Reklama
Torvalipin - skład
1 tabl. powl. zawiera 10 mg, 20 mg lub 40 mg atorwastatyny (w postaci soli wapniowej).
Reklama
Torvalipin - działanie
Selektywny, konkurencyjny inhibitor reduktazy HMG-CoA, enzymu odpowiedzialnego za przekształcenie 3-hydroksy-3-metyloglutarylo-koenzymu A do mewalonianu, prekursora steroli, w tym cholesterolu. Atorwastatyna zmniejsza stężenie cholesterolu i lipoprotein w osoczu krwi przez hamowanie aktywności reduktazy HMG-CoA i syntezy cholesterolu w wątrobie. Atorwastatyna zwiększa liczbę receptorów wątrobowych dla LDL na powierzchni błony komórkowej hepatocytów, co prowadzi do zwiększenia wychwytu i katabolizmu LDL. Zmniejsza powstawanie LDL i ilość cząsteczek LDL, wywołuje znaczne i utrzymujące się zwiększenie aktywności receptora LDL oraz korzystnie zmienia jakość krążących cząsteczek LDL. Zmniejsza stężenie cholesterolu LDL u pacjentów z homozygotyczną rodzinną hipercholesterolemią, którzy nie reagowali z reguły na leki hipolipemizujące. Atorwastatyna zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego (o 30-46%), cholesterolu-LDL (o 41-61%), apolipoproteiny B (o 34-50%) i triglicerydów (o 14-33%) oraz zwiększa stężenie cholesterolu HDL i apolipoproteiny A1. Po podaniu doustnym atorwastatyna wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, osiągając maksymalne stężenie we krwi po 1-2 h. Bezwzględna biodostępność wynosi ok. 12%, a układowa dostępność aktywności hamującej reduktazę HMG-CoA wynosi 30%. Z białkami osocza wiąże się w ponad 98%. Jest metabolizowana w wątrobie przez cytochrom P-450 3A4 do pochodnych orto- i parahydroksylowych i różnych produktów beta-oksydacji. Około 70% działania hamującego na reduktazę HMG-CoA przypisuje się aktywnym metabolitom. Lek wydalany jest głównie z żółcią. Średni T0,5 fazy eliminacji w osoczu wynosi ok. 14 h. Okres półtrwania działania hamującego reduktazę HMG-CoA wynosi 20-30 h. Niewydolność nerek nie wpływa na stężenie atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów we krwi ani na jej skuteczność. Stężenie atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów we krwi jest znacznie zwiększone (Cmax ok. 16 razy i AUC ok. 11 razy) u pacjentów z przewlekłym poalkoholowym uszkodzeniem wątroby (Childs-Pugh B).
Reklama
Torvalipin - wskazania
Hipercholesterolemia. Jako uzupełnienie diety, w celu obniżenia podwyższonego stężenia cholesterolu całkowitego, cholesterolu LDL, apolipoproteiny B lub triglicerydów u pacjentów dorosłych i dzieci w wieku ≥10 lat z pierwotną hipercholesterolemią, hipercholesterolemią rodzinną (heterozygotyczną) lub hiperlipidemią złożoną (mieszaną) (odpowiadającą typowi IIa lub typowi IIb wg Fredericksona), jeżeli dieta oraz inne środki niefarmakologiczne były niewystarczająco skuteczne. Lek jest również stosowany w celu obniżenia stężenia cholesterolu całkowitego i cholesterolu-LDL u pacjentów dorosłych z homozygotyczną postacią rodzinnej hipercholesterolemii jako leczenie uzupełniające do innych sposobów terapii hipolipemizującej (np. afereza cholesterolu-LDL) lub wtedy, gdy taka terapia jest niedostępna. Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym: u pacjentów dorosłych, u których ryzyko wystąpienia pierwszego zdarzenia sercowo-naczyniowego jest oceniane jako duże, wraz z działaniami mającymi na celu zmniejszenie innych czynników ryzyka.
Reklama
Torvalipin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na atorwastatynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Czynna choroba wątroby lub utrzymująca się zwiększona aktywność aminotransferaz w surowicy krwi, przekraczająca 3-krotnie górną granicę wartości uznanej za prawidłową. Ciąża i okres karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują odpowiednich środków antykoncepcyjnych. Jednoczesne stosowanie leków przeciwwirusowych, stosowanych w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C, zawierających glekaprewir z pibrentaswirem.
