Reklama
Pranosin - skład
1 ml syropu zawiera 50 mg pranobeksu inozyny (kompleksu zawierającego inozynę oraz 4-acetamidobenzoesan 2-hydroksypropylodimetyloamoniowy w stosunku molarnym 1:3). Preparat zawiera sacharozę, parahydroksybenzoesan metylu i propylu oraz etanol.
Reklama
Pranosin - działanie
Lek o działaniu immunostymulującym i przeciwwirusowym. Pranobeks inozyny to kompleks zawierający inozynę, N,N-dimetylamino-2-propanol (DIP) oraz kwas p-acetamidobenzoesowy (PacBA). Normalizuje niedostateczne lub wadliwe mechanizmy odporności komórkowej poprzez wywołanie odpowiedzi typu Th1, co prowadzi do dojrzewania i różnicowania limfocytów T oraz nasilenia indukowanych reakcji limfoproliferacyjnych w komórkach aktywowanych mitogenem lub antygenem. Reguluje mechanizmy cytotoksyczności limfocytów T oraz komórek NK, funkcjonowanie limfocytów supresorowych T8 oraz pomocniczych T4, a także zwiększa poziom IgG oraz powierzchniowych markerów dopełniacza. Nasila wytwarzanie cytokiny IL-1 oraz IL-2, jednocześnie zwiększając ekspresję receptora IL-2. Nasila chemotaksję i fagocytozę neutrofili, monocytów i makrofagów. Wzmaga pobudzenie obniżonej syntezy mRNA białek limfocytów oraz sprawność procesu translacji z jednoczesnym hamowaniem syntezy wirusowego RNA. Pranobeks inozyny natychmiast i całkowicie (≥90%) wchłania się z przewodu pokarmowego. DIP jest metabolizowany do N-tleneku, PAcBA do o-acyloglukuronidu, inozyna - w procesie degradacji puryn, do kwasu moczowego. Wydalanie zachodzi z moczem.
Reklama
Pranosin - wskazania
Wspomagająco u osób z obniżoną odpornością, w przypadku nawracających zakażeń górnych dróg oddechowych.
Reklama
Pranosin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Aktualnie występujący napad dny moczanowej lub zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi.
Reklama
Pranosin - ostrzeżenia
Preparat może wywoływać przemijające zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy i w moczu, pozostające jednak zwykle w zakresie wartości prawidłowych (8 mg/dl lub 0,42 mmol/l jako najwyższy limit), zwłaszcza u mężczyzn oraz u osób w podeszłym wieku u obu płci. Z tego względu lek należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie dną moczanową, hiperurykemią, kamicą moczową oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. W trakcie leczenia tych pacjentów należy ściśle kontrolować stężenie kwasu moczowego. U niektórych pacjentów mogą wystąpić ciężkie reakcje nadwrażliwości (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja) - należy wówczas przerwać podawanie preparatu. Podczas leczenia długotrwałego (3 miesiące lub dłużej) mogą tworzyć się kamienie nerkowe. U każdego pacjenta należy regularnie kontrolować stężenie kwasu moczowego w surowicy i w moczu, czynność wątroby, morfologię krwi oraz parametry czynności nerek. Syrop zawiera p-hydroksybenzoesany metylu oraz propylu, które mogą powodować reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego). Zawiera także sacharozę - nie stosować u pacjentów z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy; ponadto zawartość sacharozy (625 mg w 1 ml) należy uwzględnić stosując syrop u pacjentów z cukrzycą. Lek zawiera 0,006 mg alkoholu (etanolu) w 1 ml syropu. Ilość alkoholu w 1 ml preparatu jest równoważna mniej niż 0,011 ml piwa lub 0,004 ml wina. Mała ilość alkoholu w leku nie będzie powodowała zauważalnych skutków. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w 20 ml syropu, to znaczy, że uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Pranosin - ciąża
Nie należy stosować w ciąży i okresie karmienia piersią (ze względu na brak badań) chyba, że korzyści przewyższają potencjalne ryzyko.
Reklama
Pranosin - efekty uboczne
Bardzo często: zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi i moczu. Często: ból i zawroty głowy, nudności, wymioty, dyskomfort w nadbrzuszu, świąd, wysypka, ból stawów, zmęczenie, złe samopoczucie, zwiększone stężenie mocznika we krwi, zwiększona aktywność aminotransferaz i fosfatazy zasadowej we krwi. Niezbyt często: nerwowość, senność, bezsenność, biegunka, zaparcia, wielomocz (zwiększona objętość moczu). Działania niepożądane zgłaszane po dopuszczeniu preparatu do obrotu (częstość nieznana): ból w nadbrzuszu, obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość, pokrzywka, reakcja anafilaktyczna, zawroty głowy, rumień.
Pranosin - interakcje
Stosować ostrożnie u pacjentów leczonych jednocześnie inhibitorami oksydazy ksantynowej (np. allopurynol), lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego z moczem, w tym diuretykami tiazydowymi (np. hydrochlortiazyd, chlortalidon, indapamid) i pętlowymi (furosemid, torasemid, kwas etakrynowy). Leku nie należy przyjmować w trakcie (jedynie po zakończeniu) terapii lekami immunosupresyjnymi, ponieważ jednoczesne stosowanie leków immunosupresyjnych może na drodze farmakokinetycznej zmieniać działanie terapeutyczne pranobeksu inozyny. Jednoczesne stosowanie z zydowudyną (AZT, azydotymidyna) zwiększa tworzenie nukleotydów przez AZT (wzmocnione działanie AZT), poprzez złożone mechanizmy, m.in. zwiększenie biodostępności AZT w osoczu oraz zwiększenie wewnątrzkomórkowej fosforylacji w monocytach krwi. W konsekwencji preparat nasila działanie zydowudyny.
Pranosin - dawkowanie
Doustnie. Dorośli (w tym osoby w podeszłym wieku): 50 mg/kg mc./dobę, tj. 1 ml/kg mc./dobę, zwykle 3 g (60 ml/dobę), podawane w 3-4 równych dawkach podzielonych; dawka maksymalna wynosi 4 g/dobę (czyli 80 ml/dobę). Dzieci >1 roku.: 50 mg/kg mc./dobę, tj. 1 ml/kg mc./dobę, podawane w 3-4 równych dawkach podzielonych, tj. - mc. 10-14 kg: 5 ml 3 razy dziennie; mc. 15-20 kg: 5-7,5 ml 3 razy dziennie; mc. 21-30 kg: 7,5-10 ml 3 razy dziennie; mc. 31-40 kg: 10-15 ml 3 razy dziennie; mc. 41–50 kg: 15-17,5 ml 3 razy dziennie. Czas trwania leczenia wynosi zwykle 5-14 dni. Po ustąpieniu objawów podawanie leku należy kontynuować jeszcze przez 1 do 2 dni.
Pranosin - uwagi
Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
