klabion - efekty uboczne

Bardzo często: zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia. Często: bezsenność, zaburzenie smaku, ból głowy, zmiana w odczuwaniu smaku, rozszerzenie naczyń, biegunka, wymioty, niestrawność, nudności, bóle brzucha, nieprawidłowe wyniki prób czynnościowych wątroby, wysypka, nadmierna potliwość, ból w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: zapalenie tkanki łącznej, kandydoza, zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, zakażenie, zakażenie pochwy, leukopenia, neutropenia, trombocytoza, eozynofilia, reakcja rzekomoanafilaktyczna, nadwrażliwość, jadłowstręt, zmniejszenie łaknienia, niepokój, nerwowość, utrata świadomości, dyskineza, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, senność, drżenia, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, niedosłuch, szumy uszne, zatrzymanie akcji serca, migotanie przedsionków, wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, skurcze dodatkowe, kołatanie serca, astma, krwawienie z nosa, zator płuc, zapalenie przełyku, choroba refluksowa przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka, ból odbytu, zapalenia błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie języka, powiększenie obwodu brzucha, zaparcia, suchość w jamie ustnej, odbijanie, wzdęcia z oddawaniem gazów, cholestaza, zapalenie wątroby, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, pęcherzowe zapalenie skóry, świąd, pokrzywka, wysypka plamkowo-grudkowa, skurcze mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa, ból mięśni, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, uczucie rozbicia, gorączka, astenia, ból w klatce piersiowej, dreszcze, zmęczenie, nieprawidłowa wartość stosunku albumin do globulin (współczynnik albuminowo-globulinowy), zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi. Częstość nieznana: rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, róża, agranulocytoza, trombocytopenia, reakcja anafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, zaburzenie psychotyczne, stan splątania, depersonalizacja, depresja, dezorientacja, omamy, niezwykłe sny, mania, drgawki, brak smaku, węch opaczny, utrata węchu, parestezje, głuchota, zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, tachykardia komorowa, migotanie komór, krwotok, ostre zapalenie trzustki, przebarwienie języka, przebarwienie zębów, niewydolność wątroby, żółtaczka miąższowa, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), trądzik, ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. AGEP), rabdomioliza, miopatia, niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek, zwiększenie wartości międzynarodowego wskaźnika znormalizowanego (INR), wydłużenie czasu protrombinowego, nieprawidłowa barwa moczu.
Bardzo rzadko informowano o przypadkach niewydolności wątroby prowadzącej do zgonu; na ogół były one związane z poważną chorobą podstawową i (lub) podawaniem w skojarzeniu innymi lekami. Mogą wystąpić działania niepożądane będące wynikiem interakcji klarytromycyny z innymi lekami, m.in.: rabdomioliza (w skojarzeniu ze statynami, fibratami, kolchicyną lub allopurynolem), nasilenie toksyczności kolchicyny (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku i (lub) z niewydolnością nerek; istnieje ryzyko zgonu); neurotoksyczność, np. senność i splątanie (w skojarzeniu z triazolamem); ciężkie krwotoki (w skojarzeniu z warfaryną).