Reklama
Torvalipin - ostrzeżenia
Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów spożywających znaczne ilości alkoholu i (lub) z chorobami wątroby w wywiadzie. U pacjentów bez choroby niedokrwiennej serca, którzy przybyli niedawno udar mózgu lub przemijający epizod niedokrwienny, leczonych atorwastatyną w dawce 80 mg na dobę zaobserwowano częstsze występowanie udaru krwotocznego w porównaniu z placebo. Zwiększone ryzyko obserwowano zwłaszcza u pacjentów z przebytym udarem krwotocznym lub udarem lakunarnym. U pacjentów z uprzednim udarem krwotocznym lub udarem lakunarnym stosunek korzyści ze stosowania leku w dawce 80 mg na dobę nie został ustalony - przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć ryzyko udaru krwotocznego. W przypadku utrzymującego się ponad 3-krotnego zwiększenia aktywności aminotransferaz zaleca się zmniejszenie dawki leku lub jego odstawienie. Należy zachować ostrożność u pacjentów predysponowanych do wystąpienia rabdomiolizy: z zaburzeniami czynności nerek, z niedoczynnością tarczycy, z chorobami mięśni lub występowaniem dziedzicznych chorób mięśni w wywiadzie rodzinnym, z miopatią związaną z przyjmowaniem statyn lub fibratów w wywiadzie, z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nadużywających alkoholu oraz u pacjentów w podeszłym wieku (powyżej 70 lat). W tych grupach pacjentów należy oznaczać aktywność CK przed rozpoczęciem leczenia - jeżeli aktywność CK jest wyższa niż 5-krotność górnej granicy wartości uznanych za prawidłowe nie należy rozpoczynać leczenia. Jeżeli nastąpi nagłe zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej >10 razy powyżej górnej granicy wartości uznanych za prawidłowe lub w przypadku rozpoznania lub podejrzenia rabdomiolizy, a także w przypadku wystąpienia objawów ze strony mięśni (bóle, kurcze, osłabienie siły mięśniowej), zwłaszcza z towarzyszącym ogólnym osłabieniem i gorączką ze zwiększeniem aktywności CK powyżej 5-krotności górnej granicy normy należy niezwłocznie przerwać leczenie. Jeżeli objawy ze strony mięśni są znacznie nasilone należy rozważyć przerwanie terapii nawet gdy aktywność CK jest niższa niż 5-krotność górnej granicy normy. Ryzyko wystąpienia rabdomiolizy wzrasta podczas stosowania atorwastatyny w skojarzeniu z takimi lekami jak cyklosporyna, erytromycyna, klarytromycyna, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon, niacyna, gemfibrozyl i inne fibraty, inhibitory proteazy wirusa HIV, ezetymib - należy rozważyć inne leczenie; jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie tych leków z atorwastatyną należy dokładnie rozważyć stosunek korzyści i ryzyka. Podczas jednoczesnego stosowania leków, które zwiększają stężenie atorwastatyny w osoczu zaleca się stosowanie mniejszych dawek początkowych atorwastatyny. Podczas jednoczesnego stosowania cyklosporyny, klarytromycyny lub itrakonazolu, zaleca się stosowanie mniejszej maksymalnej dawki atorwastatyny. U pacjentów, u których istnieje podejrzenie wystąpienia śródmiąższowej choroby płuc, leczenie statynami należy przerwać. Niektóre wyniki badań wskazują, że statyny jako grupa leków zwiększają stężenie glukozy we krwi i u niektórych pacjentów z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia cukrzycy w przyszłości mogą powodować hiperglikemię w stopniu wymagającym odpowiedniej opieki diabetologicznej. Ryzyko to jest jednak przeważone zmniejszeniem ryzyka naczyniowego podczas stosowania statyn i z tego względu nie powinno być ono powodem przerwania leczenia statynami. Pacjenci z grupy ryzyka (stężenie glukozy na czczo od 5,6 – 6,9 mmol/l, BMI >30 kg/m2, zwiększone stężenie trójglicerydów, nadciśnienie tętnicze) powinni być monitorowani pod względem klinicznym i biochemicznym. Nie oceniono wpływu leku na rozwój dzieci i młodzieży. Dane dotyczące stosowania u dzieci w wieku 6–10 lat są ograniczone. Nie zaleca się stosowania atorwastatyny u dzieci w wieku poniżej 10 lat.
Reklama
Torvalipin - ciąża
Podawanie preparatu w ciąży i okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie leczenia atorwastatyną.