Klabion - interakcje

Klarytromycyna jest inhibitorem CYP3A i może zwiększać stężenia leków metabolizowanych przez ten izoenzym, nasilać ich działanie oraz toksyczność; dotyczy to m. in.: alprazolamu, astemizolu, karbamazepiny, cylostazolu, cyzaprydu, cyklosporyny, dyzopiramidu, alkaloidów sporyszu, lowastatyny, metyloprednizolonu, midazolamu, omeprazolu, doustnych leków przeciwzakrzepowych (np. warfaryny), atypowych leków przeciwpsychotycznych (np. kwetiapiny), pimozydu, chinidyny, ryfabutyny, syldenafilu, symwastatyny, syrolimusu, takrolimusu, terfenadyny, triazolamu, winblastyny. Podobny rodzaj interakcji, ale z udziałem innych izoenzymów, ma miejsce w przypadku fenytoiny, teofiliny i walproinianu. Przeciwwskazane jest stosowanie klarytromycyny z tikagrelorem lub ranolazyną (substraty CYP3A4). Przeciwwskazane jest stosowanie klarytromycyny z: cyzaprydem, pimozydem, terfenadyną, astemizolem, ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca, w tym torsade de pointes. Przeciwwskazane jest stosowanie z pochodnymi ergotaminy, ze względu na możliwość zatrucia sporyszem. Podczas stosowania z chinidyną lub dyzopiramidem należy kontrolować EKG (odstęp QTc) oraz stężenie tych leków we krwi. Przeciwwskazane jest stosowanie z lowastatyną lub symwastatyną, ze względu na ryzyko wystąpienia rabdomiolizy. W przypadku stosowania z innymi statynami należy podawać je w najmniejszej możliwej dawce. W miarę możliwości należy rozważyć zastosowanie statyny niezależnej od metabolizmu przez CYP3A (np. fluwastatyny). Stosowanie z lekami przeciwzakrzepowymi wymaga częstego kontrolowania INR i czasu protrombinowego. Należy rozważyć zmniejszenie dawek syldenafilu, tadanafilu i wardenafilu, gdy leki te podawane są w skojarzeniu z klarytromycyną. Konieczne może być zmniejszenie dawki tolterodyny w populacji pacjentów o ograniczonym metabolizmie z udziałem CYP2D6 (w tej populacji metabolizm tolterodyny przebiega z udziałem CYP3A). Unikać stosowania z midazolamem podawanym doustnie (obserwowano 7-krotne zwiększenie AUC midazolamu podczas jednoczesnego stosowania z klarytromycyną). Jeśli midazolam podawany jest dożylnie, konieczne jest dokładne monitorowanie pacjenta w celu ewentualnej modyfikacji dawki. Te same środki ostrożności należy zastosować w przypadku innych pochodnych benzodiazepiny metabolizowanych przez CYP3A (triazolam i alprazolam). Podczas stosowania z triazolamem należy monitorować pacjenta pod kątem nasilenia działania na OUN (senność, zaburzenia świadomości). W przypadku pochodnych benzodiazepiny, których eliminacja nie zależy od CYP3A (temazepam, nitrazepam, lorazepam) klinicznie istotna interakcja z klarytromycyną nie jest prawdopodobna. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i antagonistów wapnia metabolizowanych przez izoenzym CYP3A4 (np. werapamil, amlodypina, diltiazem), ze względu na ryzyko niedociśnienia; stężenie we krwi klarytromycyny i antagonistów wapnia może się zwiększyć ze względu na wzajemne oddziaływanie. U pacjentów stosujących jednocześnie klarytromycynę i werapamil obserwowano niedociśnienie, bradyarytmię i kwasicę mleczanową. Klarytromycyna jest inhibitorem Pgp. Stosowana z kolchicyną (która jest substratem zarówno CYP3A4, jak i Pgp) może zwiększać ekspozycję na kolchicynę z ryzykiem zatrucia kolchicyną (obserwowano zgony w przypadku zastosowania takiej terapii skojarzonej; dotyczy to zwłaszcza pacjentów w podeszłym wieku lub z niewydolnością nerek) - stosowanie klarytromycyny z kolchicyną jest przeciwwskazane. W przypadku stosowania z digoksyną (substrat Pgp) należy dokładnie monitorować stężenia digoksyny we krwi, ze względu na ryzyko zatrucia digoksyną. Obserwowano niewielkie, ale znamienne statystycznie zwiększenie stężeń teofiliny lub karbamazepiny we krwi podczas podawania każdego z tych leków jednocześnie z klarytromycyną; konieczne może być zmniejszenie dawki. Jednoczesne podawanie klarytromycyny w postaci tabletek i zydowudyny dorosłym pacjentom zakażonym HIV może spowodować zmniejszenie stężenia zydowudyny w stanie stacjonarnym; interakcji tej można w znacznym stopniu uniknąć zachowując 4-godzinny odstęp między podaniem każdego z tych leków. Interakcja ta nie występuje u dzieci zakażonych HIV, przyjmujących klarytromycynę w postaci zawiesiny i zydowudynę lub dydanozynę. Interakcja ta jest mało prawdopodobna podczas podawania klarytromycyny we wlewie dożylnym. Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z doustnymi lekami hipoglikemizującymi i (lub) insuliną może spowodować znaczącą hipoglikemię. Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z niektórymi lekami hipoglikemizującymi, takimi jak nateglinid i repaglinid może dojść do zahamowania enzymu CYP3A przez klarytromycynę, a w konsekwencji do hipoglikemii. Zaleca się dokładne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny z dyzopiramidem należy kontrolować stężenie glukozy (obserwowano przypadki hipoglikemii). Podczas leczenia klarytromycyną obserwowano także zwiększone stężenie leków, których metabolizm przypuszczalnie nie zależy od CYP3A4, takich jak fenytoina i kwas walproinowy - zalecane jest monitorowanie ich stężeń w czasie jednoczesnego stosowania klarytromycyny. Induktory CYP3A4 (np. efawirenz, newirapina, ryfampicyna, ryfabutyna, ryfapetyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, preparaty zawierające dziurawiec zwyczajny) mogą zmniejszać stężenie klarytromycyny do poziomu poniżej aktywności terapeutycznej; może być konieczna modyfikacja dawkowania klarytromycyny lub rozważenie zastosowania innego leczenia. Poza tym konieczne może być dalsze kontrolowanie stężenia danego induktora CYP3A4, ponieważ jego stężenie może wzrosnąć z powodu zahamowania CYP3A4 przez klarytromycynę. Jednoczesne podawanie ryfabutyny i klarytromycyny powoduje zwiększenie stężenia ryfabutyny oraz obniżenie stężenia klarytromycyny we krwi oraz zwiększa ryzyko wystąpienia zapalenia błony naczyniowej oka. Etrawiryna zmniejsza całkowity wpływ klarytromycyny na organizm, jednak stężenie aktywnego metabolitu - 14-OH-klarytromycyny, jest zwiększone; ponieważ 14-OH-klarytromycyna wykazuje słabsze działanie na kompleks Mycobacterium avium (MAC), może zmienić się całkowite działanie antybiotyku na ten patogen; z tego powodu w leczeniu zakażenia wywołanego przez MAC należy rozważyć zastosowanie innego antybiotyku. Inhibitory CYP3A mogą zwiększać stężenie klarytromycyny we krwi. Flukonazol w niewielkim stopniu hamuje metabolizm klarytromycyny - nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Itrakonazol może zwiększać stężenie klarytromycyny we krwi, klarytromycyna może zwiększać stężenie itrakonazolu we krwi - pacjentów stosujących obydwa leki jednocześnie należy obserwować. Podczas jednoczesnego podawania odnotowano zwiększenie stężenia fenytoiny i walproinianu we krwi; zaleca się oznaczanie stężeń tych leków we krwi. Równoczesne stosowanie niektórych leków przeciwcukrzycowych (tj. nateglinid, repaglinid) moze prowadzić do hipoglikemii; zaleca się dokładne kontrolowanie stężenia glukozy. W przypadku stosowania z rytonawirem lub atazanawirem (inhibitory CYP3A) nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z prawidłową czynnością nerek (szeroki przedział terapeutyczny klarytromycyny); w przypadku niewydolności nerek dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć w zależności od klirensu kreatyniny (CCr): CCr = 30-60 ml/min - dawkę zmniejszyć o 50%, CCr <30 ml/min - dawkę zmniejszyć się o 75%. Podobną modyfikację dawki należy rozważyć u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, gdy rytonawir stosowany jest jako środek wzmacniający właściwości farmakokinetyczne z innymi inhibitorami proteazy HIV, w tym z atazanawirem i sakwinawirem. Klarytromycyny w dawce >1 g/dobę nie należy podawać jednocześnie z rytonawirem lub atazanawirem. Sakwinawir może zwiększać stężenie klarytromycyny we krwi, klarytromycyna może zwiększać stężenie sakwinawiru we krwi - nie jest konieczna modyfikacja dawki, gdy obydwa leki są podawane przez ograniczony czas i w następujących dawkach: klarytromycyna - 500 mg 2 razy na dobę, sakwinawir - kapsułki miękkie, 1200 mg 3 razy na dobę. Z obserwacji wynika, że interakcje leków występujące podczas stosowania kapsułek miękkich, mogą różnić się od interakcji podczas stosowania sakwinawiru w postaci kapsułek twardych. Interakcje obu leków mogą różnić się, jeśli sakwinawir jest podawany z rytonawirem - należy wziąć pod uwagę możliwy wpływ rytonawiru na klarytromycynę.