Reklama
Torvalipin - efekty uboczne
Często: zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, reakcje uczuleniowe, hiperglikemia, ból głowy, bóle gardła i krtani, krwawienie z nosa, zaparcia, wzdęcia, dyspepsja, nudności, biegunka, bóle mięśniowe, ból stawów, ból kończyn, skurcze mięśni, obrzęk stawów, ból pleców, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej we krwi. Niezbyt często: hipoglikemia, zwiększenie masy ciała, jadłowstręt, koszmary senne, bezsenność, zawroty głowy, parestezje, niedoczulica, zaburzenia smaku, amnezja, nieostre widzenie, szumy uszne, wymioty, ból w górnej i dolnej części brzucha, odbijanie się ze zwracaniem treści żołądkowej, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, pokrzywka, wysypka, świąd, łysienie, ból szyi, zmęczenie mięśni, złe samopoczucie, osłabienie, bóle w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe, zmęczenie, gorączka, obecność białych krwinek w moczu. Rzadko: małopłytkowość, neuropatia obwodowa, zaburzenia widzenia, cholestaza, obrzęk naczynioruchowy, wysypka pęcherzowa, w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona i martwica toksyczno-rozpływna naskórka, miopatia, zapalenie mięśni, rabdomioliza, problemy dotyczące ścięgien, czasami powikłane zerwaniem ścięgna. Bardzo rzadko: anafilaksja, utrata słuchu, niewydolność wątroby, zespół toczniopodobny, ginekomastia. Częstość nieznana: immunozależna miopatia martwicza. W trakcie stosowania leku obserwowano zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy krwi. Zmiany te były przeważnie łagodne, przemijające i niewymagające przerwania terapii. Istotne klinicznie zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy krwi (ponad 3-krotnie powyżej wartości prawidłowych) występowało u 0,8% pacjentów (było ono zależne od dawki leku i odwracalne u wszystkich pacjentów). Zwiększenie aktywności CK w surowicy (ponad 3 razy powyżej górnej granicy normy) zanotowano u 2,5% pacjentów przyjmujących atorwastatynę. Ponad 10-krotne zwiększenie aktywności CK wystąpiło u 0,4% pacjentów. Ponadto po podaniu niektórych statyn obserwowano następujące działania niepożądane: zaburzenia seksualne, depresję, pojedyncze przypadki śródmiąższowej choroby płuc, szczególnie podczas długotrwałego stosowania, cukrzycę (częstość zależna od występowania lub niewystępowania czynników ryzyka).
Torvalipin - interakcje
Jednoczesne stosowanie z preparatem zawierającym glekaprewir z pibrentaswirem jest przeciwwskazane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania atorwastatyny z inhibitorami cytochromu P450 3A4 (np.: cyklosporyna, antybiotyki makrolidowe w tym erytromycyna i klarytromycyna, nefazodon, leki przeciwgrzybicze z grupy azoli w tym itrakonazol, inhibitory proteazy wirusa HIV), ze względu na możliwość zwiększenia stężenia atorwastatyny w osoczu. Atorwastatyna i jej metabolity są substratami białek transportowych OATP1B1 - w przypadku jednoczesnego stosowania leku z cyklosporyną, dawka atorwastatyny nie powinna przekraczać 10 mg. W przypadkach konieczności jednoczesnego stosowania erytromycyny, klarytromycyny lub itrakonazolu i atorwastatyny zaleca się stosowanie mniejszych dawek podtrzymujących atorwastatyny; jeśli stosuje się dawki powyżej 40 mg, zaleca się monitorowanie pacjenta. Jednoczesne stosowanie atorwastatyny i diltiazemu prowadzi do zwiększenia ekspozycji na atorwastatynę - po rozpoczęciu stosowania diltiazemu lub po dostosowaniu jego dawkowania zaleca się odpowiednią obserwację kliniczną pacjenta. Stosowanie ezetymibu w monoterapii wiąże się z ryzykiem miopatii; przy jednoczesnym stosowaniu z atorwastatyną ryzyko to jest zwiększone. Nie zaleca się spożywania dużych ilości soku grejpfrutowego podczas terapii atorwastatyną. Jednoczesne stosowanie atorwastatyny i induktorów cytochromu P450 3A (np. efawirenz, ryfampicyna, ziele dziurawca) może prowadzić w zmiennym stopniu do zmniejszenia stężenia atorwastatyny w osoczu. Ze względu na podwójny mechanizm interakcji wykazywany przez ryfampicynę (indukcja P 450 3A i hamowanie OATP1B1) zaleca się jednoczesne podawanie atorwastatyny z ryfampicyną, ponieważ opóźnione podawanie atorwastatyny po podaniu ryfampicyny powoduje istotne zmniejszenie stężenia atorwastatyny w osoczu. Werapamil i amiodaron hamują aktywność CYP3A4 - przy jednoczesnym stosowaniu z atorwastatyną ekspozycja na atorwastatynę może być zwiększona. Podczas jednoczesnego stosowania z fibratami może zwiększać się ryzyko miopatii. Jednoczesne podawanie digoksyny z atorwastatyną w dawce 80 mg raz na dobę zwiększa stężenie digoksyny we krwi o ok. 20% - pacjenci przyjmujący digoksynę powinni być uważnie monitorowani. Jednoczesne stosowanie atorwastatyny i doustnych środków antykoncepcyjnych powoduje zwiększenie stężenia noretysteronu i etinyloestradiolu w osoczu, co należy uwzględnić podczas ustalania dawek doustnych środków antykoncepcyjnych. U pacjentów otrzymujących atorwastatynę jednocześnie z kolestypolem występuje zmniejszenie (o ok. 25%) stężenia atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów w osoczu, przy czym działanie hipolipemizujące było większe, kiedy leki te podawane były jednocześnie, niż kiedy stosowano je osobno. Leki zobojętniające kwas żołądkowy (zawierające wodorotlenki glinu i magnezu) zmniejszają stężenie atorwastatyny i jej metabolitów o ok. 35%, przy czym nie ma to wpływu na obniżenie stężenia LDL-cholesterolu. Jednoczesne przyjmowanie atorwastatyny i warfaryny powoduje niewielkie skrócenie czasu protrombinowego podczas pierwszych dni przyjmowania obu tych leków, wskaźnik ten powraca do normy w ciągu 15 dni. Należy jednak uważnie obserwować pacjentów przyjmujących warfarynę podczas włączania atorwastatyny. Jednoczesne stosowanie atorwastatyny w dawce 80 mg i amlodypiny w dawce 10 mg powoduje wzrost ekspozycji na atorwastatynę o 18%. Nie wykazano klinicznie istotnych interakcji atorwastatyny z: fenazonem, cymetydyną, lekami hipotensyjnymi i hipoglikemizującymi.
Torvalipin - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Dawka początkowa wynosi zazwyczaj 10 mg na dobę. Dawki należy ustalać indywidualnie na podstawie wartości wyjściowych stężenia cholesterolu LDL, celu leczenia i odpowiedzi pacjenta. Modyfikacji dawek należy dokonywać w odstępach co najmniej 4 tyg. Maksymalna dawka dobowa wynosi 80 mg. Dawka dobowa powinna być przyjmowana w całości raz na dobę, o dowolnej porze dnia, niezależnie od posiłków. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia epizodów niedokrwiennych celem terapii jest uzyskanie stężenia cholesterolu LDL <3 mmol/l (lub <115 mg/dl) i cholesterolu całkowitego <5 mmol/l (lub <190 mg/dl). Pierwotna hipercholesterolemia i hiperlipidemia mieszana: u większości pacjentów wystarcza dawka 10 mg na dobę; początek skuteczności obserwuje się w ciągu 2 tyg. a maksymalne działanie występuje po 4 tyg. Heterozygotyczna hipercholesterolemia rodzinna: dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę; dawka powinna być ustalana indywidualnie, a zmiany dawki dokonywać co 4 tyg., aż do osiągnięcia dawki 40 mg na dobę; następnie można zwiększyć dawkę do maksymalnej - 80 mg na dobę lub podawać atorwastatynę w dawce 40 mg na dobę jednocześnie z lekiem wiążącym kwasy żółciowe. Homozygotyczna rodzinna hipercholesterolemia: 10-80 mg na dobę, jednocześnie z innym leczeniem obniżającym stężenie lipidów we krwi (np. inne leki obniżające stężenie cholesterolu LDL) jeśli leczenie innymi metodami nie przyniosło oczekiwanych efektów. Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym: 10 mg na dobę, konieczne może być stosowanie większych dawek, aby uzyskać stężenie LDL odpowiadające aktualnym wytycznym. Stosowanie u dzieci musi być zlecone przez lekarza specjalistę. Dzieci i młodzież w wieku 10-17 lat z hipercholesterolemią: zalecana dawka początkowa atorwastatyny wynosi 10 mg na dobę i może być zwiększona do 80 mg na dobę. Zwiększanie dawki należy prowadzić w zależności od reakcji na leczenie i tolerancji leku w odstępach 4 tygodni lub dłuższych. Zwiększenie dawki do 80 mg na dobę zostało poparte danymi pochodzącymi z badań klinicznych z udziałem dorosłych pacjentów oraz ograniczoną ilością danych pochodzących z badań klinicznych z udziałem dzieci z heterozygotyczną postacią hipercholesterolemii rodzinnej Nie zaleca się stosowania u dzieci poniżej 10.r.ż. W niewydolności nerek oraz u osób w podeszłym wieku nie jest konieczna zmiana dawkowania.
Torvalipin - uwagi
Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia pacjent powinien stosować standardową dietę ubogocholesterolową. Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badania kontrolne czynności wątroby oraz monitorować czynność wątroby w trakcie terapii.