Klabion - dawkowanie

Doustnie. Dorośli i dzieci >12 lat. Zakażenia dróg oddechowych, skóry i tkanek miękkich, ostre zapalenie ucha środkowego: w ciężkich zakażeniach 500 mg dwa razy na dobę (co 12 h). Leczenie trwa zwykle 5 do 14 dni, z wyjątkiem zapalenia płuc i zapalenia zatok, kiedy to leczenie powinno trwać 6 do 14 dni. Szczególne grupy pacjentów. Ponieważ nie badano stosowania klarytromycyny w postaci tabl. powl. u dzieci <12 lat, zaleca się stosowanie klarytromycyny w postaci zawiesiny doustnej. U pacjentów z niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min) dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o połowę, tzn. podawać 250 mg raz na dobę lub w ciężkich zakażeniach 250 mg 2 razy na dobę; nie należy podawać leku dłużej niż przez 14 dni. Zakażenia wywołane przez drobnoustroje z rodzaju Mycobacterium (leczenie i zapobieganie): 500 mg 2 razy na dobę. Leczenie rozsianej postaci zakażenia wywołanego przez kompleks Mycobacterium avium (MAC) u pacjentów z AIDS należy kontynuować dopóki obserwuje się korzystne działanie kliniczne i bakteriologiczne. Klarytromycynę należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami działającymi na Mycobacterium. W przypadku stwierdzenia innych, niegruźliczych zakażeń drobnoustrojami z rodzaju Mycobacterium należy kontynuować leczenie. Zakażenia Helicobacter pylori: u pacjentów z chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy wywołaną zakażeniem Helicobacter pylori - 500 mg 2 razy na dobę przez 7 do 14 dni, w skojarzeniu z innym, odpowiednim leczeniem przeciwbakteryjnym i inhibitorami pompy protonowej, zgodnie z krajowymi i międzynarodowymi zaleceniami dotyczącymi eradykacji H. pylori.

Klabion - uwagi

Przed podjęciem decyzji o prowadzeniu pojazdu lub obsługiwaniu maszyn należy pamiętać o możliwości występowania takich działań niepożądanych, jak zawroty głowy, splątanie i dezorientacja.


Podobne leki
Davercin
Erythromycinum TZF
Erythromycinum Intravenosum TZF
Fromilid

Reklama

Czym się różni odporność swoista od nieswoistej?
Sprawdź!